Suikerpeer van Montluçon

In ‘Obst und Garten’ van deze maand prijst Hans-Jürgen Franzen uit Bremm aan de Moezel deze oude peer aan.

Deze zaailing werd in 1812 gevonden te Montluçon in Frankrijk, vandaar de naam Sucrée de Montluçon.

Dit ras werd ook beschreven en afgebeeld in ‘Nederlandse Fruitsoorten’ van 1942. Een aanduiding dat het ras ook bij ons kan voldoen.

De middelgrote vrucht weegt tussen de 150 en 250 g.

De steel is opvallend lang, 3 tot 4,5 cm.

De pel is groen, later geel met een roodachtige schijn.

Het vruchtvlees is halfsmeltend en wat grofcellig.

Al in groene, boomrijpe toestand is de vrucht zeer sappig en smaakt al zeer zoet. Best te genieten voor iemand die van een harde peer houdt.

Het suikergehalte bedraagt 78 ° Oe, het suikergehalte van Rieslingdruiven van gemiddelde kwaliteit!

Zijn peren (Moezeldal) zijn boomrijp midden oktober. Ze houden tot november.

Daar zijn boom niet op de zonnigste plaats staat en ook niet op een beste bodem trekt hij de conclusie dat het ras op een zonnige plaats, op een goede bodem en in een frisser klimaat ook zal voldoen. Olivier de Serre is in dat opzicht een moeilijker ras.

De suikerpeer van Montluçon is een zeer vruchtbaar ras en draagt regelmatig.

Daarenboven is de ziekteweerstand hoog. Schurftvrij aan de Moezel.

Van Andre Hendrickx (Stabroek) heb ik gehoord dat hij deze peer vroeger nog in zijn assortiment heeft gehad.