.Alle spechtensoorten hakken holen uit en roffelen hun liefdeslied als volleerde drummers.
De groene specht heeft de zachtste roffel. Hij duurt een beetje langer dan èèn seconde en telt ongeveer 20 tot 30 slagen. Het gaat zo snel dat je zelfs zijn kop bijna niet ziet bewegen.
Nochtans roffelt de groene specht zelden, dit in tegenstelling tot zijn familileden: de kleine en grote bonte specht en de zwarte specht. Zijn roffel is ook opvallend zwak voor zo'n grote specht.
Die klop- en trommelgeluiden zijn de spechtentaal. Hiermee babellen zij met andere soortgenoten over het territoriumbezit, waar zij overal hun slaapplaatsen hebben, de keuze van de nestplaats, de aflossing bij het broeden, enz. Het drummen heeft dus een duidelijke sociale functie. ook met zijn drumkwaliteiten verleidt een mannetje een wijfje: hoe mooier roffel hij ten gehore kan brengen, hoe sneller hij van de straat is.
Daarom zie je ook soms een specht er lustig op los trommelen op een metalen pyloon die goed resoneert en een perfecte klankbodem vormt.
.Zijn tenen zijn echte klimhaken: vier vlijmscherpe haken waarvan er twee naar voor en twee naar achter zijn gericht. Bij heel gladde oppervlakken kan de buitenste teen van iedere poot, naargelang de noodzaak, naar buiten of mee naar boven worden gericht.
Zijn staart bestaat uit keiharde veren die dienen als steun tegen de stam. Bij de rui wisselt het middelste paar staartpennen het laatst, zodat de specht nooit zonder ruggensteuntje zit!
De groene specht is, zoals trouwens alle andere spechtensoorten, een zeer behendig klimmer. Hij klimt even behendig naar boven als naar beneden.
Dit laatste doet hij niet met de kop naar beneden, zoals de boomklever, maar hij steunt met zijn sterke staart tegen de boom en daalt majestueus de stam af.
Enkel om zijn hol binnen te glippen hangt hij soms met het hoofd naar beneden.
Die kop is bij alle spechten wel iets speciaal, ik kom daar aanstonds op terug.
Foto van de groene specht.
. Als je een perfect golvende vlucht ziet, waarbij in de opwaartse lijn de vogel heel snel met de vleugels slaat en deze daarna, bij de glijvlucht naar beneden, tegen de romp houd gedrukt en als je bovendien nog wordt uitgelachen met een helder klinkende "klu-klu-klu" lach, dan mag je zeker zijn dat je net een groene specht hebt zien vliegen.
Niettegenstaande de groene specht zijn favoriete voedsel op de grond zoekt, is hij uitermate goed uitgerust om tegen de stammen van de bomen te klimmen.
.Men heeft ook vastgesteld dat de bonte specht een eigenaardige manier van slapen heeft.
Zijn naar-bed-gaan en opstaan gebeuren volgens een vast ritueel. Veel mensen hebben ook hun vaste gewoontes voor ze tussen de lakens gaan: van het drinken van warme melk tot het lezen van reclamebladen. 'sMorgens zijn er dan weer bepaalde handelingen die behoren tot het vaste ochtendritueel.
De bonte specht gaat op een vast tijdstip slapen dat afhankelijk is van de lengte van de dag. de tijd, tussen zijn verdwenen in zijn slaaphol en het invallen van de duisternis, is telkens even lang.
Hij zet zich ook niet neer, maar hangt zich tegen de kant, juist onder het vlieggat. Dan zet hij zijn veren op , steekt zijn kop onder zijn vleugels en slaapt tot het eerste ochtendgloren. Bij het eerste daglicht steekt hij voorzichtig zijn kop uit het vlieggat en verkent hij eerst geruime tijd de omgeving. Als allles veilig is, klimt hij uit het hol, maakt dan zeer uitgebreid ochtendtoilet en vliegt dan luid roepend zijn gebied in.
De grootste vijand van de spechtenjongen is de sperwer, die pas uitgevlogen jongen dan weer voert aan zijn eigen kroost.
ETEN EN GEGETEN WORDEN: de wet van de natuur.
.Maar ,ook kannibalisme komt voor. Als er wat te weinig rupsen en larven zijn, hakt de bonte specht nestkasten open waarin jongen van mezen piepen en voeren de pasgeboren meesjes in stukjes aan hun eigen jongen.
Later, als de jongen zijn uitgvlogen en er minder insecten zijn, schakelen ze over op zaden.
Die halen ze overwegend uit denneappels.
Zij plukken de "mastentoppen" uit de bomen en vliegen ermee naar een vaste plaats. Meestal is dit een gevorkte tak, een spleet of een zelfgemaakte nis in een eikenboom. De dennenappel wordt vast geklemd en de specht peutert de zaden eruit.
Eens leeg gehaald laat hij de mastentop vallen en zo zie je soms tientallen dennenappels liggen onder een eikenboom. Dan weet je dat je onder een "spechtensmidse" staat.
De bonte specht heeft verschillende zulke smidsen in gebruik, want voor elke soort dennenappel heeft hij een aparte smidse. Zo zie je de ene keer een verzameling van dennenkegels van de grove den, onder een andere boom ligt een hoop kegels van een douglasspar, weer ergens anders vind je vruchten van een zwarte den, enz.....
Ooit zijn er van èèn specht 57 werkplaatsen geteld.
.Het broednest wordt bekleed met spaanders en mama bonte specht legt ergens tussen april en juni 4 tot 7 glanzend witte eieren en zij broedt ze ook overwegend alleen uit in 12 tot 16 dagen.
Binnen de 24 uur zijn alle jongen uitgekomen en zij leggen allen hun kopjes over elkaar zodat zij een soort "warmtepiramide" vormen.
Daarna voeden beide de hongerige magen en na 20 tot 24 dagen verlaten de jongen het nest.
Een spechtenhol met jongen hoor je voor je het ziet. Dat kleine grut maakt ongeloofelijk van zijn oren om voedsel te krijgen. Ze moeten ook niet bang zijn om zich te laten horen , want geen enkele predator kan de woning binnen.
Eigenaardig daarbij is dat de jonge spechten voor het uivliegen zachtjes tegen de binnenwand van het hol kloppen. men weet tot op heden nogn iet waarom ze dit doen.
Zelfs nadat ze de ouderlijke woning hebben verlaten blijven de kleintjes nog om voedsel bedelen en dat lukt nog ook gedurende 8 tot 14 dagen. daarna moeten ze definitief op eigen pootjes staan.
De jongen wordne hoofdzakelijk gevoed met rupsen en larven. Deze laatste worden met de lange tong die eindigt op een verhoornde harpoenpunt met weerhaken, diep uit hun gangen gehaald.
.Het baltsgedrag is zowat identiek aan dat van de groene specht. Beide schudden eerst met hun koppen naar elkaar om hun sekse kenbaar te maken en dan achtervolgt het mannetje het wijfje met een spiraalvormige vlucht rond de takken. Beide vliegen ook met een speciale "beverige" vleugelslag van boom naar boom waar de achtervolging rond de takken opnieuw begint.
Als mevrouw uiteindelijk akkoord gaat om te paren wordt het nest gekozen.
De aanzet is reeds gemaakt door het mannetje en het is ook overwegend meneer die de holte verder uithakt. Slechts af en toe steekt mevrouw een handje toe, maar meestal beperkt zij zich tot het inspecteren van het resultaat en tot het verwijderen van de spaanders. het hakwerk duurt van een drietal weken tot een maand. Als het hol klaar is heeft het een diepte van 25 tot 30 cm en is het ongeveer 15 cm breed.
Foto van Grote bonte specht, vrouw
.In het broedseizoen heeft hij een territorium nodig van ongeveer 40 hectaren. Dit is behoorlijk wat minder dan zijn soortgenoot, de groene specht die aanspraak maakt op een domein van zowat 100 hectaren.
Niet tegenstaande zijn kleiner grondgebied is het mannetje binnen de spechtensoorten een hoogwaardigheidsbekleder, want hij heeft een rood kardinaalspetje op zijn achterhoofd staan.
Het wijfje is verstoken van dit ornament, alhoewel ze het in haar jeugd wel heeft gehad. Alle jongen hebben een mooi satijnrood petje, maar enkel bij de mannetjes blijft er later iets van over.
De bonte specht is en stuk kleiner dan de groene specht en heeft zowat de grootte van een spreeuw.
Zijn korte, krachtige "tsjik"-roep hoor je tamelijk ver.
Om zijn aanwezeigheid kenbaar te maken heeft hij, binnen zijn residentie, zorgvuldig enkele goed resonerende takken of stammen uitgekozen. Die vormen zijn vaste drumstellen en daarmee maakt hij indruk op zijn buren of soortgenoten.
Met zijn geroffel lokt hij ook een wijfje. het gebeurt dat meerdere wijfjes slaags geraken om een mannetje. Zij zitten elkaar dan meestal laag bij de grond achterna rond de voet van de stam. het mannetje ziet dit wel, maar bemoeit er zich niet mee.
De Grote bonte specht (Dendrocopos major) inleiding
.Als je in het bos een duidelijke stevige roffel hoort en je kan heel vlug tellen en je telt 12 tot 16 slagen op 6/10 van een seconde, dan hoor je een Grote bonte specht.
Hij is wel de meest voorkomende in onze gebieden.
of het nu een mannetje of een vrouwtje is kun je nog niet zeggen, want beide hameren er duchtig op los.
Om het onderscheid te kunnen maken, moet je hem kunnen zien.
Na elke roffel kijkt hij even rond of iedereen wel goed heeft gezien hoe knap zijn drumprestatie wel was. in feite doet hij dit om na te gaan of de kust nog veilig is.
foto van de Grote bonte specht, man
.Het beste groeien mango's op een losse, vrij schrale bodem.Zij kunnen goed tegen droogte. Zij hebben voor het rijpen van de vruchten een droogteseizoen van 3 maanden nodig.
Als we zelf een mangoplant willen kweken, moeten we eerst de pit met een scherp mes openbreken omdat de kiem door het onrijp plekken niet genoeg kracht heeft om er zelf uit te komen. Je kunt hem in vochtige bladaarde planten en met plastic afdekken. Op een warme plek in de schaduw zullen er, als je geluk hebt, na drie weken de eerste blaadjes tevoorschijn komen. Het plastic kun je dan verwijderen en de ter plant langzamerhand aan het zonlicht wennen. het wortelstelsel zal zich ontwikkelen en moet dus in een grotere pot geplant worden. Bij ons zal de mangoboom niet groeien.
.De gigantische mangoboom symboliseert kracht en sterkte. Het Sanskritwoord amra werd vroeger gebruikt om aan een persoon of object waardigheid en bewondering toe te kennen. Het inademen van de geur van de bloem zou helpen bij liefdesverdriet.
Volgens een legende kreeg Boeddha van een dame namens Amradarika een mangotuin cadeau. In de indiase mythologie belichaamt de mango de gedaanteverandering van Prajapat, god van de schepping. Bundels van jonge takken en bloemen worden nog tegenwoordig bij bepaalde religieuze ceremoniëen gebruikt.
.In India zijn meer dan 1000 variëteiten te vinden.
Vermeerdert wordt de mango meestal door geënte stekjes. Deze planten dragen al na 3 jaar, bomen uit zaden pas na 7 jaar vruchten.
.In eerste instantie is de mango ( in de hindoeïstische Veda's godenspijs genoemd) een belangrijk voedingsmiddel voor de mensen in torpische landen. Hij is rijk aan vitamine A en C en verschillende mineralen.
Uit de pit wint men vet voor de zeep - en cosmetica-industrie.In India worden mangoproducten als geneesmiddel gebruikt. Het vruchtvlees bevordert de spijsvertering en heeft een licht laxerend effect. Mango's worden gebruikt om bloedingen te doen stoppen en het hart te versterken. Er wordt beweerd dat hij een positief effect op het functioneren van de hersenen heeft. Het inademen van de damp van mangobladeren zou keelonsteking genezen en van de hik bevrijden.
De schors bevat het zogenaamde resine. Vermengd met limoensap geneest men daarmee huidziektes.
De mango zou eigenlijk binnen de wereldhandel een grotere rol moeten spelen dan tegenwoordig het geval is. Het is tragisch dat de helft van de rijpe vruchten ongebruikt wegrot. Het probleem is dat hooguit drie maanden lang geoogst kan worden. Daar waar wel geëxporteerd wordt, worden de vruchten onrijp geplukt. In gekoelde laadruimten worden zij naar onze streken getransporteerd. Natuurlijk heeft dit nadelige gevolgen voor de smaak. In feite weten wij niet hoe een echt rijpe mango smaakt.
de mango is zeer geschikt voor de verwerking tot producten als mangochutneys, compote en voedingsmiddelen voor baby's, mangoijs en mangoyoghurt.
.De altijd groene mangoboom is èèn van de grootste fruitbomen ter wereld. Hij kan meer dan 25m hoog worden. De leerachtige bladeren met hun pregnante nerven zijn 10 tot 20 cm lang. Ze zijn in het begin bleekroze en worden later donkergroen, lijkend op die van laurier. De witte, gele of lichtroze bloemen zijn of mannelijk of tweeslachtig en zitten aan 10 tot 16 cm lange pluimen. Zij ontwikkelen zich tot de sappige vruchten die met lange stelen aan de takken hangen. Er zijn vruchten die nauwelijks groter zijn dan een abrikoos, terwijl anderen een gewicht van 2 kilo bereiken. De vorm is langwerpig ovaal, nier of hartvormig. De kleur van de schil van rijpe vruchten kan groen, geel , rood of oranje zijn. Het vruchtvlees is meestal goudgeel, zacht en licht vezelig. Er zijn soorten met papachtige inhoud, die door een kleine opening er uit gezogen kan worden. De grote ovale pit is moeilijk van het vruchtvlees los te maken. Hij omsluit een kiem of meerdere kiemen, waaruit zich slechts èèn bevruchte eicel ontwikkelt. Mango kan een lichte terpentijnsmaak hebben, die van ras tot ras verschilt.
.Oorspronkelijk was de mango bekend onder de namen ambag, aniba en amba. De Tamielse naam man-kay oftewel de Singhaalse term man gas(gas= boom) leidden tot de huidige naam mango.
Mangifera betekent zoveel als boom die mangovruchten draagt.
.Inheems is de mangoboom in de indo-burmesische streken. India is tegenwoordig het enige land waar wilde mangobossen met hun verschillende variëteiten groeien. De mangiferafamilie omvat c.a 60 boomachtige soorten, waaronder de bekende Mangifera indica. Tegenwoordig is hij in alle tropische gebieden als cultuurplant te vinden, maar ook in subtropische zoals Florida, Zuid-Afrika, Israël, Cyprus en Egypte. Als cultuurplant duikt de mangoboom voor het eerst in Maleisia op en rond 1400 na chr. op de Filppijnen.
Daarna veroverde hij de Zuid-Aziatische landen. De verdere verspreiding gebeurde door de Portugezen.Vermoedelijk brachten zij deze vrucht aan het begin van de 16 e eeuw van Goa (India) naar Oost-Afrika, West-Afrika en tenslotte naar Brazilië. Van daaruit vonden zaden hun weg via Jamaica en Mexico naar Florida en Hawai. In Kernland (Australië) werd de Mango in 1870 geimporteerd.
Mango wordt ook in Zuid-Spanje en Noord-Afrika geteeld.
.Mango is naast banaan en ananas de belangrijkste tropische vrucht die sinds 4000 jaar gecultiveerd wordt. Het is de nationale vrucht van India, geworteld in de geschiedenis van dit land. Zowel voor de hindoes als ook voor de boedhisten heeft hij religieus symbolische betekenis.
