Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
In mijn tuin logeren 2 tortelduifjes. Ze zijn altijd samen en zitten op het schot van de tuin tussen de buren en mij. Ze zitten altijd met hun kopjes naar mijn kant, maar hebben wel bedacht dat mijn kant ook de wc-kant is, want dan draaien ze zich om en poepen er lustig op los. Maar dat mag van mij, ze draaien zich dan ook weer gezellig om.
Ik heb ze gisteren heel lief op het randje van het schot de liefde zien bedrijven, zo schattig. Niks verlegen, gewoon schaamteloos op het randje.
En nu vanavond zaten ze lief naast elkaar, in het avondzonnetje. Ik ontdekte dat Mevrouw Duif ook onderkinnen heeft. Ze had haar kopje heerlijk op haar borst liggen en de plooitjes zag ik tussen de veertjes te voorschijn komen. Mijnheer Duif zag dat met veel genoegen aan werd er zelfs weer romantisch van en wou eigenlijk nog wel een poging wagen om te vrijen. Maar in gedachte hoorde ik Mevrouw Duif zeggen: Ik zit lekker, NU EVEN NIET ! .
Ja, was u ook iemand die bang voor de tandarts was ? Nou ik wel dus,
helemaal over mijn toeren als ik naar de tandarts moest en jammer voor mij, ik had een heel slecht gebit. Dus onvermijdelijk , dat ik al op vroege leeftijd aan een bovengebit moest.
Dus op naar de tandarts In de wachtkamer kreeg ik het al Spaans benauwd. Alleen de geur al maakte me misselijk, dus op van de zenuwen naar binnen. Was zo zenuwachtig, dat de tandarts mij al 4 verdovingspuitjes had gegeven en nog was ik niet verdoofd .Nu, ik moest uiteindelijk elke dag een tand laten trekken, anders werkte de verdoving niet.Nou, om een lang verhaal kort te houden, ik heb drie maanden zonder bovengebit gelopen, want ik was ook geen type om meteen na het trekken, het gebit in mijn mond te krijgen. Heb een pijngrens van nul komma nul !
Nu was de heuglijke dag daar, dat ik mijn gebit kon ophalen. Mijn man was deze keer mee; wij naar binnen Moet even vertellen, dat de tandarts zwart-witte tegels op de grond had. Nou, daar komt de tandarts met mijn gebit aan. Hoe het kwam weet ik nog niet, maar vlak voor hij het wou passen ik lag achterover in die gevreesde stoel liet hij het uit zijn handen vallen en ja hoor, het spatte in stukjes op de zwart witte tegels ! Maar van de zenuwen en dat gezicht van de tandarts, ging ik zo hard lachen, dat èn mijn man èn de tandarts, mij verstoord aankeken. Maar dat werkte nog erger op mijn lachspieren en even later samen, met de tandarts op de zwart witte tegelvloer, witte tanden zien te zoeken en dan niet meer te mogen lachen omdat het natuurlijk best rot voor de tandarts was. Maar ik kon er echt niets aan doen, ik heb geloof ik wel tien minuten zitten lachen of proesten om niet te lachen. Mijn man keek mij op een gegeven moment zo woedend aan, dat ik toen van schrik ophield met lachen.Het duurde weer twee weken voordat ik een mooi bovengebit had.
Heeft u last van het ouder worden ? Ik niet echt, maar weet wel dat ik 21 jaar geleden, geen 40jaar wouworden en waarom zal u misschien vragen ? Ja ik vond het gewoon moeilijk. Want ik had het idee opgevat, dat je eigenlijk overal net tusseninzat. Je hoor niet meer bij de jongeren, je hoort nog niet bij de ouderen ,waar hoor je dan wel bij ?
Zo zat het met mij. Toen ik dus 40 jaar zou worden, zat ik echt in een dip.
Laat dit jaar maar overgaan, ik ben er niet, doe net of ik niet thuis ben. Maar dat ging natuurlijk niet door. Dus ja, toen het s nachts 12 uur was, zei mijn man :
Gefeliciteerd schat met je 40ste verjaardag !
Hij pakte de koe gewoon bij de horens, ik reageerde lauw. Het werd 1 uur, het werd half twee, mijn manzei:
Wordt het geen tijd dat we naar bed gaan ?
Nee nog niet, want als ik dan waker word, ben ik 40 !
Lieve schat het is inmiddels half drie, dus je bent echt al twee en half uur 40 !
Daar kon ik niet meer omheen, dus toch maar slapen dan.
Ik had gewoon de andere dag visite en gebak en ook cadeaus, wat ik toch heel stiekem wel mooi vond
Misschien heeft u al een beetje gelezen dat ik een kruidje-roer-me-niet ,,
ben ?
Ik spring vaak van de hak op de tak. Mijn hoofd denkt dan vlugger dan wat ik op wil schrijven. Zo ben ik ook wispelturig, eerst wil ik het zo en dan later toch maar weer zo. Dat is me een keer vreselijk opgebroken
Simon, mijn man, had nieuwe vloerbekleding gelegd. Het was lichtgrijze vloerbekleding. Het was nietmijn keus, vond het veel te licht, maar toen het klaar was, zag het er schitterend uit. We moestende huiskamer weer opnieuw inrichten. We hadden een hele grote parapluplant. Het was een prachtige plant, hele lange stelen en dan aan de bovenkant echt allemaal losse blaadjes naast elkaar, net als een paraplu. Het was een waterplant, dus hij (of zij)stond flink in de modder en was bijna niet te tillen.
Simon vroeg: Waar wil je de plant hebben ?
Na wat heen en weer gepraat, wou ik de plant wel in de hoek hebben. Simon zet de plant in de hoek. Hij moest nog een boodschap doen, dus werd ik alleen gelaten, in mijn lege kamer met plant. Nu, u voelt hem zeker al aankomen ?
Ik dacht ineens, ik vind die plant daar niet zo mooi staan kan toch ? Oh help, had ik dat maar niet gedacht, want ik altijd meteen doen, nooit nadenken
Begin aan de plant te trekken, want hij (of zij) was echt zwaar, door al dat modderwater. En ja hoor, ik trek zo de plant om, al dat modderwater over mijn nieuwe lichtgrijze vloerbedekking. Het leed was niet te overzien ! Mijn hart stond bijna stil. Wat moest ik doen ? Mijn hart zei: Pak badlakens, dep alles op, maar mijn verstand, (dat beetje wat ik dan nog had), zei: Je kunt het beter op laten drogen en dan stofzuigen, diegedroogde modder.
Ik heb pen en papier gezocht en een briefje aan Simon geschreven, dat het mij ontzettend speet en dat ik voorlopig even uit zijn buurt bleef Dat was het verstandigste wat ik kon doen. Het was wel laf, maar ik moest hem wel de gelegenheid geven om af te koelen.
Het is goed gekomen er stond alleen geen parapluplant meer, ik heb er maar niet naar gevraagd
Sven heeft afgelopen zaterdag zijn diploma voor B-zwemmen gehaald.
Heerlijk om als oma daar bij te zijn . Al die kleine mensjes, die allemaal zo veel moeilijke opdrachten moesten doen, om het diploma te halen, het was echt
ontroerend. Er waren ook heel veel vaders en moeders, opas en omas aanwezig.
Indra, mijn kleindochter, was ook mee. Eerst vond ze het allemaal wel spannend, maar later duurde het haar toch echt te lang en had ze een plekje gevonden waar ze heerlijk ging liggen. Ze had wangen als bellefleuren, want het was ook gigantisch warm in het zwembad. Dat moest wel, want de kleintjes die uit het zwembad kwamen hadden evengoed het kippenvel op hun lijfje.
Hij heeft het goed gedaan en is geslaagd. Alle kinderen die deze middag zwommen waren geslaagd gelukkig, maar het zou zo sneu zijn als sommigen het niet gehaald hadden. Later zijn we een ijsje gaan eten om het te vieren. Indra was erg moe, kon niet goed kiezen welk ijsje ze wou hebben en toen ze dan een ijsje kreeg, die ze echt zelf had uitgezocht, wou ze drinken inplaats van ijs.
Mamma zei: Je wou dit ijsje, dus dit wordt het !
Nou brullen ! Kreeg het ijsje niet voor ze stil was. Ze kon het toch 10 minuten volhouden.
Pappa zei: Dan eet ik het op !
Toen koos ze toch maar voor het ijsje . Met dikke tranen nog op haar wangen, werd het ijsje naar binnen gelepeld. Al met al was het toch een geslaagde middag
Ik dacht dat ik mijn computer als grote vriend beschouwde, maar zelf je grootste vriend kun je ook haten. Als hij niet wil laten zien, wat ik wil zien, haat ik hem
Elke dag uitkijken naar dat ene bericht, maar het kwam niet. Dacht toen, ik zet je uit, stomme pc !Doe je gewoon een paar dagen niet aan
Maar dat kon ik precies 1 dag volhouden, toen was de verleiding weer te groot en het is ook zo makkelijk, op het knopje drukken en hij is er weer voor mij.
Dus sorry pc, zo fijn dat jij niet kwaad kunt worden, want als ik jou was, zou ik de hele boel even saboteren en denken: Dit pik ik niet ! Maar daar heb jemij ook voor nodig dus, helaas. Je hebt het trouwens weer goed gemaakt, het bericht kwam en je hebt het keurig doorgestuurd .
Ja, we waren dus in het gemeentehuis getrouwd; nu moest er nog in de kerk getrouwd worden.
Wijzelf hoefden niet zo nodig, sinds we volwassen waren, hadden wij zo onze eigen gedachten over ons geloof, maar allebei de ouders waren zeer gelukkig als we dat deden. We moesten een paar keer van te voren bij mijnheer Pastoor komen, om de mis door te spreken.
Daar hoorden we ook, dat, als de mis afgelopen was, er altijd een bloemetje gebracht werd, naar een zijaltaar, het Maria altaar. De bloemist, die ook mijn bruidsboeket had gemaakt, had zijn winkel vlak bij de kerk; hij sprak met ons af, als hij wist hoe laat ongeveer de mis afgelopen was, hij het bloemetje voor het Maria altaar zou brengen, dan hoefden we niet zo te zeulen met de bloemen.
We hadden een indrukwekkende Dienst achter de rug; wij zaten op onze knieën vooraan in de kerk, de familie achter ons. Nu was het moment aangebroken, dat het bloemetje voor Maria naar het altaar werd gebracht, maar geen bloemetje !
We hadden zeker een kwartier gewacht en nog geen bloemetje. Achter onze rug begonnen de mensen te kuchen, te schuifelen met hun voeten en het gezicht van nu officieel mijn man, stond op onweer.
De koster kwam eraan. Dat is de man die alles in de kerk regelt, waardoor alles op rolletjes moest lopen. Hier kon hij echt niets aan doen,maar hij kwam toch met een alternatief, hij bracht een grote, witte kaars mee en fluisterde naar ons dat we dan de kaars maar naar Maria moesten brengen.
We mochten opstaan, onze familie nog steeds achter ons; de twee misdienaartjes, schattige jongentjes, die dan ook meehelpen de mis te verzorgen, liepen voor mij uit. Wij moesten dus zijwaarts naar dat Maria altaar.
De Koster steekt de kaars aan, ik krijg hem in mijn handen, de misdienaars gaan lopen, ik ging lopen met mijn brandende kaars; ik had al die tijd, dat gekuch en geschuifel gehoord achter mijn rug, dus ik wou alleen maar even kijken naar de familie, maar ja, ik had de brandende kaars in beide handen vast, draai mijn hoofd , (met de tule sluier langs mijn gezicht) wat naar opzij, ja, en het is dat de fotograaf net een foto wou maken. Hij gooit de misdienaartjes allebei een kant op, ik schrok me een ongeluk, want ik had niets in de gaten, maar ik had met mijn sluier boven de kaars gehangen en die was in brand gevlogen !
De fotograaf springt op mij toe en heeft met zijn handpalmen, mijn sluier gedoofd.
En weet u wat mijn man op dit moment zei ?.... Heel hard GVD !Dat iseen afkorting van een vloek, die je dus zeker niet in de kerk mag zeggen
Nou daar stond Elsje dan, ze huilde tranen met tuiten, een stuk van de sluier helemaalgesmolten, voor het Maria altaar.
Later vertelde de fotograaf, dat hij er al expres, extra, op gelet had, want hij had al meegemaakt dat iemand zijn hele sluier in brand gevlogen was. De fotograaf had echt de blaren in zijn handen. Ik wist ook niet hoe ik dat vergoeden kon. Mijn schoonmoeder had later een klein schaartje bij zich; stukje sluier werd er afgeknipt, een haarspeld uit mijn moeders haar zorgde ervoor dat er niets meer van te zien was.
Inde winkel van Sinkel is alles te koop. Hoeden en petten en dames korsetten.
Ja dat was een spreuk vroeger, nou, de hoeden en petten zullen er nog wel zijn maar dameskorsetten ?
Geloof het of niet, maar toen ik 14 was kwam mijn moeder al met een akelig roze korset aanzetten, een met allemaal ijzers erin. Aan de achterkant van die lange veters. Mijn moeder vond dat ik toen al een buikje had en dat moest verholpen worden door dat korset. Er zaten ook van die jarretels aan, met die roze rubberen dopjes waar je de kousen aan vastmaakte. Nou ik vond het een verschrikking, want je kon niet bukken en haast niet ademen, zo strak had mijn moeder de veters aangetrokken.
Ik bedacht er wat op Ging bij mijn moeders jongste zus mijn beklag doen zei dat het hartstikke ouderwets was. De zus van mijn moeder heeft met haar gepraat en uitgelegd dat het eerder slecht was dan goed zon korset, omdat je dan helemaal zelf je buikspieren niet meer gebruikte. Geweldig zoals ze voor mij in de bres sprong en gelukkig was dat ook meteen het einde van het roze korsettijdperk
Ja, de trouwjurk paste gelukkig, na wat kunst- en vliegwerk, van mijn lieve moeder.
Dus op naar het stadhuis, waar Simon even zijn hoge hoed moest opzetten voor een groepsfoto. Nou, toen had ik de lachkriebels, want stond echt vreemd. Daarna. naar binnen
We moesten allemaal in een rijtje, achter elkaar zitten; eerst wij met de ouders, daarachter broers en zussen en daarachter de familie en daar weer achter alle kennissen.
We hadden een hele jonge ambtenaar, die vreselijk zn best deed, maar het was zo saai en aangezien ik slecht geslapen had en de ambtenaar na elke twee woorden even een pauze hield, zo van: Geacht Bruidspaar....... op deze heugelijke dag........komen wij hier samen......
Dus u kunt zich wel voorstellen dat, als je al slecht geslapen hebt, je dan niet op zon droogstoppel zat te wachten en heel voorzichtig gingen Els haar ogen even dicht Oei, gauw weer open, maar bij de volgende pauze was het weer raak, de oogjes gingen gewoon toe
Maar de ambtenaar had een vrouwelijke hulpen die had het in de gaten; ze had een hout hamertje op tafel liggen en opeens, geeft ze toch een lel met dat hamertje op de tafel ! Nou echt, ik vloog recht ,van mijn stoel op, schrok mij helemaal een hoedje. Ik heb nog fotos waarop iedereen zit te lachen en ik maar een beetje wezenloos kijken.Ja dat is toch wat, op je eigen bruiloft in slaap vallen !
Ik heb nog een anekdote over mijn bruiloft,maar die komt de volgende keer weer
Ja ik had onlangs verteld over de verkering, nu die bleef aan, dus zouden we trouwen gaan.
Mijn ouders waren niet rijk, dus ik moest voor mijn eigen trouwjurk zorgen.
Zon drie maanden voor mijn trouwen, zag ik een advertentie in de krant :C & A had bruidsjurken, die hadden in de etalage gestaan, waren iets smoezelig geworden, gingen voor een zacht prijsje weg. Had een prachtige bruidsjurk op de kop getikt, met vanaf elke schouder een smalle sleep, echt mooi satijn met allemaal margrieten er op, was er erg blij mee.
Dus de jurk naar de stomerij, prima
Eindelijk na drie maanden , was de dag daar, dat ik ging trouwen. Heel veel stress, om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Daar was het moment dat ik mijn bruidsjurk aan zou trekken en wat denkt u, juist,ik kon er met geen mogelijkheid meer in !
De ritssluiting ging gewoon niet dicht. Ik was in die drie maanden gegroeid.
Dat was paniek ! Jurk weer uit, mijn moeder vond twee coupnaadjes achter in het rugpand, werden er met spoed uitgehaald. Ja, je zag allemaal kleine gaatjes. Moeder nog de strijkbout met de perslap erop, dus toen waren de naadjes plat geperst. Toen weer de jurk aan, peentjes gezweet, maar hij kon nu aan. De rits kon dicht en de smalle sleepjes hingen voor de naadjes. Dus Els was gered, er gebeurde die dag nog iets, maar daar ga ik de volgende keer weer op in.
Ja, je wordt groter en je krijgt verkering, stapel verliefd, kan niet wachten tot hij weer komt. Gaan maanden overheen . Pa en ma moeten die jongen eerst wat beter leren kennen, dus elke avond afscheid nemen bij de deur en dat duurde soms lang hoor.
Uiteindelijk, ja hoor, de verkering mag blijven slapen een weekend. Groot feest natuurlijk.
En als je dan weet, dat je geliefde in de kamer op een opklapbed ligt, moet je
s nachtsnatuurlijk even welterusten wensen en och, even tegen hem aan kruipen kon toch geen kwaad ?
Dus heerlijk knuffelen We genoten volop. Oh oh,was even vergeten dat mijn vader elke nacht in de kamer een glaasje prik dronk en een stukje kaas at.
Dus hoorde we ineens pa aankomen liep in dezelfde gang, waar ik door moest om naar mijn eigen bedje te gaan, dus een vluchtroute was er niet !
Mijn pa zal echt gedacht hebben: Ik heb nog nooit iemand zo raar zien slapen, met zijn knieën helemaal krom en een tikje omhoog ? Gelukkig kon hij niet doorheen de dekens kijken, want dan had hij gezien dat ik dubbelgevouwen lag, onder mijn geliefde zijn knieën Mazzel dat ik klein ben !
Nu we het toch over muizen hebben Chris had wat met muizen hoor.
We gingen een keer met de kaartclub op zondag naar Antwerpen. Daar was een hele grote markt, waar van alles en nog wat werd verkocht. Hartstikke leuk. De familie mocht ook mee, dus we hadden Chris 's morgen wat geld gegeven, dan kon hij op de markt wat kopen. Er werd echt van alles verkocht, ook beestjes. We hadden tegen Chris gezegd, dieinmiddels tien jaar was: Ga maar even over de markt kijken, dan zien we je wel weer bij de bus. Die stond vlak bij de markt. Prima, wij hadden het naar onze zin en Chris ook .
Nou, het was allemaal verzamelen bij de bus en weer op huis aan.
Dat ging maar even goed, we vonden wel dat Chris zich wat verdacht gedroeg, maar konden niet zeggen hoe ? Blijkt dat Chris een muis had gekocht en ons daar niet van op de hoogte had gebracht, want dan had hijhem meteen weer terug kunnen brengen. Maar de bus reed al een tijdje en Chris dacht, laat ik nog even naar mijn muisje kijken, want nu zijn we al zo ver weg van die markt, dus geen probleem ! Tuurlijk wel ! De muis was Chris te slim af en ontsnapte in de bus. Nou, wat een ellende ! Chris achter die muis aan in het middenpad, tussen de rokken van alle vrouwen, die moord en brand aan het gillen waren. Mannen die woest waren en Chris maar zoeken. Het eind vanhet liedje was dat de bus stopte en wachtte tot de muis zijn vrijheid tegemoet ging en Chris witheet achterliet. Geen muis, geen centen en een hele week straf, want het kon er bij ons niet in dat het echt per ongeluk was
Ja, kleine kinderen worden groot. Toen Chris (mijn zoon) een jaar of 5 was ,speelde hij al in de buurt op straat. Op een morgen komt hij thuis met een klein doosje in de hand. Ik vraag wat heb je daar in dat doosje ? Heel voorzichtig werd het opengemaakt en vol trots laat hij mij een witte muis, met rode oogjes,zien. Hij hield hem heel voorzichtig vast en zijn kindergezichtje straalde.
Ik was wel verrast, maar moest ook glimlachen om dat blije gezichtje.
Hoe kom je eraan ? vroeg ik.
Van een mevrouw gekregen, ze woont verderop en ze had nog veel meer doosjes en elk kindjewat ze zag kreeg zon doosje. Lief hé mam ?
Nou.....lief ? Die mevrouw, die had dat wel zo bedacht, waarschijnlijk had zij ook kinderen, die ooit een muis wilden en nog een en toen waren er, iets later tien muizen en dan ? Nou, dan maak je zelf doosjes en stopt in iedere doos een muis en deelt ze gewoon uit ! Zij van het probleem af ! Ja, wat toen ? Ik kon niet anders dan iets zoeken waar de muis in kon wonen, als noodwoning.
Ik had het gevonden we hadden al diverse keren een goudvis gehad, in zon ronde kom en die kom stond nu weer leeg, want het verdriet om zon goudvis zijn dood,( WAT CHRIS ZELF DEED, HIJ GAF HEM TE VEEL ETEN EN KNUFFELDE HEM TE VAAK ) moest eerst slijten.
Dus de noodwoning gereedgemaakt, had nog geen zaagsel, een krant werd in hele kleine snippers gemaakt. Chris vond dat prachtig, ik niet want het duurde minstens 1 uur; de snippers moesten toch klein ?
Ik had al eens een paar keer goed naar de muis gekeken en vond hem/haar (?) eigenlijk best wel groot en dik, maar ja er kwam niet dagelijks een witte muis voorbij .
Dus Muis (zo werd hij genoemd), mocht in de woning; er werd een stukje kaas bij hem/haar (?) gelegd en ja hoor hij/zij (?) voelde zich prettig, scharrelde door de snippers en at wat van de kaas. Dus we hadden een Muis.
U zag de vraagtekens al ??? Gelukkig was ik altijd het eerst op en elke morgen moest ik toch wel even naar Muis kijken ,wat best heel leuk was, maar op een ochtend dacht ik waar is Muis ?
Ik lichtte voorzichtig wat snippers op en ja hoor daar lag Muis. ZE lag in een soort holletje ,toen ZE mij zag ging ZE staan en toen zag ik allemaal wriemelende roze beestjes, een stuk of5 piepkleine muizenbabys.
Ik hou van mijn zoon en ik hou van muizen, maar ik zag mij toch ook nietzelfgemaakte doosjes muizen uitdelen. Chris had de hoofd prijs gehad, moeder muis ! Dus heel voorzichtig heb ik de babymuisjes uit het holletje gehaald en heb ze hardvochtig door de wc gespoeld en nu krijg ik allemaal dierenliefhebbers op mijn dak
Maar we hebben nog jaren van moeder MUIS genoten, in een prachtig kooitje dat ik, uit schuldgevoel, meteen die dag gekocht had, want ik was tenslotte opgezadeld met een moeder muis en wou echt niet andere moeders er ook mee opzadelen.
Op de markt is je gulden een daalder waard. Ja dat gezegde, gaat nu niet meer op, met de euro. Maar dat de markt een heerlijk iets is, dat is waar. Ik ben gek op de markt, maar ik ga er toch weinig naar toe. Bij ons in Den Helder is er in de binnenstad, op zaterdag in de Beatrixstraat, een grote markt. De hele straat is dan een groot marktgebeuren, Ja het ziet er heel gezellig uit, heel zorgvuldig alles uitgestald, om ons, de klanten, te verleiden.
En dat we verleid worden, dat is zeker, wat dacht u ? Van alle geuren die je opsnuift, als je over de markt loopt. Laten we samen eens een rondje maken, om te beginnen, op het Bernardplein staat er om deze tijd een hele mooi kermis- oliebollenkraam. Om te zien al oogstrelend, maar om te ruiken oooh, echt zeer verleidelijk, aangezien ik nog steeds worstel met een overgewicht van 20 kilo. Vandaar dat ik echt zo weinig mogelijk naar de markt ga ! Maar komaan, we zijn er nu, dus
Als we de geur van de oliebollen in onze neus hebben, lopen we weer terug naar de Beatrixstraat. Hoek Beatrixstraat - Bernardplein, is een kraam waar je alles kunt kopen wat met kippen te maken heeft en dat is best veel. Maar, daar draait ook een grill met allemaal goudgele haantjes, gauw doorlopen Je valt van de ene geur in de andere, twee stappen verder, staat een klein kraampje waar de Chinees heerlijke kleine loempias verkoopt, of zalige pasteitjes. Jaja,verder maar
Natuurlijk kom je ander kraampjes tegen, met kleding, met sieraden, met beelden, met drogistwaren, enz ,enz. Maar we hadden het over de verleidelijke geuren. Ja hoor, wat ruik ik nu voor een heerlijke geur ? Gebrande Pindas, nog harder voorbij
Dan is er nog de Patat kraam,,
Hele puntzakken vol,knapperig gebakken Frietjes,liefst met een, hele klodder frietsaus
De visboer,die Kibbelings bakt. Dat zijn stukjes kabeljauw in een krokant jasje, met een lekker sausje erbij.En soms is er ook nog de stroopwafelbakker (je ruikt ze al op afstand) die kleine heerlijke stroopwafels bakt, of een hele grote, echt zalig hoor. Ja, ik weet echt, hoe het allemaal proeft, want als ik dan op de markt kom mag ik van mij zelf één van deze verleidingen kopen en moeilijk is dat ! Want ik vind alles lekker en ik kan ook gerust wat naar binnenstouwen.
Begrijpt u nu, waarom ik u met een noodvaart over de markt liet lopen ?
Een enkele keer blijft het dan ook niet bij één verleiding. Voor mij is dan ook de beste oplossing om NIET naar de markt te gaan. Maar ja, ik ben ook maar een mens, die soms de verleidingen gewoon niet kan weerstaan. Ik geniet er dan ook
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
