Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
De zondag, nog voor veel mensen de dag des Heren.
Ik ben katholiek opgevoed, de zondag was vroeger toch wel een beetje Heilig. Wij hadden doordeweekse kleren en zondagse kleren.
De zondag was voor ons altijd een rustdag. In zoverre, mijn vader was dan de hele dag thuis dat vond ik altijd heerlijk, mijn vader was niet katholiek en ging dus ook niet mee naar de zondagochtend mis. Wij gingen wel met mijn moeder, maar als we dan thuis kwamen dan rook het al naar koffie en warme chocolade Mijn vader was een man die niet veel zei, hij liet het opvoeden eigenlijk geheel aan mijn moeder over, hij werkte elke dag super hard om zijn gezin alles te geven wat mogelijk was. Zondags kon hij zo heerlijk genieten in zijn luie stoel met zijn krantje, zijn kanariepietje naast zijn stoel op een tafeltje. En als er dan niet te veel herrie was, dan was het voor hem al gauw goed. Maar als je ziek was stond hij aan het bed met warme drankjes, als er echt eens iets was waarmee je niet uit de voeten kon, kon hij zo goed luisteren en poetste dan het hele erge er van af.
Zondagmiddag moesten we ook naar de kerk, daar waren niet altijd even blij mee, want de zondag was ook onze vrije dag, we hoefde niet naar school, in de tijd dat ik op school zat gingen we ook zaterdagmorgen nog naar school. We wilde smiddags lekker buiten spelen en niet weer in de kerk zitten, een enkele keer spijbelde we wel eens want onze moeder ging smiddags niet mee. Ja de zondag blijft voor mij nu ook nog steeds een dag waarop je niet je vrienden gaat bellen, ze hebben hun eigen gezin die willen ook samen zijn, niet je zoon bellen want een keer in de 14 dagen komen de kindjes bij hem, daar wil hij ook optimaal van genieten. De zondag moet ik nu alleen zien door te brengen, soms gaat het goed, soms lijkt het wel een hele lange dag. Als ik opgewekt ben zet ik voor mij zelf thee, maak ik een lekker ontbijtje, dan zie ik wel hoe de zondag verloopt, maar vandaag is het heel grauw buiten, ik voel me een beetje zielig, ik ben dan wel erg blij dat ik Rocky heb, als ik dan smorgens mijn ogen open doe en Rocky meteen een kus op zijn neus kan geven, met mijn nepnagels heerlijk onder zijn kin kan kroelen, god wat ben ik dan blij met hem, hij is warm en vind het heerlijk om gekroeld te worden.
Vandaag deze zondag, ik zit niet in mijn zondagse kleren, ik zit in een oud vest en een jogging broek, wel een heerlijk broodje gemaakt met een grote kop thee. Ik kan nu gewoon met u allen praten via mijn p.c. dat is toch ook een wonder hoor. Meestal ga ik ook allerlei dingen koken op zondag, maar dat heb ik gisteren gedaan, ik ga proberen of ik met mijn nepnagels kan accordeon spelen, eigenlijk zit ik al heel lang tegen een schilderij aan te kijken die nog af moet, het is al weer volop herfst, dus een leuk herfst stuk op tafel is ook in de planning, dus niets zielig, gewoon aan het werk, ja maar het is zondag !!!!
Prachtig vind ik ze nog steeds, maar nu in de praktijk moet ik er mee leren omgaan. Op de pc de goede letter aanslaan, valt even niet mee
Ik tik nu geregeld een letter hoger aan om dat deze nagel langer is.
Mijn kettinkje met het clowntje er aan, een geschenk van mijn moeder en zus, die kreeg ik wel af, maar de volgende morgen echt niet weer om. Ik kan het oogje niet meer in het sluitinkje krijgen, de nagel zat er wel tussen maar niet het oogje. Ik geef heus niet gauw op, maar als je dan probeert voor de spiegelte kijken of het zo lukt, beslaat de de spiegel van mijn eigen lucht, een wazige vlek op de spiegel, het word nog moeilijker. Ik blijf natuurlijk oefenenhet moet toch weer gaan lukken, ik ben nu eenmaal niet in de luxe positie dat ik smorgen vroeg kan vragen Schat kun jij even mijn kettinkje omdoen, erg jammer want sinds ik het kreeg, al weer heel wat jaartjes geleden, hangt het om mijn hals. Ik geef helemaal niet om dure sieraden, maar dit kettinkje is mij zeer dierbaar. Dus toch maar weer op gevoel oefenen. Ik hoor u denken: dan vraagt ze het toch aan iemand? er is toch altijd wel iemand te vinden die het even om wil doen?
Ja dat is vast wel het geval, maar het clowntje heeft nog al scherpe voetjes en armpjes, en daar heb ik echt last van s,nachts. Maar ik vraag het toch vandaag aan iemand,dan komt het oude gezegde;
Het was zo goed uitgedacht en het is ook goed, maar als je het in de praktijk wil brengen, kan het zijn dat er even iets niet helemaal goed gaat. Ik wou vandaag een snipperdag, dat betekend voor mij, geen huishoudelijke klusjes, lekker in bed lezen, niet ergens heen, geen visite.
Wel even Rocky in de tuin laten plassen, dan gauw naar mijn bed, ik had een kop koffie gemaakt 2 sneetjes brood, de strijkplank over mijn bed geschoven, daarop de koffie, het brood, boek en mijn brilletje. Ik lag er nog niet in, dus heel voorzichtig onder het dekbed, niet voorzichtig genoeg, stoot mijn knie tegen de strijkplank, de koffie zwiept over de beker heen, mijn lammetjes van het overtrek, kregen voor het eerst koffie.
Toen wou ik de strijkplank even een eindje wegschuiven, pak ik per ongeluk de hendel onder de strijkplank beet die er voor zorgt dat de plank omhoog of omlaag gaat. De strijkplank ging nu omlaag en ik zat klem tussen strijkplank en bed pffff. Eerst maar de beker koffie leeg drinken dan kan die geen kwaad meer, toen kon ik zonder veel trubbels de strijkplank verschuiven. Ik uit bed, keukenpapier gepakt, de koffie opgedept van het schaapjes overtrek.
Daarna lekker weer in bed met mijn super spannend boek die ik nu wel weer op de strijkplank over mijn bed kon zetten, dat is best handig, want het zijn meestel dikke pillen, dat houd moeilijk vast. Nu staat het boek op de strijkplank, en hoef ik het maar lichtjes tegen te houden om makkelijk om te slaan. Dus het blijft een super uitvinding, maar je moet eerst even oefenen en het liefst zonder een volle beker koffie.
Ik had een prachtig verjaardag cadeau gehad, een bon voor een nagelstudio.
Een vriendin heeftd altijd van die mooie nagels, dat zei ik vlak voor mijn verjaardag ook nog tegen haar, wat een verbazing, op mijn verjaardag kreeg ik een bon van haar, voor kunstnagels. Joh, dat is toch niets voor mij, op mijn leeftijd, ik durf er niet eens naar binnen te gaan, aan die worst vingertjes van mij is niets meer te verbeteren. We gaan samen niet zeuren. Dus het grote avontuur begon zaterdag om 3uur. En ik ben helemaal gelukkig met de mooie nagels en vingers die ik nu heb. Mijn vingers lijken nu langer, mijn nagels worden niet zo gauw vuil, het is gewoon een wonder. Jammer dat het wonder 45 - kost, ik kreeg deze nagelstudiobon voor mijn verjaardag. Maar een ding is zeker, ik kijknu uit wat ik allemaal uitgeef, en ik ga zeker zorgen dat ik mijn nagels kan bij houden. Als ze hard groeien moet je ze na drie weken laten opvullen . Maar als ze dan weer drie weken verder zijn dan zijn er weer nieuwe nodig. Ik ben nu zelf grootste fan van mijn nagels.
Ik had er vannacht al een nachtmerrie over, ik was aan het soppen geweest en mijn nieuwe nagels waren allemaal gebroken, dus ik had maar 2 dagen van mijn mooie nieuwe nagels mogen genieten. Hele opluchting, toen ik wakker werd zaten mijn nagels, nog glimmend en wel erop.
Er zouden een heleboel gezegdes en uitdrukkingen niet zijn, als we geen nagels hadden, o.a:
Nagel bijters, mensen treiters
Je ogen uitkrabben (waarmee? als je geen nagels hebt.)
Het bloed onder de nagels weghalen
Geen nagels om op zijn gat te krabben
Je bent een nagel aan mijn doodskist
(volgens mij is dat een ander soort nagel)
Als we geen nagels hadden, wat doen we dan met jeuk?
Zebra vinken, zo heten de kleine gekleurde vogeltjes die ik dus in een kooitje heb. Ik had er helemaal geen problemen mee, ze hoorde gewoon in dat kooitje. Maar nu ik de fotos heb gemaakt en ze op mijn p.c. zag, toen voelde ik in ene iets van droefheid voor de vogeltjes. Ze zitten jaar in jaar uit maar in dat kooitje, deze zullen vast hier in kooitjes geboren zijn dus niet anders weten, Maar als je nagaat, het zijn tropische vogeltjes dus eens hebben hun voorouders vrij en frank mogen vliegen door het regenwoud misschien, misschien zijn ze op een hele nare manier in een of andere verpakking hier mee naar toe genomen. Weer zo iets waar ik nooit bij stil heb gestaan totdat ik deze fotos nam die mij nu pas duidelijk laten zien, dat ze eigenlijk in een soort gevangenisje zitten. Ik geef ze braaf te eten schoon drinkwater, meestal 1 keer in de week een schone kooi, maar dat is het dan ook, Gelukkig zijn ze met zn tweetjes en ze maken nooit ruzie, zitten elkaar heel lief op te poetsen, zitten samen uit een bakje te eten, liggen stevig tegen elkaar aan in het mandje van touw. Ik vind dat wij mensen een voorbeeld aan deze beestjes kunnen nemen. Als wij in zon kleine ruimte per twee zouden gestopt worden, ik ben bang dat wij dan niet zo aardig voor elkaar zouden zijn.
We zaten te kijken naar een film, die ons het leven van een primitieve stam ergens op een zoet lief Zuid-zee-eiland voorschotelde.
We zagen hoe primitieve mensen met speren een primitief beest achterna zaten. En nog meer heerlijke dingen deden. Ze dansten een religieuze dans, bij wijze van petitionnement aan de goden. Hun vrouwen gingen persoonlijk water halen, helemaal aan de bron met een vaas op hun hoofd,zingenden lachend en heupwiegend, en dat allemaal zonde b.h.
Het beest dat ze hadden gevangen, braadden ze aan het spit en voor ze begonnen te eten dansten ze nogmaals een religieuze dans, inplaats van zegen- deze- spijzen- amen.
Ineens realiseerde ik me bijzonder duidelijk, dat ik op een stoel zat, zoals dat overigens gebruikelijk is in de bioscoop. Maar dat ik daarvoor ook al op een stoel had gezeten aan de koffie tafel en daarvoor aan mijn schrijftafel een dáárvoor aan t ontbijt, alweer op een stoel. Naast mij zaten Marie en Jan en om ons heen al die andere mensen op hun stoel.
Ons leven beweegt zich van stoel naar stoel. Jan , die aan een bankbedrijf is, zit op zijn kantoor op een stoel en thuis en in de bioscoop en in zijn auto.
Marie mag dan nog weleens door t huis dribbelen, maar haar streven is uiteindelijk de stoel, smiddags als de boel aan kant is. En ten naastenbij alle belangrijke dingen des levens krijgen we uit de tweede hand, gezeten in een stoel. Bossen meren en watervallen zien we op de film, sport in het stadion, religie beleven we op een stoel voor de radio, dansen, musiceren en zingen zien we op de televisie, de liefde beleven we hoofdzakelijk aan de hand van de films.
Thuis ook wel misschien, maar als je t Jan in gemoede zou vragen, zou hij zeggen: Thuis? Dat is geen liefde dat is Marie.
Wat we dan nog uit de eerste hand aan natuur beleven is de Keukenhof, waarvoor we zondags in de rij staan en waarvoor we f 1,50 betalen. Ook daar gaan we op een stoel zitten op het terras en kijken zo naar de bloemetjes. Het komt er op neer, dat we de hele loopbaan van wieg tot graf als toeschouwers en luisteraarsop stoelen zitten uit te zitten.
Wie weet is het over een paar eeuwen zo ver, dat we de paar dingen die ons nu nog niet uit de eerste hand worden genomen, zoals eten en drinken en kinderen krijgen, ook niet meer zelf hoeven. En dat we ze slechts nog op televisie zien. Maar voor die tijd zullen we wel ziek zijn. Zúllen we ziek zijn? We zijn het al. Dát is het natuurlijk waar we allemaal onder lijden: Stoelziekte! Daarom heeft Jan depressie en is Marie zo moe. Zwaar ziek zijn we allemaal, maar weten het niet, want iedereen heeft het zelfde en het valt dus niet op.
Laten we er in hemelsnaam iets aandoen voor het te laat is. Gauw, gauw! Desnoods alleen, inplaats van de keukenkraan, die bron ver weg in het bos, waaraan we water moeten gaan halen met een vaas op ons hoofd allicht gaan we dan weer zingen en heupwiegen. Of desnoods alleen de verplichting om eenmaal per maand een beest te vangen en het te braden aan het spit in onze achtertuin. En religieuze dansen Hm, ik ben bang dat die verboden zullen zijn, maar we zouden het voorzichtig kunnen proberen. Mits we het niet op zondag doen.
Geschreven door 'Annie M.G. Schmidt
Ik vind het geweldig geschreven, en laat u er zo ook van genieten.
Overgroot mamma was er gelukkig ook nog bij, zij is 88 jaar.
Een nichtje van mij woont in Warmehuizen, ik was daar nog nooit geweest. Ze trouwden pasgeleden in een kerkje, in een klein plaatsje vlak bij Warmehuizen Enigeburg. Daar had ik ook nog nooit van gehoord, ik ben gek op kleine plaatsjes en dorpjes. Toen ze trouwden werd er meteen een afspraak gemaakt, over drie weken is mijn man jarig dus komen jullie(mijn zoon ,kinderen, en ik ) dan eens kijken in Warmehuizen. Wij op een zondag naar Warmehuizen. Het was heerlijk weer, we konden lekker in de tuin zitten, maar voor dat we in die tuin zaten hebben we bijna 2 keer een rondje dorp gereden, we konden het moeilijk vinden, ik zag dus wel al wat van dit mooie dorp. Toen ik beleeft een tijdje op verjaardag had gezeten dacht ik, nu knijp ik er met mijn cameraeven tussen uit, om wat fotos te maken. Heerlijk om op zon rustige zondagmiddag met en stralend zonnetje door de stille slaperige straatjes te lopen om fotos te maken. Voelde me niet helemaal op mijn gemak, ik fotografeerde huizen waar misschien mensen achter de ramen zaten, die misschien zouden denken; wat is dat voor iemand ? Ik kreeg het gevoel dat ik de rust van de mensen verstoorde, zo stil was het er. Ik ben wel blij met de fotos die ik gemaakt heb. ik doe de fotos onder dit verhaal, als vervolg.
De kerk toren, bijna overal te zien
De kerktoren die zag je in verschillende straatjes steeds weer tevoorschijn komen, het is echt het middelpunt van het dorp.
Rocky, als altijd heerlijk in zijn mandje voor onder in de auto slapend alsof hij gewoon thuis is. Een super makkelijke hondje om mee te nemen
Gisteren had ik Sven en Indra ook dus, heerlijk rustig zonder vriendjes.
Alleenhet brood eten werd even een klein drama.
Indra en Sven zouden knakworst op brood eten, ik had speciaal witte puntbroodjes gehaald, daar passen die knakworstjes goed op, dus ik dat bereiden.
Is het klaar komt Indra de keuken in, ziet de broodjes, begint gelijk te zeuren,
oma ik lust dat bruine niet boven op.
Wat nu bruine boven op? Ik heb juist broodjes gehaald zo dat je geen korst hebt?
Ja maar oma Indra lust het gewoon niet dat bruine boven op, ze pulkt het er thuis ook altijd af.
Dat was Sven die ook even de keuken in kwam.
Wat een flauwe kul zeg, het is helemaal niet taai of hard,omas antwoord.
Begint ze tranen met tuiten te huilen,
oma ik mag toch wel een eigen mening hebben? ik lust het gewoon niet.
Nou dan sta ik toch wel echt even met mijn oren te klapperen hoor.
Als jij een eigen mening mag hebben, mag oma dat ook, we zijn er uit, jij lust het niet, en ik vind het flauwe kul en wat nu?
Ze was gelijk stil zat me aan te kijken, toch lust ik het echt niet.
Ik heb het bovenste kapje eraf gesneden en eigenlijk denk ik dan, waar maak ik mij zo druk om. Vroeger had je als kind helemaal niets te eigenmeningen. Je ouders zeiden wat je moest eten en je at het, wel af en toe met tegen zin, maar je at het anders kreeg je niets. Dat was voor ons als kind vaak niet leuk, nu zeggen ze dus rustig; ( nou rustig! ) "ik lust het niet en ik mag een eigen mening hebben". Of ze dat nu op school leren?, of zijn onze kinderen zoveel generaties verder, dat ze hun kinderenmee laten beslissen? Ik ben er nog niet uit wat nu beter is. In onze generatie waren ouderen nog op een afstand, je leerde respect te hebben voor je ouders. Nu zijn de ouders vriend en vriendin van de kinderen. Of dat nu goed is?? Ik vind het moeilijk, het is wel gezelliger als je zo met je ouders kunt omgaan, maar houvast en een beetje opzien naar je ouders lijkt me toch ook fijn?
En dan komt oma nog eens, waar staat die? Kijk aan zulke dingen dacht ik gewoon niet ik deed wat in mij opkwam,nu ga ik er bij denken en raak ik in de knoop.
Zo ziet u maar waar ik het al niet druk mee kan hebben, ik ben mijn draai aan het zoeken, of ik moeteen knoop uit elkaar halen. Een ding, hoe het ook heet ik kom er altijd wel weer uit, gelukkig maar.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
