Dag
Donderdag moest mijn man naar Gent, ik zei hem nog het zal sneeuwen, ja zegt hij dat weet ik maar dat zal niet zo veel zijn, ik zeg hem nog bent toch maar voorzichtig.
Onze Bart moest van Drongen naar keerbergen komen, ik had voor de drieling elk een mutsje gekocht, tenminste mijn werkvrouw had die op de markt gekocht, de mama had gevraagd om voor elk een gekleurd mutsje te breien, maar dat heb ik nog nooit gedaan, en ik wist ook niet hoe ik er moest aan beginnen, en het moesten allemaal dezelfde zijn, zodanig dat ze de kindjes makkelijk zou erkennen als ze ergens naartoe zouden gaan. Enfin ik had die mutsjes met mijn andere zoon meegegeven omdat ze niet naar huis zouden komen eten, en hem op het hart gedrukt dat hij die niet mocht vergeten te geven aan ziijn broer, met de melding, eerst passen en dan het eticket verwijderen, want als ze niet goed zijn kan ik ze nog gaan verwisselen.
Mijn man was ongeveer een uur weg als het hier stilletjes begon te sneeuwen, maar het werd geleidelijk meer en meer, ik had gehoord op de radio dat er overal enorme file was als gevolg van de sneeuw.
Rond de middag heb ik mijn man gebeld om te horen waar hij zat, hij zei ik moet nog een iemand zien en dan kom ik naar huis want het is toch wel enorm druk en het is aan het sneeuwen.
Om 2 uur nog eens gebeld, hij zei mij je moet niet constant bellen, ik ga nu vertrekken uit Gent en binnen een paar uur ben ik thuis.
Onze Tom was toch thuis komen eten want Bart zat in de file en wist niet wanneer hij er zou geraken, rond 4 u heb ik nog eens gebeld en dan zat hij in St. Niklaas, ik dacht ja nog een uur en hij is thuis, ik heb dan nog eens terug gebeld om 5 u, maar zijn telefoon stond af, en even later belde hij mij terug dat hij in Willebroek was, ik dacht ja nu nog een uurtje en hij is er, maar nee hoor, ik werd nu toch wel ernstig ongerust, en terwijl was het toch maar aan het sneeuwen, en op de radio hoorde ik niet anders dan onheilspellende berichten over de wegen. Men sprak van 500 km. file, in 25 jaar nooit vertoond.
Maar dat maakte mijn ongerustheid er niet minder op.
Eindelijk om 20u10 zag ik zijn auto afdraaien naar onze oprit, ik denk dat ik nog nooit zo opgelucht geweest ben dan op dit moment.
Hij was volledig leeg, en doodmoe, 6 uur heeft hij er over gedaan om van Gent naar huis te komen, bumper aan bumper, aan 20 km. per uur,l naar Keerbergen. Dit is toch ongelovig niet.
Enfin eind goed al goed. Mijn zoon die naar Tremelo moest vanuit Drongen is er nooit geraakt, hij moest naar Brussel en is dan terug naar huis gereden, hij is om 7 uur thuisgekomen, en de mutsjes liggen dus nog altijd in Tremelo.
Ik zend nog een foto bij van Quido zijn zesde verjaardag, kijk eens hoe mooi hij er op staat, het is dan ook een echte kapoen.
Groetjes
19-12-2009, 00:00 geschreven door Lena
|
