 |
|
|
| Moeten leven zonder benen |
|
|
| 12-02-2008 |
 Zeer slecht begin van 2008 |
Dag
Ik ben nu al drie keer aan dit bericht begonnen, en elke keer dat ik er wilde verder aan schrijven was het verdwenen, ik zal het nu maar volledig afmaken van de eerste keer, anders verdwijnt het weer en kan ik nog eens herbeginnen
Ja 2008 kon voor mij niet slechter beginnen, de operatie om mijn electrode te verplaatsen was vooruuitgeschoven naar 2 januari, ik content, maar wat ik niet wist was dat die operatie veel zwaarder zou uitdraaien dan wat voorzien was.
Ze heeft 5 uur geduurd en ik hield er een wonde aan over van meer dan 20 cm.
En dat was nog niet alles, als ik wakker werd was ik van halverwege de borstkas naar onderen toe verlamd, geen gevoel en geen beweging, de beweging is geleidelijk aan iets of wat teruggekomen maar het gevoel is nog altijd enorm gestoord, rechts voel ik een klein beetje, maar links nog helemaal niets, en rechtstaan met mijn twee prothesen is stilaan een ramp geworden, mijn benen slagen zowat paraplu als ik wil rechtstaan, en de kracht is ook helemaal weg, er is wel onmiddellijk na de operatie een scan genomen om te kijken of er geen bloeding was, en nee die was er niet, ook moest ik later dan terug voor een mrn. te nemen om te kijken of er misschien iets fout was met mijn cysten of dat de pomp niet meer goed werkte, maar die foto's bleken gelijk aan deze die vier jaar geleden genomen waren.
Dus denkt de prof dat het maar tijdelijk zal zijn, maar hoelang is tijdelijk, we zijn nu al meer dan een maand verder en veel is er nog niet veranderd.
Mijn stimulator is tijdens dit onderzoek wel kapot gegaan, dus waarom die electrode verplaatst is, daar heb ik momenteel ook geen voordeel van vermits hij niet meer werkt, en nu moet ik wachten tot 6 maar voor ze een nieuwe kunnen plaatsen.
Heel de maand januari heb ik enorm veel pijn gehad als gevolg van die operatie, ook nu nog is het net of die kabel tussen de stimulator en de electrode te zeer is aangespannen.
Als ik dit tegen de prof. zeg dan antwoord hij mij dat dit wel zal beteren, maar dat doet het dus niet, ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen, dit zijn toch maar lapmiddelen.
Ik hoop echt dat mijn toestand gauw wat zal verbeteren, ik vind dat het nu lang genoeg geduurd heeft.
Ik stuur nog een foto van het gezinnetje van mijn zoon met zijn gezinnetje, Quido en de drieling, die pulletjes heb ik trouwens zelf gebreid.
Groetjes
Lena
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
