 |
|
|
| Moeten leven zonder benen |
|
|
| 23-07-2012 |
 Hoe een reisje kan uitlopen in een klein drama |
Dag
Tijdens het weekend van 16 juni kwam mijn man af met het nieuws dat we woensdag 20 juni zouden vertrekken naar het zuiden van Frankrijk, en wel Saint Tropez, voor een goede week, hij had daar een hotel gevonden waar de badkamer toch voldoende scheen aangepast te zijn aan minder validen, ze hadden zelfs per émail een foto meegestuurd zodanig dat we zelf konden oordelen wat we er zelf van vonden, het toilet was verhoogd en er was één baar, maar de tweede zouden we zelf kunnen bevestigen als de muur glad genoeg was, dus dat kwam wel goed.
Woensdag zijn we dan vertrokken richting zuiden, het verkeer viel heel goed mee, weinig of geen files, onze eerste nacht hebben we als naar gewoonte overnacht in Nuit saint Georges, in het hotel Gentillomiere, dus we hadden onze kamer die goed was aangepast, we hebben daar dan ook lekker gegeten, en s'morgens rond een uur of tien zijn we dan doorgereden verder zuidwaarts, na de nodige stops om de twee uur kwamen we dan uiteindelijk op onze bestemming aan rond 5 uur in de namiddag, het hotel zag er heel goed uit, het hotel noemde L'Astragalle, ook onze kamer was perfect, het was beneden met een terras, en net achter de hoek was het zwembad, we namen s'morgens ons ontbijt in de kamer, ttz, op het terras en tegen dat we klaar waren waren onze zetels klaar om te gaan zonnen .
Bij mij had de mijnheer een matras bijgelegd opdat er geen verschil zou zijn tussen mijn rolstoel en de zetel.
Het weer was prachtig 32 graden en blauwe hemel. We hebben daar toch wel enkele uren gezeten en dan zijn we eens een stapje in de wereld gaan zetten, naar St Tropez zelf, want we zaten er toch wel een kilometer of zo buiten en we waren er al een hele tijd niet meer geweest.
Er was niet zo veel volk, het viel goed mee, er lagen ook niet zo veel heel grote boten, we zijn dan in de Sinéqier iets gaan drinken, mijn man moest iets eten, want we hadden sedert s'morgens niets meer gegeten en het was toch al rond vier uur in de namiddag, en met zijn diabetes moet hij toch voorzichtig zijn. Hij heeft daar dan een schotel gegeten met zalm, maar hij voelde zich nadien niet zo goed, de zalm bleef maar opsmijten. Dus daar heeft hij dan ook niets meer gegeten.
In het hotel raadde men ons aan om te gaan eten in de Boullabaise een restaurant van dezelfde eigenaar als het hotel, dus na een paar maal in het hotel gegeten te hebben, terwijl we daar telkens alleen zaten wilden we zaterdag eens naar dat bewuste restaurant gaan, het restaurant lag vlak aan het strand, op zo'n 200 meter van het hotel, op het strand eigenlijk, dus in de namiddag gingen we er eens een kijkje nemen, de deur was redelijk smal om met mijn rolstoel door te rijden, maar het lukte net, dus mijn man doe achter mij de deur dicht, ik kijk voor mij en inderdaad de mensen zitten daar allemaal op het strand, en opeens lag ik tegen de grond, in het midden van het restaurant was een trap van 15 a 20 cm. hoog, ik had dit dus niet gezien, en ben met mijn rolstoel daar af gevallen en uit mijn rolstoel, vermoedelijk op mijn heup gevallen.
Ik heb wel vijf keer tegen mijn man gezegd dat ik het niet gezien had, hij probeerde mij dan terug in mijn rolstoel te zetten maar dat lukte niet.
Dan hebben twee mannnen van het resaurant mij opgepakt en mij terug in mijn rolstoel gezet, ik voelde direct dat er iets aan mijn been niet klopte, ik had daar geen kracht meer in, we hebben daar dan iets gedronken en afgesproken om er s'avonds te eten. Ik kan niet zeggen dat ik pijn voelde, maar als we terug weggingen, en ik moest rechtstaan om in de auto te gaan lukt mij dat maar met veel moeite, ik had geen kracht meer in mij linker been.
Maar hoe meer de dagen vordenrden hoe meer pijn ik kreeg en hoe dikker en blauwer mijn linker dijbeen werd vooral bovenaan.
Mijn man zegde dat is gewoon gekneusd, meer is dat niet, mijn moeder zei altijd als het blauw wordt is dat een goed teken, maar waarvoor wist hij niet meer.
Als ik stil in mijn zetel zat had ik geen pijn, maar elke beweging was een marteling, en vooral naar het toilet gaan was verschrikkelijk.
Het was de zaterdag gebeurt, we zijn dan nog daar gebleven tot dinsdagmorgen, ik was wel overtuigd dat er meer aan de hand was dan een kneuzing, maar ik wilde mijn man niet nog meer ongerust maken, ik heb enkele pijnstillers meer genomen en als we thuiskomen zullen we wel naar de spoed gaan en dan weten we wat er aan de hand is.
Groetjes
Als we weggingen
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
