Vrijdag 18 Novemberxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een  poortje, in vaktaal port-à-cat genoemd, is een apparaatje waarlangs men chemo en andere medicaties rechtstreeks in een bloedader kan toedienen maar ook handig voor het trekken van bloed voor onderzoek. Het plaatsen ervan zou gebeuren in het dagziekenhuis van Ja Palfijn onder lokale verdoving. In afwachting dat ik aan bod zou komen moest ik gewoon thuis blijven totdat ik opgebeld werd. Om 10u30

Ging de telefoon. Een vriendelijk mannelijk verpleger vroeg hoe lang het ging duren voordat ik in het ziekenhuis kon zijn. Antwoordde circa 15 minuten. Belde Sjaak op en hij kwam meteen Margriet en mij halen. Rond 11u15 kwam een operatieverpleegster me halen. Moest mijn bovenlijf ontbloten maar mocht mijn broek aanhouden. Trok een ziekenhuishemdje aan en na een paar minuten werd ik meegenomen naar de operatiekamer. Ze vroegen me aan welke kant ik meestal slaap. Beide zei ik. Omdat ik rechtshandig ben, stelden ze dan voor op het poortje links te plaatsen. Maar omdat die ter hoogte van het sleutelbeen wordt gezet, vond ik het beter om hem rechts te laten plaatsen. Waarom? Omdat ik anders verwachtte om last te krijgen van mijn veiligheidsgordel in de auto. Dat vonden ze een goede reden en pasten de inrichting van het OK aan.

Mocht dan plaatsnemen op de operatietafel. Een jonge chirurg kwam zich voorstellen en legde kort uit hoe hij te werk zou gaan. Ik moest eerst naar links kijken terwijl hij op mijn vel markeerde war een geschikte ader liep. Dan begonnen ze mijn borstkas steriel te maken en werd ik bedekt met steriele doeken. Een klein prikje kondigde de lokale verdoving aan.

De operatiezuster dwong me te beloven meteen teken te geven ingeval ik maar de geringste pijn zou waarnemen.

Het plaatsen van een poortje (port-à-cat) zou normaal ongeveer 20 tot 30 minuten duren. Maar bij mij lag dat dus anders.

Voelde dat ze met me bezig waren maar het deed absoluut geen pijn. Horde de chirurg op een bepaald moment zeggen dat de ader die hij wilde gebruiken, niet goed was. Blijkbaar stroomde het bloed er niet goed genoeg door. Ik schat dat ze toen al een minuut of 20 bezig waren en net als toen ik op de “strijkplak” lag voor de PET-scan, begon mijn rug hevig pijn te doen. Vertelde dat onmiddellijk. Ondertussen hoorde ik een vrouwenstem die de jonge chirurg probeerde te begeleiden. Vroeg me eventjes af of dat het een van de 2 operatiezusters was, maar besefte gauw dat het Dr Janssens, de ervaren chirurge was. Blijkbaar had zij de operatie overgenomen want zijn stem heb ik niet meer gehoord.

Omdat ik bleef klagen over rugpijn, die was echt onverdraaglijk, en niet stil kon blijven liggen probeerde de ene zuster me te helpen door eerst een opgerolde handdoek onder mijn rug te leggen. Toen dat niet hielp legde ze een of ander kussen onder mijn benen. Dat hielp ook niet en op een bepaald ogenblik hebben ze me maar een pijnstillende spuit in mijn bil gegeven. 
Dat hielp ook niet maar ze moesten wel door doen.
Ik schat dat ze bijna twee uur bezig waren voordat ik terug dichtgenaaid was. Toen bleek het poortje niet te functioneren maar voordat ze me opnieuw open zouden maken, mocht ik bijkomen op een gewoon ziekenhuis bed. Deed meteen mijn voeten en hoofd omhoog en ineens was de pijn weg. Vertelde dat aan een van de operatiezusters die was komen kijken hoe het met me was en zij zei dat ze dan de rest van de operatie gewoon op dat bed zouden afmaken. Na 20 minuten kwamen zij me weer halen. Dr. Janssens zag meteen wat ermis was, een knikje in een buis. Het was gauw verholpen en ik werd weer dichtgenaaid. 
Na drie uur was ik er eindelijk vanaf en na een kopje koffie mocht ik weer naar huis.