Dag
Als ik van de operatiezaal terug op de kamer kwam, zag ik dat ik al een privékamer had, en dat mijn electronische rolstoel ook al klaar stond, hoe mijn man dat voor elkaar gespeeld had was mij nog een raadsel, ik had de vorige dag alle moeite van de wereld gedaan om mijn electronische rolstoel in het ziekenhuis te krijgen, ik had mijn gewone mee maar ik zag mij niet alle dagen die lange gang doen om buiten een sigaretje te kunne gaan roken, niemand kon de stoel brengen, als ik er niet in zat, ik had de avond voordien nog gebeld met mijn man en hem het voorstel gedaan om DHL te vragen, ze moesten zo dikwijls komen om pakjes voor de zaak te brengen of te komen halen, dus misschien deden ze dit ook wel. En inderdaad ze hebben het gedaan, maar mijn man vertelde hoe, ze hadden dus geen hellend vlak mee om die rolstoel mee op de auto te krijgen, dan is mijn man zo slim geweest om het hellend vlak van ons voordeur te gebruiken, hoe ze het uteindelijk hebben klaargespeeld weet ik niet, of ook hoe ze het op de spoedafdeling hebben gedaan weet ik ook niet, het belangrijkste was dat hij naast mijn bed stond en dat was toch een geruststellend gevoel.
Na enkele dagen kwam er een dokter van revalidatie vragen of ik bereid was om naar Pellenberg te gaan voor mijn revalidatie, omdat ze vonden dat ik een goede kandidaat was, ik weet ook wel dat ik in het ziekenhuis niet lang kan blijven, maar een paar dagen vond ik toch wel vlug, enfin ik ben dan de week nadien overgebracht naar Pellenberg, ik had wel gezegd dat ik niet kwam als er geen privékamer vrij was, maar ja er was er natuurlijk geen vrij, maar ja wat kan je dan zeggen, naar huis kon ik ook nog niet, dus aanvaard je dat maar, maar tegen het eind van de week had ik dus mijn privékamer, de eerste week hebben we eens geprobeerd om met mijn prothesen recht te staan maar dat is dus niet gelukt, dan heeft men mij een paar maal op een tafel met mijn prothesen vast gemaakt en zo recht gezet, dat ik toch het gevoel had van recht te staan.
Ik mocht gelukkig in weekend, maar ik vond wel iemand om mij van Pellenberg te komen halen, maar niemand die mij kon terugbrengen, tot die van het Vlaams Kruis mij vroeg of ik die electronische rolstoel tijdens het weekend wel nodig had, en eigenlijk had ik die niet nodig want ik had mijn oude nog en die was opgeladen dus ik kon die wel gebruiken, dus is mijn man mij komen halen, en heeft mij ook teruggebracht, het was enkel een verschrikkelijk probleem om in de auto te gaan, in Pellenberg heeft een stagiair kinesist mij geholpen, maar om terug te gaan lukte het mij aanvankelijk niet tot ik het lumineuse idee kreeg om mijn armsteun te gebruiken, en zo over te glijden van mijn rolstoel tot in de auto, ondertussen heb ik een transverkussen van de kiné meegekregen en nu is er geen probleem meer, want mijn prothesen zal ik voor een lange tijd niet kunnen aandoen.
De tweede week tijdens de protheseraadpleging, heb ik mijn nieuwe prothesen aangedaan met behulp van de kinesisten, zij hebben mij dan recht getrokken, dus mijn prothesen blokkeren allebei aan de knieen, dus dat ging, ze stonden er met 10 man op te kijken, kinesisten, assistenten, stagiairs, ergotherapie enz.
Ik doe een paar stapjes achteruit om terug te gaan zitten, dus ze deblokkeren mijn rechter prothese, niet mijn linker, dus mijn linker voet staat min of meer nog op de grond en ik wil gaan zitten, en plots krijg ik een verschrikkelijke pijnlijke scheut in mijn linker dijbeen, wat was er gebeurt, ik weet het niet maar dat kon niet goed zijn, ik kreeg hoe langer hoe meer pijn, de assistent wist mij te vertellen dat het zeker niet gebroken was, maar misschien wel gekneusd, wanneer had ik dat nog gehoord.
Hij zou mij voldoende dafalgan laten geven dat ik niet te veel pijn zou hebben, en als het niet beterde starten met ibuprofen, ik heb zeer slecht geslapen, ik raakte niet meer alleen in mijn bed, of er uit, de volgende dag dus de woensdag vroegen de kinesisten hoe het was, niet goed natuurlijk, maar dr Kiekens was nog niet komen kijken, op donderdag was er vergadering met de dokter en de kinesisten, en die vertelden aan de dokter dat het met mij toch niet goed ging, dan is zij komen kijken, en zij vond dat er direct een foto moest genomen worden, nu moest alles snel gaan, de dokter heeft dan de foto's met mij besproken, en er bleken zo maar drie breuken te zijn in mijn linker dijbeen, hetzelfde been van mijn heupfractuur, een indeukingsfractuur aan mijn knie, een breuk in de vorm van een driehoek onderaan mijn femur, en dan nog een grote breuk van onder naar boven toe, maar geen was verplaatst. ik vroeg hoe zoiets mogelijk was, en nu schijnt de oorzaak te liggen in mijn osteoporose, natuurlijk doordat ik altijd in de rolstoel zit en weinig beweging heb kan dat gebeuren, het bovenste deel van het dijbeen is beschermd door die nagel die er voor mijn heupfractuur in zit, en het onderste deel is daardoor zeer kwetsbaar, de dokter zegt dat dit soms nog voorkomt, ja en dat ik dat ook weer moet meemaken.
Dus de vrijdag hebben ze dan nog een ct scan genomen, en dan moest ik naar de gipskamer voor een gipskoker, ik heb dan natuurlijk ook de revalidatie onmiddellijk stop gezet, ik kan toch niets fatsoenlijk doen, en ik kan dus ook mijn prothesen niet meer aandoen.
Groetjes
30-07-2012, 00:00 geschreven door Lena
|
