Donderdag 27 oktoberxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dr. Nielander kwam me voor de lunch opzoeken en zei dat hij had gehoord dat ik naar huis wou. Ik zei natuurlijk ja en hij zei dat aangezien ik fit was en goed at en dronk, hij geen reden zag om me langer in het ziekenhuis te houden. >Ik belde meteen mijn vrouw op en vroeg haar om aub mijn kleren mee te brengen als zij op het bezoekuur kwam.

Het was een raar gevoel om na dik twee weken eindelijk weer met gewone kleren aan en schoenen op mijn voeten door de gang van de afdeling te lopen. Een heerlijk gevoel. Moest nog wat wachten op alle paperassen maar om 14h30 was het eindelijk zo ver. Nadat ik alle aanwezige verpleegsters had bedankt voor hun hele goeie zorgen nam ik afscheid van zuster Cecilia met een innige omhelzing en drie dikke kussen. Rustig door de gang naar de lift, naar beneden en voor het eerst in 16 dagen weer naar buiten. Sjaak en Babette waren er met hun auto en wij gingen meteen naar hun huis.

Tegen half vier was het tijd om Jules en Olivier van school te halen en ik wou absoluut mee. Kreeg er enorm veel aandacht bij de schoolpoort. Het leek alsof een heleboel moeders best blij waren om me te zien. Kon allee”n genieten van alle aandacht. Dan ging de schoolpoort open en wij mochten de kindjes gaan afhalen. Jules en Ollie waren heel blij om Bompa te zien. Helena de schat zag me plots , liep naar me toe , sloeg haar armen om mijn been, keek omhoog en zei: “ben je nu weer genezen, Bompa?”. Dat doet je wat. Vijf kleinkinderen is een enorme rijkdom en Bompa is de aller mooiste titel die er bestaat.