|
Speciaal opgedragen aan Labo, een gedicht geïnspireerd door haar gedicht over de wind en de boom... Spijtig dat zowel wind als boom mannelijk zijn, ... ik had in dit geval liever over 'zij' geschreven dan over 'hij'.
De wind is nooit leeg,
steeds in beweging
leeft hij met volle teugen en
houdt zo doende niets vast
en toch zichzelf in,
zonder zich ooit in te houden.
De boom is de hoop
op liefde, op leven en kracht
Hij staat stil om naar te kijken
vast te houden en te koesteren
De wind ruist er zachter,
kust de twijgjes zonder schroom
Het verlangen en de hartstocht
gaan dezelfde weg, ze waaien
telkens heen en weer, op en neer,
maar zo leven ze echt
Ze komen en gaan, ongetemd
op zoek naar contact met de bomen
Bij jou komen ze tot rust
en legt mijn hoofd zich
in de takken van je armen
Ik pluk gretig de blaadjes van je gezicht
Ik wens me de sterkte
van deze boom in de wind
en de stevigheid die paden trekt
Ik geef me hoop op veelzijdigheid
zoals die leeft en vorm krijgt dankzij hem
Ik zoek me veilig geborgen
in zijn 'beschermende' takken
zodat ik terug vrij kan ademen
Floreanne
|
