Ondertussen heb ik al 2 weken wat last van mijn darmen. Wij vragen ons alleen af of het niet tussen mijn oren zit. Ik heb wel een ander syndroom sinds een tiental dagen. Het voelt alsof mij n beide onderbenen en mijn voeten slapen, je kent het wel , zon prikkelend gevoel. Mijn rechterarm doet ook mee vanaf de elleboog. Aangezien ik weet dat de chemo die ik heb gekregen ook invloed kan hebben op het zenuwstelsel, ben ik niet ongerust.
Ingrid belde s 'avonds. Ik nam op en voelde meteen aan dat er iets aan de hand was. Zij vroeg naar haar zusje en ik gaf Margriet meteen door. Inderdaad, er was iets aan de hand. Sofie was s'middags gestorven en Ingrid was natuurlijk heel verdrietig. Sofie is immers al 15 jaar haar trouwe kameraadje geweest.
Om dat beter uitkwam, gingen wij op zaterdag ipv op zondag even langs mijn schoonouders ter gelegenheid van moederdag. Margriets zuster was er ook en mijn schoonmoeder was heel blij om ons te zien. Daarna gingen wij even bij Ingrid thuis ieats drinken. Haar hondje Sofie was al een tijdje ziek en Ingrid wou zo snel mogelijk weer bij haar zijn.
Margriet en ik gingen na de middag op stap om nieuwe kapstokken te kopen. Eenmaal in de winkel waren wij dat helemaal uit het oog verloren. Dat ontdekten wij pas als wij allang weer thuis waren.
Zondag morgen had ik onze auto gewassen. Daar kon je vadaag niets meer van zien. Net als alle andere autos zat hij onder de gele Saharazand. Dus maar weer even wassen. Daarna gingen wij even naar Sjaak en Babette om een glaasje wijn te drinken. Ik maakte er een paar fotos van Fons, hun hondje. Een of twee zijn best goed gelukt.
Toen ik mijn mails ging checken, zag ik dat Clickx-magazine te laptop van Aldi had getest. Gelukkig kwam hij er heel goed uit. Anders had ik me schuldig gevoeld omdat ik hem aan Chris had aanbevolen.
S morgens vroeg ging ik een notebook kopen bij Aldi. Niet voor mijzelf maar voor mijn zoon. Thuis begon ik meteen met de installatie zoals hij had gevraagd. Dan ging ik wat fotos van Isaac en Helena en Cecilia erop zetten.
S middags namen wij eerst een kijkje in de antiek en rommel winkel van Patrick. Geen grote vangst deze keer maar een klein schattig glazen vaasje is ook niet te versmaden.
Bij vieren belde onze Chris om te zeggen dat hij tegen 6 uur de PC bij ons wilde komen ophalen. Hij zat in de Melkerij met Isaac en Helena. Wij waren op weg naar de Troc in Deurne. Maar omdat wij daarna toch ergens iets wilden gaan drinken, gooide ik gauw het stuur om. Dat in Deurne was helemaal niet belangrijk. Dat kan volgende week of later ook wel gebeuren.
In de Melkerij bestelde ik meteen een bruine Leffe ter herinnering aan Manuel. Bruine Leffe was immers zijn favoriete bier en ik heb Rita beloofd om regelmatig eentje op hem te drinken.
Dan belde Sjaak ons op. Hij vond het meteen een goed idee om samen met zijn schoonouders iets te drinken en later wat te eten in de Melkerij. Dus hij en Jules en Olivier kwamen er gauw naartoe. Chris haalde Cecilia en Karianne op. Alleen onze Babette moest op dat moment nog werken. Wij hebben er lekker gegeten en gedronken.
S morgens had ik last van duizelingen en vermoedde meteen dat mijn bloeddruk aan de lage kant was. Omdat ik ook nog steeds last had van mijn darmen, besloten wij om de huisarts te roepen. Toen hij in de namiddag mij onderzocht bleek dat mijn vermoeden juist was. Mijn bloeddruk was maar 10 over 8 en die 10 was dan nog afgerond naar boven. Omdat ik sinds mijn ziekenhuis opname in oktober vorig jaar een bloeddrukverlagend middel moest nemen, zei ik dat tegen de dokter. Hij stelde meteen voor om de dosis te halveren, een kwart pilletje in plaats van een halve per dag. Ook moest ik voor mijn darmen pillen met goede bacteriën nemen
Wij hadden afgesproken om met wat oudcollegas te gaan eten. Herman had gezorgd voor de reservering om 19u in een Japans restaurant.Toen Margriet en ik arriveerden waren Roger en Chantal, Lucien, Jos, Herman, Gaston en Josefine er al. Dan kwamen Daniel en Reintje en Leo en Ludwine er ook aan. Alleen Hilde liet op zich wachten. Na een halfuurtje belde ik haar op en het bleek dat zij het helemaal vergeten was. Jammer.
Het eten was uitstekend. Voor mij was het sinds 1980 geleden dat ik Japans had gegeten.
Het was al elf uur gepasseerd voordat wij het restaurant verlieten. Op het volgend hoekje was een café waar wij iets gingen drinken. Wij werden zelfs getrakteerd op live gezang van een zanger met een goeie stem. Vier jonge dames, de jongste niet ouder dan 12 jaar, dingen heupwiegend de dansvloer op.
Na een drankje hielden wij het voor gezien en gingen wij tevreden naar huis na een heel gezellig avondje uit.
Vandaag werd Manuel begraven. Dat maakte veel indruk op vele mensen en zeker op mij. Het was en hele mooie mis. Zijn laatste rustplaats is op het kerkhof van Ekeren centrum. Dat ligt aan de rand van heel landelijk gebied, heel toepasselijk voor een natuurliefhebber zoals Manuel.
Vanmorgen werden wij gebeld door Liliane. Zij had een SMS ontvangen waarin stond dat Manuel Van Loon vrijdag avond om kwart na acht was overleden. Manuel was al jaren lang de partner van Rita, een collega van mijn dochter Babette. Ik leerde hem kennen doordat hij ook op afdeling oncologie van het Jan Palfijn ziekenhuis kwam. Hij keek dan altijd bij mij binnen als ik op een bedje lag met de chemo die in mijn aders stroomde. Hij zei altijd: Niet opgeven, je moet blijven vechten, niet blijven zitten. De laatste keer dat ik hem zag, gingen Margriet en ik hem opzoeken in het ziekenhuis. Hij was toen nog vol strijdlust en wij spraken af dat wij nog eens samen een lekkere Leffe zouden pakken. Helaas mocht dit niet zijn.
In de vrij korte tijd dat wij hem kenden, zijn wij hem gaan beschouwen als een hele goede vriend. Iemand waarop je kon rekenen en vertrouwen. Ik putte altijd heel veel sterkte en moed uit zijn woorden en hij was voor mij een voorbeeld hoe je als kankerpatiënt moet proberen te vechten en om te gaan met je ziekte.
In het begin van deze week had ik wat last van constipatie. Nadat dat ik een zakje Movicol had opgelost in wat water en de oplossing had ingenomen, leek het beter te gaan. Maar ik bleef druk voelen en had constant drang om naar het toilet te gaan. Op den duur begon ik me ongerust te voelen. Vanmiddag toen Margriet en ik naar Babette en de jongens gingen om te lunchen, had ik eindelijk besloten. Ik zou meteen na het eten mijn oncologe bellen. Om 12h30 belde ik. Ik kreeg haar meteen aan de lijn, legde de situatie uit en vroeg voor een afspraak. Zij vroeg eerst of aanstaande Woensdag ok was. Toen zij de twijfel in mijn stem hoorde, stelde zij voor dat ik meteen om 13u30 kon komen. Eenmaal in haar spreekkamer mocht ik eerst uitleggen hoe de skivakantie was geweest. Ik antwoordde dat het de belangrijkste vakantie uit mijn leven was. Toen ik zei dat ik in Oostenrijk besefte dat het net een half jaar geleden was geweest dat ik meer dood dan levend in het ziekenhuis had gelegen en dat ik toen niet meer had verwacht om ooit nog op skivakantie te gaan, antwoordde zij: dat had toen niemand verwacht.
Zij onderzocht mij en uitte meteen het vermoeden dat mijn darmen vol zaten. Voor alle veiligheid schreef zij een röntgenfoto van mijn buik voor. Dat was heel snel geregeld en om 14h30 waren wij terug bij haar met de foto. Samen keken wij ernaar en zij kon ons meteen geruststellen. Met een zakje Movicol per dag en wat gedroogde pruimen zou het gauw in orde moeten zijn. Zij vroeg mij om Dinsdag of Woensdag volgende week te laten weten per telefoon hoe het met mij gaat. Dat zal ik natuurlijk doen.
Ondertussen ben ik maar al te blij dat ik hier woon in een land waar je snel geholpen kan worden wanneer dat nodig is.
Het was weer tijd om terug te keren naar huis. Na een lekkere uitgebreide ontbijt en het volladen van de autos en het betalen van onze drankrekening begonnen rond negen uur wij de terugreis naar Merksem.
Omdat Sjaak en Babette gisteren bij het terugbrengen van de skis naar het verhuurbedrijf, vergeten waren om de skibotten van de jongens af te geven, moesten wij alsnog er even langs rijden.
Ik ben er nu nog van aan het nagenieten en zal dat waarschijnlijk en hopelijk nog heel lang doen.
Het hotel waar wij verbleven was uitstekend. Nog nooit aten wij zo lekker in Oostenrijk en de sfeer was ook fantastisch. Wat wij enorm waardeerden ondanks dat wij dat (nog) niet nodig hadden, was dat het hotel helemaal is aangepast voor rolstoelgebruikers. De bar, de sauna, de meeste kamers, het zwembad. Supertof. Er waren dan ook veel rolstoelgebruikers aanwezig en vele van hen gingen ook skiën op de gletsjer. Hun website is http://www.weisseespitze.com/
De laatste skidag. S morgens in het hotel zagen wij dikke wolken die heel laag in het dal hingen. Onderweg naar boven naar de gletsjer reden wij verschillende keren in de wolken. Het zag er niet te best uit. Maar een paar bochten voor het einde van de rit veranderde het ineens. De zon brak door en wij zagen grote stukken blauwe hemel tussen de wolken. Babette en Margriet gingen zitten op het terras terwijl Sjaak en Jules en Olivier en ik gingen skiën.
Na 2 afdalingen stelde Sjaak voor dat wij ook naar het terras zouden gaan. Gelukkig maar wantminuten later waren de pistes helemaal onzichtbaar door een dikke mistwolk. Nog geen 20 meter zicht.Wat later trok het weer open en wij konden terug gaan skiën.
Na wat wisselende weersomstandigheden begon het tegen twee uur weer te bewolken. Omdat Sjaak last had van rugpijn (niet van het skiënmaar van een keihard bed) en Jules en Olivier genoeg hadden geskied, besloten wij om terug naar het hotel te gaan.
Voor zaterdag hadden zij hetzelfde weer als de dag voordien voorspeld maar er waren wat dunne wolken Dat kon de pret en het genot echter niet bederven. Jules ging weer snowboarden en daar hebben wij mooie videobeelden van.
Vrijdag was het weer op zijn allerbest. Heel de dag stralende zon van een strakke blauwe hemel en bijna geen wind.Het resultaat was dat ik die dag veel meer dan afgesproken heb geskied. N de namiddag deed Jules zijn snowboardboots aan en ging hij dus snowboarden. Hij heeft 3 keer een half uurtje les gehad op de indoorpiste van Casablanca en met het krokusverlof stond hij ook een half uur op zijn snowboard. Samen met Sjaak ging hij in de sleeplift. In het begin ging het snowboarden wat moeizaam. Jules viel of ging zitten om de 10 à 15 meter. Bij de tweede afdaling ging het al veel beter. Hij deed zowat de hele piste in een ruk. En Olivier ging er achteraan op zijn skis. Fantastisch. Bompa was nogal trots.
S morgens om 7 uur kwamen de jongens nog in pyjama op onze kamerdeur kloppen.
Eventjes knuffelen en dan wassen. Tegen 8 uur gingen wij met zijn allen naar beneden om te genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet. Daarna terug naar de kamers om restant skikleding aan te trekken. Dan reden wij neer het dorpje Feichten om skis en stokken en botten voor de jongens te huren. Dat ging allemaal best vlot. Aan de overkant was een bank met een bankautomaat. Wij probeerden het eerst en sloegen er uiteindelijk om een briefje van 50 Euro te bemachtigen. Babette probeerde het daarna en zij werd beloond met het laatste briefje van 10 Euro. Dan was het toestel blijkbaar helemaal leeg.
Dan reden wij door richting Kaunertaler gletsjer. Vrij snel kwamen wij bij een tolkantoor. Daar moesten wij betalen voor zowel het gebruik van de weg naar de gletsjer en voor de skikaarten. Dat werd allemaal geregeld door Sjaak en Babette, Bompa mocht geen centje bijleggen.
Het was tegen 10 uur voordat wij op de parkeerplaats bij de gletsjer aankwamen. Bomma zocht een plekje op het terras van het restaurant en wij gingen meteen de skipistes uitproberen.
Voor mij was het dubbel op een enorme ervaring:
·de eerste keer dat ik ging skiën samen met mijn 2 oudste kleinzoontjes
·de eerste keer dat in ging skiën nadat ik in het ziekenhuis had gelegen
Al sinds Jules 3 jaar was, droomde ik ervan om misschien ooit te kunnen gaan skiën met mijn kleinzoon. Toen ik 6 maanden geleden in het ziekenhuis lag, durfde niemand te denken of dromen dat ik ooit nog zou gaan skiën.
Het was dus ongelooflijk fantastisch om samen in de sleeplift naar boven te gaan voor de eerste afdaling. Ik had onlangs al videobeelden gezien van de beide jongens op skis in Italië maar nu was ik erbij.
Het weer was eerst prachtig met een heldere blauwe hemel. Na drie afdalingen vond ik dat het tijd was voor mij om te gaan zitten. Sjaak en de jongens namen nog een keertje de sleeplift omdat je dan met wat geluk en veel vaart tot aan het restaurantkon geraken. Ik moest een klein stukje bergopwaarts lopen en dat viel tegen. Ik raakte vrij snel helemaal buiten adem en kon mijn skis zowat niet meer optillen. Margriet kwam mij meteen helpen.
Na de lunch bleef ik nog een tijdje zitten op het terras terwijl Sjaak en Babette en de jongens nog wat gingen skiën. Wat later ging Babette rusten en ik ging weer met de jongens mee.
Het is niet te beschrijven wat er door me heen ging als ik achter Jules en Olivier aan ging op de skis. Een gevoel van supergeluk en enorme trots benaderd het enigszins.
In de loop van de namiddag begon het wat te bewolken en tegen 4 uur viel er verse sneeuw. Dan was het ook tijd voor ons om terug te keren naar het hotel
Op aanraden van mijn oncologe vertrokken wij op skivakantie. Zij had op 20 maart dat voorgeschreven als de volgende stap in mijn behandeling. Daar hadden wij meteen oren naar. De volgende ochtend zaten Babette en ik al in het reisbureau om te proberen een hotel vast te leggen in de buurt van een of ander gletsjer in Oostenrijk voor de periode van 12 tem. 17 april. Het lukte wonderwel ondanks het late tijdstip. In hotel Weisseespitze, in het dorpje Platz in het Kaunertal hadden zij nog een paar kamers vrij.
Om 7 uur s morgens vertrokken wij met twee autos, 4 volwassenen en 2 kinderen uit Merksem. Wij stopten regelmatig onderweg om wat uit te rusten en wat te drinken en te eten. Op aanvraag van Jules en Olivier hadden Bomma en Bompa hardgekookte eieren mee. Dat vinden zij altijd leuk als wij op reis gaan, vooral de eitjes kapotkloppen tegen Bomma's voorhoofd is een geslaagd moment. S avonds tegen kwart na zes kwamen wij aan. Ik was heel tevreden dat ik dat hele eind zelf had kunnen rijden want het was de eerste serieuze rit sinds ik vorig jaar ziek was geworden.
Wij checkten in en konden meteen genieten van een kopje koffie en een lekker stuk taart. Dat bleek een dagelijkse gewoonte te zijn in het hotel, kopje koffie of thee en taart tussen 3 en 6 uur s middags.
Nadat wij hadden uitgepakt konden wij ons avondeten eten in het restaurant. Omdat onze ervaringen met hoteleten in Oostenrijk niet al te positief waren, waren onze verwachtingen niet al te hoog. Wij werden zeer aangenaam verrast. In het verleden kregen wij bijna uitsluitend varkenvlees op allerlei verschillende manieren met meestal een wienersnitzel als afsluiter. Niets van dat soort dingen hier. Na een lekker voorgerecht en een heerlijk soepje, volgde het hoofdgerecht. Heerlijk klaargemaakte zeezalm. Het nagerecht was ook niet te versmaden. Voor de volgende avond hadden wij keus uit 3 verschillende hoofdgerechten.
Na het eten dronken wij nog wat in de bar voordat wij naar onze kamers gingen. Het reisbureau had geregeld dat onze kamers naast elkaar lagen. Heel fijn, vooral voor Bomma en Bompa en Jules en Olivier. De jongens kwamen lekker even knuffelen met ons voordat zij gingen slapen.
Nu is het al een dikke maand sinds de laatste chemo. Die was op 23 februari. Ik heb het gevoel dat het chemo niveau in mijn lijf begint af te nemen. Dat heeft ook bepaalde gevolgen. Onder andere heeft mijn vrouw gemerkt dat ik weer even veel en even hard snurk als voor dat de chemo begon. Ook merk ik dat mijn slijmvliezen zich beginnen te herstellen. Het nadeel hiervan is dat mijn neusgaten makkelijker verstoppen s nachts. Als ik op mijn linkerkant lig, mijn linker neusgat en vice versa. Dit zijn allebei minder aangename veranderingen maar je kunt moeilijk chemo vragen om het te verhelpen. Voor de rest is alles beter. Merk dat mijn conditie aan het beteren is hoewel ik nog maar weinig heb gedaan om dat te bereiken.
Vijf dagen zijn nu gepasseerd sinds ik het ongelooflijk goede nieuws vernam. Ik sta er nog versteld van. Als ik terug denk aan de eerste ontmoeting met de oncologe en wat zij toen zei, en dat vergelijk met het tot nu toe behaalde resultaat, dan blijft het me verbazen en vind ik steeds meer dat het heel veel weg heeft van een mirakel. Toen zei de oncologe dat het heel snel zou aflopen als zij niets zouden ondernemen en dat ze dus met alle middelen zouden proberen mij te stabiliseren.
Ik ben ongelooflijk dankbaar en tevreden en gelukkig, de topwinst van euromillions is er niets bij.
Omdat het alweer lang geleden was, had ik een mailtje naar mijn oudcollegas gestuurd om af te spreken voor een drankje in de Midi. Toen ik eraan kwam stond Bob Smits al voor de deur te draaien en Roger Vyvey, Roger Devrieze en Herman Vervoort zaten aan tafel. Dan kwamen Hilde Pellens en Alex, Leo Benneke, Danny Sioncke en Erwin Wuyts binnen. Heel gezellig. Sommige moesten op tijd terug aan het werk en met een klein groepje bleven wij tot half drie.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
