Dag Als ik eergisteravond uit mijn zetel kwam, terug in mijn rolstoel, en ik doe met de sleutel de zijkant vast, kraakt die af, en ik dacht ja dat ligt onder mijn zetel, mijn ventje zal dat morgen wel even pakken voor mij, het was vast, dus niets aan de hand. Dus gisteren, voor de voetbal zeg ik tegen mijn man raap eerst eens dat slotje op dat onder mijn zetel ligt, dat is afgekraakt van mijn rolstoel. Dus hij zoekt onder mijn zetel en in de grote omtrek, maar niets te vinden, ik zeg maar hoe kan dat nu, dat moet daar onder liggen, ik zeg ofwel ligt het op mijn rolstoel, ergens onderin, dus hij zoekt heel mijn rolstoel af, niets te vinden, dus ja als ik dan van de zonnebank kwam, want het was weer voetbal, en dan ga ik meestal de eerste time onder mijn zonnehemel, en de tweede helft kijkt hij dan in zijn bed naar de tv die we in de kamer hebben, dat is natuurlijk niet zo'n groot scherm maar hij vind dit niet zo erg, dus ja dan moest ik maar langs de andere kant in mijn zetel schuiven maar dat ben ik niet gewoon en iets dat je niet gewoon bent is niet zo simpel, maar met enige moeite lukte het toch. Nu vandaag zeg ik tegen hem, die sleutel moet op mijn rolstoel gelegen hebben, en ik heb gisteren buiten gezeten, misschien is het er af gevallen, hij is direct gaan zoeken waar ik geweest ben, maar niets te vinden, ik zeg kijk toch nog maar eens goed op mijn rolstoel zelf, en inderdaad, helemaal achterin, achter mijn linker wiel lag de sleutel, hij kon er bijna niet bij maar zag het liggen, met behulp van mijn grijptang en mijn pillamp heeft hij het er toch uit gekregen, terwijl hij op zijn buik lag, ik was wel content dat we het gevonden hadden, ik wist dat het niet weg kon zijn maar ben toch blij dat we het terug hebben, nu kan ik het terug sluiten en losdoen, als het nodig is. Dus het heeft ons wel twee dagen van last bezorgd maar dat vergeet je toch vlug als alles goed afloopt. Groetjes
Dag Buiten de medicatie aanpassen zijn er nog enkele andere dingen gebeurt tijdens mijn opname, doordat ik bleef klagen dat ik hoe langer hoe meer verlamd raakte, heeft men dan een assistent van neurlochirurgie laten komen, die stelde voor om een scan van mijn rug te nemen, en een foto van de pomp om te zien of die nog wel goed werkte. Dat die pomp werkte dat wist ik, en een scan nemen van mijn rug haalt niets uit want de cyste die in mijn ruggenmerg zit kan je er toch niet mee zien, dat weet ik van de vorige keer, er moet normaal een mri gebeuren maar niemand neemt die verantwoordelijkheid want mijn stimulator zou kunnen kapot gaan, en dan moet die weer vervangen worden, en dat liever niet natuurlijk, dus de volgende dag kwam de assistent mij zeggen dat de pomp werkte, dus daarmee was de kous af. Dan heb ik nog behandelingen gehad voor mijn schouders, eerst heeft men in de twee schouders, maar met een paar dagen verschil, alleen verdoving ingespoten, en als dit zou helpen voor 12 tot 24 uur dan zou men een zenuwblokkade doen, dus ik had geluk die behandeling hielp inderdaad voor een kleine dag, dus de weg lag open om die behandeling uit te voeren, Eerst werd de linkerkant gedaan, onder scopie, de huid werd een beetje verdoofd, en dan werd een lange naald in de schouder gebracht tot bij de zenuw; en dan met electrische snokjes gedurende 4 minuten werd die zenuw dan behandeld. Het deed niet echt pijn, je voelt alleen kleine snokjes en dat is al, ik heb mee geteld tot ik 4 maal tot 60 had geteld en klaar was kees. De volgende dag was het zelfs al wat beter, maar ik had mij toch een beetje mispakt want nadien begon die pijn toch weer erg toe te nemen, dus ik zag het even niet zitten, want de dokter had mij gezegd, het zal een paar dagen duren en dan zal het verbeterren, dat was dus niet zo, ik heb dit dan opgezocht op internet, en ik schrok mij even een hoedje, ik werd naar mijn eigen blog verwezen, ik denk dat ik in een van mijn vorige berichten daar waarschijnlijk iets over geschreven heb, maar het doet toch raar. Enfin daar stond in dat het een paar weken erger zal zijn en dan zal de pijn geleidelijk afnemen maar het zal nog een paar weken duren voor het definitief goed zal zijn, en dan zou de pijn demping wel een paar jaar kunnen aanhouden, dus ik had toch weer een beetje hoop dat het toch nog goed komt, gisteren vrijdag hebben ze dan mijn rechter schouder behandelt, en ik moet zeggen vandaag is het terug beter, maar ik zal maar niet te vlug viktorie kraaien, ik weet het nu he. Groetjes
