Dr. Nielander kwam me voor de lunch opzoeken en zei dat hij had gehoord dat ik naar huis wou. Ik zei natuurlijk ja en hij zei dat aangezien ik fit was en goed at en dronk, hij geen reden zag om me langer in het ziekenhuis te houden. >Ik belde meteen mijn vrouw op en vroeg haar om aub mijn kleren mee te brengen als zij op het bezoekuur kwam.
Het was een raar gevoel om na dik twee weken eindelijk weer met gewone kleren aan en schoenen op mijn voeten door de gang van de afdeling te lopen. Een heerlijk gevoel. Moest nog wat wachten op alle paperassen maar om 14h30 was het eindelijk zo ver. Nadat ik alle aanwezige verpleegsters had bedankt voor hun hele goeie zorgen nam ik afscheid van zuster Cecilia met een innige omhelzing en drie dikke kussen. Rustig door de gang naar de lift, naar beneden en voor het eerst in 16 dagen weer naar buiten. Sjaak en Babette waren er met hun auto en wij gingen meteen naar hun huis.
Tegen half vier was het tijd om Jules en Olivier van school te halen en ik wou absoluut mee. Kreeg er enorm veel aandacht bij de schoolpoort. Het leek alsof een heleboel moeders best blij waren om me te zien. Kon alleen genieten van alle aandacht. Dan ging de schoolpoort open en wij mochten de kindjes gaan afhalen. Jules en Ollie waren heel blij om Bompa te zien. Helena de schat zag me plots , liep naar me toe , sloeg haar armen om mijn been, keek omhoog en zei: ben je nu weer genezen, Bompa?. Dat doet je wat. Vijf kleinkinderen is een enorme rijkdom en Bompa is de aller mooiste titel die er bestaat.
Omdat er voor vrijdag 28 oktober een algemene staking was aangekondigd tegen het generatie pact, begon ik te denken dat het hoogste tijd was voor mij om daarvoor al uit het ziekenhuis losgelaten te worden. Bij een van mijn wandelingen over de gang zag ik de doctores van de afdeling en ik vroeg haar of er nog testen gepland waren voor mij. Zij antwoordde neen en dan vroeg ik of het niet hoodste tijd was om mij naar huis te laten gaan. Zij zei dat zij het zou opnemen met Dr. Nielander, de oncoloog.
Deze keer hadden zij me beloofd dat ik voor de middag zeker zou weten of de operatie wel of niet zou plaatsvinden. Was dus weer nuchter, geen eten of drinken sinds middernacht. Om 11u45 kwamen ze mij een voorbereidend spuitje geven. Had nog net tijd om Margriet te bellen voordat ik werd weggebracht naar het OK. Blijkbaar was ik goed onder invloed van de spuit. VolgensNadine, een van de verpleegsters die me naar het OK reed, heeft me naderhand verteld dat ik om de hoek daarvan zei: ik zie jullie zo graag. Hun antwoord was: wij jou ook.Heb dus verder niets gemerkt van de ingreep en om 13u30 werd ik terug wakker op recovery. Deze keer hebben ze me maar een klein halfuurtje daar gehouden en voor dat het bezoekuur begon om 14u, was ik terug op mijn kamer. Mij eerste vraag aan de verpleging was:wanner mag ik drinken en eten? Erg ben ik hè. Zou om 16 u mogen drinken en om 17 u al mogen eten. Zij hadden mijn warme maaltijd bewaard.
Dus om 16 u toog ik samen met vrouw en dochter naar de cafetaria en bestelde daar een, ja hoor, een Westmalle donker. Eten en drinken tegelijkertijd. Heerlijk dat dat smaakte
Na de lunch, rond 13 uur, kwam een van de cardiologen me vertellen dat er welkwaadaardige cellen waren gevonden in het vocht dat uit mijn hartzak was afgetapt en dat zij me aan de oncoloog zouden overhandigen. Kreeg er een enorme dreun van want dat had ik eigenlijk niet verwacht. Was helemaal van slag.
Belde meteen mijn zoon op want ik durfde het niet in mijn eentje aan mijn vrouw en dochter te vertellen die ik weer verwachtte een uurtje later. Vond het heel erg maar ik kon niet anders dan hem vertellen wat ik net had gehoord. Vroeg of hij aanwezig kon zijn als het bezoekuur begon.
Als het bezoekuur aanbrak waren ze er met zn zessen: mijn vrouw, mijn dochter, mijn zoon, mijn schoonzoon, mijn schoondochter en ons kleinste kleinkind, Cecilia. Probeerde de boodschap over te brengen maar het lukte me niet helemaal. Mijn stem brak. Met de hulp van Christiaan werd de boodschap overgebracht en de stemming was meteen heel triestig. Ik zei dat we best even naar de cafetaria konden gaan want ik had dringend behoefte in een donkere Westmalle. Zo gezegd, zo gedaan. Als wij aan tafel zaten met onze drankjes, kreeg ik plots een goed idee: weten jullie wat mijn doelstelling is? Ik wil Cecilias huwelijksfeest meemaken. Onze Cecilia is nu 5 maanden. Eindelijk een glimlach op ieders gezicht. Vanaf dat moment is ook de vechtlust gestegen tot 200%.
De dokteres van afdeling geneeskunde kwam voor de middag eventjes mijn kamer binnen. Zij wist mij te vertellen dat er geen kwaadaardige cellen in het vloeistof gevonden waren. Bedankte haar voor de informatie en zei oprecht dat ik heel blij was om dat te horen.
S avonds rond een uur of acht kwam zuster Cecilia even goedendag zeggen voordat zij een week vakantie aanvatte. Het was bijna 10 uur dat ik de op de bel drukte omdat ik wat last had van pijn in mijn hartstreek. De verpleegster die kwam zei dat ik opnieuw moest waarschuwen als het niet overging of als het erger werd. Nog geen 2 minuten later kwam zij terugmet een EKG-toestel met wel 11 zuignappen. Zij schakelden het toestel in en probeerden de sensoren met hun zuignappen te doen plakken aan mijn borst, mijn armen en mijn enkels. Maar het wou maar niet lukken. Ondertussen waren er al 4 of 5 verpleegsters aanwezig. Plots zag ik het bezorgde gezicht van zuster Cecilia. Dacht dat als ik had geweten dat zij nog niet naar huis was, dan had ik wel een kwartiertje kunnen wachten met bellen. Uiteindelijk werkte het toestel. De EKG wees uit dat er niets aan de hand was. Gelukkig. Kreeg een pijnstiller en kon daarna toch mijn slaap vatten.
Een bronchoscopie is een onderzoek waarbij men met een videocamera in je bronchiën gaat kijken. Het duurt niet lang, in totaal misschien 15 minuten en het gebeurt onder lokale verdoving. Nadat ik per rolstoel door het ziekenhuis was geduwd tot aan de deur van de dienst, kon ik eventjes blijven wachten in de gang. Toen kwam de assistent mij halen en ik mocht plaats nemen op een hele hoge rechte stoel die eruitzag alsof ie heel oud was. Dan legde de assistent aan mij uit hoe het in zijn werk zou gaan. Eerst een verdoving van de mondholte met een spray. Als die werkte zou mijn keel wat dieper ook verdoofd worden en dan zou een buisje voor de camera naar binnen gebracht worden. Klinkt simpel. Hij waarschuwde me wel ervoor dat ik hoogst waarschijnlijk hoestneigingen zou kregen die ik dan naar beste vermogen best moest proberen te onderdrukken.
De spray werd toegediend. Smaakte niet lekker maar ook niet echt erg. Na een paar minuten kwam de dokteres de keel verdoven. Zij probeerde mijn tong te pakken te kregen om die opzij te kunnen houden om de keel goed te kunnen verdoven. Maar aangezien ik geen grote koeientong heb gaf dat wat problemen. En ik kon eigelijk niet echt helpen want mijn mond en dus ook mijn tong waren al verdoofd. Wij hebben wel ermee moeten lachen en uiteindelijk lukte het toch.
Toen begon zij heel voorzichtig de buis naar binnen te brengen. Kreeg onbedaarlijke hoestnijgingen en van onderdrukken was geen sprake. Uiterst onaangenaam. De tranen biggelden over mijn wangen. Toen was de buis te plekke en zij konden kijken. Op een bepaald ogenblik vroeg zij op ik ook wou meekijken. Eigenlijk wou ik er zo snel mogelijk van af zijn, maar door de buis in mijn keel en de verdoving kon ik niet veel zeggen. Dus mijn hoofd werd gedraaid naar de monitor en daar zag ik ze dan, mijn prachtige mooie bronchiën. Het zag er echt goed uit dus ik was best blij.
Heb er nog dagenlang last gehad van mijn keel, die was echt wel geïrriteerd geworden.
Bedankte de dokteres en de assistent en ging weer in mijn rolstoel in de gang zitten. Na een paar minuten kwam de assistent naar buiten en toen hij me zag zitten, draaide hij de rolstoel de andere kant uit. Dat is dus het teken voor de rolstoelduwers dat iemand terug naar zijn/haar kamer mag. Grappig, eenvoudig en efficiënt.
S middags kwam mijn nichtje Ingeborg uit het Nederlandse Vucht op bezoek. Mijn vrouw en kinderen waren er ook en samen zijn wij gezellig iets gaan drinken in de cafetaria.
Zondag begon goed. Kreeg 3 pistolets voor ontbijt en dat smaakte heel goed. Al kon ik maar twee op. Weet niet meer wat de warme maaltijd om 12uur was maar in mijn herinnering smaakte het best goed en at ik bijna alles op: soep, voorgerecht, hoofdschotel en nagerecht.
S middags op het bezoekuur zeer vrouw en kinderen op visite en als ik het nog goed weet gingen wij iets drinken in de cafetaria.
De nachtverpleegsters hebben goed geweten wanneer het middernacht was want stipt om 00u00 drukte ik op de bel. Een lieve verpleegster kwam me meteen geruststellen dat haar collega thee voor mij aan het maken was. Na 5 minuten werd mijn eten gebracht en ik ging meteen aan tafel met alleen een klein nachtlichtje aan. Koen dus niet goed zien wat het was. Brood en een soort koude schotel. Begon te eten en vond het meteen een van de lekkerste maaltijden in mijn leven te vinden. Was al halverwege door de koude schotel heen voordat ik ontdekte dat er filet americain prepare in zat. Het smaakte in ieder geval voortreffelijk en ik ging tevreden slapen.
Zaterdag was zoals meestal in een ziekenhuis een rustige dag. De warme maaltijd s middags smaakte al heel wat beter dan de voorafgaande maaltijden. Kreeg veel volk over de vloer tijdens het bezoekuur: mijn vrouw, mijn kinderen, mijn schoonkinderen, mijn schoonzus Ingrid (de zus van mijn vrouw), haar zoon Kenneth en zijn vriendin Patricia.. Gezellige drukte.
Werd vrijdag ochtend wakker nog steeds met het idee dat ik snel onder het mes zou moeten. De bedoeling van de operatie was om een venstertje in mijn hartzak te maken zodat eventueel nieuw vocht vanzelf naar mijn buikholte zou kunnen wegsijpelen. Tegelijkertijd zouden ze biopties nemen van mijn hartzak om vast te stellen of die ook aangetast was door die kwaadaardige cellen.
Maar de ochtend ging voorbij en als ik aan een verpleegster vroeg voor wanner het nu zou gebeuren, kon zij alleen antwoorden dat zij op een telefoontje van het OK wachtten. Er waren verpleegsters die nog kwader waren dan ik omdat ik al zo lang nuchter moest blijven en omdat er maar geen nieuws vanuit het OK kwam. Om 14 uur begon het bezoekuur en mijn vrouw en dochter waren er zoals altijd. Om kwart na drie kwamen 2 verpleegsters van de afdeling me een spuitje geven en namen ze me mee naar het OK. Zag heel eventjes een geel ding dat door een in het groen geklede vrouw voor mijn mond werd gehouden en sliep meteen lekker in. Werd terug wakker rond 18 uur en voelde me eigelijk opperbest. Behalve dan dat plastic buisje dat door mijn ene neusgat was gestoken. De zuster van dienst op recovery had me meteen in de smiezen en verwijderde gauw dat buisje, een maagsonde. Moest nog tot 19u30 op recovery blijven en werd toen eindelijk terug naar mijn kamer gebracht. Ondanks het feit dat het bezoekuur net afgelopen was, waren mijn vrouw en kinderen er nog aanwezig. Wat was ik blij om hen te zien.
Vroeg meteen aan de verpleegster wanneer ik terug iets mocht eten of drinken. Moest geduldig wachten tot middernacht. Dikke pech voor mij want ik had heel erg honger.
Na een nacht op de intensieve zorgen, werd ik donderdag ochtend overgebracht naar afdeling geneeskunde, afdeling 5B. Kreeg s middags een warme maaltijd voorgeschoteld maar er mankeerde iets aan mijn smaakpapillen want ik vond het helemaal niet lekker. Er zat geen smaak aan, de groenten waren precies afgewassen totdat je niet meer kon proeven wat het was. Toen mijn vrouw en kinderen me s middags kwamen opzoekenwaren heel zij verbaasd dat ik niet meer aan een hartmonitor lag. Maar dat was dus wel zo, alleen was die hier draadloos verbonden met de verpleegsterskamer. Het avondeten beston uit 4 sneden grof brood en wat beleg en een kopje thee. Smaakte alweer niet te best. Rond acht uur s avonds kwam een verpleegster mijn kamer binnen met een bordje en de mededeling dat ik vanaf middernacht nuchter moest blijven (geen eten of drinken) omdat ik de volgende ochtend geopereerd zou worden. Ging dus slapen met het idee dat ze om 8 of om 9 of om 10 of ten aller laatste om 11 uur aan de operatie zouden beginnen
Woensdag 12 oktober Omdat er nog geen plek vrij was op intensieve zorgen, bleef ik tot in de late namiddag op de spoedafdeling.
Eenmaal overgebracht naar de intensieve, werd door Dr. Bresseleers, een van de drie cardiologen die mij hebben onderzocht, een drain gestoken zodat het vocht in de hartzak kon afgevoerd worden. Best pijnlijk want door het wegsijpelen van dat vocht, droogden ook de slijmvliezen van mijn hartzak uit waardoor die vliezen tegen elkaar begonnen de schuren. Ik gilde het uit van de pijn maar een pijnstiller bracht gauw soelaas.
Om 9uur s avonds kreeg ik mijn eerste eten die dag, een paar boterhammen en een kopje thee.
Smaakte best lekker al was mijn honger heel snel gestild.
Omdat ik aangesloten lag op een automatische bloeddrukmeter die om het kwartier mijn arm oppompte, heb ik die nacht niet al te best geslapen. Dat ik ook constantnaar de hartmonitor lag te kijken om mijn polsslag, mijn zuurstofsaturatie en wat dies meer in de gaten te houden, maakte het niet beter. Bovendien lag er naast mij een oudere man die om de haverklap zijn infuus en ook alle draden die hem met de monitoren verbond uittrok.
Voelde me in ieder geval heel wat beter nu de druk op de ketel, dwz het vocht rond mijn hart, begon af te nemen. Er viel letterlijk en figuurlijk een druk van me af. In totaal hebben ze 816 cc vloeistof opgevangen. Begreep toen ik dat zakje zag waarom ik me zo ellendig had gevoeld.
Mijn vrouw en dochter vonden s middags dat het niet beterde met mij maar integendeel bergafwaarts ging. Ik was heel bleek, mijn keel was opgezwollen en de aders in mijn nek waren dik en lagen er bovenop. Mijn vrouw belde de huisarts open hij drong erop aan dat ik dringend naar de spoedafdeling van het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem moest gebracht worden zodat ze daar alle cardiologische testen konden uitvoeren. Nadat ik even onder de douche was gestapt (men wil toch propertjes het ziekenhuis ingaan) brachten ze me weg.
Moet eerlijk toegeven dat ik me er niet bewust was wat er allemaal met en om me heen gebeurde en hoe slecht het eigelijk met me was op dat moment. Ik heb maar flarden opgevangen van wat er gebeurde moet dus de hulp van mijn vrouw en dochter en zoon inroepen, om het allemaal op een rijtje te kunnen zetten.
Ik werd meteen onderzocht door een dokteres en verbonden met een hartmonitor. Omdat zij het niet vertrouwde, mijn buik was aardig opgezwollen, werd ik naar interne geneeskunde gebracht waar men een echoscopie uitvoerde en ontdekte dat er heel wat vocht in mijn hartzak zat. Door dat vocht kwam mijn hart klem te zitten en moest het heel hart werken om mijn bloed rond te pompen. Bracht de nacht door op de spoedafdeling.
Belde voor de lunch onze huisarts en hij is mij s middags thuis komen onderzoeken. Hij stelde vast dat ik last had van een maag en darmontsteking en schreef de geschikte medicamenten voor. Mijn vrouw ging ze meteen halen en ik begon met de inname ervan zoals voorgeschreven.
Nadat mijn vrouw en ik op zaterdagavond 8 oktober hadden opgepast op onze 2 oudste kleinkindjes, Jules en Olivier, waren wij snachts rond een uur of een thuis en gingen wij slapen. Wat later werd ik wakker omdat ik dringend naar de wc moest. Ging zitten op de rand van mijn bed en ben toen flauwgevallen. Het eerstvolgende wat ik weet is dat mijn lieve vrouw me aan het verzorgen was. Ik was met mijn voorhoofd op de grond terechtgekomen en had daarbij mijn wenkbrauw zodanig bezeerd dat er best wat bloed aan te pas kwam. Na de verzorging ging ik voorzichtig naar de wc en dan terug naar bed. In de loop van zondag was ik wat slapjes, had ik maar weinig eetlust en voelde ik me niet al te best.
Nadat ik in de loop van de laatste week van september en de eerste van oktober wat last had gehad van een verkoudheid vergezeld door een voorhoofdsholteontsteking oftewel sinusitis (en er zijn blijkbaar heel wat holtes in mijn hoofd die kunnen ontsteken) leek dat op 6 oktober over te zijn. Bracht toen een heerlijk dagje door in Oisterwijk samen met mijn vrouw Margriet en Liliane, een hele goede vriendin van ons.
Ik ben Gunnar, op dit moment 57 jaar oud, geboren in Enskede, een gemeente ten zuiden van Stockholm in Zweden. Toen ik net 21 jaar was geworden trok ik naar Eindhoven in Nederland met de bedoeling wat ervaring op te doen in het buitenland voordat ik finaal aan de slag zou gaan in mijn moederland. Meteen nadat ik bij Philips was begonnen stage te lopen, kon ik geregeld kregen om mijn stage het jaar daarop bij Philips in Parijs voort te zetten. Bij Philips in Eindhoven kwam ik een meisje tegen, Margriet, op wie ik onmiddellijk verliefd werd. Na een jaar in Nederland en nog een in Parijs, kwam ik in september 1971 België terecht, bij Bell Telephone in Antwerpen, waar ik, als uiteindelijk mijn werk- en verblijfsvergunningen in orde waren, in januari 1972 begon te werken. In juli 1972 trouwden Margriet en ik en gingen wij in Merksem wonen. Wij hebben 2volwassen kinderen, een dochter, Babette, en een zoon, Christiaan. Babette is getrouwd met Sjaak en zij hebben 2 zonen, Jules en Olivier. Christiaan is getrouwd met Karianne en ze hebben 3 kinderen, Isaac, Helena en Cecilia. Ben bij den Bell werkzaam gebleven tot 1 april 2003, werd toen met brugpensioen naar huis gestuurd.
Onlangs werd bij mij vastgesteld dat ik aan longkanker lijd. Toen mijn nichtje, Ingeborg, de dochter van de zuster van mij vrouw, verleden week me weer eens belde om te horen hoe het met haar oompie ging, zei ik dat het soms een beetje vermoeiend werd om alweer voor de zoveelste keer dezelfde uitleg aan iemand te geven en dat ik het gevoel had dat mijn verhaal telkens korter en korter werd. Mijn nichtje zei toen: waarom begin je niet een webpagina? Dus ..
Ondertussen heb ik ook ontdekt dat het me deugd doet om te proberen mijn verhaal neer te pennen en alles op een rijtje te zetten.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
