 |
|
|
| Moeten leven zonder benen |
|
|
| 16-08-2010 |
 Vorige woensdag hebben we mijn zus begraven. |
Dag
Ja op 2 augustus, wij stonden klaar om te vertrekken naar Nederland, kreeg ik telefoon van mijn neef, met slecht nieuws, hij vertelde dat zijn mama die nacht plots overleden was.
Tijdens het weekend hadden ze haar naar het ziekenhuis moeten overbrengen, omdat haar hart ontregeld was, ze lag op intensieve, maar alles was terug ok, en haar zonen namen s'avonds van haar afscheid met de belofte dat ze de volgende dag terug naar een gewone kamer zou mogen.
Maar s'nachts moest ze een paar maal na mekaar op de pan, en het moment dat ze op haar zij draaide om haar proper te maken moet ze plots een bloeding gedaan hebben, enfin ze was ineens weg, dood.
Mijn zus was 7 jaar ouder dan ik, en al heel lang sukkelachtig, ze had zware polyartritisch in de hoogste graad, al haar gewrichten waren kapot, haar schouders zaten voledig geblokkeerd, ze kon zelfs niet meer aan aan gezicht om haar zweet af te kuisen, en zelfs met haar electronische rolstoel rijden werd een groot probleem, ze kon eigenlijk niets meer zelf. En het was al een hele tijd dat ze vroeg aan haar kinderen hoe lang nog, haar man was 7 jaar geleden gestorven, en toen zei ze al, ze hebben de verkeerde meegenomen, het is erg dat je haar nog vrij jong al moet missen, maar ik denk dat het voor haar zelf beter is dat ze is mogen gaan, nu heeft ze toch geen pijn meer.
Het was al een hele tijd dat ik dagelijks met mijn zus in mijn gedachten zat, ze verbleef in een home, omdat ze na het overlijden van haar man niet meer alleen kon thuis zijn, maar ze voelde er zich nooit thuis, haar huis heeft ze dan uiteindelijk verkocht, het stond leeg, ik weet niet waarom ze het niet wilde verhuren, de week voordien had ik nog tegen mijn man gezegd ik wil eens naar Wiza, ik kon er zelf niet naartoe ik kende de weg niet en ik heb nog altijd geen gps, maar mijn man kon niet hij moest weg, en enkele dagen later verneem ik dan dat ze overleden is, ja ik zal daar altijd spijt van hebben dat ik haar niet meer gezien heb.
Er was enorm veel volk bij de crematie, natuurlijk familieleden die je al jaren niet meer gezien hebt ja die zie je dan terug op een begrafenis, ook onze jongens waren er en dat vond ik wel tof.
Ik doe er nog een foto bij van mijn zus op haar doodsprentje..
Lieve zus slaapt zacht
Groetjes
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
