Maandag 23 januari
De grote dag. De afspraak met de oncologe was gepland voor 9uur30. Bijna alle stoelen in de gang van oncologie waren bezet met wachtende mensen. Sjaak en Babette kwamen er ook aan. Een beetje later dan de afspraak mochten wij binnen bij de dokter. Zoals gewoonlijk vroeg zij eerst hoe het was geweest sinds de vorige keer. Ik vertelde dat het niet mijn beste periode was geweest. Ondertussen zaten Margriet en ik op hete kolen. Wij wilden zo snel mogelijk weten hoe de scan eruit zag. Uiteindelijk begon zij te vertellen dat de scan eigenlijk goed was, zelfs beter dan stabilisatie, ja in feite waren allen tumoren en klieren tot minder dan de helft gereduceerd. Ongelooflijk hoe ik mij voelde. Ik kon wel vliegen. Was al heel tevreden al de toestand was gestabiliseerd geweest, ik had wel met momenten durven hopen dat de gezwellen ietwat kleiner zouden zijn geworden maar dit. Dan werden wij betrokken bij de verdere behandeling. De oncologe zei dat er drie mogelijkheden waren en dat vanwege het feit dat cis-platinum niet meer dan zes keer toegediend kan worden, daarna worden de bijwerkingen te hevig. De opties waren:
meteen een rustperiode van 2 maanden
nog een kuurtje en dan een rustperiode van 2 maanden
meteen doorgaan met nog 3 cycli
Zij zei dat het onmogelijk was om te voorspellen wat in mijn geval het beste zou zijn maar op haar aanraden kwamen wij overeen dat de tweede misschien het beste zou zijn. Zij beloofde ondertussen contact op te nemen met een professor in Brussel die wat meer ervaring heeft met behandeling van kankers om zijn advies in te winnen. Dan was het tijd om mij te onderzoeken. Margriet vroeg of zij even naar buiten kon gaan om Babette en Sjaak het goede nieuws te vertellen. Dat mocht natuurlijk. Dan luisterde zij naar mijn hart en longen, voelde over mijn buik, nam mijn pols en mijn bloeddruk. Mijn bloeddruk was 10 over 6, een beetje aan de lage kant. Dan even op de weegschaal. Zij constateerde dat ik een kilo lichter was geworden maar dat liet zich verklaren door die ellendige buikgriep. Dan ging zij even naar het secretariaat om een dag voor de vierde kuur vast te leggen. Babette kwam even naar mij toe. Zij huilde van geluk.
Nadat datum en tijd voor de volgende chemo waren vastgelegd, gingen wij met zn vieren meteen naar de Green Garden om te vieren.
Sjaak en Babette gingen naar school om de jongens af te halen en Margriet en ik wilden net naar Putte in Nederland gaan voor wat boodschappen toen onze Christiaan belde. Hij had het goede nieuws al gehoord en wilde graag met ons een pintje gaan drinken. Dus eerst naar Chris en dan naar de Melkerij. Daar hebben wij meteen maar geluncht. Dan naar Putte. Toen wij net klaar waren met de boodschappen belde Sjaak om te vertellen dat deze dag niet zomaar voorbij kon gaan. Hij had al gereserveerd voor ons allemaal om te gaan eten in de Melkerij. Op de terugweg van Putte zei Margriet dat als ik er zin in had, wij even konden kijken of de meisjes, Ria, Monique, Godelieve, Mieke en Hilda, er waren in de Green Garden. Zo gezegd zo gedaan. Zij waren er en ook de oudste dochter van Godelieve, Ilse. Babette had al een SMSje gestuurd naar Ria dus de dames waren al op de hoogte van het goede nieuws.
Om zes uur kwamen wij bijeen in de Melkerij. Mijn kindjes, mijn schoonkindjes en al mijn kleinkindjes waren er al. Het was formidabel. Wij hebben lekker gegeten en gedronken en genoten en gelachen. Wie had dat kunnen denken toen me in oktober werd verteld dat ik kwaadardige cellen in mijn lijf had. Ik vind het ongelooflijk wat mijn lijf gepresteerd heeft sinds ik met de chemo begonnen ben. Knap
|