Dag Ja gisteren wilde ik eindelijk na meer dan een maand niet te kunnen, terug met mijn auto rijden, ik moest dringend naar de apotheker want bijna al mijn medicatie was op, briefjes had ik vorige week gekregen als ik bij dr. Kiekens geweest ben, trouwens dat bezoek heeft ook niet veel aarde aan de dijk gebracht, zij vond dat ik thuis maar wat moest oefenen met mijn eigen kinesiste, en als de wonde aan mijn knie genezen was moest ik maar terug komen en dan zou ze kijken wat er verder in Pellenberg kon gedaan worden, als ik vroeg of alles weer goed zou komen kon ze daar geen antwoord op geven. Trouwens die wonde aan mijn knie is ondertussen toch veel verkleind, en ik heb dus een nieuwe afspraak voor 11 maart, dan heb ik toch ook mijn nieuwe stimulator reeds ingeplant gekregen, en zal alles hopelijk toch wat beter gaan.
Enfin, ik was met enorm veel moeite beneden geraakt, ik moet tenslotte eerst op mijn traplift geraken, en vermits recht staan al niet zo evident is, was dit toch een serieuse uitdaging, maar het is gelukt, beneden staat er dan een rolstoel klaar om mee naar mijn auto te rijden in de garage, met veel moeite in mijn auto geraakt en geloof het of niet, mijn auto reageerde niet als ik de sleutel in het startslot omdraaide, eigenlijk had ik het wel een beetje verwacht, maar je hoopt toch altijd dat het nog zou gaan, dus mocht ik onverrichterzake terug naar boven, wat mij ook met zeer veel moeite gelukt is, ik heb terwijl de was die in de kelder nog op de draad hing maar meegenomen, had ik toch nog iets goed gedaan. Onmiddellijk naar mijn garagist gebeld, hij heeft mijn auto vandaag komen halen, en zou proberen om mijn batterij op te laden, ik hoop dat het lukt, anders moet ik nog een nieuwe batterij kopen, en ik heb al zoveel onkosten, van Ortec zijn ze vorige week nog de batterijen van mijn rolstoel komen vervangen, meer dan 600 kosten, ik hoop alleen dat het Vlaams Fonds een beetje tussenkomt, want het zijn toch allemaal onkosten die een normale mens niet heeft. Mijn man is dan vandaag maar zelf naar de apotheker geweest, dus dat is al in orde, ik heb mij toch voorgenomen om vanaf nu meer met mijn auto te gaan rijden dan voordien, het zal altijd wel moeilijk blijven maar als ik thuiis blijf zitten gebeurt er ook niets dus ik moet terug een beetje actiever worden, het wordt hoog tijd. Groetjes. Lena
Dag Ik ben nu al drie keer aan dit bericht begonnen, en elke keer dat ik er wilde verder aan schrijven was het verdwenen, ik zal het nu maar volledig afmaken van de eerste keer, anders verdwijnt het weer en kan ik nog eens herbeginnen Ja 2008 kon voor mij niet slechter beginnen, de operatie om mijn electrode te verplaatsen was vooruuitgeschoven naar 2 januari, ik content, maar wat ik niet wist was dat die operatie veel zwaarder zou uitdraaien dan wat voorzien was. Ze heeft 5 uur geduurd en ik hield er een wonde aan over van meer dan 20 cm. En dat was nog niet alles, als ik wakker werd was ik van halverwege de borstkas naar onderen toe verlamd, geen gevoel en geen beweging, de beweging is geleidelijk aan iets of wat teruggekomen maar het gevoel is nog altijd enorm gestoord, rechts voel ik een klein beetje, maar links nog helemaal niets, en rechtstaan met mijn twee prothesen is stilaan een ramp geworden, mijn benen slagen zowat paraplu als ik wil rechtstaan, en de kracht is ook helemaal weg, er is wel onmiddellijk na de operatie een scan genomen om te kijken of er geen bloeding was, en nee die was er niet, ook moest ik later dan terug voor een mrn. te nemen om te kijken of er misschien iets fout was met mijn cysten of dat de pomp niet meer goed werkte, maar die foto's bleken gelijk aan deze die vier jaar geleden genomen waren. Dus denkt de prof dat het maar tijdelijk zal zijn, maar hoelang is tijdelijk, we zijn nu al meer dan een maand verder en veel is er nog niet veranderd. Mijn stimulator is tijdens dit onderzoek wel kapot gegaan, dus waarom die electrode verplaatst is, daar heb ik momenteel ook geen voordeel van vermits hij niet meer werkt, en nu moet ik wachten tot 6 maar voor ze een nieuwe kunnen plaatsen. Heel de maand januari heb ik enorm veel pijn gehad als gevolg van die operatie, ook nu nog is het net of die kabel tussen de stimulator en de electrode te zeer is aangespannen. Als ik dit tegen de prof. zeg dan antwoord hij mij dat dit wel zal beteren, maar dat doet het dus niet, ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen, dit zijn toch maar lapmiddelen. Ik hoop echt dat mijn toestand gauw wat zal verbeteren, ik vind dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Ik stuur nog een foto van het gezinnetje van mijn zoon met zijn gezinnetje, Quido en de drieling, die pulletjes heb ik trouwens zelf gebreid. Groetjes Lena
Dag Stel u dat eens voor, ik kon niet meer inloggen voor mijn blog, het is reeds van 18 oktober geleden dat ik nog iets toegevoegd heb, voordien moest ik nooit mijn inloggegevens gebruiken en kon ik direct inloggen, zodoende dat ik mijn inloggevens vergeten was, van alles gedaan om hulp van seniorennet te krijgen, telkens vertelde men mij dat ze een mail met de juiste gegevens doorgestuurd hadden naar mij, maar ik kreeg maar niets, nu eindelijk heb ik nog eens iets anders geprobeerd om in te loggen en eindelijk is het mij gelukt. Ondertussen is er al wel het een en ander gebeurd, terwijl mijn zoon en schoondochter op verlof waren is onze Quido hier geweest, op woensdag 14 november was het in school grootouders dag, we zijn hem eers gaan halen en zijn dan samen met hem naar zijn schooltje gereden, het was aangenaam, ze hebben dansjes gedaan en liedjes gezongen, we kregen dan ook koffie met koekjes aangeboden, voor de kinderen was er chocomelk, nadien hebben we hem dan mee naar huis genomen, hij is dan bij ons gebleven tot zondag, we hebben allerlei uitstappen met hem gedaan, zoals naar de zoo in Antwerpen, naar het circus in Boom, waar op het einde dan ook sinterklaas kwam. Enfin het was zeer leuk met hem, wel vermoeiend, want zijn mondje staat geen moment stil, als we hem dan terug deden op zondag heb ik Archie heel de tijd op mijn schoot gehad, die was ziek, had hoge koorts en een zware hoest, maar in het naar huis rijden ben ik zelf dan ziek geworden, barstende hoofdpijn , lopende en verstopte neus en koude rillingen, en ja de volgende dag mocht ik de huisdokter laten komen, een zware bronchitis, en naar het schijnt kan je dus besmet worden zelfs van een baby, ik ben daar toch een hele tijd zwaar door onder de voet geweest, maar nu is alles weer voorbij. De drieling is natuurlijk thuis gebleven, de kinderverzorgster was er die bleef ook slapen en dus ook tijdens het weekend, samen met de au pair, en die hebben dat heel goed gedaan. Ik denk wel datt ze blij waren als de mama terug thuis was, het is toch wel een zware verantwoordelijkheid om voor andere kindjes te zorgen, en in een vreemd huis. Zo dit is het voor nu Groetjes
Ondertussen ben ik toch al een goede maand bezig met mijn twee prothesen om een beetje proberen te stappen, daarvoor ga ik drie maal per week naar Pellenberg naar de kine, ik ga met taxi Hendriks, zo kan ik met mijn electronische rolstoel naar Pellenberg, de ritten worden nu toch betaald door de mutualiteit, ik heb daar wel zelf moeten achter lopen, maar ik vond het niet kunnen dat er mensen waren die naar de therapie kwamen met taxi Hendriks en daar niets moesten voor betalen,ik moest per enkele rit 65 betalen dus per keer 130 , welke normale mens kan dit blijven opbrengen, enfin ik in geen geval, men vertelde mij dat de fout lag in Pellenberg bij de dokters, dat zij de aanvraag hadden moeten doen, enfin het is in orde gekomen, ik heb hiervoor naar allerlei instanties gebeld en gemaild, want ze gaan het voor u niet doen als je er zelf niet een beetje achter zit, en als het niet anders kan dan rijd ik zelf met mijn auto, vermits ik nu toch al een beetje kan recht staan lukt het mij ook beter om in en uit mijn auto te komen. Ik ben dus volop aan het oefenen met een looprekje en gisteren zelfs met een rollator, wel met hulp van de kinesiste, maar thuis heb ik een rollator maar alleen durf ik er nog niet mee, en mijn man die is er nooit dus ja nog even geduld tot ik een beetje vaster op mijn benen sta. Gisteren hebben ze dan de maat genomen voor een nieuwe prothese links, ze stelden dit altijd maar uit omdat dat wondje niet wilt genezen, maar volgens mij geneest dit nooit, ik denk met een liner en een prothese die vastzit gaat dit volgens mij veel sneller gaan, ik zal nog maar eens duimen. Ik stuur nog een foto bij van de drieling, van als ze de eerste keer hier zijn geweest, nu ze een grotere wagen gekocht hebben konden ze eindelijk naar hier komen, ondertussen zijn ze al 6 en een halve maand oud. Links is Yoshka, in het midden Ziggy en rechts is Archie. groetjes
Gisteren ben ik met mijn shopper naar het dorp geweest, eerst durfde ik niet, maar mijn werkvrouw zei dat ze iemand kende die van Baal elke dag met zijn Shopper naar Tremelo kwam, dus zou het mij zeker lukken om naar het dorp te gaan en terug. Dus rond half drie ging ik op stap, ik moest naar de apotheker en naar de bank, en ook nog naar de post. Dus ik met goede moed vertrokken, maar doordat ik wist dat ze aan de baan aan het werk waren ging ik dan langs de andere kant van het meer om zo uiteindelijk op de grote baan te kunnen komen, als ik uiteindelijk bijna in het dorp was, viel mijn shopper een paar maal stil, ik keek naar de batterij, en o wee, die stond maar op twee streepjes meer, mijn werkvrouw had gezegd om haar te bellen in geval het niet zou lukken, dus ik was al een beetje in paniek, en ik moest nog overal naarttoe, het is mij gelukt, maar hoe ik terug geraakt ben hou je niet voor mogelijk, ik heb er twee uur over gedaan om thuis te geraken, met een platte batterij en de angst dat ik elk moment zou stilvallen, ben ik dan toch aan een slakkegangetje thuis geraakt, doodsbang, maar een ervaring rijker, want wat bleek dat de stekker van de oplader niet in het stopcontact zat als ik thuiskwam , dus de batterij was niet voldoende opgeladen, ik ben nog nooit zo blij geweest als ik terug in de garage was. Maar dit belet mij niet om het nog eens te proberen, maar dan wel met een volle batterij. Terzelfdertijd stuur ik nog een foto mee van de drieling 4 maanden oud. Links is Ziggy, midden is Archie en rechts is Yoshka. Groetjes.
Ondertussen ben ik al 6 weken terug thuis, zonder prothesen, doordat ik op 4 juli aan mijn been geopereerd ben, ze hebben een stukje van het bot verwijderd dat constant voor problemen zorgde bij het dragen van mijn prothese, ben ik nu dinsdag terug op controle geweest om te horen of ik nog niet terug mocht beginnen oefenen met mijn prothesen. Ik heb vreselijk lang moeten wachten voor het mijn toer was, ik moest er om 10u15 zijn, ok ik was wel iets later, maar ik ben met taxi Hendriks gegaan en we werden verplicht een grote omleiding te doen omdat we de baan naar Werchter niet doorkonden. Om 11u45 wist ik eindelijk dat ik terug mocht beginnen maar vermoedelijk ambulant, voor mij is dit ok, maar hoe dikwijls en hoe lang dan elke keer, daar zouden ze mij voor opbellen, ook van wanneer. Het is nu vrijdag en ik heb nog steeds niets gehoord, ik hoop echt dat ze vandaag nog bellen, dat ik tenminste weet vaar af of waar aan. Het is hoog tijd dat ik terug recht kan staan, de pijn in mijn rechter been en vooral bil is niet meer te harden, zelfs s'nachts kan ik er niet van slapen, zo 24 uur op 24 zo'n verdomde stekende pijn hebben is toch ook niet alles. Ik had gevraagd om de electrode van mijn stimulator te verplaatsen omdat ik juist op die plaats waar ik het meest nodig heb geen stimulatie heb, maar de prof is er een beetje bang van, vermits ik met die grote cysten zit in het ruggenmergkanaal denkt hij dat ik zou kunnen verlamd geraken, volgens hem is die kans vrij reéél, ja ik weet het dan ook niet meer, ik denk toch dat ik hem eens een mailtje ga sturen met de vraag of hij eventueel iets anders kan doen. Onze drieling stelt het nog altijd opperbest. Ze zijn ondertussen bijna 5 maanden oud, wat gaat de tijd toch vlug. Groetjes
Ja reeds vijf weken ben in Pellenberg, woensdag doe ik s'morgens nu reeds een paar weken een beetje aan sport, ttz. dan rijd ik met de handbike, dit is zo een soort fiets dat ze voor de rolstoel monteren, en dan kan je door de handvatten naar voren te bewegen zo rijden, dit gaat natuurlijk veel sneller dan met een gewone rolstoel, maar ik wilde vorige week eens groot doen, en volgde de mensen die met een fiets aan het rijden waren, maar op een bepaald moment moest ik toch wel erg bergop rijden, en ik geraakte er niet op, juist op dat moment komt de bus van de lijn achter mij, ja die kon niet door, ik blokkeerde de weg, dan is die chauffeur zo lief geweest om mij den berg op te duwen, enfin ik zal die weg in de toekomst niet meer nemen om verder onheil te voorkomen.
Vrijdag heb ik uiteindelijk toch een afspraak gekregen bij dr. van plastische in gasthuisberg, met de vraag of hij niets kon doen aan dat bot waar dat kleine wondje opzat, hij was er eerst niet happig naar omdat hij vreest dat de bloedvoorziening niet goed is en dit niet goed zou genezen, maar omdat ik er zoveel last van heb en enorm veel moeite heb om mijn prothese te dragen gaat hij het nu toch doen, en dan zal ik woensdag voor een dag naar Gasthuisberg moeten, en dan zullen we maar hopen dat hij geen gelijk krijgt en dat het wel goed geneest.
Mijn zoon is met de kindjes voor een week naar zee, hun appartement is voor een week niet verhuurd en kunnen ze er zelf naartoe, ik hoop dat het weer een beetje goed is dat ze veel met de kindjes kunnen gaan wandelen. Groetjes
Ja inderdaad ondertussen heb ik er mijn vierde week opzitten, de weekends mag ik wel naar huis, dit is van vrijdag namiddag tot zondag avond, maar vermits ze aan mij niets te doen hebben, ik bedoel wel van verzorging of zo, heb ik beslist om pas maandagmorgen terug te gaan, de eerste kine is gewoonlijk toch niet voor 11 uur. En dan heh ik tenminste de zondagavond dat ik thuis kan genieten. Dat is ook de reden dat ik nog niets voor mijn blog geschreven had, er is ginder wel een computer welke de patienten mogen gebruiken, maar je krijgt er gewoon geen kans toe, die is dus altijd bezet, er liggen dan ook een aantal jonge mensen, die komen revalideren na zware ongevallen, dus om ooit aan die computer aan te kunnen is gewoon een utopie, ik heb bij de hoofdverpleging al mijn grieven hierover geuit, maar ja er wordt dus niets aan gedaan, naar het schijnt zijn er nog een drietal computers die we mogen gebruiken aan de ergotherapie, maar bij navraag weet dus niemand hier het fijne van.
Ik zou zo graag ambulant gaan, maar als ik dit vraag krijg ik als antwoord dat er maar pas stagiares zijn half juli, en als ik nu ambulant zou willen komen dat er niemand naar mij zou kunnen omkijken, als ik dan zegde dat dit toch identiek hetzelfde is, zei de dokter mij, nee want dan ligt er iemand anders in uw plaats waar we misschien veel werk mee hebben. Enfin ik vind dit allemaal nogal raar, maar ik zal moeten zorgen dat ik makkelijk alleen kan rechtstaan en dan kan ik zelf met mijn auto naar ginder rijden, maar daar is het voor het ogenblik nog een beetje te vroeg voor.
Ik blijf dus met een klein wondje zitten, op het uitsteeksel van het bot, en volgens mij zal dit dus nooit dicht gaan als er aan dat bot niets gedaan wordt. Het doet ook allemaal zoveel pijn, maar gisteren heb ik met de kinesist toch een korte afstand gestapt met een looprekje.
Vorige week heeft mijn man mij voor de eerste keer zien recht staan na bijna 11 maanden. Het gaf een goed gevoel, maar ik ben er nog lang niet.
Vorig weekend hebben we zware problemen gehad met onze electriciteit. Zaterdag na het vreselijke onweer viel de electriek uit, miijn man is hoofdschakelaar en de veiligheid terug gaan opzetten, tijdens de nacht is het nog drie maal gebeurd, ook zondag voormiddag enkele keren, tot het elke keer als we het opnieuw aanzetten, hij direct terug afsloeg, ja hier was duidelijk een kortsluiting maar waar, ik heb dan naar inlichtingen gebeld om te vragen naar een electieker in de buurt, en we hadden geluk er was iemand in onze eigen straat, die is dan na een minuutje of 10 gekomen, en na enig zoekwerk heeft hij dan ook gevonden wat er aan de hand was, het was de lamp die vooraan aan de gevel hangt waar water was in gekomen, hij heeft dit dus terug volledig geisoleerd en probleem was opgelost, ik moest mijn striijk dan nog beginnen maar dit is dan zonder problemen verlopen, want maandag moest ik dan terug naar Pellenberg.
Ik stuur nog een foto van de drieling, getrokken aan 2,5 maand oud. Groetjes
Ja nog maar eens een foto van de drieling, met op de foto van links naar rechts Ziggy, yoshka en Archie. Die foto werd meegestuurd met de bedankingskaartjes voor de geschenken. Groetjes
Ja inderdaad de opname in Pellenberg is nog maar eens voor een week uitgesteld, vorige week woensdag kreeg ik telefoon van Marc, de hoofdverpleger om te bevestigen dat ik dus maandag 21 mei kon binnen komen dat ze dus een kamer voor mij gereserveerd hadden, het was nog wel een kamer van twee maar ik zou er wel alleen komen te liggen, maar voor een week en dan de volgende week zou ik dan mijn privé kamer krijgen, kamer 14, dit is wel helemaal achteraan in de gang, maar met mijn electronische rolstoel is dit niet zo erg, dat ik heel de gang door moet om naar de kine te gaan of eventueel een sigaretje te gaan roken, dan wel buiten natuurlijk want in het ziekenhuis is er nergens nog een plaats voorzien waar men kan roken, evenmin als in Gasthuisberg. Enfin ik was gerust, maar donderdag met ons heer Hemelvaart, krijg ik terug telefoon van Pellenberg dat het niet zal gaan op 21 mei omdat ze iemand die met MRSA besmet is moet in isolatie liggen, dus daar ging mijn kamer, maar op dinsdag 29 mei zou ik in ieder geval wel kunnen binnen komen, daar zou niets meer aan veranderen. Nu vandaag op donderdag heb ik inderdaad de bevestiging gekregen dat ze mij dinsdag 29 mei verwachten.
Ik mag niet vergeten onze Tom te feliciteren voor zijn verjaardag, hij wordt vandaag 24 mei 2007 37 jaar, ik moet hem vanavond bellen, dan is het in Houston nog maar middag, zij vertrekken pas voor hun s'avonds naar Belgie, om morgen middag toe te komen in Zaventem, zondag komen ze dan s'morgens naar ons en dan rijden we samen naar Drongen voor het gezellig samenzijn bij Bart met al de anderen, en dan kan ook hij eens kennis maken met de drieling, waarvan hij tenslotte peter is van Archie. Ik zend er nog een foto van de drieling mee samen met hun grote broer Quido. Groetjes
De drie baby's zijn nu alle drie thuis, eigenlijk veel vroeger dan verwacht maar ze doen het zo goed dat er geen enkele reden meer was dat ze nog langer in het ziekenhuis moesten blijven. Yoshka, de oudste en dikdte, is de middelste op de foto, hij is donkeer van haar, de tweeling is blond ros en is echt identiek, links is Archie en helemaal rechts is Ziggy. Zijn het geen schatjes?
Eindelijk heb ik ook nieuws van Pellenberg, op 21 mei zullen ze eindelijk een kamer privé voor mij klaar hebben, het wordt stilaan tijd tien maanden na mijn amputatie, en nog niet recht te hebben gestaan dan die enkele keer in Pellenberg nu anderhalve maand geleden, maar daar blijjft natuurlijk niets van over, want alles is zo stijf geworden, ik heb zo verschrikkelijk veel pijn in mijn rechter bil dat het niet mooi meer is, s'nachts in bed kan ik mij zelfs niet meer bewegen dat het zo erg is, maar ik hoop als ik eens een andere houding kan aannemen het misschien toch iets beter zal gaan. Groetjes
Ja je leest het goed, yoshka de oudste en dikste van de drie mag vandaag naar huis, hij woog reeds voor het weekend meer dan 2,400 kg, dus hij doet het uitzonderlijk goed, maar de anderen volgen. Sorry dat ik nog niet meer foto's er heb opgezet, maar ik heb er nog niet meer, en vermits de geheugenkaart van mijn zoon zijn camera niet in mijn computer past kan ik ook de foto's niet doorzenden of afprinten, ik zelf de kindjes ook nog niet gezien, omdat het voor mij moeilijk was ze te zien als ze in de couveuse lagen, al zittend, veel te ver af. We zouden normaal vorige week woensdag rijden, omdat ze alle drie van dinsdag in een bedje liggen, maar mijn schoondochter belde om te zeggen dat ze voor één dag terug in de couveuse moesten terwijl er aan de air conditionning van de couveusekamer gewerkt werd, omwille van het stof, dan zouden we vrijdag gaan, maar dan kreeg ik telefoon van haar om te zeggen dat ze weinig tijd had, en dat het misschien beter was om te wachten tot ze thuis waren, en dat Yoshka dinsdag op 1 mei naar huis mocht, Ziggy op 3 of 4 mei en Archie op 7 of 8 mei, ja dan zullen we best wachten zeker tot ze thuis zijn, dan kan ik ze tenminste ook eens pakken, dat zou natuurlijk veel leuker zijn, normaal zouden we morgen kunnen, maar mijn man moet op de golf zijn in de namiddag dus dat gaat ook niet, ik zal nog even geduld moeten hebben zoals met al de rest.
Mijn prothese heb ik dus ook nog niet, er is geen plaats in Pellenberg, tenminste voor een privé kamer, en na mijn ervaring met die dikke dame in Gasthuisberg wil ik niet meer bij iemand bij liggen, er is nog één wondje dat niet genezen is, en ik denk dat dit nooit meer zal genezen, want dat verandert dus voor geen vin, maar de dokter van plastische heeft mij gezegd dat ik niet meer moet wachten want door de prothese zal ik toch weer nieuwe wondjes krijgen, dus waarom nog wachten tot het genezen is. Groetjes
Ja ik heb eindelijk de eerste foto's van de drieling, maar vermits ik per keer maar een foto tegelijk kan opzetten zal ik het in drie keer moeten doen. Dit is een foto van Yoshka, de eerstgeborene en de eenling en ook de zwaarste, 1,900 kg. Nu veertien dagen na de geboorte wegen ze alle drie terug hun geboortegewicht. Dus het zal nog even duren voor ze naar huis zullen kunnen. Ik denk dat deze baby eerst naar huis zal gaan, hij ligt ook al in een ander bedje en niet meer in de couveuse. Groetjes
Dit is dan een foto van Archie, de tweede geborene, de eerste van de eeneiige tweeling, met het laagstee geboortegewicht 1,400 kg. Ook hij doet het goed en heeft eveals zijn broertjes zijn geboortegewicht al terug. Het zijn nog maar de enige foto's die ik heb, maar ik wilde ze toch al op mijn blog zetten. Groetjes
Dit is dus een foto van Ziggy, de derde geborene, de tweede van de eeneiige tweeling, met het geboortegewicht van 1,600 kg. Ook hij doet het goed en heeft zijn geboortegewicht terug na veertien dagen. Ze krijgen natuurlijk nog alle drie sondevoeding want het zuigreflex is bij geen een van de drie al aanwezig. Maar dat zal niet lang meer duren voor ze het wel zullen kunnen. Groetjes
Vanmorgen tussen 5u30 en 6 uur is mijn schoondochter bevallen van de drieling, het zijn drie jongetjes, met als respectievelijk geboortegewicht 1,900 kg., 1,600 kg., en 1,400 kg., de namen zijn Yoshka, Archie, en Ziggy, voor de eeneiige tweeling hebben ze de eerste en laatste letter van het alfabet genomen, waarom weet ik niet juist, maar het zal wel zijn redenen hebben vermoed ik, ik zal het nog wel te weten komen. Wanneer ik ze zal te zien krijgen weet ik nog niet, ook heb ik nog geen foto's, zo vlug ik ze heb zet ik ze op mijn blog uiteraard, mijn man moet morgen naar Blankenberge en gaat in Gent in het U.Z. passeren om de baby's te zien en natuurlijk ook de fiere mama feliciteren. Ik heb alvast mijn camera opgeladen, nu nog maar hopen dat hij hem niet vergeet mee te nemen. Groetjes
Ja vandaag word ik dus 65 jaar. Ik had nooit gedacht dat ik zo oud zou worden met al mijn problemen, maar je ziet maar dat je dit niet zelf in handen hebt.
Mijn man kwam deze middag binnen met een grote boeket rozen, 65 in totaal, ongelooflijk, ik heb er een foto van genomen en op mijn blog gezet, tenminste dit heb ik geprobeerd maar ze waren te groot, dus mijn bericht was ook verdwenen, dat begrijp ik niet als je foto te groot is, is je bericht spoorloos. Enfin ik hoop dat het mij nu wel lukt.
Deze namiddag is mijn man bij de juwelier geweest, vermits ik mijn gouden oorbelletjes ben kwijtgespeeld in Gasthuisberg, kijk een paar vorige berichten, maar de steentjes moesten nog binnenkomen, dus nog even geduld.
Vanavond eten we enkele oesters met een glas champagne, en garnaalkroketjes, meer moet dit niet zijn.
Met mijn schoondochter begint het nu wel af te korten, vandaag zijn ze op controle geweest, ze heeft nog geen opening maar de baarmoedermond is wel verweekt, nu moet ze zondag binnen om medicatie te krijgen om de longskes van de drieling beter te ontplooien, ze moet twee dagen blijven en dan hoopt ze om toch nog een paar weken te kunnen wachten om te bevallen, enfin we zien wel. Groetjes
Ik wil beginnen met een gedicht over de lente van Jos Monballyu
De winter is vergangen de lente nadert 't land met 't menselijk verlangen naar groen langs waterkant en heg en over 't veld, waar werd geploegd, gezaaid. De knoppen, botten ongeteld gaan zwellen. Een bang briesje aait ze, zoent en zwemt zo zalig zacht op 't wassend water van de gracht en langs de berm, raakt huid en geest: voor bei begint weer 't levensfeest
Ja 21 maart op deze dag 18 jaar geleden is mijn moeder overleden, de dag voor mijn verjaardag want morgen verjaar ik dan word ik hou je vast 65 jaar, erg he, ja ik weet het, maar de tijd staat niet stil en eigenlijk mogen we al blij zijn dat ik al zo oud geworden ben, want er zijn er velen die dit zelfs niet halen.
Gisteren ben ik terug op controle geweest in Pellenberg, om te kijken hoe ver het staat met mijn wondjes, of ik nog niet klaar ben om terug met mijn prothesen te beginnen, nee dus, de wondjes zijn klein maar nog vrij diep, en dit wondje op het bot schijnt niet veel te veranderen, ik mag wel stoppen met mijn antibiotica, ik hoop dat het weer niet terug detorieerd. We zullen maar positief blijven denken, maar onze reis naar Amerika valt zo wel in het water, het zal voor volgend jaar zijn, niets aan te doen. Binnen veertien dagen moet ik dus terug op controle, ik hoop echt dat het dan ok zal zijn, ik zal vanaf nu maar tweemaal per dag de wondjes verzorgen misschien gaat het dan vlugger.
Met de drieling tot hier toe nog alles ok, ik hoop dat ze het nog een paar weken kan volhouden, ik zal ze straks eens bellen en vragen hoe het is, ik weet dat ze veel moet liggen, gelukkig hebben ze toch al iemand gevonden om over dag te helpen nadat de kindjes geboren zijn . Dit is toch al een zorg minder, want van kind en gezin hebben ze wel recht op iemand maar die hadden niemand, dus moesten ze zelf op zoek. Groetjes
Zoals voorzien ben ik dus die zondagavond terug binnen gegaan tegen 20 u, in mijn kamer hing er een lijst klaar met het hele programma van heel de week. Vanaf 10 u elke dag kine, tot s'middags, en van 2 u in de namiddag tot 4 eveneens kine. Ik stond er ook al een paar malen op voor ergotherapie, alhoewel ik niet goed begrijp wat ik daar zal moeten gaan doen, we zien wel. Mijn kinesiste was dus terug uit verlof, en nu moest er gewerkt worden, oefeningen om mijn benen te versterken, en de spieren te rekken, ook oefeningen voor de armen, met dien verstande dat men mijn rechterschouder moesten sparen, want die doet mij toch behoorlijk pijn, al de pezen zijn afgescheurd en het gewricht is volledig kapot, daar zou een volledig nieuw gewricht moeten in komen, maar daar zal ik zo lang mogelijk mee wachten, ik ben hier trouwens nog veel te jong voor, stel dat het mislukt of dat er infectie inkomt dan ben ik nog veel verder van huis, dus zolang het nog een beetje gaat zullen we zo wel verder doen. Dan moest ik dus ook verder met mijn prothese, rechtkomen blijft verschrikkelijk moeilijk, en het doet mij toch zoveel pijn, dat kan toch niet normaal meer zijn, tweemaal per dag wordt het verband van de wondjes vernieuwd en wat blijkt de wonden worden groter en dieper dus geen goed verhaal. Vorige week is er een cultuur genomen en wat bleek dat er twee soorten bacterien inzitten, dus moest ik starten met tavanic 500 mg. per dag gedurende 14 dagen, ik mocht mijn prothese per dag maar twee maal tien minuten aandoen om te stappen, als ik die verdomde pijn niet had zou dit best te doen zijn hoor. Elke keer voor en na de prothese moest door de kinesist een foto van de wonden genomen worden om te zien of er verschil was door de prothese, wel kwam er telkens veel vocht uit, vermoedelijk door de druk.
Donderdag zijn de dokters nog eens komen kijken naar de wonden, en dan is het verdict gevallen geen prothese meer tot de wonden terug genezen waren, ja dan hoefde ik niet meer in Pellenberg te zijn, de wondverzorging doe ik thuis toch zelf, dan zullen we het nog maar eens uitstellen, hopelijk niet te lang, en dan hoop ik dat het de vogende keer de goede keer zal zijn, nog maar even wat geduld oefenen, we hebben er al zoveel moeten hebben.
Apropos met de drieling zou alles naar wens verlopen, het is nu te hopen dat mijn schoondochter het nog een viertal weken kan volhouden, dan is ze in de 32 ste zwangerschapsweek en is de kans voor de kleintjes merkelijk groter. Duimen maar. Groetjes
