Dag Op 31 juli had ik een afspraak met de arts die mijn heup geopereerd heeft, de revalidatie arts vond het beter dat zij mij nu verder voor die andere breuken ook opvolgt, niettegenstaande er vermoedelijk geen bijkomende operatie zal nodig zijn, maar ze moet mij toch volgen voor mijn heupfractuur, dus is het beter dat zij alles onder haar toezicht houd. Ik had ze nog maar één maal gezien en dat was vlak voor de operatie, dan kwam ze zeggen wat ze juist ging doen, maar verder heb ik haar van de hele tijd niet meer gezien, het was altijd de assistent die mij kwam bezoeken als ik in Gasthuisberg lag. Dus nu moest ik dus op controle, ik was blij want die gipskoker was ondertussen veel te groot geworden, en het was zo verschrikkelijk moeilijk als ik naar het toilet moest om mijn broek er over te krijgen. Ze hadden een open gips aangedaan omdat ik een paar klein wondjes had die dagelijks zouden moeten verzorgd worden, maar dat ik dus nooit gedaan heb, en wat bleek dat die wondjes zelfs genezen waren zonder er ook maar iets aan te doen, dus daarom vonden ze het goed van nu een gips aan te doen die dicht was, ik mocht zelf de kleur kiezen, maar ik heb maar een neutrale kleur gekozen. Eerst moesten we bij de dokter zijn, nadat ik eerst had laten foto's nemen, zij zegde in normaal gevallen zou ze aanraden om een plaat over het dijbeen te plaatsen, opdat die breuk goed zou kunnen genezen, maar in mijn geval was dat niet aan te raden , want dan moest mijn prothese ook helemaal veranderd worden, in welke zin begreep ik niet goed, maar als er geen operatie nodig was, zo veel te beter. Er werden foto's genomen voor de consultatie en na dat er een nieuwe plaaster was aangelegd, maar volgens de dokter bleek dus alles ok te zijn en kregen we een afspraak voor over een maand, dus de revalidatie zal nog even moeten wachten tot die breuken genezen zijn. Ik weet dat ik vanaf nu toch altijd meer bang zal zijn om terug recht te staan, bang om nieuwe breuken op te lopen, maar ik hoop dat dit er na een tijdje zal terug uit gaan, en dat het vanaf nu toch allemaal een beetje beter mag verlopen. Groetjes
Dag Als ik van de operatiezaal terug op de kamer kwam, zag ik dat ik al een privékamer had, en dat mijn electronische rolstoel ook al klaar stond, hoe mijn man dat voor elkaar gespeeld had was mij nog een raadsel, ik had de vorige dag alle moeite van de wereld gedaan om mijn electronische rolstoel in het ziekenhuis te krijgen, ik had mijn gewone mee maar ik zag mij niet alle dagen die lange gang doen om buiten een sigaretje te kunne gaan roken, niemand kon de stoel brengen, als ik er niet in zat, ik had de avond voordien nog gebeld met mijn man en hem het voorstel gedaan om DHL te vragen, ze moesten zo dikwijls komen om pakjes voor de zaak te brengen of te komen halen, dus misschien deden ze dit ook wel. En inderdaad ze hebben het gedaan, maar mijn man vertelde hoe, ze hadden dus geen hellend vlak mee om die rolstoel mee op de auto te krijgen, dan is mijn man zo slim geweest om het hellend vlak van ons voordeur te gebruiken, hoe ze het uteindelijk hebben klaargespeeld weet ik niet, of ook hoe ze het op de spoedafdeling hebben gedaan weet ik ook niet, het belangrijkste was dat hij naast mijn bed stond en dat was toch een geruststellend gevoel. Na enkele dagen kwam er een dokter van revalidatie vragen of ik bereid was om naar Pellenberg te gaan voor mijn revalidatie, omdat ze vonden dat ik een goede kandidaat was, ik weet ook wel dat ik in het ziekenhuis niet lang kan blijven, maar een paar dagen vond ik toch wel vlug, enfin ik ben dan de week nadien overgebracht naar Pellenberg, ik had wel gezegd dat ik niet kwam als er geen privékamer vrij was, maar ja er was er natuurlijk geen vrij, maar ja wat kan je dan zeggen, naar huis kon ik ook nog niet, dus aanvaard je dat maar, maar tegen het eind van de week had ik dus mijn privékamer, de eerste week hebben we eens geprobeerd om met mijn prothesen recht te staan maar dat is dus niet gelukt, dan heeft men mij een paar maal op een tafel met mijn prothesen vast gemaakt en zo recht gezet, dat ik toch het gevoel had van recht te staan. Ik mocht gelukkig in weekend, maar ik vond wel iemand om mij van Pellenberg te komen halen, maar niemand die mij kon terugbrengen, tot die van het Vlaams Kruis mij vroeg of ik die electronische rolstoel tijdens het weekend wel nodig had, en eigenlijk had ik die niet nodig want ik had mijn oude nog en die was opgeladen dus ik kon die wel gebruiken, dus is mijn man mij komen halen, en heeft mij ook teruggebracht, het was enkel een verschrikkelijk probleem om in de auto te gaan, in Pellenberg heeft een stagiair kinesist mij geholpen, maar om terug te gaan lukte het mij aanvankelijk niet tot ik het lumineuse idee kreeg om mijn armsteun te gebruiken, en zo over te glijden van mijn rolstoel tot in de auto, ondertussen heb ik een transverkussen van de kiné meegekregen en nu is er geen probleem meer, want mijn prothesen zal ik voor een lange tijd niet kunnen aandoen. De tweede week tijdens de protheseraadpleging, heb ik mijn nieuwe prothesen aangedaan met behulp van de kinesisten, zij hebben mij dan recht getrokken, dus mijn prothesen blokkeren allebei aan de knieen, dus dat ging, ze stonden er met 10 man op te kijken, kinesisten, assistenten, stagiairs, ergotherapie enz. Ik doe een paar stapjes achteruit om terug te gaan zitten, dus ze deblokkeren mijn rechter prothese, niet mijn linker, dus mijn linker voet staat min of meer nog op de grond en ik wil gaan zitten, en plots krijg ik een verschrikkelijke pijnlijke scheut in mijn linker dijbeen, wat was er gebeurt, ik weet het niet maar dat kon niet goed zijn, ik kreeg hoe langer hoe meer pijn, de assistent wist mij te vertellen dat het zeker niet gebroken was, maar misschien wel gekneusd, wanneer had ik dat nog gehoord. Hij zou mij voldoende dafalgan laten geven dat ik niet te veel pijn zou hebben, en als het niet beterde starten met ibuprofen, ik heb zeer slecht geslapen, ik raakte niet meer alleen in mijn bed, of er uit, de volgende dag dus de woensdag vroegen de kinesisten hoe het was, niet goed natuurlijk, maar dr Kiekens was nog niet komen kijken, op donderdag was er vergadering met de dokter en de kinesisten, en die vertelden aan de dokter dat het met mij toch niet goed ging, dan is zij komen kijken, en zij vond dat er direct een foto moest genomen worden, nu moest alles snel gaan, de dokter heeft dan de foto's met mij besproken, en er bleken zo maar drie breuken te zijn in mijn linker dijbeen, hetzelfde been van mijn heupfractuur, een indeukingsfractuur aan mijn knie, een breuk in de vorm van een driehoek onderaan mijn femur, en dan nog een grote breuk van onder naar boven toe, maar geen was verplaatst. ik vroeg hoe zoiets mogelijk was, en nu schijnt de oorzaak te liggen in mijn osteoporose, natuurlijk doordat ik altijd in de rolstoel zit en weinig beweging heb kan dat gebeuren, het bovenste deel van het dijbeen is beschermd door die nagel die er voor mijn heupfractuur in zit, en het onderste deel is daardoor zeer kwetsbaar, de dokter zegt dat dit soms nog voorkomt, ja en dat ik dat ook weer moet meemaken. Dus de vrijdag hebben ze dan nog een ct scan genomen, en dan moest ik naar de gipskamer voor een gipskoker, ik heb dan natuurlijk ook de revalidatie onmiddellijk stop gezet, ik kan toch niets fatsoenlijk doen, en ik kan dus ook mijn prothesen niet meer aandoen. Groetjes
Dag Ja ik moet mijn verhaal nog afmaken, maar ik dacht het bericht zal veel te lang worden als ik alles ineens moet melden. Dus dinsdagmorgen zijn we dan terug vertrokken uuit Saint Tropez, in de auto gaan was wel zeer moeilijk, ik kon niet meer recht geraken, dus mijn man moest mij elke keer helpen, hij moest dan eerst mijn rechter knie blokkeren, dan mijn linker knie blokkeren, dan mij rechttrekken, dus dan kon ik efkens blijven staan, dan moest hij mijn rechtervoet een beetje achteruit zetten zodanig dat ik mij kon laten neervallen in de auto, ik had dus helemaal geen kracht meer in mijn linker been, eenmaal ik rustig in de auto zat lukte het en was de pijn niet te erg, maar zoals ik in mijn vorig berichtje al meldde, naar het toilet gaan was een ramp. Ons nachtje in Nuit Saint Georges is ook redelijk goed verlopen, enkel dat het restaurant op dinsdag gesloten is maar we hadden onderweg iets gekocht om te eten en we hebben dan een koffietje gevraagd en dat was ook ok. Als we de woensdag op weg naar huis waren heb ik gebeld naar de dokter van het Lac van Pellenberg, bij wie ik dus in behandeling ben voor mijn pijnmedicatie, om te vragen wat ik het beste zou doen, rechtstreeks naar de spoed gaan in Gasthuisberg of wachten tot de volgende dag, hij raadde ons aan om te wachten tot de donderdag, hij zegt, je hebt nu al de hele dag in de auto gezeten, en je zult daar op zijn minste toch anderhalf uur moeten wachten,voor het jullie beurt is, en dat zou ik jullie toch niet aanraden. Ga morgen rustig op jullie gemak naar de spoed, zo gezegd zo gedaan, ik heb dan op mijn gemak de valiezen leeggemaakt, en een nieuw valiesje klaar gemaakt want ik was zeker dat het niet goed was, ik had te veel pijn en mijn bil was zo dik en blauw dat kon niet goed zijn. Dus rond 12 uur s'middags waren we op de spoed, nadat we onze uitleg gedaan hadden werd er eerst een foto genomen, en onmiddellijk wist ik hoe laat het was, de hals van het dijbeen was dus volledig doorgebroken, niet moeilijk dat ik pijn had, maar het kon die dag niet meer geopereerd worden er was geen operatiezaal vrij, ik moest wachten tot de vrijdag, ik moest natuurlijk wel in het ziekenhuis blijven, wat had je gedacht, gelukkig had ik mijn gerief meegebracht en kon mijn man het nu rustig gaan halen, ik had natuurlijk direct gevraagd voor een privé kamer, maar dat konden ze mij niet verzekeren, dat zou op de afdeling beslist worden, ik kwam dus op de afdeling traumatologie terech, dat is dezelfde afdeling waar de patienten van Dr.Vrancx ook terechtkomen die construcieve chirurgie nodig hebbebn, dat wil dus zeggen dat ik al veel weken op die afdeling heb doorgebracht, elke keer als mijn knie open lag en een flap of greffe moest geplaatst worden kwam ik op die afdeling terecht, en ze kenden mij nog, ze wisten dus ook dat ik altijd een kamer alleen vraag, maar ik had pech er was op dat moment geen vrij. Toch was ik content dat er eindelijk een einde zou komen aan mijn verschrikkelijke pijn die ik al de hele week ondervond zonder echt te weten wat er aan de hand was. Ik weet het ik had in Frankrijk naar een dokter kunnen gaan maar ik wilde voor geen prijs in een frans ziekenhuis terechtkomen, dus dan maar even op de tanden bijten. Ik lag dus voorlopig op een tweepersoonskamer maar ze zouden er al de moeite van de wereld voor doen om mij zo vlug mogelijk een eenpersoonskamer te bezorgen. De dokter die mijn zou opereren is komen zeggen wat ze ging doen, en dat was een grote nagel van 35 cm lang door mijn bot plaatsen zodanig dat alles terug mooi op zijn plaats zou zitten, want er was toch wel een kleine verplaatsing van de boteinden, dus dat kwam wel goed. Groetjes
Dag Tijdens het weekend van 16 juni kwam mijn man af met het nieuws dat we woensdag 20 juni zouden vertrekken naar het zuiden van Frankrijk, en wel Saint Tropez, voor een goede week, hij had daar een hotel gevonden waar de badkamer toch voldoende scheen aangepast te zijn aan minder validen, ze hadden zelfs per émail een foto meegestuurd zodanig dat we zelf konden oordelen wat we er zelf van vonden, het toilet was verhoogd en er was één baar, maar de tweede zouden we zelf kunnen bevestigen als de muur glad genoeg was, dus dat kwam wel goed. Woensdag zijn we dan vertrokken richting zuiden, het verkeer viel heel goed mee, weinig of geen files, onze eerste nacht hebben we als naar gewoonte overnacht in Nuit saint Georges, in het hotel Gentillomiere, dus we hadden onze kamer die goed was aangepast, we hebben daar dan ook lekker gegeten, en s'morgens rond een uur of tien zijn we dan doorgereden verder zuidwaarts, na de nodige stops om de twee uur kwamen we dan uiteindelijk op onze bestemming aan rond 5 uur in de namiddag, het hotel zag er heel goed uit, het hotel noemde L'Astragalle, ook onze kamer was perfect, het was beneden met een terras, en net achter de hoek was het zwembad, we namen s'morgens ons ontbijt in de kamer, ttz, op het terras en tegen dat we klaar waren waren onze zetels klaar om te gaan zonnen . Bij mij had de mijnheer een matras bijgelegd opdat er geen verschil zou zijn tussen mijn rolstoel en de zetel. Het weer was prachtig 32 graden en blauwe hemel. We hebben daar toch wel enkele uren gezeten en dan zijn we eens een stapje in de wereld gaan zetten, naar St Tropez zelf, want we zaten er toch wel een kilometer of zo buiten en we waren er al een hele tijd niet meer geweest. Er was niet zo veel volk, het viel goed mee, er lagen ook niet zo veel heel grote boten, we zijn dan in de Sinéqier iets gaan drinken, mijn man moest iets eten, want we hadden sedert s'morgens niets meer gegeten en het was toch al rond vier uur in de namiddag, en met zijn diabetes moet hij toch voorzichtig zijn. Hij heeft daar dan een schotel gegeten met zalm, maar hij voelde zich nadien niet zo goed, de zalm bleef maar opsmijten. Dus daar heeft hij dan ook niets meer gegeten. In het hotel raadde men ons aan om te gaan eten in de Boullabaise een restaurant van dezelfde eigenaar als het hotel, dus na een paar maal in het hotel gegeten te hebben, terwijl we daar telkens alleen zaten wilden we zaterdag eens naar dat bewuste restaurant gaan, het restaurant lag vlak aan het strand, op zo'n 200 meter van het hotel, op het strand eigenlijk, dus in de namiddag gingen we er eens een kijkje nemen, de deur was redelijk smal om met mijn rolstoel door te rijden, maar het lukte net, dus mijn man doe achter mij de deur dicht, ik kijk voor mij en inderdaad de mensen zitten daar allemaal op het strand, en opeens lag ik tegen de grond, in het midden van het restaurant was een trap van 15 a 20 cm. hoog, ik had dit dus niet gezien, en ben met mijn rolstoel daar af gevallen en uit mijn rolstoel, vermoedelijk op mijn heup gevallen. Ik heb wel vijf keer tegen mijn man gezegd dat ik het niet gezien had, hij probeerde mij dan terug in mijn rolstoel te zetten maar dat lukte niet. Dan hebben twee mannnen van het resaurant mij opgepakt en mij terug in mijn rolstoel gezet, ik voelde direct dat er iets aan mijn been niet klopte, ik had daar geen kracht meer in, we hebben daar dan iets gedronken en afgesproken om er s'avonds te eten. Ik kan niet zeggen dat ik pijn voelde, maar als we terug weggingen, en ik moest rechtstaan om in de auto te gaan lukt mij dat maar met veel moeite, ik had geen kracht meer in mij linker been. Maar hoe meer de dagen vordenrden hoe meer pijn ik kreeg en hoe dikker en blauwer mijn linker dijbeen werd vooral bovenaan. Mijn man zegde dat is gewoon gekneusd, meer is dat niet, mijn moeder zei altijd als het blauw wordt is dat een goed teken, maar waarvoor wist hij niet meer. Als ik stil in mijn zetel zat had ik geen pijn, maar elke beweging was een marteling, en vooral naar het toilet gaan was verschrikkelijk. Het was de zaterdag gebeurt, we zijn dan nog daar gebleven tot dinsdagmorgen, ik was wel overtuigd dat er meer aan de hand was dan een kneuzing, maar ik wilde mijn man niet nog meer ongerust maken, ik heb enkele pijnstillers meer genomen en als we thuiskomen zullen we wel naar de spoed gaan en dan weten we wat er aan de hand is. Groetjes
Dag Vorige week mocht ik mijn nieuwe prothesen gaan halen in pellenberg, ze waren klaar, en inderdaad ze zagen er goed uit, toch een stuk eleganter dan mijn vorige, maar de realteit was iets anders. In het begin was het nog een beetje te doen, maar na een paar dagen was het verschrikkelijk pijnlijk om mijn rechtse prothese aan te doen, ze was niet meer gemaakt met een touwtje, dat ik eerst moest vastmaken opdat ze niet zou verschuiven, nee nu moest ik ze maar gewoon aantrekken en omdat mijn knie dus twee beenderen bevat waar de prothese achter haakt kan ze dus niet meer loskomen, maar ze aan doen werd stilaan een nachtmerrie, het was zo verschrikkelijk pijnlijk om ze over die twee botten te krijgen dat het niet meer te doen was, ook zag ik dat er op mijn kous links twee vuile plekken waren, dus dat wees op een wondje, en inderdaag twee wondjes manifesteerden zich, aan mijn linkerknie, die knie is al zo dikwijls open geweest dat ik het mij niet meer kan permitteren opdat dit nu weer zou gebeuren, want een verdere amputatie is dan niet uitgesloten. Ik heb dan gebeld naar Pellenberg, naar Gunther, want Bert was niet aan het werk hij was pas vader geworden, en dus veertien dagen thuis, vaderschapsverlof, ja tegenwoordig is dat zo, dus Gunther is alleen, ik heb dan een afspraak gekregen voor maandag 18 juni, maar het zal bij iemand anders zijn, voor mij een nieuwe, een vrouw, ze is er naar het schijnt al een tijdje, ik hoop dat ze haar job ook zo goed kan doen dan de twee anderen, want anders moest ik nog langer wachten, ook het systeem om mijn linker prothese los te trekken, trekt op niks, het is nu zo'n systeem zoals aan de linker kant, maar het lukt bijna niet, dus volgens mij moet dit systeem afgevoerd worden en terug het vorig systeem terug ingevoerd. Ik heb dus mijn prothesen onmiddellijk aan de kant geschoven en terug mijn oude aan gedaan, mijn schoenen heb ik maar aangelaten en mijn basketschoenen aan mijn oude prothesen gedaan, dit gaat ook, natuurlijk zijn die nog platter dan mijn botjes, en dat voel ik als ik recht sta, maar ik voel mij toch iets veiliger, want mijn linkse prothese hebben ze ook rechter gezet, maar nu schuift mijn voet onderuit, dus dat moet ook veranderd worden, hij heeft wel gevraagd om mijn oude prothesen maandag mee te brengen, maar dat zal geen probleem zijn vermits ik ze terug draag. Vorig weekend is mijn zoon met de vier kindjes hier nog geweest, zaterdag rond 8u30 zijn ze toegekomen, ze moesten natuurlijk dan nog eten, maar dat zijn we ondertussen gewoon als ze van de mama komen hebben ze nog niet gegeten, dus wij hadden nog verse soep staan en met een boterham volgens mijn zoon was dit meer dan ok. Eerst hebben ze wel hun pyamatje aangedaan, zodanig dat ze direct naar hun bedje konden, enkel Quido mocht nog een beetje langer opblijven, hij is dan ook al bijna 9 jaar he, en dan mag hij nog een beetje televisie kijken, en als mijn zoon dan zegt dat het tijd is voor zijn bed, maakt hij nooit problemen en is hij ook direct naar boven. De zondag morgen ging mijn man naar de bakker, en de drieling mocht mee, ze hadden wel beziens bij de bakker, een drieling, ja dat zien ze niet elke dag, en dan nog drie jongens, ze vroegen naar Quido, de mensen schrokken dat er nog een jongen was die niet mee was. Ja ze hadden serieus bijval onze drieling. Tegen s'middags heb ik dan verse worteltjes klaargemaakt met worsten, voor de kindjes van die dunnekes, de chipolata, ik kan niet zeggen dat er nog veel over was, ze hebben echt heel goed gegeten, na het middagmaal zijn ze vrij vlug vertrokken, mijn zoon wilde eens naar Tongeren naa het gallo romeins museum, want het was de laatste week dat het open was, ze hebben niet zo veel een massacre gemaakt, alles is vrij netjes gebleven, alhoewel. Groetjes
Dag Ja ik weet het is dom, maar wij hebben ons dus ook laten verleiden om met pinksteren naar zee te rijden, mijn zoon had dit gevraagd, hij was er met de vier kindjes, en hij had graag dat wij eens afkwamen, normaal zouden we dat zeker niet doen, want je moet wel een beetje gek zijn om als het zo'n prachtig weer is in de file te gaan hangen, ergens viel het nog mee, we hebben er dik twee en een half uur over gedaan, twee ongevallen onderweg met blikschade, en een in Drongen dat al ver opgelost was, maar het duurde ik weet niet hoe lang voor ze er iets van meldden in de radio. We waren 20 minuten voor 9 vertrokken, en waren daar rond kwart voor 12, dus dat was toch niet slecht gereden he. Tussen Brugge en Blankenberge heeft nog het langst van al geduurd, voor zo'n acht kilometer hadden we toch zo'n drie kwartier nodig om er te geraken, dat was echt bumper achter bumper. Mijn zoon heeft een cabine op het strand en dat is natuurlijk leuk voor de kinderen, ik stond natuurlijk op de dijk te wachten tot mijn man de auto gaan parkeren was, en dan kwam mijn schoonzus daar ook aan, ik had haar zelfs niet gezien, zij maar zwaaien en ik zag haar niet, haar man was ook de auto gaan parkeren, en dat was natuurlijk geen sinecure, met zoveel volk en zoveel auto's. mijn man zegt dat hij niet doorkom dat ze een auto aan het wegtakelen waren, hij vroeg aan de agent die er bij was of hij zijn auto daar dan mocht laten staan, hij zegt ja maar dan zal je straks wel een boete hebben, hij heeft hem toch maar laten staan maar een boete heeft hij gelukkig niet gekregen. Mijn zoon is dan afgekomen met zijn vier kindjes, hij zegt laten we gaan eten bij de italiaan, ok, maar ik wlde toch eerst naar het toilet, wij hadden onze wc stoel meegebracht, want ik ken mijn zoon zijn toilet, er is daar uiteraard niets voorzien voor gehandicapten, en die wc stoel kunnen we er over zetten zodanig dat ik mij toch kan vasthouden en die is uiteraard hoger dan een gewoon toilet. Natuurlijk in de pizeria was alles volzet, en we moesten een half uur wachten, dus dan zijn we eerst ergens anders een aperitief gaan drinken, de kindjes vroegen een ijsthee, ik zeg tegen mijn zoon is dat niet teveel voor hun, maar nee hoor, ik zou dit in de loop van de namiddag wel zien dat dit niet teveel was, ze hebben er nadien nog zo'n twee gedronken, ik schrok er wel van. Na een goed half uur belde ze dan naar mijn zoon dat de tafel voor ons negen klaar was, dus wij terug naar de pizeria, eerst bestelden wij een antipàsta, en ik wilde eens lasagna eten, dit was al wel lang geleden, mijn man nam een soort spegetti met schelpjes in, en ik geloof dat de anderen allemaal een piza genomen hebben, zelfs de kinderen hebben practisc hun hele pizza opgegeten, we hebben daar wel lang moeten wachten maar het was gezellig, en we waren dus allemaal samen, nadien zijn we dan stilletjes vertrokken terug naar huis, want we waren toch wel een beetje bang dat we ook nu weer in de fille zouden hangen, maar al bij al viel het mee, zodanig dat we rond 8 uur terug thuis waren. Ik zal er nog een foto bijdoen van de kindjes terwijl ze op het strand aan het spelen zijn, achter hun cabine. Groetjes
Dag Ik heb inderdaad iets onvergeeflijk gedaan, of beter gezegd niet gedaan, ik kan het zelf niet geloven, maar ik ben mijn eigen zoon zijn verjaardag gisteren vergeten, ik begrijp er niets van, maar ik heb eigenlijk heel de week niet naar de kalender gekeken, ik heb vorige week nog tegen mijn man gezegd, we mogen Tom zijn verjaardag niet vergeten op 24 mei, mijn broer, mijn man zijn petekind, allemaal aan gedacht, en de verjaardag van mijn eigen zoon vergeten. Mijn man belde hem om te vragen of hij eventueel zondag meegaat naar de kust, het is goed weer, en mijn andere zoon zal er zijn met zijn vier kindjes, maar hij kon er niet mee lachen, mijn man zegt het was gisteren zijn verjaardag, ik zeg nog de hoeveelste zijn we dan wel, ik zeg dat kan toch niet dat ik zoiets vergeet, ik kan het mij zelf niet vergeven, ik heb hem direct gebeld, en mijn diepste excuses aangeboden, maar hij vergaf het mij, maar ik vind dit zo erg, dit kan volgens mij niet vergeven worden, dit is te erg. Ik weet echt niet wat ik kan doen om dit goed te maken. Groetjes
Dag Jan het is ondertussen al geleden van 5 mei, dat we hun gouden bruiloft gevierd hebben, het was in Kraanbrug in Mechelen, mijn man was eerst eens gaan kijken of er een aangepast toilet beschikbaar was, volgens mijn schoonzus natuurlijk wel, maar die mensen begrijpen niet wat dit eigenlijk inhoud he, dus is hij toch maar zelf eens gaan kijken, en inderdaad het toilet was verhoogd, maar dat was het dan ook, er was één klein barretje maar dat stond veel te ver naar voren dus daar kon ik in mijn geval niets mee aanvangen, maar als het toilet verhoogd is kan ik eventueel overschuiven en met een beetje hulp van mijn man komt dit wel goed. Als we daar toekwamen was blijkbaar iedereen er al, het was natuurlijk rotweer, dus de receptie kon in het boothuis niet doorgaan, maar binnen was het ook gezellig. Het was leuk dat ik mijn zussen en broers nog eens kon terug zien, want dat gebeurt natuurlijk veel te weinig, maar ja ze wonen allemaal toch redelijk ver van elkaar, mijn zus die in Amerika woont was er ook, ze was al een paar dagen in Belgie, ze klaagde aan dat ze onze Tom al zo lang niet gezien had, en dat ze zijn vrouw zelfs nog nooit gezien had, ik zeg ja nu zal het moeilijk zijn want ze zijn op reis naar de Bahama's, ze komen wel woensdag naar huis, en zij vertrokken terug op zondag dus ze moeten maar met elkaar afspreken als ze terug zijn, maar nadat ik gehoord heb achteraf is dit dus niet meer gelukt, mijn zoon had het veel te druk in de zaak, dat is zo he als je in verlof gaat, dan blijft het werk liggen. Ik had gebeld voor dien met mijn schoonbroer, om te vragen wat er zoal gekocht word met een gouden bruiloft, maar hij vertelde mij, dat practisch iedereen geld steekt in een envelopje en hun dit afgeeft, ik vind dit wel een beetje raar, want het is precies of je moet je diner terugbetalen, maar hij zegt dat zij dat ook zo doen, dus ja waarom dan niet. Ik heb dit dan aan mijn broer gegeven, ik hoop dat hij nog weet dat het in zijn binnenzak zit, want hij heeft parkinson, ik weet natuurlijk niet of dit ook gepaard gaat met geheugenverlies, enfin we hebben het toch zo gedaan. Het eten was heel lekker, en de sfeer was ook heel aangenaam, de zoon van mijn broer speelt in verschillende bands, en hij heeft daar dus ook een optreden gedaan, hij heeft een stem als een klok, ongelooflijk. Wij waren er naar toe gegaan met een taxi, mijn man riskeerde het niet om zelf te rijden, je mag tegenwoordig dus niets meer drinken, en we wilden dus niet tegengehouden worden, ik kan dus met zijn auto niet rijden want die is uiteraard niet aangepast, bij mijn auto is alles aan het stuur, zowel de gas als de rem. Zo niet zou ik niet meer kunnen rijden en nu wel. Vermits mijn oudste zus en haar man allebei overleden waren, waren de twee zonen uitgenodigd. Voor middernacht waren we al terug thuis, maar ja we waren daar al van in de namiddag, dus dat was lang genoeg he. Ik zal er een foto bij doen van mijn mijn familie, ik bedoel van de kant van mijn broer, en niet de familie van zijn vrouw, ik zit natuurlijk rechts onderaan in mijn rolstoel. Groetjes
Dag Als ik eergisteravond uit mijn zetel kwam, terug in mijn rolstoel, en ik doe met de sleutel de zijkant vast, kraakt die af, en ik dacht ja dat ligt onder mijn zetel, mijn ventje zal dat morgen wel even pakken voor mij, het was vast, dus niets aan de hand. Dus gisteren, voor de voetbal zeg ik tegen mijn man raap eerst eens dat slotje op dat onder mijn zetel ligt, dat is afgekraakt van mijn rolstoel. Dus hij zoekt onder mijn zetel en in de grote omtrek, maar niets te vinden, ik zeg maar hoe kan dat nu, dat moet daar onder liggen, ik zeg ofwel ligt het op mijn rolstoel, ergens onderin, dus hij zoekt heel mijn rolstoel af, niets te vinden, dus ja als ik dan van de zonnebank kwam, want het was weer voetbal, en dan ga ik meestal de eerste time onder mijn zonnehemel, en de tweede helft kijkt hij dan in zijn bed naar de tv die we in de kamer hebben, dat is natuurlijk niet zo'n groot scherm maar hij vind dit niet zo erg, dus ja dan moest ik maar langs de andere kant in mijn zetel schuiven maar dat ben ik niet gewoon en iets dat je niet gewoon bent is niet zo simpel, maar met enige moeite lukte het toch. Nu vandaag zeg ik tegen hem, die sleutel moet op mijn rolstoel gelegen hebben, en ik heb gisteren buiten gezeten, misschien is het er af gevallen, hij is direct gaan zoeken waar ik geweest ben, maar niets te vinden, ik zeg kijk toch nog maar eens goed op mijn rolstoel zelf, en inderdaad, helemaal achterin, achter mijn linker wiel lag de sleutel, hij kon er bijna niet bij maar zag het liggen, met behulp van mijn grijptang en mijn pillamp heeft hij het er toch uit gekregen, terwijl hij op zijn buik lag, ik was wel content dat we het gevonden hadden, ik wist dat het niet weg kon zijn maar ben toch blij dat we het terug hebben, nu kan ik het terug sluiten en losdoen, als het nodig is. Dus het heeft ons wel twee dagen van last bezorgd maar dat vergeet je toch vlug als alles goed afloopt. Groetjes
Dag Buiten de medicatie aanpassen zijn er nog enkele andere dingen gebeurt tijdens mijn opname, doordat ik bleef klagen dat ik hoe langer hoe meer verlamd raakte, heeft men dan een assistent van neurlochirurgie laten komen, die stelde voor om een scan van mijn rug te nemen, en een foto van de pomp om te zien of die nog wel goed werkte. Dat die pomp werkte dat wist ik, en een scan nemen van mijn rug haalt niets uit want de cyste die in mijn ruggenmerg zit kan je er toch niet mee zien, dat weet ik van de vorige keer, er moet normaal een mri gebeuren maar niemand neemt die verantwoordelijkheid want mijn stimulator zou kunnen kapot gaan, en dan moet die weer vervangen worden, en dat liever niet natuurlijk, dus de volgende dag kwam de assistent mij zeggen dat de pomp werkte, dus daarmee was de kous af. Dan heb ik nog behandelingen gehad voor mijn schouders, eerst heeft men in de twee schouders, maar met een paar dagen verschil, alleen verdoving ingespoten, en als dit zou helpen voor 12 tot 24 uur dan zou men een zenuwblokkade doen, dus ik had geluk die behandeling hielp inderdaad voor een kleine dag, dus de weg lag open om die behandeling uit te voeren, Eerst werd de linkerkant gedaan, onder scopie, de huid werd een beetje verdoofd, en dan werd een lange naald in de schouder gebracht tot bij de zenuw; en dan met electrische snokjes gedurende 4 minuten werd die zenuw dan behandeld. Het deed niet echt pijn, je voelt alleen kleine snokjes en dat is al, ik heb mee geteld tot ik 4 maal tot 60 had geteld en klaar was kees. De volgende dag was het zelfs al wat beter, maar ik had mij toch een beetje mispakt want nadien begon die pijn toch weer erg toe te nemen, dus ik zag het even niet zitten, want de dokter had mij gezegd, het zal een paar dagen duren en dan zal het verbeterren, dat was dus niet zo, ik heb dit dan opgezocht op internet, en ik schrok mij even een hoedje, ik werd naar mijn eigen blog verwezen, ik denk dat ik in een van mijn vorige berichten daar waarschijnlijk iets over geschreven heb, maar het doet toch raar. Enfin daar stond in dat het een paar weken erger zal zijn en dan zal de pijn geleidelijk afnemen maar het zal nog een paar weken duren voor het definitief goed zal zijn, en dan zou de pijn demping wel een paar jaar kunnen aanhouden, dus ik had toch weer een beetje hoop dat het toch nog goed komt, gisteren vrijdag hebben ze dan mijn rechter schouder behandelt, en ik moet zeggen vandaag is het terug beter, maar ik zal maar niet te vlug viktorie kraaien, ik weet het nu he. Groetjes
