Sinds een kleine veertien dagen ligt moeder in de kliniek.
Ernstig vraag je ? Wel ja en neen ...

We weten al sinds een tweetal jaren dat ze lijdt aan Alzheimer, maar met aangepaste medicatie was dit nog min of meer in de hand te houden. We voorzagen inmiddels ook een dagelijkse familiehelper. Ochtend en avond kwam de verpleegster langs voor een insuline injectie.
Tot een kleine maand terug ...
Moeder was vergeten de waterkraan dicht te draaien in de keuken. En vermits de gootsteen geen 'overloop'heeft werder de onderburen getracteerd op een gratis douche, tot drie verdiepingen lager. Dit was dan ook de druppel ...
Dus namen we dan ook het wijze besluit om de gastoevoer af te sluiten en lieten we dagelijks een warm middagmaal aan huis brengen. Warm water kon dan worden gemaakt met een electrische waterkoker en koffie met een pecolator.
Dat had je maar gedacht ... Kom ik op een middag binnen bij haar en is ze met de percolator water aan het opwarmen voor de afwas ... of tenminste dat dacht ze toch want doordat ze de filterhouder niet helemaal had gesloten liep het water gewoon over de tafel op de grond. Aan de aanwezige hoeveelheid water te zien moest ze zo al enkele 'vaatjes' aangemaakt hebben.

En toen, op een voormiddag, kwam het telefoontje van de familiale helpster met de melding dat moeder het bewustzijn had verloren. In ijltempo erheen ... (20 min.) Bij aakomst, blijkt moeder 'gezond en wel' in de zetel te zitten. Zij herinnerde zich niet enige probleem te hebben gehad ...
De huisarts, zoals gewoonlijk, onbereikbaar, dus dan maar 'SOS médecin' gebeld.
Een half uurtje later kwam hij eraan. Zijn besluit was vlug genomen: geen besluit en spoedgevallen. Dus met de wagen richting kliniek.
Aangekomen in de klniek, in de dienst spoedgevallen, en na de nodige wachttijd zoals de naam van deze dienst al doet vermoeden, krijgen we een geneesheer te spreken. Uit voorzorg had ik alle medicatie van mijn moeder mee genomen zodat de geneesheer zich vlug een duidelijk beeld zou kunnen vormen van de situatie en een eventuele overdosis zou kunnen detecteren. Tussen de doosjes bevond zich ook het bewuste product voor behandeling van Alzheimer. Geen twijfel mogelijk dus, het product wordt enkel voorgeschreven voor deze aandoening.
Tot mijn verbazing vroeg de geneesheer aan mijn moeder waarom zij naar de spoedgevallen is gekomen ... in het frans. Moeder is wel tweetalig, maar gezien ze zich niets kon herinneren kon ze uiteraard ook niet antwoorden. Waarop de geneesheer de vraag herhaalde, op een zelfs ietswat agressieve toon.

Deze brave mijnheer behaalde waarschijnlijk wel een diploma geneeskunde (dat hoop ik toch) maar mensenkennis en omgangsvormen was blijkbaar niet zijn beste vak en de duidelijke aanwezigheid van het 'Alzheimerproduct' deed bij hem ook geen belletje rinkelen ...

Hoe dan ook, enkele uren later was de diagnose: ontsteking van de urinewegen hetgeen een syncope zou hebben veroorzaakt. Ik moet zeggen dat ik daar even niet meer kon volgen ... een syncope door hypoglicemie (te weinig suikers door vergeten te eten na een inspuiting van insuline) zou ik nog kunnen begrijpen maar ten gevolge van een ontsteking van de urinewegen ???
Enfin, laten we aan Caesar geven wat aan Caesar toekomt en er dus van uitgaan dat deze diagnose correct was. Moeder moest worden opgenomen, hetgeen dan ook gebeurde Mijn broer Achille en ikzelf wisselen ons af om propere kledij aan te dragen en het vervuilde terug mee te nemen. Zo ging dat enkele dagen door tot wanneer ...
Er een telefoontje kwam van de sociale dienst van het OCMW ...
Deze mevrouw stelde doodleuk dat men had vastgesteld dat mijn moeder geen bezoek kreeg en dat er niemand kledij aanbracht of voor de was zorgde en dus met de vraag of het OCMW deze taken moest overnemen ?
Ik vroeg nog of het wel degelijk over mijn moeder ging ??? Jawel, dit was hun zo gemeld door de kliniek ...

Poireau is duidelijk een ontaarde zoon.

Morgen wordt moeder ontslagen uit de kliniek.