Ja mannekes, ik ga u een verhaal vertellen over mijn allereerste voetstapjes en dat was niet al te gemakkelijk hoor.
Allé, bij mij toch niet, want ik heb er vier jaar overgedaan met vallen en opstaan.

Ik heb ook nog drie keer mijn linkse voet gebroken, omdat ik niet goed wist welke voet ik eerst moest zetten. Wat wilt ge, als ge direct aan een rappe marathon wilt deelnemen, die ge toch niet kunt winnen en dan nog vastgebonden zijt ook.

Als ge zo negen maanden opgesloten zit in een donkere kamer en met dubbele muren om je heen, dan hebt ge ook niet veel plaats om te oefenen hé.

Maar om toch maar mijn eenzame tijd alleen door te brengen, heb ik al een paar oefeningen uitgeprobeerd in die donkere kamer en met die dubbele muren rondom mij.

‘t Was precies een geïsoleerde burg waar Napoleon in woonde toen hij drie jaar huisarrest kreeg, omdat hij teveel weg was en zijn eenzame huisvrouw Cleopatra teveel alleen achter bleef.

Elke dag toen ik rond de middag klaarwakker werd, die begon ik uit verveling aan mijn dagelijkse ochtendgymmastiek, om mijn stijve spieren een beetje losser te maken.

Ik draaide mij een paar keer om, om te zien hoe slap ik nog was en dan begon ik mijn kleine vingers uit te trekken, om te zien of er nog wat beweging in zat.

Ik had zo graag een enkele koprol en een dubbele salto gemaakt, maar bij gebrek aan plaats en omdat ik vastgebonden lag, moest ik nog een tijdje wachten tot de poort open ging.

Wat ik wel kon doen, was mijn korte beentjes uitstrekken, want die hadden toch niet veel plaats nodig.

Ik mocht mijn korte beentjes ook niet teveel uitstrekken, anders gingen ze te lang worden hé. Dat zou dan ook geen zicht zijn hé, korte armpjes en lange uitgerekte beentjes en een bolvormig rond kinderkopje, gelijk die zwarte bolhoed van Charlie Chaplin.

Allé, mijn dag was toch gevuld met al die zelf uitgevonden oefeningen, waar ik wreed van zweette en afzag. Maar ‘t ergste was, dat ik elke dagen wreed begon te vermageren.

Ik moest dan ook elke dag twee liter moedermelk drinken, om mijn gewicht in evenwicht te houden. Mijn moeder had alle dagen wreed veel last van buikkramp, omdat ik altijd wreed veel in beweging was en mij niet kon stil houden.

Allé, na negen eenzame maanden opsluiting, mocht ik eindelijk mijn allereerste kunstjes tonen aan de buitenwereld en blij dat ik was. Ondertussen had mijn pa al iedereen opgetrommeld, om gratis en voor niks te komen kijken naar mijn kunstjes.

Toen de poort van die donkere kamer open ging, stonden daar al heel veel volk mij een grandioos applaus te geven, en ze hadden nog niks gezien. Ik begon direct met een zelf uitgevonden driedubbele koprol, waar ik al gauw mijn witte melktandjes verloor.

In feite had ik toch die witte melktandjes niet meer nodig, want ze gingen toch uitvallen omdat die toch los gekomen waren tijdens mijn zelf uitgevonden oefeningen.

Een jaar later kon ik al wreed goed lopen, zodat ik af en toe mijn eigen voorbij liep. Het kon ook mijn spiegeling geweest zijn, want die kon nog rapper lopen dan ikzelf.

Ja mannekes, ik ging twee stappen vooruit en drie stappen achteruit, zodat ik wreed veel tijd nodig had om thuis te geraken als ik onverwachts te ver gewandeld was.

Zo heeft mijn pa eens drie weken achter mij moeten zoeken. Ik was zover gewandeld, dat ik vergeten was om een landkaart van België mee te nemen.

Een mens kan soms wreed verstrooid zijn hé. Zeker als ge uw allereerste voetstapjes zet en ge komt in het buitenland terecht, waar ge niet meer weet van welk land ge zijt.

Allé, mijn pa heeft mij dan toch gevonden in onze hof onder een treurwilg die daar wreed aan het treuren was, van verdriet zeker.

Ja mannekes, mijn pa was vijf keer rond ons huis gereden met zijne vélo, die hij gekregen had van een overleden onderofficier, die al twee jaar vermist was.

Ik heb eens een driedubbele achterwaartse salto gemaakt, en ik heb daar nog altijd wreed veel last van.

Verleden week heb ik nog een rechtstaande koprol willen uitproberen, maar omdat er buiten teveel wind was, ben ik op mijn beide oren terecht gekomen, zodat ik nu rondloop met twee platgedrukte flaporen.

Maar ja, een mens leert lopen, om in beweging te blijven hé. Af en toe doe ik nog een paar ochtendgymmastiek, om te zien of alles nog aan mekaar hangt.

's Morgens als ik opsta ga ik eerst een half uurke voor mijn gebroken spiegel staan, en laat ik gans mijn vals gebit eens goed watertanden, om te horen of ze echt of vals zijn.

Daarna masseer ik mijn korte puntneus in met vaselineolie, om overdag goed te kunnen snuffelen, als ik in een groot warenhuis rondloop.

En als allerlaatste sta ik nog een klein kwartiertje voor mijn gebroken spiegel wat scheve smoelen te trekken, om de vliegen die overdag op mijn neus gratis en voor niks komen uitrusten, weg te jagen.

Groetjes van flipper de flip.