Dit is geen afscheid…

2005 is naar de maan…

Vóór Kestmis kreeg ik van de postbode onverwacht een pakje toegezonden. Het was een mooi verzenboek van  de overleden Aimé Verthriest met de veelzeggende titel “Dit is mijn afscheid niet”. Wellicht werd het mij toegestuurd uit een onvermoede genegenheid als metgezel op Lourdesbedevaart.

Vandaag zijn wij Oudejaar en in dit verzenboek lees ik volgend gedicht:

Oudejaar.

Ik wilde lui zijn

op vandaag en ’t oude

jaar wat rekken.

Misschien dat ik daarom

ben opgestaan, zo vroeg,

om zalig niets te doen

dan ogen toe

en paternosters kralen.

Het ging zo haastig

vlug, van goed en minder:

uren, ongeremd de dagen,

nachten, weken, maanden:

een jaar is om, de tijd

verleden en handenvol:

gevoelens, hoop, verlangen,

wensgebeden.

Vandaag, één dag nog rest:

ik bid U wel veel mooie

nieuwe dagen:

kijk Nieuwjaar wenkt:

straks

nieuw: de Lente

Zomer,

Herfst en

Winter

In December.

Morgen gaat 2005 voorbij. Mensen hebben de tijd gemaakt en  in minuten, uren, dagen, maanden, jaren verdeeld alsof men die wou klasseren. Om het te vergeten ? Of om die voor de geschiedenis te bewaren ?

Een verleden tijd is geen afscheid:
“In het verleden ligt het heden, in het nu wat komen zal.”

Eigenlijk nemen wij dus geen afscheid van het verlopen jaar. Onze ervaringen, belevenissen, het goede en minder goede van het jaar zal nog nawerken, zal er nog zijn.

Afscheid nemen is er niet meer “zijn”. Dit "zijn" kan bestaan in tijd, ruimte en gedachten. Het is er steeds in afwezigheid van het "niet-zijn". Als gelovige geloven wij in een absolute zijn, een eeuwig zijn, weg van alle leegte, alle gemis, alle niet-zijn. Het niet-zijn dat het negatieve is in ons bestaan: het kwade, slechte, lelijke, ongezonde.
Wij geloven dat de dood niet verdwijnt in het niet-zijn, daarom willen wij dat de doden blijven leven. Van een afgestorvene nemen wij geen afscheid.

Aimé was in mei laatstleden nog met ons op bedevaart naar Lourdes. Hij is overleden in het U.Z.te Gent op 16 november. De begrafenismis ging door in de kapel van het U.Z. in alle intimiteit. Zijn lichaam werd ter beschikking gesteld van de wetenschap…. Hij wou het afstaan voor het goede doel.

In het voorwoord schreef zijn familie: “Vake heeft vroeger in zijn actieve periode nooit de tijd gevonden om gedichten te schrijven. De poëzie stond zelfs een eindje van zijn dagelijks werk verwijderd. Maar toen zijn ziekte zijn toekomst bepaalde, wilde hij met deze woorden en gedachten verder leven. Hij die zovele huizen heeft gebouwd voor anderen, wilde zelf in deze woorden thuis zijn en wonen. Ze zijn zo breed als zijn hart en zo wijd als zijn ziel. In de ruimte van zijn woorden ontmoeten wij een lieve goede mens die met een diep gevoel zijn boodschap uitspreekt.”

De opbrengst van het boek, gespijsd door vrijwillige bijdragen, gaat naar  de VZW “A.L.S” die hij omwille van de steun en de hulp bij zijn ziekte diep genegen was.

Ook wij mochten te Lourdes die goedheid in die prachtmens ervaren en was hij weer een getuigenis welke prachtmensen wij ontmoeten onder de zieken die met ons op bedevaart zijn.

Ik meende dat dit heengaan van Aimé niet onopgemerkt mocht blijven en stuurde per mail een herinneringstekst naar onze mensen van de bedevaartziekendienst met een gedicht hoe Aimé de nabijheid van een ziekengeleiding te Lourdes ervaren had..

Een verpleger antwoordde mij op ludieke wijze:

“ Bedankt voor al het Lourdesnieuws dat je mij regelmatig toestuurt. Ja..., ik moet zeggen meestal is het wel ergens slecht nieuws; maar goed ik ben toch blij om het te vernemen.

Hopelijk zien we elkaar in goede gezondheid terug ergens in Lourdes. En als we toevallig minder gezond zouden zijn, wat natuurlijk bijna onmogelijk is, kunnen we nog altijd rekenen op het wonder van  Lourdes hé.

Na al hetgeen jullie beiden reeds voor en omwille van Lourdes gedaan hebben, zou dat van nu af wel eens mogen he....? (hahaha).

Het ga jullie goed en hopelijk tot algauw!”

Zo zie je maar. Door deze nieuwe “sociale sofware” via internet, e-post en het bloggen blijven mensen niet zo afgescheiden maar meer verbonden. Verbondenheid, dit is geen afscheid.