Maandag 21 november

Start van de chemo. Sjaak bracht Margriet en mij naar het ziekenhuis. Wij zaten eerst te wachtten bij de oncologe, Dr. Joanna Vermeij, maar ze bracht me meteen naar de verpleegsters zodat ze wat bloed konden aftappen en laten analyseren.

Het was de bedoeling dat ik deze dag twee verschillende chemomedicaties toegediend zou kregen, maar doordat ik aan bloedarmoede bleek te lijden, hebben ze besloten om het over 2 dagen te spreiden. Dus na voorbereidingen werd dan de meest agressieve chemomedicatie, zis platinum ,  gegeven. Omdat die heel gemeen is voor je nieren, kreeg ik ook 3 liter spoelvloeistof toegediend en waterafdrijvende middelen. Er zat ook medicatie tegen misselijkheid bij. Totaal duurde het van ‘s morgens 9 uur tot bij 2 uur ‘s middags maar op zichzelf viel het heel erg mee. Door al dat spoelvloeistof en de waterafdrijvende middelen, moest wel heel regelmatig naar het wc op te plassen.

Voor lunch kreeg ik tomatensoep en boterhammen met kaas. Mocht ook vlees kiezen maar kaas had mijn voorkeur. Omdat het mijn eerste chemosessie was, hadden zij me afgeraden om een zware warme maaltijd te nemen. Vond het enigszins jammer want ik weet dat ze ‘s maandags vis serveren en dat lust ik graag maar het waren vissticks en dat is niet hetzelfde als echte vis dus helemaal erg vond ik het niet.

Zondag 20 november

Pre-chemo-party

Omdat een heleboel vrienden van Christiaan al regelmatig bij hem hadden geinformeerd hoe het met me was en ze me ook graag wilden zien voordat ik met de chemo moest beginnen, stelde onze Chris voor om bij hem en Karianne thuis een “Pre-chemo-party” te organiseren. Bruno, David, Freek, Els, Geert, Roel, Johnny, Tom, Lukas, Babette, Sjaak, Christiaan en Karianne en Margriet en ik kwamen allemaal opdagen. Het bleek een hele leuke spontane bedoening te worden. Zij vonden het heel tof dat ik er zo open over kon spreken want dat maakte het gemakkelijk voor hen.

Hoop vooral dat Freek er iets aan heeft gehad want het zoontje van hem en Cynthia, Seppe, die maar 11 maanden is, lijdt ook aan kanker. Toen ik dat voor het eerst hoorde werd ik woedend. Vond (en vind het nog steeds) zo ongelooflijk oneerlijk voor zo een klein kindje.

Zaterdag 19 november

Ko, Leonie en Marije kwamen ons opzoeken.‘s avonds gingen wij gezellig “lekker kippetje” eten in de Melkerij. Enorm leuk. Het eten en drinken smaakte voortreffelijk.

Achteraf nog wat gedronken bij ons thuis en een gezellige avond was weer voorbij.

Vrijdag 18 November

Een  poortje, in vaktaal port-à-cat genoemd, is een apparaatje waarlangs men chemo en andere medicaties rechtstreeks in een bloedader kan toedienen maar ook handig voor het trekken van bloed voor onderzoek. Het plaatsen ervan zou gebeuren in het dagziekenhuis van Ja Palfijn onder lokale verdoving. In afwachting dat ik aan bod zou komen moest ik gewoon thuis blijven totdat ik opgebeld werd. Om 10u30

Ging de telefoon. Een vriendelijk mannelijk verpleger vroeg hoe lang het ging duren voordat ik in het ziekenhuis kon zijn. Antwoordde circa 15 minuten. Belde Sjaak op en hij kwam meteen Margriet en mij halen. Rond 11u15 kwam een operatieverpleegster me halen. Moest mijn bovenlijf ontbloten maar mocht mijn broek aanhouden. Trok een ziekenhuishemdje aan en na een paar minuten werd ik meegenomen naar de operatiekamer. Ze vroegen me aan welke kant ik meestal slaap. Beide zei ik. Omdat ik rechtshandig ben, stelden ze dan voor op het poortje links te plaatsen. Maar omdat die ter hoogte van het sleutelbeen wordt gezet, vond ik het beter om hem rechts te laten plaatsen. Waarom? Omdat ik anders verwachtte om last te krijgen van mijn veiligheidsgordel in de auto. Dat vonden ze een goede reden en pasten de inrichting van het OK aan.

Mocht dan plaatsnemen op de operatietafel. Een jonge chirurg kwam zich voorstellen en legde kort uit hoe hij te werk zou gaan. Ik moest eerst naar links kijken terwijl hij op mijn vel markeerde war een geschikte ader liep. Dan begonnen ze mijn borstkas steriel te maken en werd ik bedekt met steriele doeken. Een klein prikje kondigde de lokale verdoving aan.

De operatiezuster dwong me te beloven meteen teken te geven ingeval ik maar de geringste pijn zou waarnemen.

Het plaatsen van een poortje (port-à-cat) zou normaal ongeveer 20 tot 30 minuten duren. Maar bij mij lag dat dus anders.

Voelde dat ze met me bezig waren maar het deed absoluut geen pijn. Horde de chirurg op een bepaald moment zeggen dat de ader die hij wilde gebruiken, niet goed was. Blijkbaar stroomde het bloed er niet goed genoeg door. Ik schat dat ze toen al een minuut of 20 bezig waren en net als toen ik op de “strijkplak” lag voor de PET-scan, begon mijn rug hevig pijn te doen. Vertelde dat onmiddellijk. Ondertussen hoorde ik een vrouwenstem die de jonge chirurg probeerde te begeleiden. Vroeg me eventjes af of dat het een van de 2 operatiezusters was, maar besefte gauw dat het Dr Janssens, de ervaren chirurge was. Blijkbaar had zij de operatie overgenomen want zijn stem heb ik niet meer gehoord.

Omdat ik bleef klagen over rugpijn, die was echt onverdraaglijk, en niet stil kon blijven liggen probeerde de ene zuster me te helpen door eerst een opgerolde handdoek onder mijn rug te leggen. Toen dat niet hielp legde ze een of ander kussen onder mijn benen. Dat hielp ook niet en op een bepaald ogenblik hebben ze me maar een pijnstillende spuit in mijn bil gegeven. 
Dat hielp ook niet maar ze moesten wel door doen.
Ik schat dat ze bijna twee uur bezig waren voordat ik terug dichtgenaaid was. Toen bleek het poortje niet te functioneren maar voordat ze me opnieuw open zouden maken, mocht ik bijkomen op een gewoon ziekenhuis bed. Deed meteen mijn voeten en hoofd omhoog en ineens was de pijn weg. Vertelde dat aan een van de operatiezusters die was komen kijken hoe het met me was en zij zei dat ze dan de rest van de operatie gewoon op dat bed zouden afmaken. Na 20 minuten kwamen zij me weer halen. Dr. Janssens zag meteen wat ermis was, een knikje in een buis. Het was gauw verholpen en ik werd weer dichtgenaaid. 
Na drie uur was ik er eindelijk vanaf en na een kopje koffie mocht ik weer naar huis.

Donderdag 17 november

Nadat ik de afgelopen maandag al een E-mail had uitgestuurd naar mijn oud-collega’s van Alcatel om weer eens een pintje te gaan pakken tussen de middag in ons stamcafé de Midi aan de hoek van Amerikalei met de Bresstraat in Antwerpen, kwam ik ruim op tijdaan in het café. De eerstvolgende die binnenkwam was Herman Vervoort. Kort na hem kwam Gaston van de Moer eraan gevolgd door Leo Benneke. Toen dook Danny Sioncke, ook een Alcatel-medewerker op. Danny vroeg mij:” hoe is het met de kleinkinderen?” en mijn antwoord “met de kleinkinderen is alles goed.” deed zijn frankske meteen vallen. Vertelde hem kort wat er aan de hand was en die arme jongen schrok zich een beroerte. Ton kwam Jos Van Roosbroeck eraan en als Danny terug was gaan werken kwam Hilde Pellens binnen. Denk dat Hilde al iets van Danny had gehoord, want ze keek alles behalve vrolijk. Heb haar ook het hele verhaal verteld en kon dan mijn best doen om haar te proberen te trosten. Maar wij hebben niet alleen zitten kniezen, het is ons ook best goed gelukt om te lachen en dat is heel hard nodig. Uiteindelijk was het voorbij 3 uur voordat wij vertrokken na een gezellige middag. Ik heb daar ook ontdekt dat mijn mond-collega’s niet alleen maar mond-collega’s zijn maar ook hele goeie vrienden op wie ik kan steunen. Tof.

Woensdag 16 november

Grootouderdag op de school van onze kleinkinderen. Maakte meteen gebruik van de nieuwe video-camera. Margriet en ik waren er samen met oma van Isaac en Helena en Cecilia, de moeder van Karianne.

Isaac en zijn leeftijdgenoten, de 3^de kleuterklas, traden als eerste op om 8u45.

De juffen en meesters hadden dit jaar alweer leuke ideetjes. Een soort modeshow waarbij elk kind verkleed mocht gaan zoals hij of zij zelf wilde. Wij zagen een heleboel prinsesjes revue passeren, cowboys, indianen, piraten, honden en zelfs een zebra. Superleuk. Isaac was piraat. Voor zijn rechteroog zat een zwart ooglap en het bandje duwde zijn linkeroog dicht. Hij kon dus nauwelijks iets zien. Hij passeerde ons zonder een lachje, het was bloedserieus.

Na de modeshow, mochten wij een kijkje nemen in Isaac’s klas en dan hadden wij eventjes tijd voor een kop koffie en een plakje cake in de grote refter.

Om  9u45 was het tijd voor Helena om op te treden. Zij en haar klasgenootjes waren allemaal verkleed als kleine beertjes. Schattig. Zodra er en juf in de buurt van Helena kwam, wees Helena naar ons en zei ze tegen de juf: “daar, mijn oma en bomma en bompa”. Helemaal anders dan haar grote broer.

Na het tweede optreden even een kijkje bij Helena in de klas en nog eens wat koffie en cake. Daarna namen wij de kinderen mee naar huis, naar Karianne. Daar wachtte ons een huis versierd met vlaggetjes vanwege de grootouderdag en een lekker bordje soep met balletjes.

Maandag 14 november

Afspraak met Dr.Vermeij. Eigenlijk was de afspraak gepland op 16 november maar omdat die dag de grootouderdag op school van onze kleinkinderen en Isaac en Helena voor ons zouden optreden, had ik de secretaresse al  de week daarvoor gebeld om het te vervroegen. Een ander reden was dat ik geen uitstel van de start van de chemo behandeling wou.

Omdat er een computerstoring ergens was had  Dr.Vermeij ‘s morgens nog geen uitslag van de PET-scan maar onze Christiaan mocht haar ‘s middags bellen. Kreeg meteen een afspraak voor het plaatsen van de port-à-cat voor de aanstaande vrijdag en voor het beginnen van de chemo-kuur de maandag daarop.

‘S middags ben ik samen met Margriet een nieuwe digitale video-camera gaan kopen. De oude analoge doet het al jaren niet meer goed en ik wilde perse een nieuwe hebben, vooral om bewegen beelden van Cecilia te kunnen vastleggen. Van de 4 oudere kleinkindjes hebben wij al wat filmbeelden maar nog niets van de jongste.

Maandag 7 november

10u30 botscan

Zoals gewoonlijk waren Margriet en ik ruim op tijd. Ik had gedacht dat de scan meteen zou plaatsvinden maar zo gaat dat niet. Moest even wachten en kreeg dan een radioactieve inspuiting. Dan was ik vrij om te doen wat ik wou tot 14uur.

Dus wij even weg en een paar uur later keerden wij terug. Ik moest op mijn rug plaatsneemnop het toestel dat lijkt op een strijkplank die door het grote oog van de scanner word geschoven. Eerst werd gecheckt op welke hoogte de scan moest gebeuren over mijn hele lichaam. Dan werd de scan gestart. Ik werd tergend langzaam door het oog van de scanner geduwd en telkens voelde ik hoe de strijkplank in hoogte werd versteld. Kon op een monitor volgen hoe de scan mijn skelet stukje voor stukje ontblootte. Best leuk. Maar het duurde niet lang of ik kreeg hevige rugpijnen van het stilliggen op die harde strijkplank. Gelukkig was het na een twintigtal minuten al afgelopen en zodra ik recht mocht staan was het pijn geleden.

Donderdag 3 november:

De plannen voor deze dag bestonden uit eerst een CT-scan van mijn buik en dan om samen met Babette en Sjaak en Jules en Olivier een uitstap te maken naar Snowworld in Landgraaf, de grootste indoor skipiste van Europa.

Had best slecht geslapen, veel rugpijn. Moest ook nuchter zijn i.v.m . de CT-scan van de buik/abdomen. Vanwege de scan moesten wij al om 8 uur in het ziekenhuis zijn, dus wat vroeger opstaan dan anders. Dus eigelijk zag ik het niet zitten om nog naar Landgraaf te gaan.

Wij waren netjes op tijd voor de scan en ik meldde me aan bij de receptie. Na 10 minuten kwam een verpleegster met een literfles vol met water en een beker. Zij zei dat ik de hele fles in een halfuurtje moest leegdrinken. Aangezien ik niets meer had gedronken sinds de vorige avond had ik wel wat dorst maar zoveel nou ook alweer niet. De eerste beker ging er rap in. Het smaakte een beetje naar anijs. De tweede ging ook snel. De derde begon al wat tegen te steken en de vierde moest ik echt erin forceren. Maar het lukte. De scan op zichzelf ging best. Het duurde niet te lang en om negen uur konden wij het ziekenhuis alweer verlaten.

Voelde me stukken beter en wij gingen langs de apotheek voor pijnstillers (Dafalgan) en dan langs de bakker. Ik had honger en reuze zin in een paar koffiekoeken voor bij de koffie. Dan naar onze Babette voor mijn ontbijt.

Dan gingen wij toch maar mee naar Landgraaf. Ik had best wel willen skiën maar daar was geen sprake van. Dus terwijl onze kinderen en kleinkinderen zich in orde maakten, gingen Margriet en ik zitten het panorama-restaurant. Heb daar heel de dag op een houten stoel gezeten zonder een greintje rugpijn. Het was wel jammer dat je vanuit het restaurant maar de laatste 50 m van de piste kon zien want dat betekende dat wij regelmatig de jongens pas zagen als ze al beneden waren.

Op een bepaald ogenblik ging Nadine zitten aan de tafel naast het onze. Nadine was een van de vele lieve verpleegsters die mij zo goed verzorgden op afdeling 5B. Het was leuk om haar weer te zien en te spreken en het gaf me een veilig gevoel om een “privé-verpleegster” bij de hand te hebben. Al met al hadden wij allemaal een fijne dag.

Vrijdag 28 oktober - wWoensdag 2 november

 
Rustige dagen, vooral thuis doorgebracht met aan te sterken.

Donderdag 27 oktober

Dr. Nielander kwam me voor de lunch opzoeken en zei dat hij had gehoord dat ik naar huis wou. Ik zei natuurlijk ja en hij zei dat aangezien ik fit was en goed at en dronk, hij geen reden zag om me langer in het ziekenhuis te houden. >Ik belde meteen mijn vrouw op en vroeg haar om aub mijn kleren mee te brengen als zij op het bezoekuur kwam.

Het was een raar gevoel om na dik twee weken eindelijk weer met gewone kleren aan en schoenen op mijn voeten door de gang van de afdeling te lopen. Een heerlijk gevoel. Moest nog wat wachten op alle paperassen maar om 14h30 was het eindelijk zo ver. Nadat ik alle aanwezige verpleegsters had bedankt voor hun hele goeie zorgen nam ik afscheid van zuster Cecilia met een innige omhelzing en drie dikke kussen. Rustig door de gang naar de lift, naar beneden en voor het eerst in 16 dagen weer naar buiten. Sjaak en Babette waren er met hun auto en wij gingen meteen naar hun huis.

Tegen half vier was het tijd om Jules en Olivier van school te halen en ik wou absoluut mee. Kreeg er enorm veel aandacht bij de schoolpoort. Het leek alsof een heleboel moeders best blij waren om me te zien. Kon allee”n genieten van alle aandacht. Dan ging de schoolpoort open en wij mochten de kindjes gaan afhalen. Jules en Ollie waren heel blij om Bompa te zien. Helena de schat zag me plots , liep naar me toe , sloeg haar armen om mijn been, keek omhoog en zei: “ben je nu weer genezen, Bompa?”. Dat doet je wat. Vijf kleinkinderen is een enorme rijkdom en Bompa is de aller mooiste titel die er bestaat.

  Woensdag 26 oktober

Zaterdag 22 - Dinsdag 25 oktober

Dit moeten hele rustige dagen zijn geweest want ik heb er geen speciale herinnering aan

Vrijdag 21 oktober

Deze keer hadden zij me beloofd dat ik voor de middag zeker zou weten of de operatie wel of niet zou plaatsvinden. Was dus weer nuchter, geen eten of drinken sinds middernacht. Om 11u45 kwamen ze mij een voorbereidend spuitje geven. Had nog net tijd om Margriet te bellen voordat ik werd weggebracht naar het OK. Blijkbaar was ik goed onder invloed van de spuit. Volgens  Nadine, een van de verpleegsters die me naar het OK reed, heeft me naderhand verteld dat ik om de hoek daarvan zei: “ik zie jullie zo graag”. Hun antwoord was: “wij jou ook”.  Heb dus verder niets gemerkt van de ingreep en om 13u30 werd ik terug wakker op recovery. Deze keer hebben ze me maar een klein halfuurtje daar gehouden en voor dat het bezoekuur begon om 14u, was ik terug op mijn kamer. Mij eerste vraag aan de verpleging was:”wanner mag ik drinken en eten”? Erg ben ik hè. Zou om 16 u mogen drinken en om 17 u al mogen eten. Zij hadden mijn warme maaltijd bewaard.

Dus om 16 u toog ik samen met vrouw en dochter naar de cafetaria en bestelde daar een, ja hoor, een Westmalle donker. Eten en drinken tegelijkertijd. Heerlijk dat dat smaakte

Donderdag 20 oktober

Na de lunch, rond 13 uur, kwam een van de cardiologen me vertellen dat er welkwaadaardige cellen waren gevonden in het vocht dat uit mijn hartzak was afgetapt en dat zij me aan de oncoloog zouden overhandigen. Kreeg er een enorme dreun van want dat had ik eigenlijk niet verwacht. Was helemaal van slag.

Belde meteen mijn zoon op want ik durfde het niet in mijn eentje aan mijn vrouw en dochter te vertellen die ik weer verwachtte een uurtje later. Vond het heel erg maar ik kon niet anders dan hem vertellen wat ik net had gehoord. Vroeg of hij aanwezig kon zijn als het bezoekuur begon.

Als het bezoekuur aanbrak waren ze er met z’n zessen: mijn vrouw, mijn dochter, mijn zoon, mijn schoonzoon, mijn schoondochter en ons kleinste kleinkind, Cecilia. Probeerde de boodschap over te brengen maar het lukte me niet helemaal. Mijn stem brak. Met de hulp van Christiaan werd de boodschap overgebracht en de stemming was meteen heel triestig. Ik zei dat we best even naar de cafetaria konden gaan want ik had dringend behoefte in een donkere Westmalle. Zo gezegd, zo gedaan. Als wij aan tafel zaten met onze drankjes, kreeg ik plots een goed idee: “weten jullie wat mijn doelstelling is? Ik wil Cecilia’s huwelijksfeest meemaken.” Onze Cecilia is nu 5 maanden. Eindelijk een glimlach op ieders gezicht. Vanaf dat moment is ook de vechtlust gestegen tot 200%.

 Woensdag 19 oktober

De dokteres van afdeling geneeskunde kwam voor de middag eventjes mijn kamer binnen. Zij wist mij te vertellen dat er geen kwaadaardige cellen in het vloeistof gevonden waren. Bedankte haar voor de informatie en zei oprecht dat ik heel blij was om dat te horen.

‘S avonds rond een uur of acht kwam zuster Cecilia even goedendag zeggen voordat zij een week vakantie aanvatte. Het was bijna 10 uur dat ik de op de bel drukte omdat ik wat last had van pijn in mijn hartstreek. De verpleegster die kwam zei dat ik opnieuw moest waarschuwen als het niet overging of als het erger werd. Nog geen 2 minuten later kwam zij terug  met een EKG-toestel met wel 11 zuignappen. Zij schakelden het toestel in en probeerden de sensoren met hun zuignappen te doen plakken aan mijn borst, mijn armen en mijn enkels. Maar het wou maar niet lukken. Ondertussen waren er al 4 of 5 verpleegsters aanwezig. Plots zag ik het bezorgde gezicht van zuster Cecilia. Dacht dat als ik had geweten dat zij nog niet naar huis was, dan had ik wel een kwartiertje kunnen wachten met bellen. Uiteindelijk werkte het toestel. De EKG wees uit dat er niets aan de hand was. Gelukkig. Kreeg een pijnstiller en kon daarna toch mijn slaap vatten.

 Dinsdag 18 oktober

Een bronchoscopie is een onderzoek waarbij men met een videocamera in je bronchiën gaat kijken. Het duurt niet lang, in totaal misschien 15 minuten en het gebeurt onder lokale verdoving. Nadat ik per rolstoel door het ziekenhuis was geduwd tot aan de deur van de dienst, kon ik eventjes blijven wachten in de gang. Toen kwam de assistent mij halen en ik mocht plaats nemen op een hele hoge rechte stoel die eruitzag alsof ie heel oud was. Dan legde de assistent aan mij uit hoe het in zijn werk zou gaan. Eerst een verdoving van de mondholte met een spray. Als die werkte zou mijn keel wat dieper ook verdoofd worden en dan zou een buisje voor de camera naar binnen gebracht worden. Klinkt simpel. Hij waarschuwde me wel ervoor dat ik hoogst waarschijnlijk hoestneigingen zou kregen die ik dan naar beste vermogen best moest proberen te onderdrukken.

De spray werd toegediend. Smaakte niet lekker maar ook niet echt erg. Na een paar minuten kwam de dokteres de keel verdoven. Zij probeerde mijn tong te pakken te kregen om die opzij te kunnen houden om de keel goed te kunnen verdoven. Maar aangezien ik geen grote koeientong heb gaf dat wat problemen. En ik kon eigelijk niet echt helpen want mijn mond en dus ook mijn tong waren al verdoofd. Wij hebben wel ermee moeten lachen en uiteindelijk lukte het toch.

Toen begon zij heel voorzichtig de buis naar binnen te brengen. Kreeg onbedaarlijke hoestnijgingen en van onderdrukken was geen sprake. Uiterst onaangenaam. De tranen biggelden over mijn wangen. Toen was de buis te plekke en zij konden kijken. Op een bepaald ogenblik vroeg zij op ik ook wou meekijken. Eigenlijk wou ik er zo snel mogelijk van af zijn, maar door de buis in mijn keel en de verdoving kon ik niet veel zeggen. Dus mijn hoofd werd gedraaid naar de monitor en daar zag ik ze dan, mijn prachtige mooie bronchiën. Het zag er echt goed uit dus ik was best blij.

Heb er nog dagenlang last gehad van mijn keel, die was echt wel geïrriteerd geworden.

Bedankte de dokteres en de assistent en ging weer in mijn rolstoel in de gang zitten. Na een paar minuten kwam de assistent naar buiten en toen hij me zag zitten, draaide hij de rolstoel de andere kant uit. Dat is dus het teken voor de rolstoelduwers dat iemand terug naar zijn/haar kamer mag. Grappig, eenvoudig en efficiënt.

S’ middags kwam mijn nichtje Ingeborg uit het Nederlandse Vucht op bezoek. Mijn vrouw en kinderen waren er ook en samen zijn wij gezellig iets gaan drinken in de cafetaria.

 Maandag 17 oktober:

        Zondag 16 oktober

Zondag begon goed. Kreeg 3 pistolets voor ontbijt en dat smaakte heel goed. Al kon ik maar twee op. Weet niet meer wat de warme maaltijd om 12uur was maar in mijn herinnering smaakte het best goed en at ik bijna alles op: soep, voorgerecht, hoofdschotel en nagerecht.

S’ middags op het bezoekuur zeer vrouw en kinderen op visite en als ik het nog goed weet gingen wij iets drinken in de cafetaria.