Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
25-09-2005
DE ONTGOOCHELENDE REANDA
Vorig jaar kocht ik een vierde RE ras in Duitsland: Reanda.
Ik had reeds Remo, een herfstras, Rewena en Relinda, appels die tot in april bewaren. Het zijn schurftresistente rassen.
In Pillnitz (Dresden) in het vroegere Oost-Duitsland zijn ze als eersten gestart met het kweken van resisitente rassen, toen men zich hier om niets bekommerde en er vrolijk op los spoot. Zij deden het om economische redenen.
Ik ben zeer tevreden over de Pillnitz-rassen die elk jaar een flinke oogst opleveren. Dit jaar valt dat des te meer op met het beurtjaar van de meeste andere rassen.
Van het bezoek in Duitsland maakte ik gebruik om het winterras Reanda (op de markt sinds 1994) te kopen. Een boompje op M 26.
In tegenstelling met de voornoemde bleek de schurftresistentie bij Reanda reeds doorbroken. Veel schurftbladeren. Dit jaar idem.
Daarbij heb ik nu gezien dat de stam erg ingekankerd is.
Een vogel voor de kat!
Er is misschien toch een maar. Misschien heeft de Baumschule Herr in Meckenheim zich vergist en kreeg ik een ander ras?
In het aanbod van de NBS bieden ze bij de schurftresistente appels Reandra aan. (De r is er te veel aan). Hebben zij al ervaring met dit ras? Ik moet het aan Ludo Royen vragen.
Net voor Pasen dit jaar plantte ik herfstframbozen op zandgrond. Nu oogst ik al volop frambozen. Het zijn de rassen Polka en Fall Gold. Ze staan er goed bij. Voor het uiterlijk zijn deze rassen zeker aanraders. Alleen de smaak valt mij toch een beetje tegen. De daar 12 jaar geleden aangeplante Zeva Herbsternte vind ik lekkerder.
JokevdB
'' In 't Bioschuurke in Oetingen toont Danny Billens zijn nieuwste appelsoort: de biologisch geteelde Rubinola.
,,Eigenlijk heeft hij alles om uit te groeien tot een succesappel in de biologische teelt'', zegt hij. ,,Hij is lekker, hij heeft de juiste dosering van zoet en zuur, en hij ziet er, met zijn rode kleur, ook goed uit. Bovendien is hij erg resistent tegen ziekten. Dat is voor een biologische kweker erg belangrijk, maar daardoor is hij ook erg geschikt voor privé-gebruik. Eigenlijk zou ik deze soort iedereen aanbevelen.''
Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van Paul Bekaert. Paul was zon 25 jaar terug mede initiatiefnemer voor onze VELTwerkgroep fruit. Nu heeft hij een natuurvoedingswinkel aan de achterkant van het Xaveriuscollege in Borgerhout. Fruitfijnproevers weten hem te vinden. In de pas verschenen Pomologia was er een aankondiging dat dit ras deze winter aangeboden wordt in de plantactie van de Nationale Boomgaardenstichting.
Zie: www.boomgaardenstichting.be E-post : info@boomgaardenstichting.be
JOJO is een Duitse kruising tussen Ortenauer en Stanley. De smaak van Stanley vindt Paul maar niets. Ik vertelde Paul dat ik vorig jaar Jojo gekocht had in Duitsland en dat ik een paar pruimen had gehad van de boom en dat deze mij meegevallen waren.
Dit jaar is er slechts 1 vrucht en het moet lukken: optimaal rijp.
Op weg naar onze Esperantoles in Antwerpen zijn we bij Paul gestopt en hebben we samen de vrucht gedegusteerd. De waardering was zeer positief. Paul gold bij ons als de fijnproever van de groep.
De vrucht is middelmatig groot, langovaal, donkerblauw met blauwe dons. Het vlees is vast, sappig, geelkleurig en aromatisch. De boom vraagt een warme standplaats. De vruchtbaarheid begint vroeg. Er is zelfbestuiving. Middenvroege bloei. Waarschijnlijk leed mijn boom dit jaar onder de late lentenachtvorst. Jojo is het eerste ras dat volledig resistent is tegen het Sharkavirus. ( Sharka is een nieuwe virusziekte die van het warmere Middeneuropa naar onze contreien uitwaaiert. Bladeren en vruchten worden aangetast. De misvormde vruchten zijn niet meer te genieten).
Ook monilia zou weinig vat hebben op Jojo. De laatste jaren was dit een groeiend probleem voor nogal wat pruimenrassen.
Jojo heeft het in Duitsland tot een aanbevolen ras voor de beroepsteelt gebracht.
In het aanbod van de Boomgaardenstichting kan je 2 bomen kopen in plaats van één in Duitsland.
Van het goede weer heb ik gebruik gemaakt om enkele kankerwonden uit te snijden bij mijn appelbomen.
Een van de meest aangetaste bomen is Otava, een Tjechisch ras.
Op meerdere gesteltakken moesten kankerplekken uitgesneden worden. In de vorige jaren moest ik enkel kleinere takken wegbreken of wegsnijden. Dit jaar is de aantasting veel erger en kan het niet lang meer duren voor de boom er finaal aan gaat.
Dit vind ik erg omdat Otava een van mijn lievelingsappels is.
De boom is schurftresistent. De gele vruchten met een heerlijke, sappige, vrij zoete, maar ook met voldoende zure smaak zijn te genieten van eind oktober tot begin april.
Een van mijn Topaz bomen, een andere resistente appel die veel aangeplant wordt voor bioteelt, is erg verkankerd op de stam en is niet meer te redden.
Vorig jaar kocht ik Limelight, een tweejarig boompje op M 26 in het Tuincentrum van Wisley Gardens, de grote tuin en hoofdkwartier van de Royal Horticultural Society met zijn 300.000 leden. Ik liet er een appel aan staan. We hebben genoten van de citroengele vrucht met zijn bekoorlijke zure smaak. Maar vorig jaar had ik al een kankertakje moeten wegknippen en in het voorjaar nog een. Dit jaar waren er geen vruchten. Ik konstateerde een vergevorderde kankerinfectie op de stam; 13,95 Britse Ponden verloren. Limelight is een van de recente rassen van de bejaarde Hugh Ermen, een vroegere medewerker van Brogdale te Faversham in Kent. Brogdale is nu het grote, levende fruitmuseum ( The National Fruit Collection) met zomaar 2 300 appelrassen, 500 peren, 350 pruimen enz. In 1990 werd het geprivatiseerd en wordt beheerd door een stichting, de Friends of Brogdale. Meer op www.brogdale.org
Op de weekends kan je er terecht voor gegidste rondleidingen. Tot 3 jaar terug organiseerde ik elk jaar rond deze periode er een busreis naar toe. In de voormiddag stond Yalding Organic Gardens op het programma en in de namiddag Brogdale.
Dit zei mij Henk Houtman van de 'Pomologische Vereniging Noord Holland'.In Nederland spreekt men van struik; wij zeggen laagstam. Henk is een van de pioniers van deze vereniging die ontstaan is om de hoogstamrassen van de provincie Noord-Holland te behouden. Zie www.hoogstamfruitnh.com
Henk is nog beroepsfruitteler geweest. Nu is hij een van de beste fruitkenners. Aldus is hij ook adviseur voor de 'Noorderlijke Pomologische Vereniging' www.npv-pomopost.nl
Ik had mijn tekst over laagstammen naar hem gestuurd. (Zie enkele blogs terug).".'k Heb net Conference peren geplukt van twintig jarige struiken bij een kennis beroepsteler."
Eind juli kan je al een voorloper van de herfgstframbozen proeven. In augustus zijn er al volop vruchten. Nu de bramen voorbij zijn vallen de overvloedige vruchten bij de herfstframbozen des te meer op; des te meer daar de merels die momenteel nog met rust laten. Bij de zomerframbozen toonden ze zich anders wel grote belagers!
Bij mij zijn al heel wat rassen zomerframbozen ten prooi gevallen aan wortelziektes. Tot nog toe heb ik die problemen nog niet gehad met herfstframbozen.
Het zou te mooi zijn als er geen concurenten zouden zijn. Bij mij snoepen de rode mieren graag mee van de zoete Fall Gold (Gouden Herfst). Attentvol plukken en inspecteren vooraleer te proeven. Dat doe je wel na een mierenbeet in je mond.
Het kan gebeuren dat een bes vies smaakt omdat stinkwantsen erover gelopen hebben.
Vanmiddag was er een soort familiebijeenkomst van deze brede, bruine Jerommekes beestjes. . Nog nooit had ik er vijf samen gezien rond een bes. Beleven die nu een goede tijd met het schitterende herfstweer van de laatste dagen?
Ik heb momenteel problemen met deze peer.
Een verre buur Paul Van Den Bergh, bracht een zakje peren. Ik herkende ze als Saint Remy. Ze komen van een hoogstam van minstens 60 jaar oud. De boom moet ik absoluut eens gaan bekijken. Meestal levert die een geweldige oogst.
Hij had vruchten bij van de vroege val. ( In een vorige blog ging het hierover!) Het zijn buikige peren. Mijn Saint Remys op kwee zijn meer langwerpig. De Saint Remys, de Winterklossen van mijn kindertijd in West-Vlaanderen, zijn de stoofperen bij uitstek. Maar daar kregen ze bij het koken een aantrekkelijke rode kleur. Hier koken ze wit, zowel mijn vruchten op kwee, als deze van de oude hoogstam. Twee jaar terug waren we in Hoeselt bij Jean-Pierre Billen, de man van de reizen met de Nationale Boomdaardenstichting. Hij had een heerlijk gerecht bereid met rood kokende Saint Remys. Tot 1985 stond de peer nog in de Nederlandse Rassenlijst als een roodkokende peer.
Zijn onze peren hier wel echte Saint Remys en geen Brederodes?
De Brederode ken ik onvoldoende.
Ik laat het niet aan mijn hart komen. Vanmorgen bakte Aleide een stevig en smakelijk ontbijt met schijven Saint Remy (?) in de pan , gebakken in olijfolie, samen met een spiegelei.
