Deze belletjesplant kan ook bij ons in de volle grond, zij het dan wel op een enigzins beschutte plaats. Kan volgens de literatuur temperaturen tot -12°C aan. Hier in de Kempen kan het wel kouder worden maar da's ook weeral even geleden. Deze plant bloeit van juli tot oktober met kleine enkelvoudige bloemen met scharlakenrode buisjes en kelkblaadjes en een donkerpaarse bloemkroon. Ze houden van een beschutte standplaats in de halfschaduw of gefilterd zonlicht en doen het goed in humusrijke, goed doorlaatbare, veenachtige grond. Dat laatste hebben we hier niet en da's ook het grootste probleem, niet de plant de winter doorkrijgen maar wel de (droge) zomer doorkrijgen. Met vaste planten heb je niet direct de reflex om alle dagen een controleronde uit te voeren en dat net is de voorbije twee zomers het grote probleem geweest. Ik vind ze echter zo mooi dat ik toch weer een nieuw klein exemplaar heb aangeplant.
Hier kunnen ze 25cm tot 40cm hoog worden, in Engeland (Kent) heb ik exemplaren van 1.5m gezien die als haag aangeplant werden !
De meesten onder ons denken bij het horen van het woord wesp direct aan agressieve zoemers die onze BBQ komen verpesten maar deze soort gedraagt zich beter.
Tot de groep van de veldwespen behoort onder meer de oprukkende Franse veldwesp. Deze onschuldige wesp is gemakkelijk te herkennen aan de oranje antennen, de hangende pootjes in de vlucht en de vrijhangende nesten. Zij wordt in de media vaak afgebeeld als boosdoener wanneer over wespenoverlast gecommuniceerd wordt. Onterecht. Er bestaat ook nog de Bergveldwesp, die zich onderscheid van bovenstaande soort door haar zwarte antennen.
Ze komen ook niet in grote aantallen voor, als je er al eentje ziet tussen de bloemen mag je blij zijn ! Totaal onschuldig beestje dus !
Gisteren heeft de jongste hond het leven van een egel gered. Op een gegeven moment ze ze steeds te kwispelstaarten en te blaffen voor een struik. Toen ik uiteindelijk ging kijken wat daar aan de hand was vond ik een dikke egel die zich zichzelf had klem gelopen in de tuindraad. Het arme beest kon niet meer vooruit of achteruit. Ik heb de draad moeten doorknippen om prikkebol eruit te bevrijden. De stekels hielpen ook niet direct mee. Eens bevrijd hebben we meneer of mevrouw achteraan de tuin in een rustig hoekje gezet met een schoteltje water om wat te bekomen. Een kwartiertje later was onze slakkenetende gast verdwenen tussen het kreupelhout. Het ga je goed prikkebol !
Liriope of Leliegras behoort tot de Asparagaceae, net als bijvoorbeeld Anthericum, Hosta, Polygonatum en Convallaria (meiklokjes). De Nederlandse naam leliegras is misleidend want de plant behoort noch tot de Poaceae (grassenfamilie) noch tot de Liliaceae (Leliefamilie). Liriope is een groenblijvende vaste plant met een smal donkergroen leerachtig blad en kleine paarsblauwe bloempjes met een bloeiwijze die wat wegheeft van het bekende blauwe druifje (muscari). De plant zelf lijkt wel wat op een grasje. Het is een excellente en heel decoratieve bodembedekker die goed tegen droogte en schaduw kan. Ze lijken op Ophiopogon maar worden groter en bloeien paars. Het leuke is dat dit plantje in het najaar bloeit. Er zijn verschillene cultivars te verkrijgen waarvan de bloemkleur varieert van wit over lichtpaars naar donkerpaars.
Deze schoonheid kwam zondagmiddag even kijken toen we aan het vieruurtje begonnen. Er was niets naar mevrouw haar gading te vinden en dus is ze terug vertrokken. Het was een heidelibel maar welke is niet duidelijk want ze heeft een aantal kenmerken van 3 verschillende soorten, niet makkelijk!
Tricyrtis formosana of paddenlelie komt uit Japan, sommige soorten komen ook uit Taiwan en China. In Engeland worden ze ‘the poor man’s orchid’ genoemd, omdat de bloemen op orchideeën lijken. Hier spreekt men ook soms van de armeluisorchidee. De bloei is in september. De bloemen zijn zeer merkwaardig van vorm en hebben meestal gespikkelde bloemblaadjes in wit en lila. Tegenwoordig tracht kwekers meer blauw in de bloemen te krijgen zoals hier bij "Blue Wonder" het geval is. Of dat een goede zaak is, is een kwestie van smaak.
Deze planten houden van een wat humeuze, vochthoudende grond in gefilterd licht, maar volle zon wordt goed verdragen, mits de grond niet uitdroogt. Al met al hier in de Kempen een prima plant voor een plaatsje in de halfschaduw want in de zon droogt de grond hier veel te snel uit. Ik catalogeer ze dan ook als schaduwplant.
Wat stel je je voor als je het woord Rudbeckia hoort ? De meesten onder ons denken dan direct aan een prairietuin met wuivende siergrassen en oranje wolken Rudbeckia's ertussen. Er zijn natuurlijk nog vele andere planten die in dit rijtje passen maar om onze Rudbeckia te kloppen qua lengte van bloeitijd moet je al van goeden huize zijn. Het feestje begint einde juli en loopt door tot in oktober. Wie doet beter? Komt daar nog bij dat je al een orkaan van categorie 5 nodig hebt om ze omver te blazen. Grote droogte, geen probleem! Als ze dan toch moesten slap hangen dan kieper je er een emmer water over en 's anderdaags staan ze er terug te pronken alsof er niets gebeurd was! Eén voorwaarde stellen ze wel : zon, en liefst zo veel mogelijk!
Ik heb al al eens over dit vlindertje gehad maar gisteren vloog er weer eentje in de tuin rond en deze foto's vond ik te mooi om hier niet te posten ! Je kan duidelijk de lange roltong zien waarmee dit vlindertje al vliegend de nectar uit de bloemetjes haalt.
Gisterenmorgen trok ik zoals steeds de gordijnen zo rond 7 uur. Toen zag ik echter een klein monster zitten op het behangpapier net naast de gordijn. 't Was nog niet helemaal licht, of mijn hersenen stonden nog op tussenstand, en mijn eerste gedachte was een libel. Die dwalen soms al eens af van de vijver tot binnenshuis. Deze keer echter niet, het was de grote groene sabelsprinkhaan, één van de grootste inheemse insecten die onze contreien rijk zijn. Met een plastic bekertje en een stukje papier zat deze in "no time" terug buiten op het terras. Een half uur later zat hij er nog, 't was waarschijnlijk nog te koud om grote sprongen te maken of te vliegen ! Nog wat later was ie dan toch terug de wijde wereld ingetrokken !
En zo te zien heeft ie eerst even in de hondenmand gezeten !!!
Het bont zandoogje is één van de weinige soorten vlinders die het de laatste jaren erg goed doen. Je zal enkel bonte zandoogjes in de tuin krijgen als er enkele hoge bomen of hagen aanwezig zijn. Daar tussenin moeten open plekjes zijn waar de vlinder beschut tegen de wind kan zonnen. Laat liefst wat natuurlijke onderbegroeing staan voor de rupsen van het bont zandoogje.
Eén van de 3 soorten heidelibellen die hier regelmatig te zien zijn is de bloedrode heidelibel. Hij is van de andere soorten heidelibellen te onderscheiden door zijn volledig zwarte poten. De kleur van het beestje zelf is geen goed criterium want zeker de vrouwtjes lijken verdomd goed op mekaar!
Volgens de planning zou je op de bovenste foto een zicht-as moeten hebben vanaf het terras aan de veranda dwars over de vijver naar de tuinbank en omgekeerd. De Miscantus grassen houden daar zo hun eigen mening op na. Ze zaaien zichzelf kwistig uit en beginnen heel de oeverzone rond de vijver in te palmen. Nu zie ik graag Miscantus maar ik zou toch nog graag iets van de vijver zien ook. En dus staat in september een grote groene veldslag gepland om het landschap terug een beetje open te krijgen.
En zo is een mens constant bezig met allerlei geplande en ongeplande klusjes in de tuin. Gisteren heb ik een ganse namiddag staan hakselen in de oude bosborder en straks volgt er nog een ritje naar het containerpark om de te dikke takken en stronken af te voeren. Nu vind ik hakselen niet de meest sexy job die er is, anderzijds is zo'n hakselaar toch een mooie uitvinding!
En ken je nog een mooie uitvinding voor de tuin? Ik wel, de combinatie tuinzetel met een drankje!
Sciadopitys verticillata, een naam die ik nooit kan onthouden. Gelukkig wordt hij in het Nederlands Japanse parasolden genoemd, da's al wat makkelijker. Ons Japannertje is een kleine naaldboom die voorkomt in de bergen van de Japanse eilanden Honshu, Shikoku en Kyushu. Deze plant heeft geen naaste verwanten. Evolutionair is dit plantengeslacht heel oud, net als bvb. de Gingko biloba. Sciadopitys staat het liefst op enigzins zure grond in de halfschaduw. De grond mag niet te fel uitdrogen en dat was vorig jaar het probleem met een exemplaar dat hier al 20 jaar stond. Tegen de tijd dat een naaldboom of conifeer uitdrogingsverschijnselen vertoont is het meestal al te laat. Jammer, want het zijn zeer trage groeiers en daardoor behoorlijk duur. Onze boom heeft het weliswaar overleefd maar het mooie is eraf!
Voor een kleine ukkepuk van 30-50cm zoals op de foto ben je al snel 30-40 euro kwijt. Je hebt dan wel een klein sierraad in de tuin staan dat het ganse jaar mooi is!
Hieronder een stuk van de nieuw aangelegde Oosterse schaduwtuin.
Tijdens "normale" zomers is dit een zeldzaam vlindertje. De laatste weken echter duiken ze zowat overal in Vlaanderen regelmatig op. Zo ook in Bernerhof waar ze reeds twee maal op bezoek kwamen in de laatste 10 dagen.
Het is sowieso al een mooi vlindertje als je ze met gespreide vleugels ziet zitten. Het wordt nog mooier als je de onderkant van de vleugels kan zien als ze deze dichtplooien. Dan zie je ook direct aan hun naam gekomen zijn!
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
