Als je van van deze bloemetjes niet blij wordt weet ik het niet meer. De naam ben ik even kwijt maar ze komen wel elk jaar terug.
Iets ingetogener hieronder is de geel-purperblauwe combinatie van roos met rododendron. De rododendron is binnenkort uitgebloeid maar de roos zal nog heel de zomer doorbloeien !
Ook rond de vijver zie je duidelijk dat de zomer gaat beginnen (of begonnen is). Verschillende soorten doorlevende geraniums fleuren de oevers op en Salvia nemorosa doet ook zijn best. Nog enkele dagen mooi weer en de lavendel gaat er ook aan beginnen, kortom het wordt stilaan hoogzomer.
Gisteren hebben we de (eindelijk) de laatste tropenplanten op het terras kunnen zetten, de nachttemperatuur blijft nu boven de 10°. Ik heb het hier dan over Bougainvilla en Co. Pelargoniums en oleanders staan al veel langer buiten maar die kunnen veel beter met koudere nachten om en kunnen desnoods zelfs een graadje nachtvorst aan. Rond Kaap de Goede Hoop (Z Afrika) durft het soms ook al eens sneeuwen en daar moeten de pelargoniums die daar van nature groeien ook mee kunnen omgaan !
Iets meer dan een week geleden had je nog bijna een winterjas nodig. Deze week was het dan weer tropisch warm met als afsluiter gisteren een wolkbreuk om de hitte weg te spelen. Ik was al blij dat de voorspelde hagel en windstoten tijdens het onweer uitbleven. Zo'n 20 liter per vierkante meter is er gevallen. Dat is zo'n 40 ton over heel de tuin. Ik voel me ineens nogal belachelijk als ik met een gietertje de tuin rondga.
Met de hitte is de bloei van de roodbloemige rododendron voortijdig geëindig, Jammer maar niets aan te doen. Gelukkig bloeien de overige Rodo's nog wel. Rododendrons groeien tot op grote hoogte in de uitlopers van de Himalaya. Daar is het minder tropisch warm dan in de hete laaglanden.
Gisterenavond tussen de twee onweersgolven in kwam ik op een heuse slakkeninvasie uit. Op zo'n kwartiertje tijd had ik er uit het gazon alleen al zo'n 500 geplukt. Hoeveel er tussen de planten in de borders zaten wil ik niet weten. Ze daar tussenuit halen is onbegonnen werk. Daarom heb ik in de buurt van de Hosta"s en veratrums ecologische slakkenkorrels gestrooid. Waarom niet op het gazon hoor ik je denken ? Het antwoord noemt Berner Sennen. Ondertussen zijn de gevangen glibberige gluipers naar de eeuwige jachtvelden verhuisd. Hoe, dat wil je niet weten, er lezen misschien kinderen mee.
Deze ochtend zijn de kikkers verdacht stil. Dat was de vorige dagen wel anders. Ze zijn misschien nog onder de indruk van het onweer gisterenavond. Als straks de zon terugkeert zal het concert wel terug beginnen. Tot de paartijd voorbij is binnen enkele weken zal de buurvrouw het met oordopjes moeten zien te redden !
Deze rosse schoonheid is een platbuik libel. Meer bepaald een vrouwtje. Hoe ik dat weet ? De mannetjes zijn lichtblauw van kleur, dus tenzij je kleurenblind bent is het moeilijk ze onderling om te wisselen! Deze platbuiken zie je hier niet alle dagen maar elke zomer komen er wel eens enkele langs. Ze leven liefst langs traag stromend water met veel begroeing, dus een vijver met stilstaand water is niet hun eerste keus. Maar kijk, af en toe gebeurt het toch.
Ik heb ondertussen besloten zo af en toe toch nog eens iets op mijn blogje te zetten, maar zeker niet meer op bijna dagelijkse basis. Daar zijn mijn dagen wat te kort voor. Ik hoop dat jullie zo af en toe dan ook nog eens komen "piepen" op dit blogje!
't Is mooi geweest. Het zat al een tijdje te wringen maar nu wordt het definitief . Mijn inspiratie om nieuwe onderwerpen te blijven zoeken voor dit blogje begint op te drogen. Daarom gaan we de stekker eruit trekken. Beter te eindigen in schoonheid dan langzaam weg te kwijnen tot er geen kat meer komt kijken. Bernerhof zelf gaat uiteraard wel door, hopelijk nog voor vele jaren. Ik wil iedereen nog bedanken die in de afgelopen jaren reacties of commentaar in mijn gastenboek heeft achtergelaten.
Geniet van al het moois om je heen en blijf gezond ! En als je eens niet weet wat te doen op een regenachtige namiddag kan je nog eens terugbladeren naar oudere artikeltjes, het zijn er ondertussen honderden geworden
Deze zwarte schoonheid is een boomhommeltje. De meeste boomhommels hebben een roestbruin borststuk maar volledig zwarte exemplaren komen ook voor. Enkel een wit puntje achteraan doorbreekt dit kleurenpatroon.
Vroeger zag je ze enkel in onze bossen maar tegenwoordig zijn parken en tuinen ook in trek. In tegenstelling met andere hommels die hun nest meestal in een holletje in de grond maken zoekt de boomhommel het hogerop. Ze kiezen een plekje in één of andere boomspleet of soms zelfs een verlaten nestkastje. Het zijn vredelievende beestjes waar je normaal gesproken nooit last zal van hebben.
Geen enkel ander seizoen heeft zoveel bloeiende bomen en heesters als de lente. Op de foto zie je het krentenboompje in volle glorie staan. Later op het seizoen tooit dit boompje zich dan met kleine besjes die bij de vogels fel in trek zijn. Deze zijn ten andere ook niet slecht voor menselijke consumtie. Helaas is ons krentenboompje weeral bijna uitgebloeid, want het gaat snel deze tijd van het jaar.
Niet getreurd echter, de seringen staan klaar om de show over te nemen. En ook de Gouden Regen laat al dromen van het moois dat nog gaat komen.
En hoewel wat groot voor de meeste tuinen is een bloeiende kastanje ook een prachtig zicht.
En als je er niet genoeg van kan krijgen is er nog altijd de fruitstreek met zijn bloesems.
Tijdens één van mijn dagelijkse uitstapjes in de tuin werd mijn aandacht getrokken door een paar voelsprieten die onder een blad uitstaken. Het bleek een minuscuul klein vlindertje te zijn van nauwelijks iets meer dan één centimeter maar de voelsprieten waren buiten proportie, wel zo'n 5 cm lang ! Even googelen leerde dat dit een gevlekte langsprietmot was, een nachtvlindertje dus. Het beestje was weinig actief wat een meevaller was want ik moest me in allerlei bochten wringen om het op foto te krijgen. En ik ben ook geen 20 meer !
Echt zeldzaam zijn ze niet maar ze worden toch niet veel gezien. Ze zijn ten andere ook enkel actief tussen april en juni. En zo werd mijn lijstje van beestjes in de tuin weer wat langer !
Gisteren, toen de zon al heel stond laag wandelde ik nog eens door de tuin met mijn fototoestel. De combinatie van de laatste laagstaande zonnestralen, het frisse groen van struiken en bomen maakten dat de kleuren nu veel intenser zijn dan in de zomer. De japanse esdoorn kreeg ook nog net wat zonlicht dat bijna uit de grond leek te komen.
Dankzij de kalk en de meststof ziet het gras er nu ook mooi donkergroen uit en voorlopig(?) nog zonder bruine brandvlekken van een te hete zon. De maairobot heb ik donderdag uit z'n winterslaap gehaald. Die kan nu heel de zomer zijn baantjes trekken.
De berken staan bijna op ontploffen van het stuifmeel, mijn ogen hebben het geweten. Zonder oogdruppeltjes tegen de hooikoorts is het voor mij buiten huilen met de pet op. En dat kan je letterlijk nemen : tranen en snotteren tegen de pollen en de pet op om geen te rode knikker te krijgen. 't Is niet omdat het niet warm is dat het zonnetje niet brandt hoorde ik de weerman zeggen!
En toch zou ik deze tijd van het jaar voor geen geld willen missen. Er is werk genoeg in de tuin maar ga af en toe eens op een stoeltje zitten rondkijken en genieten hoort er ook bij. Da's één van de voordeeltjes van met pensioen te zijn. Het betaalt niet fantastisch maar je doet waar je zin in hebt !
Ondanks de nog koude nachten komen er toch dag na dag meer insecten de tuin bezoeken. Citroenvlinders, dagpauwogen en koolwitjes wisselen af met een enkel oranjetipje. Je moet wel wat geduld hebben om zo'n oranjetipje op de foto te krijgen want lang blijven ze niet stilzitten. Na een aantal pogingen lukt het echter meestal wel !
Ook de bijtjes en hommeltjes zijn al druk in de weer. Getuige daarvan is dit "vosje". Dit is een uitbundig gekleurd solitair zandbijtje dat hier in het voorjaar wel eens opdaagt. Je kan ze enkel tegenkomen van maart tot eind mei !
En de volgende dagen blijft de zon schijnen. Dat belooft nog veel moois !
Lysichiton camschatcensis (Moeras aronskelk) is een waterplant voor een plekje aan de rand van de vijver. Ze komen oorspronkelijk uit het uiterste oosten van Azië. De plantdiepte is zo'n 10 cm onder de waterspiegel. Vroeg in het voorjaar komen er grote witte bloemen aan de Moeras aronskelk. Het zijn eigenlijk niet de echte bloemen, maar het zijn de schutbladen van de bloem die zo prachtig wit kleuren. De echte bloem zit in deze schutbladen verscholen. Het zijn een soort groen gekleurde dikke aren zoals bij de echte aronskelk waar ze absoluut geen familie van zijn. Nadat de bloemen zijn uitgebloeid, geeft het grote glimmend groene blad de rest van het jaar sierwaarde aan het ondiepe watergedeelte van de vijver.
Als een groot aantal bloeiende Lysichitons bij elkaar staan, verspreiden die soms een onaangename teerlucht (zwavelverbindingen) !
Er bestaat ook nog een gele variant : Lysichiton americanus !!!
Ook dit is een mooie moerasplant. De eerste jaren gedraagt deze zich vrij netjes maar dan loopt het mis. In tegenstelling met L. camschatcensis is dit een invasieve exoot en het is zelfs verboden deze in te voeren of te kweken in Europa. Hou het dus maar op de witte soort of je kan tot het einde van je dagen trachten L. americanus uit te roeien!
Sommige muggen lijken erg veel op vliegen. In het voorjaar zie je vaak de Maartse Vlieg, die ook wel Zwarte Vlieg of Rouwvlieg wordt genoemd. Er is een groot verschil tussen mannetjes en vrouwtjes. De vrouwtjes zijn groter, lijken meer op een mug en hebben heel kleine ogen. De mannetjes lijken meer op een vlieg en hebben heel grote ogen. Dit sekseverschil bestaat bij alle rouwvliegsoorten. Vliegend herken je ze meteen: ze vliegen langzaam en met de pootjes hangend onder het lichaam. In het voorjaar verschijnen vele andere, nauw verwante en vaak sterk gelijkende soorten, die nauwelijks uit elkaar zijn te houden.
De larven leven ondergronds en eten daar half vergane plantenresten. Een enkel individu zal misschien eens aan een plantenwortel knabbelen maar normaal veroorzaken ze weinig tot geen schade. De volwassen mug heeft maar één doel: een vrouwtje vinden en zorgen voor na komelingen. eten doen ze eigenlijk niet en ze leven dan ook maar een paar dagen. O ja, nog goed nieuws, ze steken niet !
Na de grote watersalamanders de voorbije week kwamen hun neefjes de gewone kleine watersalamander nu even goeiemiddag zeggen. De kleine watersalamander is gelukkig nog niet zeldzaam maar hun aantallen lopen toch achteruit. Meestal door het verdwijnen van geschikt leefgebied. Als je dus iets voor salamanders en kikkers wil doen, denk dan eens aan een vijvertje in de tuin. Dat hoeft echt geen tientallen vierkante meters groot te zijn. Iets ter grootte van een badkuip met wat natuurlijk ogende begroeing maakt ons gladde vriendjes al heel blij. Wat schuilplaatsen tussen de planten zijn essentieel, niet alleen voor bescherming tegen vijanden en de zon maar ook om de winter door te brengen want dat doen ze op het land en niet in het water.
Op de foto's zie je twee kleuren van Aurikeltjes. Op zich niks speciaals zou je denken maar daar ben je dan toch een beetje mis. Het is namelijk zo dat de lila en de gele bloempjes aan dezelfde plant hangen. En dat maakt het - in mijn ogen dan toch - wel een beetje speciaal ! Of dit verschijnsel dikwijls voorkomt weet ik ook niet en al evenmin of er een speciale naam voor bestaat. Wie het weet mag me altijd een seintje geven.
Ik was gisteren de over de rand van het gazon groeiende, uitgebloeide bloemtrossen van Helleborus aan het afknippen. De volgende stap was met de grasmaaier de rand van het gazon fatsoeneren zodat we binnenkort de robotmaaier kunnen indienst nemen. Uit gewoonte kijk ik altijd eens eerst tussen de takjes en blaadjes toen mijn oog op iets zwart viel. Het waren twee jonge salamanders die zich daar schuilhielden tegen de toch wel frisse NO wind. Snel, snel het fototoestel gaan halen en het duo op een veiliger plaats gezet want de honden waren ondertussen ook komen kijken wat er aan de hand was. Omdat het redelijk koud was waren onze salamandertjes nogal traag wat uiteraard voor mij een voordeel was. Na enkele minuten uit de wind en in het zonnetje begonnen ze actiever te worden en kort daarop verdwenen ze tussen de begroeiïng.
Het bleken twee nog jonge vrouwtjes van de zeldzame kamsalamander te zijn. De Kamsalamander (grote watersalamander of waterdraak) is onze grootste inheemse watersalamander. Volwassen vrouwtjes worden tot 18 cm lang, mannetjes blijven iets kleiner (tot 16 cm). Deze twee waren nog beduidend kleiner. Hun buikjes zijn opvallend geel tot oranjerood met een onregelmatig patroon van grote zwarte vlekken. De kop, rug, flanken, staart en bovenzijde van de poten zijn donker. Typisch zijn de talrijke witte stippen op de flanken en de zijkanten van de kop. Tijdens de paartijd hebben de mannetjes een hoge rugkam, met onregelmatige en diepe insnijdingen, die duidelijk gescheiden is van de staartkam. In die periode vertonen de zijkanten van de staart een opvallende (zilver)witte tot blauwachtige streep. De vrouwtjes en de onvolwassen dieren hebben geen rug of staartkam. Deze kleine beestjes kunnen tot 27 jaar oud worden.
Tenslotte een waarschuwing voor mensen met slechte ideeën: hier lopen twee heel gevaarlijke bloeddorstige Berners rond die alle indringers verscheuren die op illegale amfibieënjacht zouden komen.
Deze plant uit Z-Afrika zag je vroeger in elke woonkamer staan. Nu zijn ze totaal uit de mode geraakt. Het is nochtans een makkelijke plant die rond deze tijd van het jaar rijkelijk bloeit als je hem de juiste condities geeft.
Vijftig jaar geleden hadden de meeste huizen geen centrale verwarming waardoor het er in de winter afkoelde naar 10-15°. Dat was ideaal voor onze Clivia, die heeft immers graag een koudere rustperiode tijdens dewelke de bloemknoppen gevormd worden. De plant moet op dat moment zeer droog gehouden worden. Pas als de bloemknoppen beginnen te vormen mag je terug meer water geven.
Voorts gaat de plant hier na de IJsheiligen in mei de tuin in. Een schaduwplekje wordt op prijs gesteld en dan heeft de plant wel graag redelijk wat water. In november gaat ie dan terug de veranda in waar het 's winters 10-15° is. De beloning is elk voorjaar een rijkelijke bloei.
Als je deze plant het hele jaar in een droge warme woonkamer zet met constante temperatuur zit de kans er dik in dat je weinig of geen bloemen zal zien.
En in of uit de mode, het blijft een mooie plant. Dahlia's waren een paar jaar geleden ook "passé" en kijk nu, hotter dan hot !!!
Verzwolgen door een twee meter hoge zee van siergras was Rosa "Lavender Blue" het afgelopen jaar zoek geraakt. Ik had dan ook niet veel hoop meer om nog wat van deze doorbloeiende roosjes te kunnen recupereren. Maar kijk, ik had het weer mis ! Sommige planten zijn gewoonweg niet kapot te krijgen ! Het heeft geloond om voorzichtig alle siergras rond elk struikje voorzichtig te verwijderen en ze tegelijkertijd een hoognodige snoei te geven. Toen bleek al dat het mee zou kunnen vallen met onze roosjes. Nu zijn we ondertussen een week of twee later en blijkt elke struikje "alive and kicking" te zijn. Ze zijn allemaal aan het uitlopen; hetzij vanuit de hoofdtakken, hetzij rechtstreeks vanuit het wortelstel (da's een voordeel bij niet geënte rozen). Dat is dus veel beter dan ik had durven hopen. We gaan ze, nu de grond goed vochtig is, nog eens vertroetelen met wat rozenmeststof en dan moeten ze de rest zelf doen. En met de rest bedoel ik een ganse zomer bloeien met trosjes roze bloemetjes waar de bijen gek van zijn. Want R. "Lavender Blue" heeft een vrij open structuur waardoor de bijtjes en hommels overal goed aankunnen. En voor ik het vergeet : ze ruiken heerlijk (al heb ik daar zelf wat problemen mee door een defectje in mijn hersenpan).
Let the Show begin !
En hopelijk krijgen we veel van dit te zien vanaf juni tot de eerste nachtvorst invalt volgende winter !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
