Mijn Compostverhaal

Eind der zestigerjaren begon ik met het opzetten van een composthoop. Dat was eerst een bescheiden hoop.

Halverwege de zeventigerjaren waren dat grote hopen. Steeds werd er op de goede verhouding gelet van ‘bruin’ materiaal (vooral hakselhout en droge resten) en ‘groen’ materiaal (verse bladeren, gras, tuinresten en mest). Er werd kalk toegevoegd. Iets later vernamen we dat uit onderzoek bleek dat dit normaal niet nodig was. Na composteren bekomt men een neutraal materiaal. (Dit is natuurlijk niet het geval als men zuur materiaal als bv dennentakken op zichzelf laat verteren. Zie verder).

We hadden toen een hakselaar met een elektrische motor van 1,5 PK. Kort daarop werd die vervangen door een grotere met een 10 PK benzine motor.

Ik vond het geen pretje met de geluidsoverlast en de uitlaatgassen.

Begin der tachtigerjaren werd die doorverkocht en ging ik op volgende manier te werk.

Mijn takkenmateriaal kreeg jaar na jaar een plaats op een uithoek van het terrein. Het was/is nestplaats voor vogels en schuilplaats voor egels. Aan de oudste kant heb je na twee, drie jaar de dikkere takken maar uit te nemen voor houtstook (na droge opslag). Het fijne materiaal werd tussen het kleinfruit gestrooid.

Voordien lieten we al ganse ladingen rijpe compost aanvoeren voor de geïnteresseerden.

Nu nog laat ik haast elk jaar een container compost brengen (tussen de 17 en 19 ton).

Een hakselfirma heeft enkele maanden geleden 3 ladingen afgezet. De eerste hoop bevat nogal wat zuur materiaal van coniferen. Die hoop laat ik nu een jaar verteren en zal dit materiaal gebruiken als mulching voor mijn zuurminnende blauwbessen en tussen de aardbeibedden.

De andere ladingen waren enkel van populieren. Na de vrij vlugge vertering bekomt men een basisch product. Vroeger dacht ik dat populier zorgde voor een zure compost. Ik had het verkeerd voor.

Compost wordt bij mij nooit gezeefd, maar vooral in de lente ingefreesd. Een enkele keer zeef ik voor een zaaibakje.

Het afvalmateriaal van de keuken wordt meestal in de kippenren gegooid, waar de kippen er nog iets in vinden en verder scharrelen. Peulen van citrusvruchten bv zie na een maand al niet meer. Dit proces noemt men vlak composteren. De natuur gaat op dezelfde manier te werk.

Daarnaast heb ik een wachthoop-composthoop voor allerlei grof materiaal. Tijd om te keren steek ik er niet in. Na een jaar heb je ook deze compost maar uit te voeren.

Ik vind het niet nodig meer arbeid te verrichten dan strikt nodig.

Het uitvoeren van compost op zichzelf is al een zeer zware klus!