de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
12-12-2008
Hercule en de iguanodon
Herinnert u zich nog de skeletten van de dinos in het natuurhistorisch museum aan de cinquantenaire in Brussel ?
Die dingen stonden daar al zo lang op dezelfde plaats dat ze al bijna in fossielen veranderd waren.
Uit goede bron heb ik vernomen dat er eindelijk een ietwat modernere look is gegeven aan het museum en dus wordt het misschien wel tijd om er terug een bezoekje te brengen.
Het is maar een suggestie nietwaar ...
Maar, op een museumbezoek moet men zich voorbreiden en dus is Poireau even gaan kijken in Bernissart waar enkele miljoenen jaren terug een dinokennel stond en waar men dus de beentjes heeft opgegraven
Bernissart, le pays de l'iguanodon ...
En waar ligt Bernissart dan wel zal u zich afvragen.
U rijdt vanuit Brussel richting Parijs, de E19 dus en voorbij Mons, net voor u aan de Franse grens komt slaat u rechts af richting Doornik oftewel Tournai. Zowat halverwege tussen Mons en Tournai ligt Bernissart in het land van de prille Schelde. Bien fait pour les Français, want het zijn dus wel degelijk belgische dino's.
Als u nu eens een verloren gat wil zien, wel daar is het een verloren gat.
Voorzie uzelf van een thermos koffie want indien u het lumineuse idee zou krijgen om ergens binnen te stappen om een koffie te gaan drinken is de kans groot dat u een bak afkooksel van gisteren voorgeschoteld krijgt. Vraagt u naar koffie van vandaag, dan zal u morgen nog eens moeten terug komen. In het beste geval bekomt u een plastic filterken waarvoor dan eerst een prehistorische waterkoker wordt boven gehaald.
Mogelijks is dit alles opzettelijk gedaan om in de dino-mood te kunnen blijven, maar ik betwijfel het.
Feit is dat het er in putteke winter een ijzige bedoening is, echt truusteluus, en dus lijkt het mij een ook aannemelijke theorie te zijn dat de dino's het voor bekeken hebben gehouden omwille van een al dan niet subiete ijstijd.
Maar we mogen niet te vlug opgeven.
Weldra wordt het weer lente en dan gaan in Bernissart de Pteranodons weer fluiten waardoor het er al en stuk aangenamer zal uitzien.
12-12-2008 om 19:49
geschreven door Hercule Poireau
T'is weer zover, Ciboulette heeft weer een uitstap gevonden ... Naar de kelders van den Abbatoir in Anderlecht.
En wat is er zoal te vinden in de kelders van een slachthuis ? Een hoop dode dinges ... Ja, ik weet het, ons Ciboulette is een beetje speciaal op dat vlak.
Enfin, ze wilde dus absoluut gaan zien naar Plastic Bertrand, niet de zanger maar wel Bertrand die, om god weet welke reden, ooit besloten moet hebben om van zijn afgestorven body een plastinaat te laten maken.
Bertrand is dus leeggezogen geweest, volgepompd met plastic, zijn vel afgedaan en wordt nu, tegen betaling natuurlijk, tentoongesteld als een soort opgezette muskusrat.
En dat is dus waar Ciboulette absoluut wil naar gaan kijken ... Wel dan toch zonder mij ! Dat men geïntersserd kan zijn in anatomie kan ik begrijpen, maar ingaan op de platte commerce van 'Körperwelten' weiger ik.
S'namiddags kwam Ciboulette terug thuis en ze legde mij haarfijn uit hoe zij vol verwondering had staan kijken naar wat eens eens mens was geweest, en vakkundig in sneetjes was gesneden , inclusief zijn pitteloe.
Ik heb ze maar laten vertellen ... En bij mezelf gedacht dat ik dan toch nog liever mijn eigen pitteloe heb, onversneden.
24-11-2008 om 23:20
geschreven door Hercule Poireau
Kan u ook niet meer volgen en hebt u ook uw Fortis aandelen zien veranderen in Slaptis aandelen ?
Je moet het altijd positief blijven bekijken.
Toen je aandeel 30 euro waard was en je verloor 10% dan was je 3 euro kwijt. Nu je aandeel 3 euro waard is en je verliest ook 10% dan ben je slechts 0.30 euro kwijt.
Je ziet, je situatie wordt er met de dag beter op ...
Moest je toch nog tot de moedigen behoren, koop dan aandelen van Tiense Suiker. Gegarandeerd dat binnenkort de mensen zullen gaan hamsteren.
En als je dan toch een verantwoordelijke zou zoeken, kijk dan even richting de TiTa-Tovenaar-Consultant-Vlerick-boys. Zij hebben jaren het principe komen verkopen dat niet winst belangrijk is, maar wel de groei van de winst.
Merçi jongens ...
08-10-2008 om 18:38
geschreven door Hercule Poireau
Een goede veertien dagen terug heb ik zowaar een uitgestorven soort ontdekt !
Zomaar, toevallig, domweg, terwijl ik op mijn oprit rondloop, kom ik argeloos tot het besef dat ik deze soort ooit al eens had gezien, jaren terug, en toen ook al ergens rond mijn huis.
Sindsdien niets meer, verschwunden, in het grote niets opgeggaan, nooit of te nevver meer opgemerkt.
En dan, plotseling, zie ik de soort terug, in een camion nog wel. Een mens denkt dan direct aan een fata morgana, een ziensbegoocheling en pitst zichzelf krachtig in de armen. Niet te geloven ! Een werkende aannemer ! En dan nog wel één die ik ken !
Ik ben subito presto in mijn archieven gedoken en even later had ik een oude faktuur, bevend, in mijn hand. Zou het kunnen ???
Ik heb mijn zondags kostuum aangetrokken, mijn tanden gepoetst, afterschaaf opgespoten en vervolgens met klamme handjes de telefoon genomen.
Allo weledele mijnheer de aannemer, kende gij mij nog ? t'is hier herculleken van aan de hoek waar die twee straten bijeenkomen en waar dat huis staat met een dak erop. Aan de andere zijde een instemmend gebrom ...
Stoort het u als ik u stoor ? Aan de andere kant een ontkennend gebrom ...
Mijnheer de hooggebouwde aannemer, zou in in uw oneindige goedheid in overweging willen nemen of u mij misschien zou kunnen komen pluimen ? Aan de andere kant een twijfelend gebrom ...
En dan, oh zaligheid, een zacht : ja poireau, ik wil.
Jubelt, juicht, steek het vuurwerk aan, trekt de champagne af !
Ik heb een aannemer gevonden !!! Straffer nog, er ligt al een hoop isolatieplaten op mijn oprit !!! Ik ben nog vanzeleve zo content geweest dat ik mijn oprit niet meer op geraak. Zet ze maar vol, hoe meer hoe, liever. Nog ! Nog!
01-10-2008 om 21:24
geschreven door Hercule Poireau
in de serie 'vul eens uw buik' heb ik voor de geïnteresseerden nog een adres te vermelden:
L'atelier de Michel D. Oud Korenhuis 31 te 1000 Brussel.
De D. staat voor Doukissis en deze mijnheer is in 1997 Eerste Kok van België geweest (de Posper Montagné-prijs) voor zijn bereiding van 'la lotte accompagnée ses trois garnitures')
Ga voor de lunch aan 19 euro ( entrée/plat/dessert ) ( lauwe saumon met kruidenolie, pintadeau met oesterzwammen, chocolademousse of javanais) Met een glas deftige wijn of een Carlsberg erbij en een koffie nadien mag je terug buiten voor ongeveer 25 euro pp.
En je mag Poireau geloven, voor die prijs mag je al heel ver lopen om iets van dezelfde kwaliteit te vinden.
Wil je absoluut s'avonds of in het week-end gaan, dan mag je de prijs p.p. ongeveer verdubbelen. Wil je dan ook nog de plezante uithangen en gaan voor het 'degustatiemenu met aangepaste wijnen' dan betaal je een aangepaste prijs van 65 euro pp.
De lunch dus .
Merçi monsieur D, het was mij een waar genoegen.
www.ateliermicheld.be
17-09-2008 om 21:41
geschreven door Hercule Poireau
POireau is weer eens op een verdoefte affaire gevallen ...
Gezien ik de laatste paar weken nogal volg wat zoals te koop wordt aangeboden op 2ehands, ebay en marktplaats.nl was ik toevallig op een aanbieding gevallen, zonder mij pijn te doen, van een zaagske van Makita.
Denk je zo bij jezelf, bwah, waarom niet ...
Awel, ik ben tot de conclusie gekomen dat het om een nep-makita gaat, een mislukte kloon, een kopie.
Blijkbaar hebben de spleetogen de truuk gevonden om alles en nog wat te kopiëren, zij het dan in een minderwaardige kwaliteit, en natturlijk voor een minderwaardige prijs. De machine ziet er nagenoeg hetzelfde uit maar de koffer waar ze in zit is niet in het typische makita-turquoise maar in het zwart. Of ze ook zaagt weet ik niet maar ik veronderstel van wel, zolang je je maar beperkt tot het afzagen van sneetjes salami.
Bien essayé !
Ons Ciboulette heeft ook zoiets beleefd.
Ziet ze op internet een 'shop' (A-shop genaamd) en wat verkopen ze daar ? Saccochen van Prada voor een kleine 100 euro. Een ouder modelleke, dus ja ... Enfin, zo wordt het toch aangekondigd. Blijkt dat A-shop in Hong-Kong zit.
Om uw saccochken te doen afkomen hebt ge nog eens 25 euro aan uw rekker. Maar enfin, voor die prijs kunt het niet zelf gaan halen.
Ga je naar de bank voor een overschrijving naar Hong Kong en keokenbak, je hebt nog eens voor 20 euro aan je broek.
Tja, dan begin je toch te denken: is het sop de saccoch wel waard en dus zeg je wijselijk foert, in het chinees.
Denk nu niet dat ze je gaan gerust laten, vergeet het maar.
Om de twee dagen een mail in je doos om te vragen waar je centen blijven. En op de duur beginnen ze je zelf uit te leggen dat ze echt wel degelijke kopies maken van merksaccochen. Niet van echt te onderscheiden.
Met al de chinezen maar ...
Ik begin mij af te vragen of onze vier F-16's ook toevallig niet ...
06-09-2008 om 20:26
geschreven door Hercule Poireau
Poireau is nu niet bepaald van het soort de de brol van iemand anders in huis haalt maar zo nu en dan maakt hij een uitzondering.
Zoals u wellicht wel weet, willen echte mannen altijd de grootste en de zwaarste hebben, en om mijn confraters te volgen in hun streven had ik besloten om eens een zware boormachine te kopen. Zo een rambo-ding. Niet dat ik veel gaten te boren heb in mijn gruyère, maar het heeft wel iets om voor uw gevel te staan paraderen met een kalachnikov-boor. Tot wanneer je natuurlijk de prijs ziet van een nieuwe kalachnikov ... Niet getreurd cependant.
Er is nog altijd ebay.be en 2ehands.be voor belgiê en marktplaats.nl voor Nederland.
Et voilà, in Brugge vindt ik een rasechte Hilti machine, met stamboom, en in Utrecht vind ik dan weer de kogels om het ding te laden. Et tout ça aan de prijs van een vulgaire Black und Decker.
Dat wordt een beetje rondrijden dit week-end, maar daar hebben we niets tegen, vu que mijne employeur zo vriendelijk is om jus voor mijn bedrijfslimousine ten laste te nemen. Merçi employeur.
Indien u dus in de volgende weken in de omgeving van Brussel een stofwolk ziet opstijgen, weet dan dat Poireau aan het oefenen is met zijn nieuw speelgoed.
20-08-2008 om 19:56
geschreven door Hercule Poireau
krijg ik op mijn gastenboek een example van een grand écart van hier tot ginder ...
Niet voor het één of het ander, maar dàt zie ik ons toch nog zo direct niet doen. Alhoewel, met medewerking van een plaske lijnolie is er natuurlijk veel mogelijk ...
19-08-2008 om 21:41
geschreven door Hercule Poireau
zeventien volle jaren had ik er voor gespaard ze waren mijn trots, mijn waardigheid de zichtbare tekenen van mijn mannelijkheid één enkel kleefverband heeft ze zomaar weggemaaid vaarwel mijn borstharen
13-08-2008 om 21:08
geschreven door Hercule Poireau
Neem nu, ik ga met mijn zakskes tuinafval naar het containerpark alwaar ik met veel ijver mijn restanten de metalen trap op draag om ze in de container te kieperen.
Komt daar een bejaard koppel aan die zich ook van twee zakken tuinafval willen ontdoen.
Madam moedigt mijnheer aan van beneden, en mijnheer bestijgt vol vuur en vlam de eerste treden van de trap, waar hij plotseling blijft staan, wellicht overweldigd door de aanblik mijner imposante musculatuur.
Vraagt hij mij uit de diepte of ik even kan helpen om zijn nogal groot uitgevallen plastic zak effekes tot boven te krijgen.
Natuurlijk wil ik dat ...
Ik neem dus met mijn linker hand de kwestieuse zak vast en trek, terwijl de antikwiteit aan de onderzijde duwt. Maar op antikwiteiten kan je duidelijk niet betrouwen en plotseling stopt hij met zijn energieaanbreng.
Conclusie, ik sta wankel op de trap met aan met linker kant een verkeerd ingeschat gewicht. Want ja, de zak bevat niet enkel het door mij voorziene en bovenop zichtbare snoeisel, maar ook een flinke overschot van madam haar opgeschoten pattatten ...
Patatra, Poireau verliest zijn evenwicht, een voet schiet van de trede en Poireau komt met zijn torso tegen de, gelukkiglijk wel aanwezige, reling terecht.
Dat wordt eventjes naar adem happen ...
Gaat het menier ? Hed u giene zier gedaan ? Poireau houdt zich stijf. Ja ja madam, ça va ...
Miljaarde miljaarde, Nu een week later is er nog altijd een bluts in mijn ribbenkast en elke keer als ik effekes wil kuchen, om nog niet spreken van niezen, lijkt het alsof er iets afscheurt binnenin ... Maar, madam is van haar rotte pattatten vanaf en Poireau zal in het vervolg tweemaal nadenken vooraleer aan een onbekende zijn zak te trekken.
08-08-2008 om 15:53
geschreven door Hercule Poireau
Nog zoiets ... de namen die muziekgroepen zichzelf geven ...
"De ke(i)vers" of "de rollende stenen" ... ge moet er maar op komen ...
Neem nu 'the rolling stones' bvb Hoe komen die aan hun naam ?
Simpel:
Mickske en Keithje zaten samen op school en vonden blues, rithm and blues, wel goed klinken en dus waren ze grote fans van artiesten als bvb Muddy Waters. Deze Muddy Waters, ook al zo een naam ... , schreef een lieken met de titel 'Mannish boy' , een zot manneke dat nooit op plaats kon blijven en dus een 'rolling stone' was. En voilà, ze hadden hun naam gevonden.
Maar waarom noemde Muddy Waters een vent met punnaisen in zijn schoenen dan een rolling stone ? Een dichterlijke vrijheid van hemzelve ?
Begot nee, dat is een uitdrukking welke terug gaat tot bij de romeinen en wel naar een serie gedichten van Plubilius Syrus die leefde in de eerste eeuw VC en die daarin iemand die geen wortel kan schieten een rollende steen noemt. Zo is dit blijven bestaan en tot in de engelse taal verzeild geraakt als een uitdrukking.
03-08-2008 om 23:26
geschreven door Hercule Poireau
Its a deceptively simple question. A mish-mash of colliding egos, conflicting claims and confused memories has led researchers down many false trails while searching for the origins of this American art form, not least where its name came from.
To pluck some examples from the many in the books: people have pointed to Jasper, the name of a dancing slave on a plantation near New Orleans in about 1825 whose nickname was Jazz; to a Mississippi drummer named Chas Washington in the late nineteenth century or to Chas, the nickname of Charles Alexander (of Alexanders Ragtime Band) about 1910; to a Chicago musician named Jasbo Brown; to a band conductor in New Orleans about 1904 called Mr Razz; to the French chassé, a gliding dancing step that had already been turned into the archetypically American verb sashay as long ago as the 1830s; to the French jaser, useless talk for the pleasure of hearing ones own voice; or the Arabic jazib, one who allures.
The intimate association of jazz with American black culture has led others to look for an origin in African languages, such as the Mandingo jasi, become unlike oneself, Tshiluba jaja, cause to dance, or Temne yas, be extremely lively or energetic.
One early jazz player, Garvin Bushell, was sure it had a fragrant origin. In his 1988 book Jazz From the Beginning, he remembers his early days in music, around 1916: The perfume industry was very big in New Orleans in those days, since the French had brought it over with them. They used jasmine oil of jasmine in all different odors to pep it up. It gave more force to the scent. So they would say, lets jass it up a bit, when something was a little dead. John Philip Sousa suggested in the 1920s that jazz slid into our vocabulary by way of the vaudeville stage, in which all the acts would come back on to the stage at the end of a performance to give a rousing, boisterous finale called a jazzbo, a type of low physical comedy. (This one looks plausible; however, jazzbo isnt recorded before 1917 and might be from jazz plus bo, an abbreviation of boy.) If you werent confused before, I suspect you are now.
There are more folk etymologies around this word than almost any other, many of them vehemently held in defiance of the evidence.
What we do know, as the result of research by Gerald Cohen, is that the word suddenly starts to appear in the San Francisco Bulletin in March 1913 in a series of articles about baseball by E T Scoop Gleeson (its recently been found that an isolated example appeared about a year earlier in the Los Angeles Times, but this is also in a baseball context). Early examples had nothing to do with music but referred to an intangible quality possessed by baseball players, what another writer in the newspaper, Ernest Hopkins, described in April that year as life, vigor, energy, effervescence of spirit, joy, pep, magnetism, verve, virility, ebulliency, courage, happiness oh, whats the use? JAZZ. Nothing else can express it.
Gleeson later said that he had got it from another newsman, Spike Slattery, while they were at the training camp of the local baseball team, the San Francisco Seals. Slattery said he had heard it in a crap game. Art Hickman, an unemployed local musician, was at the camp to make contacts among the newsmen but took on the job of organising evening entertainments. Among these was a ragtime band he created from other out-of-work musicians, including a couple of banjo players. It was this band that developed a new sound that started to be described in the training camp as jazz. This name went with Hickman to engagements in San Francisco and later to New York, though his type of syncopated rag, later to be called sweet jazz, turned out to be a dead end musically.
By the following year, it seems that the word had spread to Chicago, most probably through the efforts of another bandleader, Bert Kelly. In 1916 it appeared there in a different spelling in the name of the New Orleans Jass Band. Despite this bands name, the word wasnt known in New Orleans until 1917, as early jazz musicians attested. It is said to have arrived through the medium of a letter from Freddie Keppard in Chicago to the cornet player Joe Oliver. Oliver showed the letter to his protégé Louis Armstrong and the name soon became applied to the New Orleans style that became dominant and which was later called hot jazz to distinguish it from the Art Hickman sort.
The big question remains: where did those San Francisco crapshooters of 1913 get their word from?
This is the point where we step off the path and run the risk of disappearing into an etymological quicksand. Scoop Gleason said that when they rolled the dice players would call out Come on, the old jazz. It looks as though they were using the word as an incantation, a call to Lady Luck to smile on them.
Its commonly said that the word had strong sexual associations, being a low slang term among blacks for copulation. This may be so, though its odd that the worldly-wise journalists on the San Francisco Bulletin didnt realise it at the time. If they had, they would surely have stopped using it, at least in their newspaper columns.
The first direct sexual associations date only from 1918, at a point by which the words musical sense had become firmly established. We have no knowledge of the racial background of those crap shooters in San Francisco, so theres even doubt whether the word has any associations with black English at all.
The most plausible sexual origin is in the word jism, also known as jasm. This has a long history in American English, being known in print from 1842 and probably a lot earlier still in the spoken language. It could have the same sense of spirit, energy or strength later associated with jazz, but the primary idea seems to have been semen or sperm, a meaning jism still has, one that has obvious associations with vitality and virility. It may be relevant that one of the earlier examples, in the Daily Californian in February 1916, writes the word as jaz-m. It doesnt seem too implausible to suggest that jasm lost its final letter, turned into jass and then into jazz.
Its likely that Gleeson and his fellow newspapermen didnt connect their new word jazz with jism, not knowing about the intermediate steps.
Of course, that just takes the whole matter back another step in this never-ending dance of word history.
The English Dialect Dictionary records the eighteenth-century form chissom, to bud, sprout or germinate, which looks possible.
Others have pointed to an origin, via black slaves, from words like Ki-Kongo dinza, the life force, or from other African languages. So at least some of those folk etymologies may be nearer the truth than one might have thought.
03-08-2008 om 22:28
geschreven door Hercule Poireau
Poireau is weer op stap geweest.
