Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
21-06-2017
ile flottante, nous sportelantes
Onze Engelse buren berichtten ons gisteravond nog over de (mislukte) terreurdaad in Brussel. Eigenlijk weten we van niets meer. Af en toe krijgen we wat info over de actualiteit. Zo vertelde Thomas over de grote brand in het londens flatgebouw en dat het misschien May haar hoofd gaat kosten, over de schaamteloze graaipolitiek van de PS bij Samu Social en over Macron die een 2/3 meerderheid heeft in het parlement, oude krokodillen de laan uitstuurde en jonge frisse lentebloemen in de plaats zette. Je zou van minder de Marseillaise gaan zingen.
We krijgen een plannetje van het eiland hier en gaan het fietsend verkennen. C'est tout plat et bien equipee pour les cyclistes. Het is een langgerekt eiland, wij zitten helemaal aan het begin bij de brug naar Larochelle en het verste punt is op ongeveer 35 km. La Phare heet het, iedereen wil het zien en het ziet er zwart van de winkeltjes. Commerce partout. Daar gaan we dus niet heen. En moesten we gedacht hebben dat we alleen de baan op zijn, al fietsend, dan hebben we het goed mis. Langs alle kanten wordt er gefietst, het lijkt de gordel wel, maar dan voor senioren, met hier en daar een verdwaalde jongeling. Dat wordt sportelen. We zien ze in alle soorten en formaten, de fietsers. Madame van voren en mijnheer puffend er achter. Mijnheer 20 meter voorop, madame verongelijkt continu aan het bijbenen. Samen op de tandem, de achterste het gelukkigst. Mijnheer met een kar met hond. Madame met haar zadel veel te laag. Bloot bovenlijf van mijnheer. Veel ruggen bloot van les dames. Grote hoeden, kleine hoeden, petten, afwaaihoeden, linten, helmen... en heel veel mensen die duidelijk niet gewoon zijn om te fietsen. Het is opletten geblazen. Het eiland zelf is heel mooi, vooral door de pittoreske dorpjes. Ze zijn prachtig bebloemd, de stokroos is hier met voorsprong de favoriete bloem. We zien ze in prachtige kleuren. Elk dorpje heeft zijn jachthaventje, heel charmant. De frisse ochtend, wat mistig en vochtig, alsof een fijne welgekomen motregen ons besproeit, heeft plaats gemaakt voor zon en wind. Er wordt druk gezeild en gesurfd op zee. Het is ook hier weer de streek van de oesters. (We krijgen er straks geserveerd door onze gastvrouw, huitres laitieres, joost mag weten wat dat is). We zien bassins voor de produktie van fleur de sel. Overal te koop hier, maar sorry mensen, we brengen niks mee. In Ars en Re drinken we wat in het hardrockcafe van het stadje. Geert drinkt een pintje (van een schimmig merk), het zakt in zijn benen. Het fietsen gaat niet goed meer, bier en fietsen, voor hem gaat dat niet samen. En ik had hem nog wel aangepord om een Achouffe te drinken. Beetje eten uit onze voorraad pepmiddelen (dankjewel Waaimensen) kikkert hem op. We peddelen aan een stevig tempo terug naar ons logeeradres. We moeten toch nog eens vragen daar waarom alle niet-rijhuisjes ommuurd zijn. Het is opvallend en wel mooi, maar wat is het nut daarvan?
Gisteravond hadden we plots grote zorgen over de batterij die niet meer wilde opladen. Zonder batterij ben ik verloren, die zware fiets plus de kar vooruit krijgen, ik zie dat niet zitten. Onze hulplijn, Jan, gaf ons de goede raad ze koel weg te leggen, misschien zou ze nog bekomen. En inderdaad, het arm ding begon terug tekenen van leven te geven, ze liet zich volledig opladen. Wat geruster, legden we ons te zweten, van slapen was nog geen sprake, veel te warm.
We ontbijten samen met twee Canadeze mannen, ze zitten te blinken in hun koerspakje. Ze hebben er zin in, gaan Larochelle bezoeken. Het ontbijt is lekker onfrans, kaas, charcuterie, fruitmoes, eigen bereide yoghurt, goed stevig dus. We wanen ons in de jungle, de grijze papegaai des huizes houdt niet op met kwebbelen, hij converseert met zichzelf. We verstaan vooral a velo, a velo. Dat beest wil waarschijnlijk dat we zo vlug mogelijk terug op onze fiets springen en hij gerust is. Hij is negentien jaar oud, kan in leeftijd concurreren met Geerts vader, de oude caesar. De tuin van de b&b is heel mooi, veel bloemen, ik kan ze niet allemaal thuisbrengen, er is alleszins een weelderige blauwe regen in zijn tweede bloei, rozen, lelies, stokrozen. een druivelaar, een klimplant met mij onbekende lekker zoet ruikende bloemetjes. En bomen die beschutting geven.
Na de middag wordt onze rit een echte helletocht. We rijden door landbouwgebied en er is geen plekje schaduw. Sommige stukken zijn onverhard , la strada bianchi, wit dus en de warmte komt niet enkel van boven, maar lijkt ook uit de grond te komen. De kar hobbelt achter me aan, sterke goede kar. Â Ook de banden van de koersfiets houden wonderwel stand, we hebben al zo veel kiezels en putten en scherpe stenen overreden, we zenden een dankalleluiah naar Guido, de broer van Geert voor de Durano plusbanden die we van hem kregen. We puffen, we zweten, we overgieten onszelf met water uit de drinkbussen, het lijkt warm douchewater, maar al rijdend geeft het toch verkoeling. Onderweg, koeien, in dezelfde hitte als de onze zonder abri of lommer. Hebben die beesten wel te drinken? Hun heupen steken als kapstokken uit hun lenden. Ik hoop dat er een boer is die voor hen zorgt. Onderweg, schapen, nog in de wol, dicht tegen elkaar aan, hun tong ver uit de bek. Zij onderhouden het gras van de grinddijk waar wij op rijden, maar hebben ze ook wat te drinken ?
Het is het eerste wat we doen in het dorpje van bestemming, een cafeetje zoeken en drinken. Beiden een frisse Leffe en Geert nog een tweede. Het maakt hem lacherig, het is in zijn hoofd geschoten. We vinden vlug onze b&b en mogen al binnen. Geert sluit vriendschap met de grote loebas van een hond, ze zitten gezamenlijk te hijgen in de tuin onder een boom. Ze vinden elkaar in leeftijd en loebassigheid. Niks hoeft meer vandaag, de frisse kamer wenkt.
We ontdekken even later, na een frisse duik in het zwembad, dat de batterij van mijn fiets niet meer oplaadt. Ook gaar gekookt. Hulplijnen Jan en Lieve, Margo ingeroepen, morgen zien we verder.
We zijn geinstalleerd, het bed is smal. 1m20 zegt Geert. Dat overdrijven toch. Bij de Eddy Wally meneer was het bed immens breed, ik heb nog nooit zo'n breed bed gezien. Vol lof zei ik hem dat, de volgende ochtend, in mijn gebrekkig engels. 'In that large bed I didn't find my husband anymore.' Rapper dan ik kan denken kwam het antwoord : 'and, is that a good or a bad thing?' Ik moest het antwoord schuldig blijven, overdonderd.
We liggen in bed, ik val in slaap.
Ik word wakker door iets heftigs naast mij.
???
Droomt hij dat hij een beverrat is en er aan gaat voor 1 euro? Zou hij zachter wroeten moest het 100 euro zijn? Leeft hij nog?
Ik voel voorzichtig aan zijn neus, is die nog warm? Het is zijn onderlip die wat buiten boord hangt, ze is nog warm, het is goed.
Ik denk aan niets.
Ik probeer met mijn rechter gloeiarm een vuurwerksliert te maken in de donkere nacht. Niets te zien.
Geert gaat naar toilet.
Als hij er maar niet naast plast, het laatste drupje is het gevaarlijkst. Er is een dweil in huis.
Ik denk aan koffie die er niet is. Morgen op zoek naar een epicerie.
Ik val in slaap.
Geert bromt en zoemt in zijn slaap. Zoete dromen.
Straks zing ik op het strandfeest een duet met mijn Eric Van Neygen. Moehaaaa.
Het is 10 uur als we opstaan.
Gisteravond deden we nog een wandelingetje onder het luid gekwetter van al die watervogels. Vreemd hoe ze zich bewegen en wat het nut daarvan kan zijn. Door de stormachtige wind laten ze zich meevoeren, een eind ver, om dan tegen de wind in moeizaam terug te vliegen tot ze weer op dezelfde plaats zitten. Zouden ze zich oefenen, zoals wij joggen ? Om zich te sterken voor verdere vluchten? Er zitten nogal wat trekvogels tussen, dus misschien is dat wel een goede reden om zich te oefenen. Onze blik omhoog, al dat gevlieg en gepiep en geschreeuw, je zou van minder onnozel worden. Maar waar we niet direct erg in hadden, zat stevig op en onder de grond : dikke harige beesten die als de bliksem verdwenen in zwarte gaten tussen land en water. En hoe beter we opletten hoe meer we er zagen. Wat was dat? Het antwoord kregen we vandaag : het zouden beverratten zijn (ragondins), geimporteerd uit Z Amerika, ontsnapt en nu niet meer te stoppen omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Ze ondergraven de hele boel. De boeren krijgen 1 euro per gevangen rat, maar het is vechten tegen de bierkaai, of eerder tegen de rattenhormonen, want ze planten zich voort zoals ze een boterham eten. Tja, wij gaan er ook niet op jagen, ik zou niet weten hoe ik zoiets zou moeten aanpakken.
De oesters daarentegen, die mogen blijven. Overal zie je hier oesterbedrijfjes en aanmoedigingen om er te proeven of te kopen. We wagen het er op. Ik beken eerlijk aan de jonge kelner dat ik niet weet hoe er aan te beginnen. Hij lacht minzaam en zegt dat het niets in houdt, gewoon opsloeberen. Wat citroen er op, vinaigre met echalotjes ook, en naar binnen werken. Een glaasje wijn er bij, ja, het is wel lekker. Natuurlijk zit er iemand mee aan tafel die een Perrier drinkt en zeker geen oesters gaat eten, maar aan het eind van het verhaal heeft hij er toch ook twee opgeslurpt. Zo kennen we hem.
We rijden alweer verloren. We hebben geen detailkaart, enkel ons routeboekje en dat is heel beperkt in kaartweergave. We rijde meer op ons gevoel, hopen dat we in de goede richting zitten, Geert wordt weer grumpy, we beginnen steeds harder te rijden (alsof de duivel ons op de hielen zit, wat in mijn geval wel wat klopte, een zwart nors duiveltje achter mij). Als bij wonder komen we toch uit waar we wezen moeten, maar we gaan er nu echt werk van maken, morgen kopen we een gedetailleerde kaart van de streek.
We komen (voor ons doen) laat aan op ons logeeradres. We hebben er 75 km opzitten, in de warmte, de wind leuk duwend in de rug, het is wel genoeg. De kamer is krakend nieuw, heel modern, plaats genoeg en er is een grote keuken mét wasmachine. Wat een luxe. Ik heb begrepen dat we alles mogen opeten wat er in de frigo zit. Geert wil er net aan beginnen , schenkt zich royaal een glas appelsap uit als de gastvrouw binnenkomt. Non non, zo was het niet bedoeld, we krijgen een etage in de frigo voor onze eigen spullen, verder kan het niet gaan. Ook goed, we eten heerlijk rustig op het terras, onder de lindenboom. Alleen de poes komt ons gezelschap houden.
En, we hebben nu een fietsroutekaart van de omgeving, kunnen morgen langs fietsroutes terug aansluiten op onze Velodyssee, een verademing, want de Departementals zijn soms goed gevuld met hardrijdende Vendeeers. Die fransen toch.
Het is een eigenaardig vrouwtje, onze gastvrouw. Geert vindt haar 'truttig'. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ze praat niet, ze proeft haar woorden en ze zijn zoet en zacht, haar getuit mondje vertelt ons dat. Ze heeft een lelijke oude man, hij steelt direct mijn hart. Hij zegt bijna niets, kijkt alleen maar met grote kijkers zoals alleen kinderen kunnen kijken. Hij lijkt niet veel in de pap te brokken hebben, zij negeert hem en domineert de ontvangst. Benieuwd wat die twee 's avonds in bed tegen elkaar vertellen. Toch is ze gul en hartelijk, ze tipt ons een restaurant en, eerlijk is eerlijk , het is met voorsprong het beste. Ik kies de vissoep, met korstjes en kaas en rouille en ik krijg er warempel de tranen van in mijn ogen. Soep eten, wat een feest. De tranen kunnen ook van de rouille zijn want die is nogal gepeperd. Vanmorgen krijgen we nog 2 dikke sneden brioche mee en 2 bananen, want we moeten er kloek opstaan. Ja, ze zorgt goed voor haar klanten. De man is ondertussen verdwenen, ik gok op een zorginstelling in het dorp.
We raken onze weg kwijt, Geert wordt zenuwachtig en wat grumpy. Ik weet niet welke doemscenario's zich in zijn hoofd afspelen, maar ik kan mij niet indenken hoe je hier onherroepelijk kunt verdwalen, want steeds is er de zee als referentiepunt. En eigenlijk is het simpel, we vragen de weg en komen waar we moeten zijn. En dat is in St Michel Chef Chef. Het is daar dat de oorsprong ligt van de koekjes, petitbeurregewijs, van St. Michel. Wat die cheffen er bij komen doen, dat weet ik niet.
De wind, die vanuit de zee waait, is koel en scherp en meedogenloos. Hij waait het haar van onder onze helmen. Naar het einde van de dag wakkert hij nog aan en voelt als stormachtig. Goed als hij ons wil duwen, maar de baan verandert nogal van richting. We komen in de marais terecht, een heel vlak landschap met poeltjes zout water, meer water dan land. Het is land dat teruggewonnen is op de zee en Bouin, waar wij logeren ligt er middenin. De gastvrouw noemt dit het derde eiland van de omgeving. Het eerste is Noirmoutier, het tweede ben ik vergeten en Bouin is het derde. Ile sur terre. Een paradijs voor watervogels, we zien er tientallen, ik kan ze niet thuisbrengen. Steltlopers zegt Geert. Ook op op stelten, maar geen vogels zijn de vele vissershutjes op het strand. Vissers wachten de vloed af en gooien dan hun netten uit vanop de hutjes.
Oesterbanken in overvloed, het is hier de streek bij uitstek. Ik moet bekennen, ik heb nog nooit oesters gegeten en misdchien moet ik het hier maar eens doen. Geert zegt a priori neen tegen oesters. Ik kom er niet achter waarom niet. Het snottert te veel. Rauw is niet goed. Vieze dingen. Zijn gedacht.
Zelf zijn we ook vieze dingen aan het worden. Shampo vergeten op vorig adres. Zeep onderweg kwijtgespeeld. Kam onvindbaar. We worden nu pas echt 'des hippies decoiffes'.
Overzetten met de boot is hier gratis en het gaat heel vlot. Zo zitten we binnen de vijf minuten aan de zuidkant van de Loire, die hier heel wat dieper is dan hogerop. De fietsroute lijkt aan zichzelf te twijfelen. Zou ze echt vertrekken of blijft ze nog even : de ene u-bocht na de andere, naar links, naar rechts, naar achter ook denk ik soms, en we lijken geen kilometer vooruit te raken. Maar dan schiet ze toch en avant, met een steil klimmetje en ik moet zowaar afstappen. Dat weten we nu ook. Het is hier niet tout plat. De zon weifelt of ze mee doet vandaag, het begint zelfs te regenen, een miezerig buitje, pesterig kort. Regenjassen aan en uit.
De Loire meandert hier, er zijn geultjes en kanalen langs alle kanten, het lijkt Nederland wel. Er wordt veel gevist en niet enkel door de mensen. Deze keer geen winterkoninkje (dat pakt waarschijnlijk geen vis), maar wel veel andere exemplaren in de vogelwoordenschat van Geert : hij ziet een reiger, een ooievaar met jongen (inderdaad, boven op een paal), een ibis, een parkiet en een colibri. Die twee laatste schrijf ik er bij om te weten of U nog wakker bent. We fietsen langs een kanaal, een beetje eentonig wel. In de bomen een overvloed van maretakken. Pas de soucis, ik heb een boldruide bij me, handig in het snoeien van dat vriendschapsstruikgewas. Als we halt houden om te eten worden we aangesproken door een jonge boerin in een jeep. Er zijn koetjes, net weg bij hun mama, op komst, een hele kudde eigenlijk, en wij gaan die beesten wild maken als we in de weg blijven zitten. Zeker onze fietsen moeten weg, een jonge koe kent geen fiets en wordt er schichtig van. Ze vat zelf post in het midden van de weg, en inderdaad, een kudde zachtroze koeien komt daar aangehuppeld. Ze lopen zo maar wat, weten niet goed waar naar toe, maar worden mooi in de wei gedreven door de flinke, mooie boerin met drie kleine kindjes in haar jeep. Applaus voor deze act, applaus voor de hardwerkende boerin.
Wat zitten wij in een luxepositie.
De huizen hier hebben een heel andere stijl dan aan de andere kant van de stroom. Ze zijn eerder klein, modern en bijna allemaal wit geschilderd of gekalkt. Het schept een vrolijke vakantiesfeer, te meer omdat de zon zich nu voluit toont en ons een voorproefje geeft op de bak- en braadtoestanden, die onze noordervelletjes in het zuiden te wachten staan.
Een eekhoorntje glipt voor onze wielen de baan over, in een twee drie zit het bovenaan een boom. Squirrel, zeggen ze in Amerika, we zagen ze met tientallen toen we daar waren, verboden te voederen of ze kropen met zijn allen in je rugzak. Hier zijn we blij om al eens een eekhoorntje te zien, daar moest je ze bij wijze van spreken van je af slaan. Na de eekhoorn, een ander beest in de kijker. We denken eerst aan konijnen, maar als we dichter komen zien we vier muskusratten aan de kant van de weg. Dikke, harige, langstaartige knabbeldieren. Het lijkt een vergadering, iedereen welkom op de rattenvergadering, maar ons vertrouwen ze niet en ze stuiven weg. Saint Previn les Pins ligt net op de hoek van de Loire en de Atlantische Oceaan. Hier is onze eerste nieuwe routenacht gepland. We hebben geluk, mooie kamer en...zwembad. Jazeker.
Stilaan komen we aan het einde van het eerste deel van onze fietsreis. Nantes komt nu echt in zicht, vandaag is de stad inpalmbaar.
De gastvrouw lacht nog eens lekker met de fluo schoentjes en kousjes van Geert, ze vindt hem schattig (mignon), hij kijkt wat schaapachtig, iets tussen kinderlijke trots en gene omdat hij in het oog springt. We houden de rechteroever van de Loire aan. Verwonderlijk hoeveel zandbanken deze brede stroom telt. We zien ook geen enkel schip, de dame laat zich niet bevaren. Enkele koeien liggen te zonnen aan de oevers en op de zandbanken. Een gek gezicht, van ver lijken het groepjes zonnebadende mensen, maar het zijn wel degelijk koeien op het goudgele zand. Wat hebben die daar te zoeken?
Zonder dat we er erg in hebben raken we verzeild op een aaneenschakeling van smallere paadjes, veel meer een VTT parcours dan een route voor fiets en kar. Ik hoor de kar hotsen en botsen en moet meermaals afstappen. Het vraagt concentratie om op het juiste pad te blijven, letterlijk dan. De vogels hebben het ook in de gaten. Ik hoor eentje fluiten : rrriidi rriiidi rridicule. En zijn tegenspeler : oui oui oui oui oui. En opnieuw die eerste : rrriiiidicule. Oui oui oui. Ja, het is waar, wat doen twee oude broekventjes op een VTT-pad? Nog een geluk dat het geen avonturenparcours is en we algauw door de Loire moeten waden, fiets en kar boven ons hoofd torsend. Maar ook daar komt een einde aan, zoals aan alles, zelfs aan de staart van een shetlandpony, en algauw peddelen we weer gezwind verder, de wind in de rug. Wat een cadeau, die rugwind. We trappen licht en gaan goed vooruit. En daar is Nantes, plots, druk, lawaaierig. Het valt als lood op ons hoofd, al dat getoeter en gebrom en gewriemel. Weg willen we, die stad enerveert en verkrampt ons. Nantes is wellicht de moeite waard om te bezoeken, maar we laten dit toch aan ons voorbijgaan. We komen uit de rust en we willen weer rust.
En dat krijgen we, min of meer. Ons hotel is gelegen in de voorstad Indre, iets om vlug te vergeten, maar het mag al eens minder zijn om te kunnen beseffen hoe zalig de voorgaande b&b's geweest zijn. Het hotel heet Le Breton en het staat aan de juiste kant van de Loire. De bretoenen zijn in de geschiedenis herhaaldelijk tegengehouden door de Loire. Een woest volk was het, met ambities tot ver in Frankrijk. Maar kasteel, stroom en volk spanden samen en ils ne passaient pas.
Morgen nemen we de bac, zo noemen ze hier de overzetboten,gaan we naar de linkeroever van de Loire en zeggen haar adieu : het was een zoet genoegen, we hebben van uw schoonheid genoten.
Heel leuk als er gereageerd wordt of in het gastenboek geschreven, maar van op mijn smartphone kan ik ze niet lezen. Margo stuurt ze af en toe door, dat goedig meisje.
Gisteren was de provider kaput en dus hulden we ons in stilte. In de plaats daarvan werden we uitgenodigd om te aperitieven met onze gastheer en -vrouw en de andere (Australische) gasten. Ik vond die cabernet d'Anjou heel lekker. Nadien kregen we ook nog gratis vervoer naar een restaurant 5 km verderop. We schoven de tafeltjes bij elkaar en het werd best een gezellige avond, in zoverre dat Geert aan het eind de pizza van the australian boy verder opat. Hij had ook al een salade mediterannee op, dus zijn buikje zat goed vol. De hele conversatie kon ik moeilijk volgen, vergde veel concentratie, maar er werden nogal wat economische cijfers uitgewisseld langs beide kanten. Die mannen begrepen elkaar wel. Vandaag fietsen we een stuk van de bewegwijzerde route la Loire a velo. De fransen hebben soms de bedenkelijke reputatie van 'met de klak ernaar te smijten',maar in dit geval hebben ze echt hun best gedaan om er een mooie route van te maken. Veel kleine, autovrije baantjes en paadjes, soms pal naast de Loire, die zich bedachtzaam en statig voortbeweegt, zich bewust van haar 'grandesse', soms ook wat meer landinwaarts waar de dorpjes pittoresk en verzorgd zijn, toch heel anders dan in het meer eenvoudige Normandie, soms in lange dreven tussen struiken van eglantier en klimrozen, hortensia's en liguster, die heel pril begint te bloeien. Er wordt hier veel gefietst, we ontmoeten wederom tegenvoeters uit Nieuw -Zeeland en zeggen tientallen keren 'bonjour' tegen onze fietsende medemens.
Het gaat gezwind, er staat niet veel wind en we zijn gelukkig als een kind. Dat laatste dient enkel om te rijmen. We naderen Nantes, de kust, de zee. Mijn teller staat op 999 km en wil niet meer verder. We zitten dus over de duizend kilometer. Daar drinken we een lekkere thee op vanavond.
de hort op
