|
Wat is het toch fijn om grootouder te zijn...
Om de kleinkinderen te zien opgroeien; van niets tot stappen en de eerste woordjes. Alles op amper één jaar tijd.
Al die kleine mensjes met hun eigen kleine karaktertjes.
Lief zijn ze - elk op hun eigen manier - maar steeds op zoek naar de grenzen van het mogen en het kunnen.
Opstandig als ze iets niet krijgen, maar o zo dankbaar om wat aandacht en wat troost.
Voor hen is Zwarte Piet nog gewoon een gekke man met leuke kleren en zotte streken.
Voor hen is de Sint een vreemde man met witte baard, een meisjesjurk en een lange gouden stok met zo'n rare krul erin.
Wat is het toch fijn om grootouder te zijn...
Om die kleine gasten op schoot te hebben en verhaaltjes te verzinnen.
Want voor je 't weet, zijn ze groot en zelfstandig met een eigen visie over 't leven.
Elk kind heeft z'n eigen wereld en 't is spannend om die samen te ontdekken en er intens van te genieten.
Samen spelen op de mat of in een zelfgemaakte tent... achter de zetels of onder tafel... de wereld van zo'n kind is 'alles' om zich heen.
Het is toch schitterend om mee te verdwijnen in die dimensie van ingebeelde dingen en onbestaande wezens.
Samen rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
Wat is het toch fijn om grootouder te zijn...
Ook al doet 's avonds het oude lijf toch zo veel pijn...
Al slingert er nog overal speelgoed in huis, als ze eindelijk naar huis toe zijn...
Dan zak je toch heerlijk onderuit in je eigen luie stoel...
Heel erg moe maar vooral zeer te vrede... nagenietend van alweer zo'n fijne dag...
Met dank aan de ouders, omdat wij weer zo volop grootouder mochten zijn...
Maar vooral dankbaar voor de liefde van de kids...
|
Ik ben Bompapatje
