Praten, schrijven, communiceren.... het is allemaal taal. Maar elkaar juist begrijpen is niet evident. Vandaag alweer zoveel woorden gezegd, met de beste bedoelingen, geprobeerd dingen uit te leggen. Maar niet altijd komt de boodschap aan zoals ze gedacht en bedoeld is. Waarom? Wat is de sleutel tot begrip? Wat je precies woordelijk zegt, de inhoud, is één ding. De rationele boodschap is simpel meestal te simpel om de complexe realiteit te dekken. Neen, belangrijker is de emotie er achter, de relationele boodschap op de achtergrond, op het tweede niveau. Maar die moet je willen zien, willen voelen. Je moet durven in het vel van de ander kruipen. Ik geef toe, het is gevaarlijk. Je moet kunnen verliezen. Je moet durven geconfronteerd worden met de afschuwelijke waarheid en dat je een falend persoon bent met hoogst onhebbelijke kwalijke kanten... maar als je daarmee kan leven... als je echt durft aanvaarden dat je infeite maar een onnozel stukje stof en as, zielig mensje, een onooglijk slecht karaktertje bent... dan kan je onbevreesd de ander ook laten zijn wie hij is. Het bevrijdt, het verlicht, het laat je toe heel heel hartelijk te lachen met jezelf... wie lacht er met me mee?
Liefste muze neem me mee nog steeds ben ik bereid een reis met jou te beginnen neen ze eindigt niet hier ze begint met deze woorden maar kan jij dat begrijpen? kan je beseffen dat het begint met een kus en een gulle lach kan je me in je armen drukken en lachen om onze onhandigheid kan je onbevreesd zijn samen rollen door de sneeuw kan je met mij helemaal zoals we zijn met onze kleren aan met al ons hebben en houden met schoenen en al lopen naar de golven in de zee alle leed der wereld aan onze laars lappen en gillen en roepen en hard huilen tegen de wind in roepen: ik hou van jou onnozel wicht onnozelaar ik hou van jou...
Ik hou van het cijfer 7. Het is mijn geboortedatum 7 /7 in het jaar 52 wat nog eens samen 7 is. Het nummer waar ik vroeger mee competitievolleybal speelde was 7. Mijn familienaam bestaat uit zeven letters en ik heb 7 brussen (broers en zus)... zo kan ik nog even doorgaan. Maar wie wordt de 7777 ste bezoeker aan mijn blog?
Strijken is een zinnelijke bezigheid. Vanmiddag heb ik het weer mogen ondervinden. De juiste zachte en toch doordachte druk op het ijzer, een rustig ritme aanhoudend en in stilte je concentreren op het gladde stof dat door je handen glijdt. Het zet bij mij de prikkeling van de amygdala in gang en roept creatieve gedachten op. Een zoete kans tot mediteren geeft het terwijl je toch nuttig bezig bent. Het is een werk in verbondenheid met je huisgenoten voor wie je de kleerkast van de komende week opnieuw in orde zet. En dan denk ik weer... wat kan het gewone leven wonderlijk zijn.
Zalig en zinnelijk gaan samen als ik strijk Stil droom ik weg in een ontspannen stilte Het is genieten van de zondagse middag rustig mijmerend met een open herfstlucht buiten de verwarming op minimaal binnen Niets dat me opjaagt schuif ik heen en weer intens en ritmisch Licht drukkend streel ik over het hemd van mijn zoon waarin hij al zo mannelijk staat
Floreanne
PS Ondertussen ben ik wat gaan lezen over 'prikkeling' van amygdala en.... blijkbaar heeft strijken geen prikkeling maar eerder een 'ontprikkeling' van mijn amygdala tot gevolg.... bevrijdend alleszins!
De dagen zijn erg druk. Morgen om 5 uur zal ik mijn bed uit moeten en met een valies vol materialen op stap gaan door het land. Geen tijd om mij met 'muzes' bezig te houden... nochtans is er een beetje hoop. Op reis gaan heeft altijd iets van verlangen, vernieuwing en verrassing. Go west... misschien dus dat ik ergens onderweg, op de trein, of ter plaatse, tussen het lesgeven door, op een gepland of onbewaakt moment toch die bijzondere energie vind die graag sprongetjes maakt en mijn hart verblijdt. Met positieve gedachten ben ik al tevreden, met het ontmoeten van de muze nog meer...
Blijdschap, hartevriend mijn zoet verlangen mijn heilig warme gedachte Ik ontmoet je als ik reis als het rustig wordt Onderweg met de trein ben ik met jou verbonden als ik wegdroom in de beweging in het uurtje niet aanwezig zijn Dan kan ik stil ontbolsteren wegdeemsteren richting korter bij de zee want daar kom jij mijn hart verlichten dansend opspringen in mijn ziel en borst Zalig mijmerdenkend zoek ik steeds jou
Erato, Beatrice Portinari of ... zijn muzen altijd vrouwelijk? Ik vroeg het me af en dacht, geëmancipeerd als ik was, even van niet, maar twijfelde. Reden dus om het op te zoeken. Wat bleek: de negen oorspronkelijke, antieke muzen waren godinnen die op de berg Olympus woonden... De muzen uit recentere periodes blijken ook van het vrouwelijk geslacht. Alsof vrouwelijke kunstenaars, schrijfsters niet geïnspireerd kunnen worden door de mannelijke uitstraling, erotische schoonheid of intellectuele aantrekkingskracht... Wel ik ga eens op zoek of er in de geschiedenis geen vrouwen waren met mannelijke muzen. Ik laat het je weten als ik ze vind.
Praten, schrijven, communiceren.... het is allemaal taal. Maar elkaar juist begrijpen is niet evident. Vandaag alweer zoveel woorden gezegd, met de beste bedoelingen, geprobeerd dingen uit te leggen. Maar niet altijd komt de boodschap aan zoals ze gedacht en bedoeld is. Waarom? Wat is de sleutel tot begrip? Wat je precies woordelijk zegt, de inhoud, is één ding. De rationele boodschap is simpel meestal te simpel om de complexe realiteit te dekken. Neen, belangrijker is de emotie er achter, de relationele boodschap op de achtergrond, op het tweede niveau. Maar die moet je willen zien, willen voelen. Je moet durven in het vel van de ander kruipen. Ik geef toe, het is gevaarlijk. Je moet kunnen verliezen. Je moet durven geconfronteerd worden met de afschuwelijke waarheid en dat je een falend persoon bent met hoogst onhebbelijke kwalijke kanten... maar als je daarmee kan leven... als je echt durft aanvaarden dat je infeite maar een onnozel stukje stof en as, zielig mensje, een onooglijk slecht karaktertje bent... dan kan je onbevreesd de ander ook laten zijn wie hij is. Het bevrijdt, het verlicht, het laat je toe heel heel hartelijk te lachen met jezelf... wie lacht er met me mee?
Ik hou van het cijfer 7. Het is mijn geboortedatum 7 /7 in het jaar 52 wat nog eens samen 7 is. Het nummer waar ik vroeger mee competitievolleybal speelde was 7. Mijn familienaam bestaat uit zeven letters en ik heb 7 brussen (broers en zus)... zo kan ik nog even doorgaan. Maar wie wordt de 7777 ste bezoeker aan mijn blog?
Strijken is een zinnelijke bezigheid. Vanmiddag heb ik het weer mogen ondervinden. De juiste zachte en toch doordachte druk op het ijzer, een rustig ritme aanhoudend en in stilte je concentreren op het gladde stof dat door je handen glijdt. Het zet bij mij de prikkeling van de amygdala in gang en roept creatieve gedachten op. Een zoete kans tot mediteren geeft het terwijl je toch nuttig bezig bent. Het is een werk in verbondenheid met je huisgenoten voor wie je de kleerkast van de komende week opnieuw in orde zet. En dan denk ik weer... wat kan het gewone leven wonderlijk zijn.
De dagen zijn erg druk. Morgen om 5 uur zal ik mijn bed uit moeten en met een valies vol materialen op stap gaan door het land. Geen tijd om mij met 'muzes' bezig te houden... nochtans is er een beetje hoop. Op reis gaan heeft altijd iets van verlangen, vernieuwing en verrassing. Go west... misschien dus dat ik ergens onderweg, op de trein, of ter plaatse, tussen het lesgeven door, op een gepland of onbewaakt moment toch die bijzondere energie vind die graag sprongetjes maakt en mijn hart verblijdt. Met positieve gedachten ben ik al tevreden, met het ontmoeten van de muze nog meer...
