Dinsdag 18 oktoberxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een bronchoscopie is een onderzoek waarbij men met een videocamera in je bronchiën gaat kijken. Het duurt niet lang, in totaal misschien 15 minuten en het gebeurt onder lokale verdoving. Nadat ik per rolstoel door het ziekenhuis was geduwd tot aan de deur van de dienst, kon ik eventjes blijven wachten in de gang. Toen kwam de assistent mij halen en ik mocht plaats nemen op een hele hoge rechte stoel die eruitzag alsof ie heel oud was. Dan legde de assistent aan mij uit hoe het in zijn werk zou gaan. Eerst een verdoving van de mondholte met een spray. Als die werkte zou mijn keel wat dieper ook verdoofd worden en dan zou een buisje voor de camera naar binnen gebracht worden. Klinkt simpel. Hij waarschuwde me wel ervoor dat ik hoogst waarschijnlijk hoestneigingen zou kregen die ik dan naar beste vermogen best moest proberen te onderdrukken.
De spray werd toegediend. Smaakte niet lekker maar ook niet echt erg. Na een paar minuten kwam de dokteres de keel verdoven. Zij probeerde mijn tong te pakken te kregen om die opzij te kunnen houden om de keel goed te kunnen verdoven. Maar aangezien ik geen grote koeientong heb gaf dat wat problemen. En ik kon eigelijk niet echt helpen want mijn mond en dus ook mijn tong waren al verdoofd. Wij hebben wel ermee moeten lachen en uiteindelijk lukte het toch.
Toen begon zij heel voorzichtig de buis naar binnen te brengen. Kreeg onbedaarlijke hoestnijgingen en van onderdrukken was geen sprake. Uiterst onaangenaam. De tranen biggelden over mijn wangen. Toen was de buis te plekke en zij konden kijken. Op een bepaald ogenblik vroeg zij op ik ook wou meekijken. Eigenlijk wou ik er zo snel mogelijk van af zijn, maar door de buis in mijn keel en de verdoving kon ik niet veel zeggen. Dus mijn hoofd werd gedraaid naar de monitor en daar zag ik ze dan, mijn prachtige mooie bronchiën. Het zag er echt goed uit dus ik was best blij.
Heb er nog dagenlang last gehad van mijn keel, die was echt wel geïrriteerd geworden.
Bedankte de dokteres en de assistent en ging weer in mijn rolstoel in de gang zitten. Na een paar minuten kwam de assistent naar buiten en toen hij me zag zitten, draaide hij de rolstoel de andere kant uit. Dat is dus het teken voor de rolstoelduwers dat iemand terug naar zijn/haar kamer mag. Grappig, eenvoudig en efficiënt.
S middags kwam mijn nichtje Ingeborg uit het Nederlandse Vucht op bezoek. Mijn vrouw en kinderen waren er ook en samen zijn wij gezellig iets gaan drinken in de cafetaria.
|