Het is zover. De uitnodiging voor onze klasrëunie op 18 oktober van de Rhetorica 1954 is verstuurd. Het wordt een jaarlijks weerzien van de klasgenoten en hun echtgenoten.
Ik betitelde het als een Rondetafelconferentie met als thema Eertijds heeft er een volk bestaan edel en groot met een knipoog naar ons studentenverleden.
Zoals elk jaar zullen weer de fratsen uit onze tijd aangehaald worden met herinneringen aan onze professoren uit die tijd nl. de vlooie, mussche, papa den beer en het zwaantje. Het waren niet alle beesten. We hadden ook nog een krieke, makke, belga, molotov en mama.
Onze vrouwen zullen weer luisteren naar onze verhalen en wellicht zullen we er een schepje bijdoen.
Wij zullen vaststellen dat al zijn onze haren grijs of verdund wij eigenlijk innerlijk en van karakter nog dezelfde gebleven zijn. Een mens verandert niet zoveel ook al poogt zijn vrouw soms aan heropvoeding te doen.
Onze collegeperiode was een heel andere tijd. Wij kenden geen drugs, allen maar in het geniep een cafeetje aandoen op de terugweg naar huis en zelfs een onschuldige kus zou voor ons al sexy geweest zijn. Wij waren de eerste klas die na de examens na de les een bak bier mochten uitdrinken en dat op foto werd vereeuwigd.
De menu in het eethuis Pieter zal méér zijn dan een gewoon pintje. Het is maar te hopen dat er niemand van mijn gasten doet als Juul die van het feest van de pompiers kwam en teveel van de Rodenbachtaart als dessert gegeten had.
Die pruimen op de taart deden zoals verwacht hun werk zodat hij plots dringend moest en hij achter een dikken beuk in het Geitenpark zijn broek liet zakken. Op hetzelfde moment komt daar Seppe de wijkagent voorbij en is getuige van dit ontoelaatbaar latrinair gebeuren.
Ge weet, orakelt Seppe, dat de burgermeester dat niet wil hebben. Juul die wel letterlijk en figuurlijk de kluts kwijt is, staat daar verbauwereerd achter zijnen beuk en ziet het niet meer zitten, alhoewel hij het ziet liggen.
Als meneer de burgemeester het niet wil hebben brabbelt hij, wil gij het dan misschien hebben? Absoluut niet snauwt de garde. Héwel, zegt Juul, als meneer de burgemeester het niet wil hebben en gij wilt het ook niet, dan laten wij het gewoon liggen, want ik moet het ook niet hebben.
OP de website van consumentenbedrog.be vond ik volgend verhaal. Ik weet niet wat is waar maar het is toch maar raar.
Van een mirakelbedrog
Op die morgen van 18 september 1912 heeft Armand Lambert, kruidenier in de buurt van Dijon, in zijn winkel een ongeval. Het was een klant die - ongewild - aan de basis lag van het ongeval. Toen die om een pak rietsuiker vroeg, moest Armand op een ladder klimmen om dat pak van het rek te kunnen nemen. Maar hij verloor zijn evenwicht en viel van de ladder. Daarbij kwam hij slecht neer en bleek hij door die val verlamd te zijn aan beide benen. De artsen stelden als diagnose: een zenuwschok. En Armand kwam in een rolstoel terecht. De verzekeringsmaatschappij betaalde de premie uit die voorzien was voor verlamming aan beide benen: 100.000 Franse francs. Die som kwam goed van pas om de boetiek naast de winkel op te kopen. Maar waar schuilt hierin het bedrog? Wel, Armand Lambert is niet echt verlamd. Hij doet de hele dag alsof in zijn rolstoel. Dus is het hele opzet eigenlijk één grote oplichterij ten opzichte van de verzekeringsmaatschappij. Maar na enkele maanden is Armand het beu om die rol van invalide te spelen. Het verdraagt het niet meer om de hele dag lang aan zijn rolstoel gekluisterd te zitten en te moeten aanhoren hoe de klanten hun medeleven (of medelijden) betuigen. De oplossing die hij daarvoor bedenkt is een pelgrimstocht naar Lourdes te ondernemen om de verlamming als bij wonder te doen verdwijnen. En het werkt! Op 15 augustus 1913 wordt Armand Lambert in de bron ondergedompeld en staat hij daarna langzaam recht en begint te stappen. Resultaat: algemene euforie onder de menigte.
Er is een waar mirakel gebeurd.
Enkele dagen later verlaten Armand Lambert en zijn vrouw Lourdes om naar huis terug te keren. Het hele land volgt hun wedervaren op de voet, want een mirakel gebeurt nu eenmaal niet elke dag. Armand en zijn vrouw denken al na over een nieuwe naam voor hun kruidenierszaak: Het Mirakel? Bij de Heilige Bernadette? Maar dan gebeurt er nog iets onvoorzien: een goederentrein rijdt in op de trein waarmee Armand en zijn vrouw reizen. Armand wordt ernstig verwond door een gebroken ruit en moet in allerijl naar het ziekenhuis worden overgebracht. En daar verneemt zijn vrouw van de dokters dat er maar één ingreep was waarmee ze Armand konden redden en die ingreep was: zijn beide benen amputeren.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
