Dit is de enige en echte autobiografie van Roelof Jan van Olst, Hoofdstuk één.

Ik heb het levenslicht voor het eerst gezien op drie januari negentiendrieën vijftig, toen ben ik geboren in de Sassenstraat 54 (8011PC ) in Zwolle.
Toendertijd was daar de wijnhandel "Bouvet" gesetteld. Mijn vader is in die tijd samen met Henk van den Berg en Nico Slothouber een drukkerij begonnen, eerst in de van Karnebeekstraat en daarna in de Voorstraat, in het pand waar tegenwoordig de studentensoos het Witte paard is gevestigd. Mijn vader komt van oorsprong uit Hattem waar zijn ouders een schildersbedrijf voerden samen met de broer van grootvader en één van zijn broers, Marius van Olst. Mijn moeder komt uit een militaire familie, haar vader was adjudant Schaaf die als laatste deel van zijn carriére commandant van de parketpolitie op de Zwolse rechtbank was.

Eerst wil ik toch globaal de familie's van mijn ouders voorstellen. De familie van mijn vader bestond uit mijn grootvader; Willem van Olst, mijn grootmoeder; Jennigje Verwer, de broer van mijn grootvader; Frans van Olst die altijd inwonend is geweest, dan de oudste broer van mijn vader; Frans van Olst die een stoffeerderij is begonnen in het zelfde pand n.l. Ridderstraat 7 in Hattem, dan mijn eigen vader en tenslotte zijn jongste broer; Marius van Olst.
De familie van mijn moeder; mijn grootvader Kersten Schaaf, was Adjudant bij de koningklijke marechausee en commandant van de parketpolitie van het gerechtshof in Zwolle.
Mijn grootmoeder was een barronnes en kwam uit het geslacht Zorgdrager de Dekker. Ze was een volle nicht van wijlen minister president Biesheuvel.
Mijn oudste tante was tante Tine van der Worp van de modeketen van der Worp. Mijn tweede tante, Mien Bouman woont in Canada en is getrouwd met oom Peter die daar een hele grote fisch en chipsketen heeft. Daarna kwam mijn moeder die de derde van het stel was en dan komt mijn oom Jan die ook naar Canada geëmigreerd is en daar vliegtuigingenieur geworden is. En dan de jongste van het stel dat is tante Rie en die is getrouwd met oom Kees, één van de oprichters van de Wavin.
Tot zover de achtergrond van mijn familie.

Goed dan gaan we nu aan mijn levensverhaal beginnen en dan begin ik met ee aantal feiten die ik mij nog kan herinneren uit mijn kleutertijd.

Toen we nog aan de Sassnstraat woonden is de kleuterbewaarschool in het leven gekomen en daar waren mijn ouders wel voorstander van. Die bewaarschool zat in het pand waar tegenwoordig Frans Nowac zijn fietsenspeciaalzaak heeft gevestigd en ik kan mij deze periode nog heel goed herinneren.

Toen is er een heel stuk in mijn leven geweest waar ik weinig van af weet tot dat mijn moeder in verwachting raakte van mijn zus Chrétienne, die toen ze geboren werd deze naam moest krijgen alleen bestond de naam niet. Nu deed zicg het feit voor dat onze huiseigenaar, Baron Bouveth, een amateurschrijver, net een boek aan het uitgeven was waarvan de hoofdpersoon een zekere Kirsten was. En aangezien hij de peetoom van mijn zus zou worden, was hij graag bereid om de naam van
zijn hoofdpersoon te veranderen in de naam van Chrétienne, en zo kon ze alsnog met deze naam ingeschreven worden.

In het jaar 1956 zijn wij gaan verhuizen naar de éérste flat met vier verdiepingen die in Zwolle gebouwd werd, nl. aan de Antonie heibsiusstraat 91. Ik zal nooit vergeten dat wij daar als kleine kinderen binnen kwamen, s' avonds laat met Oma en Opa. In de gang hing een telefoon en dat was iets wat ik nog nooit gezien had. Even verder kwamen we een badkamer tegen met een ligbad, het leek wel een zwembad zo groot in mijn ogen, en daar mochten wij dus elke zaterdag in weken, echt wel een feest in die dagen, en dan kregen we het mooiste, iedereen kreeg een eigen slaapkamer, dit was dus een luukse die niemand in onze kennissenkring kende, dus voelden wij ons heel erg rijk.

Toen begon er een heel nieuw hoofdstuk in mijn leven. De kleuterschool van de dr. Franssen-
school. Ik vergeet het nooit, het was een dependance aan de schoolstraat en onze juf was toen juf Veurink de dochter van een later hoofd van de later opgerichtte proffessor dr. K Schilderschool die ik hierna heb moeten bezoeken. Daarna ben ik naar de eerste klas gegaan van de dr. Franssenschool aan de Middelweg bij juf Roorda, zo'n echte ouderwetse juf met een knotje in haar haar. Ik geloof dat ze wel aardig was maar daar kan ik me niet echt veel van herinneren.
Toen werd de prof. dr. K Schilderschool opgericht, alleen was het gebouw nog niet klaar en zijn we verdeeld over de hele stad en ik kwam op de Ittardschool in de Pierik, dat houten geval wat nu is gesloopt, jammer want dit was een heel gezellig gebouw waar ik bij juf Slachter een hele leuke tijd heb gehad, we werden met busjes gehaald en gebracht.
In 1960 is het nieuwe schoolgebouw opgeleverd en konden wij er onze intrek nemen. Van de eerste twee jaren in de nieuwe school kan ik mij weinig interessante dingen herinneren maar in de vierde klas kregen wij meester Datema en dat was een succes formule. We gingen een keer op hemelvaart dauwtrappen, op de fiets, met een behoorlijk aantal klasgenoten, en op een gegeven ogenblik lag er een dood kalf langs de weg waarop Gerrit Leefting uitriep; wie moet er nog een biefstuk. Wat wij dus nooit achter onze meester hadden gezocht was dat het een enorme dierenvriend was en op zo'n manier is uitgevallen die niemand achter hem had verwacht. Wij vonden het na een treffen op school na die tijd wel iets om de discussie over aan te gaan en zijn daar heel anders over een aantal zaken gaan nadenken. We hebben ook het huwelijk van deze meester Datema meegemmakt en dat heeft een hele speciale indruk achter gelaten. Het vond plaats in Hardenberg en wij moesten met zijn allen met de bus naar Hardenberg, ons eerste schoolreisje leek het wel, maar ik ben het hele gebeuren nooit vergeten omdat ik het heel imponerend heb gevonden.
Hierna kwamen we in de zesde klas wat geen problemen heeft gegeven, allen in de laatste weken kwam het laatste nieuws dat het bedrijf van mijn vader naar Dedemsvaart ging verhuizen en dat het hele personeel mee ging verhuizen. Dit was natuurlijk allang geregeld, maar dat is natuurlijk nooit tot ons, kinderen, doorgedrongen. Natuurlijk was dit dus een heel spannend gebeuren in ons prille leventje en we zagen er ook heel erg naar uit toen wij het te horen kregen. Alleen was er nog een heel spannend gebeuren in onze schoolgang, natuurlijk wisten wij niet dat dit onzin was, maar aan ons is dus verteld dat wij nog een soort examen moesten doen om van school te mogen veranderen. En wat schetst onze verbazing?! wij slagen met vlag en wimpel en kunnen dus verhuizen naar een andere plaats en mogen daar naar een nieuwe school, hiep hiep hoera.

Toen kwam de dag van de verhuizing, de firma Keil uit Hattem heeft ons verhuist maar dat was logisch omdat mijn opa en ook andere familieleden bij grote verhuizingen de firma vaak holpen, het was trouwens familie van de van Olst-en. Eerst werd alles in de verhuiswagen geladen en toen begon de rit naar Dedemsvaart. Eenmaal daar aangekomen werd alles uitgeladen en werd de woning door inmiddels al in Dedemsvaart wonende collega's van mijn vader en hun wederhelften, ingericht en werd alles uitgepakt, kasten in gepakt, bedden opgemaakt. Mijn oma had een hele grote pan met snert gemaakt die samen met het nodige roggebrood met spek, stel je eens voor,het was zomer, al heel gauw totaal verorberd was, toen deed iedereen gewoon mee, verhuizers, helpende handen en weet ik veel wie nog meer. De verhuizing speelde zich af, zoals uit het verhaal wel blijkt, net voor de grote vakantie, zodat we alle tijd hadden om de zaak eens goed te bestuderen, en daarmee bedoel ik eigenlijk onze nieuwe woonplaats ontdekken maar daar hadden we maar een week de tijd voor want toen werd ons bedrijf verhuist van Zwolle naar Dedemsvaart. Dit was een gebeuren in die tijd waarbij iedereen hielp, personeel met aanhang en ook de kinderen, en wij vonde dit prachtig, één hele grote familie want het was ook inderdaad een familie bedrijf. 1965, we liepen allemaal te sjouwen, niemand klaagde want het was gewoon een feest iedereen liep te zingen op de nummer één van die tijd n.l. "zij dronk ranja met een rietje" van Johnie Lion, Nee iedereen had er heel veel plezier in. Ze moesten eens weten dat binnen vijf jaar na dato iedereen , op één gezin na, weer in Zwolle zou wonen. Ja ja, Zwollenaren.
Zo zijn wij met zijn allen bezig geweest om ons in huis te settelen en ook in het bedrijf hebben we het nodige werk gehad om alles weer aan het draaien te krijgen en in de periode van de grote vakantie is dat prima gelukt en hadde we er ook ruimschoots de tijd voor, nee die hele verhuisoperatie was perfect gepland en tegen het einde van de vakantieperiode was alles op orde.

Toen kwam de tijd dat wij weer naar school moesten. Dit hebben wij als kinderen helemaal niet meegekregen maar hebben mijn ouders allemaal geregeld, ja, wij kregen zoveel indrukken te verwerken dat wij geen oog hadden voor school maar dit was alemaal al geregeld. Mijn zusjes moesten naar de lagere school en ik ging naar de MULO, de tegenwoordige CHR. MAVO aan de Moerheimstraat 106 met als hoofd meneer Schuuringa en als adjunkt meneer Nifterik.
Van de eerste dag kan ik mij nog het ontgroenen herinneren maar dat stelde eigenlijk helemaal niks voor. Wij kregen onze boeken en wat er verder allemaal bij kwam kijken en werde voorgesteld aan de leraren. Schuringa voor frans en boekhouden, van Nifterik voor nederlands en natuurkunde, oude Bakker voor wiskunde, dit was overigens onze buurman, jonge Bakker voor duits en dan liep er nog ene Ensing rond voor engels maar die hebben we met zijn allen van school gepest en zwaar overspannen gemaakt, hij kreeg de bordenwissers tegen zijn kop gegooid terwijl het een boom van een vent was maar hij liep huilend de klas uit en is nooit meer terug gezien.
De eerste paar dagen waren voor mij wel interessant maar na een week of twee vond ik er niks meer aan, ik heb het twee jaar volgehouden met een toto lijst die meer enen bevatte dan tweeën en driën, volgens schuuringa moest ik maar bij mijn vader op de mestbult gaan zitten alleen had ik dan altijd mijn weerwoord klaar n.l. dat mijn vader geen boer was en dus geen mestbult bezat, en dan liep schuuringa hoofdschuddend weg. Het mooie van deze school was trouwens wel dat de tijden aangepast waren op het boeren bestaan van de meeste leerlingen en dus gingen we van acht uur s'morgens tot één uur s'middags naar school en kon ik elke middag bij mijn vader op het bedrijf een leuk zakcentje verdienen dat kon toen nog en wat dat betreft heb ik het altijd goed gehad. Wat minder goed was dat was dat er een winkeltje naast de school was waar ze losse sigaretten verkochten en dus ben ik op mijn twaalfde jaar al begonnen met roken, dat deed iedereen en dan moest je netuurlijk meedoen anders hoorde je er niet bij.
Als ik s'middags aan de zaak kwam dan ging het meestal naar de ontwikkelkamer naar Paul Beekhuizen, daar kon ik heel goed mee, ik maakte zeefdrukramen schoon, ontdoen van sjablonen en negatieven, moet je nagaan 12 jaar en dan deze dingen schoon maken met pure castrik soda, als er iets agressiever spul is dan dit en daar werkte ik gewoon mee. Ik keek heel goed uit en wist ook precies wat het voor een schade kon aanrichten en er is ook nooit iets mis mee gegaan maar als de arbeidsinspectie dit nu zou constateren dan zou de wereld te klein zijn, maar toen kon dat allemaal nog, hele mooie tijden. In 1967 kwam er een meije op de boekhouding werken, Anneke Poortman die haar vader bij Delana werkte, je weet wel van dat ondergoed en dergelijke. Dit bedrijf zat ook in Dedemsvaart en moest toen sluiten. Via Anneke kon haar vader toen bij ons op de ontwikkelkamer komen en dat heeft een helehoop veranderd in mijn leven. Ten eerste kon ik heel goed mt hem opschieten en toen ik een keer bij hem langs ging leerde ik zijn zook kennen, Gert Poortman. We zijn de beste kamaraden geworden, hij zat in Hardenberg op school en in die tijd ging het met mijn MULO helemaal niet best, en daar bedoel ik niet de MULO mee maar mijn eigen inzet. Ik moest toen een keus maken en koos voor de opleiding elektrotechniek. Die kon ook in Dedemsvaart worden gevolgd maar Gert ging in Hardenberg naar school en deze school stond ook veel beter aan geschreven dus was de keus niet zo moeilijk. En het was een hele goede keus want ik heb hier een hele leuke tijd gehad. Allen de afstand zo'n zestien kilometer heen en ook weer terug. Met mooi weer was dit heel goed te doen, we gingen vaak door het Kolenbrandersbos en dan genoten we allebei van de natuur want we waren natruurliefhebbers, maar als het slecht weer was dan viel het wel tegen, maar ja, je hebt er voor gekozen en dan mag je geen kommentaar hebben, trouwens werden we in de winter keurig met een exstra schoolbus die dan werd ingezet, naar school gebracht. Toen ik 16 werd kreeg ik van mijn ouders een brommer, een Sparta met twee versnellingen, en dat heeft mijn leven heel wat veraangenaamt. Ik ben Gert toen een beetje uit het oog verloren want hij ging een ander richting uit dan ik maar daar kwam Ferdie Moeken voor in de plaats, een rooie boerenzoon uit Bruchterveld. Hier kon ik heel goed mee opschieten, een echte kamaraad. In deze periode ben ik ook lid geworden van plaatselijke harmonie vereniging Jubal in Dedemsvaart. Ik begon met klarinetles bij de eerste klarinettist van het korps, mijn eerste klarinet was een Klingson, en ik heb het instrument nog steeds. Deze aanmelding kwam bij Bonne poortman weg want die was ook lid en ze hadden klarinettisten nodig, en aangezien ik tijdens mijn lagereschool tijd ook de muziekschool heb bezocht, en onderandere hoboles heb gehad, dacht men, hobo en klarinet dat heeft veel overeenkomsten vooral in de beginperiode. En zo ben ik gelijk met de eerste les ook al lid geworden van de Harmonie, dit was in de tijd van dirigent/direkteur Bosman uit Hoogeveen, ik heb dit ook volgehouden totdat we al weer jaren in Zwolle woonden. We hebben een hel leuke tijd in Dedemsvaart gehad maar er zijn verder geen spectaculaire dingen gebeurd die het vermelden waard zijn, wel heb ik hier tijdens mijn pubertijd mijn eerste ervaringen met sex meegemaakt, maar die gaan niemand iets aan dus zet ik ze ook niet op papier, het enigste wat ik hier over kwijt wil dat ik er geen spijt van heb.
Ik sla hele gebeurtenissen in deze periode over omdat die mijn familie aangingen maar daar voelde ik mij niet bij betrokken, er zijn een aantal dingen gebeurt die als gevolg hadden dat wij weer naar Zwolle wouden verhuizen, een Zwollenaar hoort in Zwolle thuis. Dit is nooit tot mij doorgedrongen omdat ik mij best vermaakte in Dedemsvaart, maar toen het ter sprake kwam heb ik mij daar erg op verheugd, want op dat ogenblik werd de ware Zwollenaar in mij weer wakker. En dit word het volgende hoofdstuk.

Januari 1970. s'Morgens vroeg het bed uit want vandaag gingen we verhuizen naar Zwolle. De firma Keil, hoe kan het ook anders, kwam al heel vroeg, het waren de twee junioren waar ik goed mee op kon schieten, en om tien uur was alles al ingepakt en zouden we gaan rijden alleen de fietsen moesten er nog in, en wat wil het lot?! Alles paste precies behalve mijn brommer. Op zich was dit geen ramp want het was mooi weer en toen besloot ik maar om op de brommer naar Zwolle te rijden. Zo gezegd, zo gedaan en op de brommer was ik natuurlijk veel eerder in Zwolle dan met zo'n grote verhuiswagen. Ik had inmiddels een nieuwe brommer, een Garely, en die liep natuurlijk wel iets harder dan wettelijk was toegestaan maar dat was normaal in mij ogen.
Na een half uur kwam ik wel helemaal doorgekild, want het was toch midden in de winter, aan de Schuurmanstraat 63, ik werd meteen al opgewacht door een paar buren want die hadden de boel open laten breken door de woningbouw omdat er lekkage was geweest de afgelopen nacht, dit klopte ook wel maar ik zei dat ze maar moesten wachten tot mijn ouders er waren want ik kon hier natuurlijk niks mee, dit was mijn pakje aan niet. Verder heb ik dit ook niet meer mee gekregen.
Ik heb de verhuiswagen opgewacht en toen zijn we met het uitpakken begonnen. Rond het middaguur was alles binnen en konden we de boel gaan inrichten, ik hield het natuurlijk alleen op mijn eigen kamer en s'avonds had ik alles naar mijn zin voor elkaar.
Toen ik naar bed ging heb ik de gordijnen open gelaten vanwege het uitzicht op het provinciehuis, een grote lichtschouw, dit zag je in Dedemsvaart niet en dit heeft zo'n indruk op mij gemaakt dat ik Dedemsvaart in één in keer de rug toe gewend heb. Ik heb nog geen minuut heimwee of iets in die trand gehad ondanks dat we een hele leuke tijd daar hebben gehad, nee er gaat niks boven Zwolle, de stad met karakter, mijn stad.
De eerste dagen in Zwolle hebben we de boel een beetje op orde gebracht, in huis bedoel ik, en hebben mijn opa, de vader van mijn moeder, naar het kerkhof gebracht, hij is gestorven tijdens onze verhuizing. De beste man heeft na zijn pensionering zijn huis moeten verlaten met zijn moestuib waar hij altijd in bezig was, en zijn paarden en motoren moeten inleveren, eigendom van dévensie. En dan, een druk leven achter de rug en dan in één keer helemaal niks meer, twee jaar heeft het geduurd, één jaar bejaardenhuis en daarna nog een jaar in een verzorgingstehuis, dat kan geen mens goed verwerken.
Ne een paar dagen in Zwolle genoten te hebben van de stad, gaan de scholen weer beginnen en moesten we naar een nieuwe school, we zijn trouwens in de kerstvakantie verhuisd voor het geval dit niet duidelijk is geworden. Ik ging naar de chr. LTS. alleen was het nieuwe schoolgebouw nog niet klaar en moesten we dus van de éne dependance naar de andere "racen" door de stad.
Aan de Oosterlaan kregen we een aantal theorievakken maar de praktijkvakken kregen we aan het Assieplein. We kregen daar officieel elektrotechniek maar in de praktijk waren we meer aan het sleutelen aan onze brommers dan dat we met onze eigenlijke vakopleiding bezig waren. Wat ik mij ook nog heel goed herrinner waren de klasseavonden onder de Peperbus een gegeven ogenblik was ik alleen aan het dansen met alle meiden die daar waren, ik had geloof ik wel aardig succes bij het vrouwelijk geslacht en dat streelde mijn Ego alhoewel ik hier nooit mee te koop heb gelopen, ik heb dit altijd voor mij gehouden, mijn geheim. In het voorjaar kwamen de examens en daarne ben ik gaan werken bij de Unica en mijn eerste klus was Zandhoven dat toen totaal werd verbouwd. Ik zal nooit de eerst weken vergeten, hele dagen werken en niet meer lanterfanten en dat was ik dus niet gewend maar na een week of twee wist ik al niet beter en vermaakte me toch wel goed, leuke collega's, één van mijn collega's was een Javaan, Ronnie Klink, en dit werd meteen een hele goede vriend waar ik heel goed mee kon opschieten. Eerst dacht ik dat hij een jaar of twee ouder was als ik maar toen ik een keer bij hem thuiskwam bleek hij al een vrouw en twee kinderen had en al bijna twee keer zo oud als ik. Maar hij had helemaal geen baardgroei en daardoor leek hij veel jonger dan hij in werkelijkheid was, toch ben ik jaren met hem opgetrokken.
In Dedemsvaart ben ik lid geweest van Jubal en het laatste jaar hebben we een nieuwe dirigent gekregen n.l. Dick Groenenberg en deze was ook dirigent van de Bazuin in Zwolle. Door hem kon ik lid van Jubal in Dedemsvaart blijven omdat hij in Zwolle woonde in de Prins Hendrikstraat, maar dit ter zijde. Hij heeft me ook overgehaald om lid van de Bazuin te worden. Toen moest ik ook les nemen aan de muziekschool en later aan het concervatorium, en van wie kreeg ik mijn klarinetles?! van Dick Groenenberg die in het degelijkse leven klarinettist was bij de Prins Willem Friso kapel en dus beroeps militair. Bij de Bazuin hadden we ook een aantal saxofoonisten waarbij een Marjan Zomerdijk zat waar ik hopeloos verliefd op werd, ze was een jaar jonger dan ik en haar vader was een bekende voetbalscheidsrechter in die tijd. Met haar klikte het heel goed en we hebben ondanks onze juigdige lleftijd heel wat "geëxperimenteerd", maar na een maand of twee was dit over, ik heb wat met Marjannetjes maar dit zal wel toeval zijn. En toen kwam mijn eerste grote liefde; Ria Schippers. Ik leerde haar kennen bij de Fenix waar ik toen werkte voor de Unica. Ria was een hele knappe meid met gitzwart krullend haar en een klein beetje haakneus, een Jodinnetje, waar ik helemaal verkikkerd op werd en die helemaal losgeslagen was, alles kon, niks was te gek. En dat was een maand of twee heel leuk maar toen was het ook helemaal bekeken, geen spanning meer en totaal geen uitdaging meer om ergens ook maar enige moeite voor te hoeven doen, en dan is inderdaad de uitdaging helemaal weg omdat alles goed was. Uitgemaakt maar er moest wel wat voor in de plaats komen en dat was Jannie van Sloten. Jannie was wel een jaar jonger maar had een hele eigen wil, en dat was weer een uitdaging om die te door breken juist omdat Jannie precies wist wat ze wilde, ze was het tegenovergestelde van Ria, en ik moest haar echt veroveren, maar toen was ook zei een schat van een meid en heb ik bij haar ook een hele leuke tijd meegemaakt met alle geneugten van het leven. Op een zeker ogenblik liep dit ook weer niet goed af en was het over en uit, haar ouders hebben het nog even voor mij opgenomen maar ze gaf er niet aan toe, haar goed recht natuurlijk. Ik heb nog even wat met haar beste vriendin geprobeerd, en die was al een tijdje verzot op mij, maar toen het kon, en we een avondje uit waren geweest, en s' avonds zonder problemen in bed zijn beland, bleek ze toch meer belangstelling voor vrouwen te hebben en zijn we, overigens in een hele goede verstandhouding, uit elkaar gegaan. Ik heb toen bij mezelf gedacht; laat het voorlopig maar even betijen en ik zie het over een bepaalde tijd wel weer, relatie's, ik weet het niet. Laten we nu maar even pas op de plaats houden.

Maar ja, dan ben je een paar dagen alleen en hebt een hele hoop zelfmedelijden en ga je in het weekend door de stad zwerven en uit uiterste wanhoop loop je zonder het in de gaten te hebben bij een lokatie binnen die je niet kent, en wat denk je dan tegen te komen? Een lokatie die probeert om mensen tot bepaald geloof te bekeren en daar moest ik dus niet zoveel van hebben, maar ik kwam daar een meisje tegen waar ik meteen op viel, Janet van der Haar, en daar ben ik ook mee getrouwd na een bepaalde tijd. En hier gaat ons volgende hoofdstuk mee beginnen.

Mijn relatie met Jannie was afgelopen maar als opgeschoten puber wil je niet met lege handen door het leven gaan en ga je op zoek. Na een paar dagen "droog gestaan te hebben", ben ik op zoek gegaan en kwam s'avonds bij de Fuik terecht. Ik ben daar naar binnen gegaan en aan de koffie begonnen. Toen zag ik een paar meiden zitten en dacht bij mij zelf, daar moet er toch één bij zitten. En er zat er één bij. Ik heb ze naar de bus gebracht en van Janet een speciaal afscheid genomen. Je weet wel hoe dat gaat als je de vlinders in je buik krijgt, maar we hebben hier toch wel vijfentwintig jaar huwelijk aan over gehouden , en twee hele leuke kinderen gekregen. En dit zal dus niet iedereen ons nadoen.

We waren allebei 18 jaar en een avondje uit, heel toevallig want achteraf waren we geen van beiden uitgaanstypen. Oké, het klikte en meteen en de volgende dag kwam ze bij mij en hebben we elkaar maar eens heel goed aan elkaar voorgesteld en verteld wat onze ideeën over van alles en nog wat waren, en het leek wel aardig bij elkaar tepassen, dat blijkt ook wel want we hebben het zo'n 28 jaar met elkaar uitgehouden en zijn achteraf nog steeds goed bevriend. En wat het belangrijkste was; we hebben een paar hele leuke kinderen geproduceerd, sorry voor de bewoording maar ik vind dit een hele juiste benaming.
Tussen haakjes, ik heb er de laatste tijd met een aantal hele goede vrienden eens een aantal discussies over gehad, en we zijn het er eigenlijk allemaal over eens, als je de feiten op een rijtje zet, dat als je een kwart eeuw met een partner hebt geleefd en een paar kinderen hebt opgevoed, dat het dan helemaal niet gek is om weer een nieuw leven te beginnen en dingen gaat doen die je zelf leuk vind. Na mijn scheiding ben ik weer voor mijzelf begonnen, dit is natuurlijk achteraf praten, maar we zijn gescheiden en toch goed bevriend gebleven, we hebben een paar hele leuke kinderen die goed terecht zijn gekomen en ik vind dat je die plicht hebt vervuld en dus nu weer aan je eigen leven verder kunt gaan. Ik ben nu dus weer voor mijzelf begonnen en geniet met volle teugen van het leven, ik doe mijn werk voor de volle honderd procent, en daar geniet ik ook van, maar voor de rest doe ik precies wat ik leuk vind en laat mij door niemand meer vertellen wat ik doen moet. Ik denk dat als de meeste mensen deze levenswijze zouden aanvaarden, er een behoorlijk aantal problemen de wereld uit waren, maar ja wie zegt mij of dit de ware live stile is.
Maar of ik het nu wel of niet bij het goede eind heb, ik blijf in ieder geval op deze manier doorgaan want het bevalt mij heel goed.

Dit is de enige en echte autobiografie van Roelof Jan van Olst, Hoofdstuk twee.

Mijn verkering met Jannie was uit, en ik wist niet wat ik moest doen. Ik liep door de stad en werd aangehouden door iemand van de Burning Candels, en die nodigde mij uit om eens bij een avond van hun te komen, dit sprak me wel aan.

Goed ik kwam dus de Fuik binnen en keek het zo eens aan. De stemming zat er wel in en ik ging er maar eens voor zitten. Toen kwamen er een paar meiden binnen die ik in de gaten ben gaan houden, leek me wel wat. In de pauze bood ik ze koffie aan en dat werd geakcepteerd, het ijs was gebroken. Ik ging er tussen zitten en we hadden een hele leuke avond. Heb ze later naar de bus gebracht en kreeg tot mijn verbazing een, wat ik al een hele tijd niet meer gehad had, tongzoen om nooit meer te vergeten, en er werd meteen een afspraak gemaakt voor de volgende dag. De zondag erna kwam Janet inderdaad bij mij langs en hebben we een hele gezelige middag gehad en eens goed bij gepraat, en dat was het begin van onze relatie. We hebben een paar dagen heen en weer gerommeld om elkaar beter te leren kennen en toen moest ik kennis maken met haar ouders. De zaterdag erna moest het gebeuren, ik had net een nieuw pak gekocht, dat deed ik elke maand, en omdat ik bij de GAKO werkte kreeg ik ze tegen inkoopsprijs en dat was ongeveer een kwart van de verkoopprijs. Dit viel natuurlijk in goede aarde bij Janet haar ouders want die waren dit natuurlijk niet gewend, zo'n keurige jongen, ze moesten eens weten. Maar het ijs was gebroken en ik kon niet meer kapot bij deze mensen, en ook niet bij Johan, haar broer, dit klikte heel goed.
Zo zijn we een paar jaar door blijven rommelen. Ik ben met de familie met vakantie geweest naar Luxemburg en naar Zwitserland, en kon heel goed met mijn toekomstige schoonfamilie overweg, we mochten elkaar graag en dit was wederzijds. Dat bleek ook wel toen we ons verloofden, we kregen de voledige goedkeuring van mijn toch wel zeer strenge schoonvader. Onze verloving vond plaats bovenop de Domtoren in Utrecht, romantisch hè?.
In deze periode ben ik ook beroepsmilitair geworden en werd gestatieoneerd in Roermond in de Ernst Kazimierkazerne , een hele andere wereld dan die ik gewend was. Toen ik uit dienst kwam, ben ik weer in mijn oude vak terug gegaan, n.l. elektromonteur elektrische bedrijfsinstallaties. Ik kwam in dienst bij Koldijk en mijn eerste klus was de Johannes Post kazerne in Havelte. Dit was voor mij een hele vreemde ervaring, want ik was beroepsmilitair en dan ben je een aantal regels gewend, en dan kom je op een plek waar allemaal dienstplichtigen zijn die alle regels aan hun laars lappen, je zou er met plezier een UZI op leegschieten. Dit mag je niet zeggen maar als ex beroepsmilitair, krullen je de tenen in je schoenen als je zo'n ongeorganiseerd zooitje ziet, waar blijft de decipline?, Maar goed, dit wend heel snel en na een paar weken zag ik dit al niet meer, we hebben deze klus in twee en een half jaar geklaard, een hele leuke tijd. In deze periode ben ik ook getrouwd, je kreeg toen vrij makkelijk een huis en toen was het gauw bekeken, ondertrouw in Hattem, de hele bruiloft besproken, de hand van de dochter van mijn aanstaande schoonvader gevraagd, dat moest vanwege de traditie, en toen kwam de bruiloft. We ware allebei éénentwintig jaar, dus nog heel jong. Als getuigen hadden we mijn oudoom; oom Frans die zeer vereerd was, en tante Jannie, een tante van Janet, beiden leven nu niet meer. De bruiloft verliep geheel volgens plan en we namen onze intrek in de Von Weberstraat 23. Hier hebben we twee en een half jaar gewoond.

Er braken slechte tijde aan bij Koldijk en ik ben gaan solliciteren.
Uiteindelijk kwam ik uit bij Roelof Tromp in Hattem, en dit is een verhaal opzich.
Dit was een klein éénmansbedrijfje en ik was de enige werknemer , als het werk teveel werd werden er een paar uitzendkrachten aangetrokken. Ik zat veel op de Berghuizer papierfabriek en op de Parkflat. Daarnaast hadden we nog een paar woningen waaronder ook zijn eigen nieuwe huis. Ik heb dit een jaar volgehouden en was hiermee de monteur dit het het langst bij Roelof uitgehouden heeft, dit kwam omdat hij zelf ingenieur was maar aan de anderen kant er van uit ging dat zijn mensen de zelfde kennis hadden en als er dan iets niet ging zoals hij het in z'n kop had was het knetteren en dit ging dus wederzijds. Ik heb toen ontslag genomen en gesolliciteerd bij de Union fietsenfabriek, maar voordat ik daar zou beginnen zijn wij eerst op vakantie gegaan met een excollega en zijn toenmalige vriendin, Rein en Corry waar wij heel goed mee bevriend waren en nog steeds. Als ze bij Janet komen word ik er ook altijd nog bij gevraagd en andersom ook. Maar goed, ook al ken je elkaar nog zo goed, er zijn verborgen zaken die pas aan het licht komen als je elkaar de hele dag op de lop zit, ik wist niet dat Corry zo jaloers was, ik nam Rein helemaal van haar af en dat soort dingen. Nou, de vakantie was gauw afgelopen, nooit meer samen zo lang bij elkaar. Toch zijn we wel bevriend gebleven maar niet langer dan een dag deel.

Na de vakantie ben ik bij de Union begonnen en heb daar op de dag af precies Tien jaar gewerkt. Ik ben hier begonen id Montage en na een inwerkperiode kwam ik als elektro monteur in de technische dienst. Dit waren gouden tijden, alles kon, als we geen zin hadden dan gingen we een end rijde in een bedrijfs wagen want dit werd door niemand gecontroleerd. Alles kon omdat ons werk altijd goed en af was werden we helemaal vrijgelaten. Toen kwam er een plek vrij als chef spuiterij en aangezien ik hier de benodigde papieren voor had, in eerst instantie van elektromonteur bedrijfsinstallaties, en ik in een jaar mijn papieren voor middelbaar lak chemicus in huis kon hebben, kreeg ik deze baan totdat het economisch slecht ging met het bedrijf. Bij de eerste reorganisatie werden er mensen ontslagen die goede papieren hadden en waarvan de partner ook een baan had, dus die een redelijke goede kans maakten op een nieuwe job. Bij de tweede keer gingen hoofdzakelijk de buitenlanders eruit en bij de derde keer kwamen de kaderfunkties aan bod, en toen zat ik er bij. Vrijdag heb ik voor het laatst gewerkt bij de Union en de maandag daarna was ik aan het werk bij ASB uitzend bureau in mijn oude vak als Elektromonteur en heb dit vijf jaar gedaan zonder één dag zonder werk te zitten. Hier heb ik een goede naam op kunnen bouwen in de petrochemisch industrie totdat ik OPS patient werd, maar hier kom ik later op terug.

Toen ik een paar maand bij de Union werkte kwamen wij in aanmerking voor een woning in de Aa landen en daar waren we toen heel druk mee, heel spannend. In oktober 1976 kregen we perceel Barneveldsebeek 18 toegewezen waar Janet en de kids nog steeds wonen.
De verhuizing hebben we op een zaterdag gedaan met Janet haar vader en haar broer Johan, terwijl haar moeder en Tinneke, de toenmalige vrouw van Johan in ons nieuwe huis alles inpakten en opruimden. Tegen een uur of vier was alles klaar en konden we ons eindelijk na drie dage eens lekker douchen. Daarna zijn we naar Hattem gegaan waar Janet haar moeder intussen het eten klaar had zodat we daar in ons nieuwe huis geen omkijken naar hadden. En de komende weken was het natuurlijk alles op orde brengen.

We woonden nu zo'n kleine maand in ons nieuwe huis en hadden ons al aardig gesetteld. Naar mijn werk nam ik twee andere mensen mee in de auto tot we op een dag begin november, het was spiegelglad, op de kruising van de Rijnlaan en de Zwartewaterallée, doorgleden. Ik stopte daar altijd, dat weet ik uit ervaring maar deze keer hielp dat nie en werden we vol in de flank geraakt door een veel te hard rijdende auto. Zelf kan ik me er niks van herrinneren, maar een toevallig voorbij rijdende politieagent was getuige van het hele gebeuren. Mijn auto was total loss en mijn medepassagier en ik ook. Kees had een rib door zijn long en ik had meer dan zessentwintig breuken, door de gordel, van mijn ribben. De totale schade was twee total losse auto's, twee verkeerslichten en drie lantarenpalen. Van het ongeluk kan ik me niks meer herrinneren maar ik weet nog wel dat ik in de ziekenwagen even bij ben geweest, tenminste ik kan me iets van sirene's herrinneren die mij begeleiden. Het volgende wat ik nor weet was dat ik boven mijn eigen lichaam zweefde en zag dat ik op een operatietafel lag en de artsen met mij bezig waren. Toen zweefde ik een tunnel binnen richting een heel mooi licht maar halverwege draaide ik mij om en zei tegen mij zelf: zover ben je nog niet en zweefde terug en dook weer in mijn eigen lichaam. Dit klinkt vreemd voor een buitenstaander, maar mensen die ook een bijna dood-ervaring hebben gehad kunnen dit soort belevenissen bevestigen. Toen ik weer bijkwam zat Janet bij mij en vertelde dat ze met een collega waarmee ze naar haar werk meereed, achter ons aan kwam en de auto alleen nog maar aan de kentekenplaat had herkend, zo zat hij in de kreukels, dit heb ik later zelf ook gezien. Het eerste wat ik zelf zei was: heb je al een nieuwe auto besteld waarna de hele IC dubbel lag inclusief de arts die erbij was. Ze heeft dit inderdaad ook nog de zelfde week gedaan. Ik ben toen drie dagen onder de morfine gehouden om de breuken de eerste aanzet tot genezing te kunnen geven. Toen moest mijn "stoelgang" weer opgang gebracht worden, en wat deden die rot verpleegsters?, ze hadden precies uitgerekend dat als ze mij zolaat een zetpil gaven, dat dan precies tijdens het spreekuur de boel weer opgang zou komen en dat is ze dus wonderwel gelukt, al mijn gasten konden opstappen maar ik kon me de humor er heel goed van inzien en we hebben er achteraf nog smakelijk om gelachen, alhoewel dit nogal pijnlijk was. Daarna mocht ik naar de gewone afdeling en heb daar nog een week moeten blijven. Ik lag hier als een prins want mijn zwager en schoonzusje werkten allebei in de keuken en dus was mijn bord bijzonder goed gevuld plus dat er elke dag een flesje bij het avondeten zat waar een "beste borrel" inzat, wat dat betreft had ik het prima voor elkaar.
Toen mocht ik weer naar huis en heb nog een week of drie in de ziektewet gelopen en na de eerste week thuis stond onze nieuwe auto klaar, die hebben we meteen opgehaald en ik ben meteen weer achter het stuur gekropen, wel rustigaan want ik voelde mijn ribben natuurlijk nog wel.
Een week voor de kerstvakantie ben ik weer aan het werk gegaan en heb eigenlijk geen last meer gehad van het ongeval. In januari begon mijn collega ook weer en was het leed weer vergeten. De verzekering heeft de hele schade gedekt, en we zijn er niet slechter op geworden, alleen maar iets beter.

De volgende vier jaar is er weinig spectaculairs gebeurd, we genoten van het leven en hadden een hele hoop kennissen waar we mee optrokken, dit waren hoofdzakelijk collega's van beide kanten, waar we de zaterdagavonden mee omgingen. De vrijdagavonden waren stevast voor mijn grootouders van mijn vaders kant. Dan gingen we eerst boodschappen doen bij Autorama aan de veemarkt waar we dan ook bleven eten, en daarna naar Hattem bij mijn grootouders sjoelen,vaste prik, dit hebben we jaren gedaan en dit waren hele gezellige avonden. In deze jaren gingen we s'zomers met vakantie en dit deden we op de bonnefooi. Eerst door Duitsland via de romantische Strasse, veel mooier dan via de Autobahnen want je zag tenminste wat en keek niet tegen de afrasteringen op de middenbermen en de bomen langs de zijkanten.Dan was het een paar dagen zwerven door Tirool en van de Oostenrijkse keuken genieten. Daarne trokken we het toenmalige Yoegoeslavie in langs de kust; Rovinje, Pula, richting Dubrovnik, maar ook Postonje en Lubliana waar we toevalligerwijze tijdens een natioonaal feest, precident Tito een keer hebben gezien. Het allermooiste in dit land waren de maaltijden bij de Gastonjetta's langs de kant van de wegen. Dit was zo'n overdaad aan gegrild vlees met de nodige rauwkost en Pivo (bier) en Slicowitch, dit deden we dus twee keer per dag en elke maaltijd was weer een feestje op zich. Als we hier zo'n twee weken hadden rondgedwaald dan gingen we nog weer een paar dagen door Oostenrijk dolen met als vaste prik even een dagje Augsburg en dan vooral de Mozartstad. Hier zijn we ook in het geboortehuis van Mozart geweest, niet heel veel bijzonders maar wel het idee dat je op de plek bent geweest waar deze beroemd componist is geboren en opgegroeid zet je wel aan het denken.
Het laatste jaar dat we hier waren was onze laatste overnachting in het plaatsje Kufstein. En wat hier gebeurde, we waren s'avonds voor het eten een wandeling door het stadje aan het maken, toen er een geweldige hagelbui losbarste, hagelstenen zo groot als pingpongballen. Dit was maar even maar toen we bij het hotel terug kwamen en onze auto zagen kun je je wel voorstellen hoe die er uit zag. Allemaal putjes in de motorkap en het dak en we hadden hem net ingeruild voor de vacantie tegen een Volvo die we na de vacantie op zouden halen. Nou ja de enige remedi was om de aute in ieder geval niet meer te wassen in de hoop dat het dan niet zo erg meer zou opvallen. Dit is achteraf ook nog gelukt want bij de inruil heb ik hem een beetje achteraf geparkeerd en men is niet wezen kijken en we hebben de nieuwe wagen na afrekening zo mee kunnen nemen.
Na dit stuk vacantie was het zaak om zo snel mogelijk richting Nederland te komen want je weet het, als Zwollenaar kun je echt niet zolang zonder de Peperbus. Dus s'morgens om negen uur vertrokken uit Kufstein en s'avonds om negen uur je eigen sleutel in je eigen voordeur steken.

Toen kwam er een tijd dat Janet haar pensioen kon afkopen na tien jaar gewerkt te hebben, ze moest nog een half jaar en wij vonden dit ook wel een gelegenheid om eens aan kinderen te denken omdat er bij onze kennissen al het één en ander op komst was en wij al van alles wat het leven bied geproefd hadden, werd het tijd om eens een andere kant op te gaan. Goed, we hadden dus besloten om het er maar op aan te laten komen en Janet is gestopt met de pil. Maar wat dacht je wat, niks gebeurde er, totdat haar tijd erop zat en ze moest stoppen met werken, en toen was het ook binnen de week raak. Waarschijnlijk heeft ze het onbewust tegen gehouden omdat ze bang was dat als ze s'morgens samen met haar collega's naar het werk zou gaan, ze dan beroerd zou worden.
In die tijd zijn wij ook aan onze eerste hond begonnen. We zijn ons eerst eens gaan verdiepen wat we wouden en wat er aangeboden werd. Een Duitse Staander moest het worden. Via via kregen we een adres in Vreeland en daar zijn we eens gaan kijken. Toen we daar aankwamen was de moeder net bevallen van een nest met negen pubs. Onze keus was snel gemaakt, maar we moesten nog een anderhalve maand wachten voordat de pubs bij hun moeder weg konden.
Na zes weken hebben we Droef opgehaald en waren helemaal bezeten van het beestje. s'Avonds kwamen er twee colleega's met hun vrouwen op bezoek en die waren ook helemaal verkocht. De eerste nacht hadden we een helehoop problemen verwacht, maar Droef sliep als een roos. Mooi dachten we, dit geeft dus geen problemen, maar die hond was dus helemmal uitgeteld door zijn ervaringen van die dag, En toen kwam de volgende nacht; janken en nog eens janken, wat moet je daar nu mee. Totdat we er achter kwamen dat het beestje ons moest kunnen zien, want dan was het goed. We hebben toen zijn mand op onze slaapkamer neergezet en al het leed was geleden. Maar om zo'n jonge pub optevoeden moet je daar al je tijd in steken en aangezien Janet toen thuis was, kon ze er een perfecte hond van maken, we hebben er dan ook heel veel plezier aan gehad.
Hierna is er een heel nieuw hoofdstuk in ons leven begonnen, maar daar maak ik een nieuw hoofdstuk van.

Dit is de enige echte autobiografie van Roelof Jan van Olst, Hoofdstuk drie.

De zwangerschap verliep heel voorspoedig en zonder complicatie's. Wel bleef ze gewoon doorroken maar daar hebben onze kinderen nooit geen nadelige gevolgen van ondervonden voor zover wij dat kunnen konstateren. Ik had echter nooit gedacht dat vrouwen tijdens hun zwangerschap zo "Aanhalig" konden zijn, volgens mij spelen er dan andere "moederlijke" gevoelens en dat is ook wel zo maar aan de andere kant....
Over dit deel van ons huwelijk zal ik in deze biografie niet verder uitwijden, maar dat zat wel goed, en zelfs na onze scheiding, je gelooft het niet, zit het af en toe nog steeds goed.
In dit opzicht hebben we elkaar overigens altijd helemaal vrijgelaten en was er geen sprake van jaloersheid.
In die tijd hebben we met zijn beiden nog een zwangerschaps cursus gevolgd, maar die werd door een paar mensen gegeven die zelf helemaal geen kinderen hadden en dus puur uit theoretische kennis aan het lesgeven waren. Dit hadden we dus al heel snel bekeken. Later bleek ook inderdaad dat de theorie totaal niet met de praktijk vergeleken kan worden. Schaf al die zwangerschaps-
cursussen maar af want hier worden de jonge ouders alleen maar op een verkeerd spoor gezet en dat zullen alle ouders achteraf kunnen beamen.
Op een avond van de achtendertigste week zei Janet: ik heb er genoeg van ik ga de keuken schoonmaken en morgen word het kind geboren. En wat dacht je wat?, tijdens het schoonmaken kwamen de weeën op gang en braken de vliezen. Ik heb de vroedvrouw gebeld en de kraamhulp en vijf uur na de eerste wee zag Daniël het eerste levenslicht. Een kerngezonde baby. Na de nodige formaliteiten konden we gaan slapen en was de rust weergekeerd in huize van Olst.
De volgende dag kwamen de trotse grootouders en ooms en tantes kijken en toen die allemaal door de vroedvrouw weggewerkt waren vanwege de rust die de moeder moest hebben, stond moeder de eerste dag tot ontsteltenis van de vroedvrouw, al onder de douche. Al de regels die de vroedvrouw opgelegd had, werden met voeten getreden. Nee, Janet liep de eerste dag al weer door het huis te rommelen. En toen kwam de tweede nacht en die zal ik nooit vergeten. Een uur of twee meld Daniël zich vanwege zijn eerste poepluier en elke vader weet wat die eerste luier betekend. Altijd s'nachts als er geen kraamhulp aanwezich is, en dan sta je daar als nieuwbakken vader en moet je er maar mee redden, en toen was Janet in ééns niet zo mobiel meer, wel nadat Daniël met een schone luier weer vredig in zijn bedje lag maar toen was het leed al geleden, jonge jonge wat kan zo'n klein hoopje mens een stank produceren, erger dan tien volwassen mensen.

Maar goed, Daniël groeide voorspoedig op en we hebben geen problemen met hem gehad. Na een jaar was het al geen baby meer maar een peuter. Mijn oma van mijn vaders kant heeft hem nog een jaar meegemaakt voordat zij is overleden en ze was maar wat gek met haar achterkleinkind net zoals ome Frans, de broer van mijn overleden opa, hij heeft altijd bij mijn oma en opa inge-woond en was eigenlijk een tweede opa. Wie er ook heel gek was met Daniël was Droef, onze hond. Daniël werd met mooi weer buiten in de tuin gezet in de kinderwagen, en dan week Droef niet van zijn zei, hij bleef er voordurend naast zitten, ik denk niet dat er iemand aan hem moest komen want die was dan niet gelukkig.
In deze tijd gebeurden er verder geen spectaculaire dingen, alles ging gewoon zijn gangetje, Rein en Corry kregen hun eerste dochter en Johan en Tinneke kregen hun eerste zoon, en dan weet je het wel, kinderen met elkaar vergelijken en ervaringen uitwisselen, o ja, mijn zus heeft in de zelfde tijd als wij een zoon gekregen, Sander, en daar hadden we dus ook een bepaalde band mee gekregen wat kinderen betreft, en ook Hans en Anneke van Snik kregen een zoon in dezelfde periode, dus alles draaide in onze kennissenkring om het jonge kroost.
Zo zijn we dus een paar jaar bezig geweest met de opvoeding van Daniël en op een gegeven ogenblik kwam de gedachte in ons op dat het wel leuk zou zijn als Daniël er een zusje of broertje bij zou krijgen. zo gezegd, zo geprobeerd. Eerst lukte het niet maar we kregen het geweldige idée dat als je een maand lang elke dag... je weet wel, dat het dan toch wel moest lukken. En wat dacht je wat?,... Ja hoor, het is alweer gelukt en Janet was weer zwanger. En deze keer van een geweldige dochter. De zwangerschap verliep weer goed, alleen de bevalling duurde deze keer wat langer maar gaf toch geen complikatie's. Daniël was wel in zijn nopjes met z'n kleine zusje, en wij uiteraard ook. We hadden naar ons idee een kompleet gezin en er hoefde wat ons betreft niks meer bij. Angezien Janet een behoorlijk aantal jaren aan de pil was geweest met toch wel de nodige nadelen, vonden we dat het nu mijn beurt was en ben ik naar de dokter geweest om een sterielesatie te regelen en dr Moolenaar was er meteen voor, hij vond dat wij heel verstandig waren om niet verder te gaan aangezien Janet de dertig was gepasseerd en dan de risico's groter werden. Binnen de week was de operatie geregeld en uitgevoerd, ik voel het nu nog, plaatselijke verdoving zeggen ze dan, ja ja... maar de hele ingreep duurt maar een kwartiertje en dan is het leed geleden alhoewel ze dit soort operaties alleen maar op donderdag doen zodat het maar twee dagen ziektewet kost want je loopt drie á vier dagen heel moeilijk en dan gaat het weer vanzelf. Na tien dagen moesten de hechtingen eruit gehaald worden door de huisarts maar daar gunde ik me geen tijd voor, dat kan ik zelf ook wel vond ik en heb het dan ook maar zelf gedaan, fluitje van een cent als je maar steriel te werk gaat.
Daniël en Angely groeiden als een paar kerngezonde kinderen op en we hebben mooit echte problemen met ze gehad. Ze waren nooit ziek en op school deden ze het allebei heel goed, het waren en zijn een paar echte strebers die het heel goed doen, nee over hun toekomst maken Janet en ik ons helemaal geen zorgen.