Ÿ         Vrijdag 14 oktober:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Werd vrijdag ochtend wakker nog steeds met het idee dat ik snel onder het mes zou moeten. De bedoeling van de operatie was om een venstertje in mijn hartzak te maken zodat eventueel nieuw vocht vanzelf naar mijn buikholte zou kunnen wegsijpelen. Tegelijkertijd zouden ze biopties nemen van mijn hartzak om vast te stellen of die ook aangetast was door die kwaadaardige cellen.

Maar de ochtend ging voorbij en als ik aan een verpleegster vroeg voor wanner het nu zou gebeuren, kon zij alleen antwoorden dat zij op een telefoontje van het OK wachtten. Er waren verpleegsters die nog kwader waren dan ik omdat ik al zo lang nuchter moest blijven en omdat er maar geen nieuws vanuit het OK kwam. Om 14 uur begon het bezoekuur en mijn vrouw en dochter waren er zoals altijd. Om kwart na drie kwamen 2 verpleegsters van de afdeling me een spuitje geven en namen ze me mee naar het OK. Zag heel eventjes een geel ding dat door een in het groen geklede vrouw voor mijn mond werd gehouden en sliep meteen lekker in. Werd terug wakker rond 18 uur en voelde me eigelijk opperbest. Behalve dan dat plastic buisje dat door mijn ene neusgat was gestoken. De zuster van dienst op recovery had me meteen in de smiezen en verwijderde gauw dat buisje, een maagsonde. Moest nog tot 19u30 op recovery blijven en werd toen eindelijk terug naar mijn kamer gebracht. Ondanks het feit dat het bezoekuur net afgelopen was, waren mijn vrouw en kinderen er nog aanwezig. Wat was ik blij om hen te zien.

Vroeg meteen aan de verpleegster wanneer ik terug iets mocht eten of drinken. Moest geduldig wachten tot middernacht. Dikke pech voor mij want ik had heel erg honger.