Wat is wie in Pruimenland?

Avalon Falso

Gisteren kwam mijn goede vriend Louis Eelen van Vorserlaar om enkele van zijn pruimen beter op naam te brengen.

Het begon al meteen met in mijn ogen een afwijking. Van de 3 vruchten Queen Victoria van dezelfde boom waren er twee identieke, maar de derde was groter, mooier, dikker en smaakte ook beter.

Deze vrucht kwam waarschijnlijk van een goed belichte tak met minder vruchten.

Van de 2 volgende, blauwe vruchten is er een foto.

In 2001 kocht ik te Brogdale een Avalon. Later hoorde ik dat dit een vergissing was. Men had een vrucht uit hetzelfde nest vermenigvuldigd, maar niet de ware. Deze boom noem ik dan maar Avalon Falso.

De vruchten zijn nu nog niet rijp. Het zijn lekkere vruchten maar niet de top als de echte Avalon die nu al een week voorbij is.

Cambridge Gage, een zaailing van de Reine Claude Verte is een stuk vruchtbaarder dan de ouder. Dit ras is gedeeltelijk zelfvruchtbaar en kan dus als enige pruim geplant worden voor iemand die maar weinig plaats heeft. Tussen haakjes de Engelsen spreken van Gages als wij het over Reine Claude’s hebben. Sir Gage die de pruim naar Engeland bracht uit Frankrijk gaf er zijn eigen naam aan.

De Reine Claude Verte is al een oud Frans ras dat de naam kreeg van de gemalin, Reine Claude van koning Frans I ((1494-1547).

Deze vrucht smaakt uitstekend, maar is toch minder zoet dan de R.C. Verte.

Denniston Superb ook een afstammeling van de R.C. Verte is in tegenstelling mat wat de naam zou vermoeden slechts een vrij matig smakende vrucht, alleszins op zandgrond. Zijn de vruchten op leemgrond beter?

Pruimen van een zware grond smaken over het algemeen beter.

We proefden nog een aantrekkelijk ogende Reine Claude achtige met een opvallende roodachtige blos.

De smaak is zeer goed, maar weer niet zo zoet als de R.C. Verte.

Pompoenen

“Ik vraag me af of een 'pompoen' die spontaan in onze tuin verschenen is en die ik niet kan herkennen wel eetbaar is.  Ik heb wel een aantal andere courgettes, 'potimarrons, konkommers gezaaid, die ik wel kan herkennen, maar die ene waarvan sprake kan ik niet thuisbrengen.” 

Pompoenen kweek ik al sinds 1965. Toen kregen we van Pierre Gevaert van Lima zaad van de Japanse Hokkaido pompoen door Osawa, de grondlegger van de macrobiotiek, meegebracht naar Sint-Martens- Latem. Die pompoen was hoofdzakelijk groen maar ook met wat roodachtige kleur.

In 1970 met de boomplantactie leerden we de heer en mevrouw De Belder van het Arboretum in Kalmthout kennen.  Van Jelena De Belder kreeg ik zaad van verschillende andere rassen pomoenen.

Een belevenis om al die verschillende vormen en kleuren en smaken te leren kennen. Maar… het volgende jaar kreeg ik nog een veel grotere diversiteit vruchten. Sommigen heel groot en smakeloos. Mijn oorspronkelijke Hokkaido vond ik niet meer terug.

Sindsdien koop ik elk jaar nieuw zaad, omdat ik meerdere rassen de moeite waard vind.

Elk jaar schiet er wel ergens een pompoen spontaan op en soms zijn die meer dan de moeite waard.

Aleide bereidt de pompoenen op meerdere wijzen: in de soep, gestoofd, gebakken, als taartbeslag, een enkele keer gefrituurd.

Dit jaar zijn er op diverse plaatsen pompoenen aan het groeien. Het zomerse voorjaar zit daar voor alles tussen. De slakkeninvasie is pas daarna gekomen met de regen van half mei.

Dat maakt dat een groot deel van de toen gezaaide rassen aan deze beestjes ten prooi vielen als nooit te voren!

Ik ben benieuwd naar de zaailingen. Eetbaar zijn ze alleszins. Of ze ook nog lekker zijn valt af te wachten. Soms is het vlees niet lekker, gestoofd of gebakken, maar wel best geschikt als vulmateriaal bij een bereiding.

Ik ben eens gaan kijken hoe ver de vruchten al ontwikkeld zijn en dat is ver. Als het een soort is met een dikke steel en deze begint te verkurken, dan is de vrucht ver rijp.

Excalibur

klik op de foto. In het midden een munt van €2 

Excalibur is niet alleen het zwaard van koning Arthur, maar ook de naam van een prachtige pruim uit Engeland.

Deze pruim ontstond in 1970 in het Long Asthon Research Station uit een vrij bestoven Reine Claude d’Althan. De introductie dateert van 1989.

Het is een grote dessertpruim, geel-roodachtig- blauw. Het vruchtvlees is geel, middelmatig sappig en zoet met een goede smaak. Sommigen vinden de pruim echt de top, wellicht mede omdat de vrucht er zo groot en schitterend uitziet. Mijn kwalificatie: zeer goed, maar Avalon vind ik nog een stuk beter.

Ik heb nooit veel vruchten. Wellicht onvoldoende bestuiving. Algemeen geldt echter dat het ras matig draagt. Een bestuiver is o.a. Czar. Ook op St Julien A onderstam wordt het nog een flinke boom.

Als rijptijd geeft men eind augustus. Vandaag 2 augustus werden de laatste geoogst.

Herfstframbozen

Op de foto Autumn Bliss , momenteel de meest courante herfstframboos bij de liefhebber.

Herfstframbozen zijn een gemakkelijk gewas. In hetzelfde jaar groeien en bloeien ze en geven ze vruchten.

De zomerframboos doet er twee jaar over. Het eerste jaar groeit de tak, die pas in het volgende jaar bloeit en vruchten geeft.

Ten eerste zijn herfstframbozen minder gevoelig voor de wortelrotziekte, Phytophtora fragariae, dan de zomerframbozen. Ook van andere ziektes hebben ze veel minder last.

Ten tweede ze worden minder belaagd door de merels.

Is het u al opgevallen dat de meeste merels zich in deze periode veel minder laten zien? Ze zitten nu in hun ruiperiode en hebben behoefte aan meer eiwitrijk voedsel. Dan laten ze de vruchten meer met rust. Maar straks als de druiven rijpen zijn ze weer present!

Ten derde. Je hebt er minder werk mee. Ik knip de afgedragen takken in putje winter tot tegen de grond af.  De lagere rassen als Autumn Bliss (rood) en Fall Gold (geel) behoeven geen steun. Himbo Top, Polka en Joan Squire dienen wel gesteund te worden.

Ten vierde Je hebt over een lange periode, tot het gaat vriezen steeds verse vruchten.

Boomgaard in Wommelgem

Vandaag met Paul zijn 24 jarige boomgaard in de omgeving van het Fort van Wommelgem bezocht. Op een perceel van 20m breed en 100 m diep staat er heel wat bijeen.

Paul is begonnen met laagstammen, waarvan er al veel verdwenen zijn. Er staan evenwel nog meerdere flinke bomen Jaques Lebel en Bramley Seedling, doch geënt op een fel groeiende onderstam, minstens een M7, waarschijnlijker een zaailing. In vergelijking met deze staan andere bomen er veel meer versleten bij en dit na pas 24 jaar. Zo iets zou ik totaal niet verwacht hebben. De grond is er wel zandig, maar heeft in de winter geen hoge waterstand, zoals het bij mij het geval is!

Er staan 3 uitstekend geladen noten. Een Broadvieuw op onderstam zwarte noot. Dit is zeer goed te zien. Precies een zwarte mof onderaan.

Vincent wist te vertellen dat deze onderstam nu verlaten zou zijn, omdat deze bomen na 20 jaar zouden bezwijken. Deze boom is alvast een uitzondering, ondanks het feit dat een helft meerdere jaren geleden afkraakte bij een zware storm. De Joegoslavische noot Plodowski staat er eveneens schitterend bij; maar het ras nr 139 van de grote, Zeelandse notenkweker  Van ’t Westeinde is de meest kwaliteitsvolle wat smaak en bewaarvermogen (2 jaar) betreft.

De weggevallen bomen vervangt Paul door hoogstam.

We kwamen op het juiste moment om zijn Avalon pruimen te proeven. Tamelijk grote, roodblauwe vruchten met een formidabel goede smaak, uitstekende zoet-zuur verhouding. A propo mijn exemplaar van 2001 had ook dit jaar nog geen vruchten!

De Kempische pruim, een wortelechte zaailingpruim die hij van mij kreeg, hangt overladen vol en begint te rijpen. Het verwonderde mij dat de vrucht van zo’n overladen boom toch nog behoorlijk smaakte. Het vruchtvlees zit wel zeer vast aan de steen.

Praktisch alle peren zijn er uitgevallen. De uitzondering is hier de Marguerite Marillat, die er gezond bijstaat. De reden waarom de peren het niet deden is waarschijnlijk te zoeken in het vroegere gebrek aan bemesting. Dat is nu geen probleem meer sinds een kennis paardenliefhebber hier de mest kwijt kan.

Bij de appels begint de Gravensteiner al iets te rijpen. Een gevallen vrucht smaakt al vrij goed. Ergens las ik dat de oorspronkelijke vrucht beter is dan de mutant, de Rode Gravensteiner. Deze laatste heb ik staan en vind ik een lekkere, vroege herfstappel.

Reine Claude Verte

Op 29 juli deze vruchten geoogst. De kroonenting gebeurde einde der tachtiger jaren op een St Julien A.

Ik had de ent als een Monsieur Jaune bekomen, doch het blijkt duidelijk de allerfijnste pruim, de Reine Claude Verte te zijn.

Er zijn niet elk jaar vruchten. Ik herinner mij één jaar met een goede bezetting. Dit jaar waren er een kleine 2 kg.

Het verwonderde mij dat deze vruchten niet barstten door de regen.

Op mijn oudste boom, enkele jaren geleden afgestorven, gekocht a ls Reine Claude Crottée was dit in regentijd altijd het grote probleem.

R. Cl. Verte en R. Cl. Crottée zouden nochtans synoniemen zijn?