de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
20-02-2010
caramba !
éénmaal als POireau besloten heeft om iets te besluiten, dan doet hij dat ook.
Na rijp beraad, en overleg met mijn ministeres van financiën, was POireau op zoek gegaan naar een degelijke fruitwinkel. Hij had immers als vlug opgemerkt dat er wachtlijsten waren voor het bekomen van apples, zo gemiddeld een twee à drie weken.
En toch, via via, had POireau kunnen vernemen dat er bij Easy-M in Leuven er altijd nog wel een appel voor de dorst te vinden is. Hij had er zelfs voor gebeld en er een bevestiging gekregen. Jaja, er zijn nog enkele exemplaren in stock. Dat was twee dagen geleden.
Ce matin, sabbatdag, dus welgemuts en bien casquetté richting de Ster van Artois vertrokken en vol verwachting de Vaartkom rond gereden. Easy om te vinden die M, het staat er in het groot op. Twee koorknapen en hun gouvernante houden er de zaak open. Pas de problème, vriendelijkheid op overschot, ... alleen ... geen appels meer op overschot ...
Miljaarde de miljaarde ... en daarvoor rijdt Poireau de helft van het Graafschap Vlaanderen door ...
Uit pure antratie heeft Poireau een Poire William naar binnen gegoten. Zou hij nu toch nog moeten wachten zoals iedereen ?
Awel ja ... En dat is maar goed ook.
Dat zal mij leren om verwachtingen te hebben, comme un gamin.
En trouwens, de Dalai Drama heeft het ook gezegd: "een appel moet de tijd krijgen om te rijpen"
20-02-2010 om 19:49
geschreven door Hercule Poireau
J'suis p't'être pas connu dans la noblesse
Ou chez les snobards
Quand on veut m'trouver faut qu'on s'adresse
Dans tous les petits bars
On lit mon nom sur toutes les glaces
Et sur les ardoises des bistrots
L'tabac du coin c'est mon palace
Où le soir je retrouve mes poteaux
Ma pomme, cest moi
J'suis plus heureux qu'un roi
Je n'me fais jamais d'mousse
En douce, je m'pousse
Les hommes, je l'crois
S'font du souci, pourquoi ? Car pour être heureux comme a pomme, ma pomme
Il suffit d'être en somme
Aussi peinard que moi
J'suis vraiment un type des plus nature
J'ignore le chiqué
A rien faire la vie est assez dure
Sans se la compliquer
Je n'comprends pas qu'on se démanche
Quand on a tant besoin d'repos Y en a qui travaillent le dimanche
Oh, alors là, j'leur lève mon chapeau
Ma pomme, cest moi
J'suis plus heureux qu'un roi
Je n'me fais jamais d'mousse
En douce, je m'pousse
Les hommes, je l'crois
S'font du souci, pourquoi ?
Car pour être heureux comme
Ma pomme, ma pomme
Il suffit d'être en somme
Aussi peinard que moi
Des femmes y m'en faut comme à tout l'monde
Mais j'm'en embarrasse pas
Quand j'veux une brune ou bien une blonde
Je choisis dans l'tas
Comme j'ai pas d'pèze je suis à l'aise
Pour leur promettre tout c'qui leur plaît
Mais quand j'en pince je suis bon prince
En partant, j'leur laisse mon portrait
Ma pomme, cest moi J'suis plus heureux qu'un roi
Je n'me fais jamais d'mousse En douce, je m'pousse
Les hommes, je l'crois
S'font du souci, pourquoi ?
Car pour être heureux comme
Ma pomme
Il suffit d'être en somme
Aussi peinard que moi
16-02-2010 om 19:48
geschreven door Hercule Poireau
POireau is er blijkbaar in gelukt om zijn trouwe pjoeter op een of andere naar de dinges te helpen ... Als er begint doemp uit te komen, is het meestal geen goed teken. En dus zal POireau noodgedwongen moeten investisseren in een nieuw exemplaar.
Vandaar dat POireau eerst zal beginnen met appels en ramen te vergelijken, want Poireau begint die vier russen toch wel serieus beu te worden en naar hij heeft vernomen lusten russen geen appels. (maar dat vraagt nog om een bevestiging)
Sedus-sedonque, indien u bij een volgend bericht, als er dat al komt, een verschil in schrijfstijl zou opmerken, pas de panique. Dat is dan enkel maar de bevestiging dat Microzacht toch niet alle lakens uitdeelt.
Adieu cruwel world !
09-02-2010 om 16:38
geschreven door Hercule Poireau
Soms en vantijd krijgt POireau een bevlieging van openheid en dan moet hij deftig op zijn chic bijten om zijn intimiteit niet prijs te geven. Maar al even soms en vantijd is het een onweerstaanbare drang om een tip van zijn boerka op te heffen.
Geniet er van want je krijgt niet elke dag de kans ...
En zou er, als wederdienst, mij eens iemand kunnen zeggen hoe ik er kan voor zorgen dat wanneer ik op mijn muis klop, ik direct naar de link ga in plaats van deze te kopieren en dan in google te plakkeren ?
21-01-2010 om 17:17
geschreven door Hercule Poireau
Het volstaat dat ik enige vorm van nood of need vermoed bij een inwijkelinge om POreau op onderzoek te laten gaan naar de bronnen der kennis.
Na enkele omzwervingen op het wereldwijde web, ontmoet POireau een madam met bagage die hem volgend spannend verhaal vertelt:
Hanne Kloots:
Van toffelscène tot toefeling
In Brabants (2005, nr.1) besprak Cor Swanenberg het werk van de nagenoeg
vergeten schrijfster Marie Gijsen. Hij beschreef o.a. hoe een van haar boeken eindigt
op een zgn. toffelscène: "Met hels kabaal wordt er door de bewoners van de
buurtschap opgetreden tegen de 'verdoemde' die door zijn deliriumaanvallen alles
kapot maakt."
Wat "toffelen" precies inhoudt, werd op dezelfde pagina
toegelicht door Wim van der Heijden van Heemkundekring De Plaets. Het zou gaan
om "een feodale maatregel als straf voor laakbare handelingen en wreking van
openbare ergernis en gekrenkte gemeenschapseer". Het gebruik wordt ook beeldend
beschreven in een Brabantse woordenlijst uit 1882, verschenen in het tijdschrift Onze
Volkstaal (p.228). Volgens deze lijst werd er "getoffeld" als "een meisje, dat reeds
ondertrouwd is" uiteindelijk besluit om toch nog van het geplande huwelijk af te zien.
Op een avond verzamelde zich dan bij haar huis "een groote volksmenigte, meest
jonge lieden", waarna het toffelen een aanvang nam: "men slaat het huisraad kort en
klein, besmeert het huis met vuil enz.".
In het Woordenboek der Nederlandsche Taal
(WNT) vinden we dit volksgebruik terug als zesde betekenis van tafelen. Het wordt
daar omschreven als "Ketelmuziek maken, in 't bijzonder als een voorgenomen
huwelijk op het laatste oogenblik door de schuld van een der partijen afspringt. In N.-
Brab. en aangrenzende streken."
We weten nu wat het volksgebruik "toffelen" inhoudt, maar waar komt het
woord precies vandaan?
De taalkundige literatuur biedt twee mogelijke verklaringen.
Enerzijds vinden we in diverse lexica een werkwoord toffelen, dat "slaan" betekent.
Met het oog op onze toffelscène is dit zeker een plausibele verklaring: tijdens zo'n
scène werd er immers flink wat afgemept. Daarnaast is er ook het Woordenboek der
Nederlandsche Taal, dat het volksgebruik verbindt met het woord tafel. Hieronder
zullen we beide benaderingen bespreken.
Volgens Van Dale is toffelen een gewestelijk woord dat (o.a.) "slaan, ranselen"
betekent. Ikzelf afkomstig uit het noordwesten van de provincie Antwerpen ken
niet zo zeer het werkwoord toffelen, maar wel het zelfstandig naamwoord toefeling.
Een toefeling is een pak slaag, een afranseling. Dit woord wordt ook vandaag nog
gebruikt in Noord-België, met name in verbindingen als "iemand een toefeling geven"
en "een toefeling krijgen".
Volgens C. Hoeckx, auteur van verschillende publicaties in
het Huijbergs (Zuid-West-Brabant), komt de vorm toefeling ook in zijn dialect voor.
Toefeling is afgeleid van toefelen, een klankvariant van toffelen.
Volgens het WNT
zou de vorm toffelen typisch zijn voor Nederland, terwijl toefelen vooral in Noord-
België in gebruik (geweest) zou zijn. Het midden van West-Vlaanderen, de streek
rond Kortrijk en mogelijk ook delen van de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant
zouden nog een derde klankvariant kennen. Daar zou naast toefelinge namelijk ook
taffelinge gebruikt worden.
Hoe de vormen toffelen resp. toefelen in de betekenis "slaan" precies
ontstaan zijn, staat niet vast. In woordenboeken en dialectlexica vinden we
verschillende verklaringen. Zo zouden toffelen en toefelen afgeleid kunnen zijn van
toffel, de verkorte vorm van pantoffel. De (pan)toffel is natuurlijk vooral bekend als
huisschoen, maar desgewenst kan er ook mee geslagen worden. Een tweede
mogelijkheid is dat toffelen en toefelen verwant zijn met het Middelnederlandse
toeven, dat o.a. "onthalen, liefkozen, van het nodige voorzien" kon betekenen. Dit
Middelnederlandse toeven kon echter ook ironisch gebruikt worden ("iemand iets
inpeperen"). Iemand "een toefeling geven" zou in dat geval zo veel betekenen als "ik
zal hem/haar eens even van het nodige, zijnde een paar rake klappen, voorzien".
Ten derde zou het ook kunnen gaan om een klanknabootsend woord of onomatopee.
Toffelen/toefelen zou dan het geluid van een afranseling nabootsen.
Een totaal andere verklaring vinden we in het Woordenboek der
Nederlandsche Taal. Daar wordt het Brabantse volksgebruik in verband gebracht met
tafelen. Doorgaans spreken we van tafelen als een gezelschap geruime tijd samen
aan tafel zit om te eten, met name op een feest. Volgens het WNT zou de benaming
van het volksgebruik toffelen een "bijzondere toepassing" kunnen zijn van het
klassieke tafelen. Over het hoe en waarom van die "bijzondere toepassing" blijft het
WNT helaas nogal vaag. Bij een afgelaste bruiloft zouden we eventueel nog kunnen
denken aan een ironische interpretatie van tafelen: in plaats van een feestmaal naar
binnen te werken aan de bruiloftstafel, wordt bij de "schuldige" partij de boel kort en
klein geslagen. Het is echter zeer de vraag of we elke toffelscène in verband kunnen
brengen met een (eet)tafel. Toffelen kan immers ook gebruikt worden voor een
afranseling die niets te maken heeft met een bruiloft (of een andere gelegenheid
waarbij flink gegeten wordt), zie bijvoorbeeld de toffelscène beschreven door Marie
Gijsen. Bovendien is de WNT-verklaring eigenlijk alleen bruikbaar voor Oost-Brabant,
waar tafel wordt uitgesproken als toffel (met korte klinker). In West-Brabant klinkt
tafel als taofel (met lange klinker). Daar ligt een rechtstreeks verband tussen het
volksgebruik toffelen en tafelen vanuit klankhistorisch perspectief dus veel minder
voor de hand.
Hoe de WNT-redactie bij haar ietwat vage tafel-interpretatie is gekomen, valt
moeilijk te achterhalen. De manier waarop de naam van het volksgebruik in het WNT
gespeld wordt, nl. als tafelen, leidt tot de volgende hypothese. Omdat het blijkbaar
om een typisch Brabants volksgebruik gaat, is de kans groot dat de benaming via
een (Oost-)Brabantse redacteur of informant in het WNT terechtgekomen is. Die
heeft bij toffelen waarschijnlijk spontaan aan een tafel gedacht, en spelde het woord
daarom als tafelen. Vervolgens dook diezelfde tafel ook op in de verklaring van het
volksgebruik toffelen. Of hoe de dialectachtergrond van een woordenboekredacteur
soms voor onverwachte etymologische wendingen kan zorgen.
Geraadpleegde literatuur Bakema, P. e.a. [red.] (2003): Vlaams-Nederlands woordenboek. Van
ambetanterik tot zwanzer. Antwerpen/Utrecht, Standaard Uitgeverij/Het Spectrum
Claeys, H. (2001): Vlaams Dialectenwoordenboek. Antwerpen, Artus Uitgevers
Debrabandere, F. (1999): Kortrijks woordenboek. Kortrijk, De Leiegouw. Brugge,
Van de Wiele
Debrabandere, F. (2002): West-Vlaams etymologisch woordenboek. De herkomst
van de West-Vlaamse woorden. Amsterdam/Antwerpen, L.J. Veen
De Clerck, W. (1981): Nijhoffs Zuidnederlands woordenboek. 's-
Gravenhage/Antwerpen, Martinus Nijhoff
Schuermans, L. (1865-1870): Algemeen Vlaamsch Idioticon. Leuven, Gebroeders
Vanlinthout, deel 2. Facsimile, 1985.
Swanenberg, C. (2005): "Marie Gijsen, vergeten schrijfster (1856-1936)". In:
Brabants, 2, nr.1, 17-19
Teirlinck, I. (1921): Zuid-Oostvlaandersch Idioticon. Gent, W. Siffer, deel 3
Van Dale (2005): Van Dale Groot woordenboek der Nederlandse taal.
Utrecht/Antwerpen, Van Dale Lexicografie, 14de, herz. uitg., 3 delen
van den Brand, H. (1882): "Woordenlijst der Noord-Brabantsche Volkstaal". In:
Onze Volkstaal, 1, 193-237
Weijnen, A. (2003): Etymologisch dialectwoordenboek. Den Haag, Sdu Uitgevers
WNT (1934, 1960): Woordenboek der Nederlandsche Taal. 's-Gravenhage/Leiden.
Voilà zie, we hebben weer eens iets bijgeleerd. Waar dat web van die mondiale spinnekop toh zoal kan voor dienen ...
16-01-2010 om 19:45
geschreven door Hercule Poireau
We hebben ze weer overleefd, de nieuwjaarsrecepties.
Mon dieu, mon dieu, wat een calvaire ... (zucht)
Nochtans, POireau probeert ze te ontwijken maar soms is er geen ontkomen aan. Noblesse oblige nu eenmaal.
Handjes geven aan wie je onder het jaar met veel plezier een toeffeling zou geven, en heel goed wetend dat dat plezier ook wederkerig is. Speechen moeten aanhoren waarvan je heel goed weet dat het allemaal quatch is, omdat je ze ooit ook hebt moeten geven, die speechen.
Het jaar was moeilijk, met de nadruk op lijk, maar dit jaar zal het zeker beter gaan, maar alleen als jullie allemaal nog wat deftiger uw botten afdraaien. En als jullie het onverhoopt toch zouden uithouden tot wanneer jullie helemaal geel en uitgeperst zijn, dan krijgen jullie allemaal een standbeeld in chocolat van de chinezen die tegen dan het bedrijf zullen overgenomen hebben.
Je prosose donc om vanaf nu geen nieuwjaarsrecepties meer te geven en ter compensatie met pasen aan iedereen een chocolatten ei cadeau te doen, een belgisch ei van bij Godiva, en zonder speech.
14-01-2010 om 17:53
geschreven door Hercule Poireau
van dit jaar is in zicht, en dus wordt het tijd voor een edele gedachte.
Que c'est difficile de trouver les mots qui conviennent ... POireau heeft niet veel ededele gedachten op voorraad ... De plus moet deze gedachte gepersonaliseerd zijn voor elkeen, positief ingesteld, genereus, niet te straf en niet te flut, ...
Na rijp beraad komt POireau tot het volgende:
Mesdames, messieurs,
POireau wenst u allen van harte net iets beters toe dan datgene wat u mij toewenst.
29-12-2009 om 17:30
geschreven door Hercule Poireau
Ene madam, waarvan ik de identiteit niet zal bekend maken, stelt zich de vraag waarom men in het frankisch zegt : il est né, l'enfant divin (en uitspreekt 'divein') maar anderzijds in een kertliedeken zingt : il est né, le divin enfant (en het uitspreekt als 'divine')
POIreau denkt na en denkt na ...
Het heeft overduidelijk iets te zien met de plaatsing van het woord 'divin'. De ene keer staat het voor het zelfstandig naamwoord waar het woord betrekking op heeft, en de ander keer er na.
Zoeken we nu even naar en ander woord van het genre 'divin' en kijken we wat er gebeurt ...
Il est né, l'enfant malin Il est né, le malinnes enfant Bon, dat klopt dus al niet want dat zegt meer iets over waar dat enfant terrible woont dan over zijn verstand.
Er moet dus ergens wel een regel zijn ... of een uitzondering op een uitzondering ....
Wat de dikke Vandaele voor het nederlands is, is de kleine Rosse (Larousse) voor het frans.
En wat zegt de kleine Rosse daarover ?
Prononciation:
Au masculin, se prononce (comme pour rimer avec fine) devant un mot qui commence par une voyelle ou un h muet : le divin enfant (se prononce comme la divine enfant).
Devant une voyelle, dat is het, wanneer het voor een gluurster staat wordt het anders uitgesproken.
Felix, Julie, Sebastien en Virginie (Canada en Europa) zeggen het juist, althans volgens de regel, de anderen geven er een fantaisistische lap op of lappen de de regel gewoon aan hun fantasiebotten.
Maar er staat ook niet bij uit welke werelddeel zij dan wel komen.
Want jawel, er wordt ook frans gesproken buiten Frankrijk, Wallonie, Brussel, Kortrik, Antwerpen en Gent.
En dus kan het best zijn dat ergens anders ook andere regels gelden.
Bref madam, ik zou u voorstellen om iets anders te zingen; bijvoorbeeld iets over aardappelen en tomaten in het engels, en ik vermoed dat madame de Beau ter Ham u hierbij met plezier zal kunnen verder helpen.
16-12-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Maar dat neemt niet weg dat Poireau zich de laatste tijd steeds meer begint te enerveren op onnozeliteiten. Het zou niet mogen , ik weet het ...
Allez, neemt nu de carwash ... Ge komt aangereden met uw voituur en ge denkt: ik rijd tot aan de spuitlans en dan zal de spuitlanser wel naar mij komen om te doen wat hij verondersteld wordt van te doen.
Awel nee, meneer blijft staan waar hij staat en bekijkt je met een blik van:
allei mènneke, komt voesh mi a voiteur want ik zaain vuil te meug vi ma te déplaseire.
Bon, iedereen is wel al eens moeder dan normaal en dus geef ik gedwee gevolg aan zijn gebiedende blik. Spruit spuit spruit ... de borstels door, de guillotine onder ...
Staat daar aan de uitgang een madam die verondersteld wordt met een doek de restanten water weg te vegen en als ze daarmee gedaan heeft de deur van de bestuurder open te doen, de onderzijde van de deur en de deurstijlen af te kuisen en dan te ontvangen.
Ik veronderstel dat madam op stap is geweest met haar spruitcollega, want zij is ook duidelijk moeder dan normaal ... sloef sloef, wrijf van ver, wrijf van ver, .. ze doet de deur open, bukt zich om de onderzijde van de deur wat af te kuisen. Wat zien ik ? Een klotteke moor dat is blijven hangen. Wat ziet zij ? Datzelfde klotteke moor. Wat doet zij ? Er gwoon rond wrijven !!!!
Dat is nu toch wel om uw bloot gat te laten zien ... T'is tegenwoordig toch wel erg gesteld aan het worden ...
Dezelfde dag bij Veritas: rebelotte. Ge komt er binnenen het volstaat dat ge nog maar de indruk wekt dat je iets gaat willen kopen opdat alle vendeusen gelijktijdig in het grote niets verdwijnen en gij daar blijft staan met uw onweerstaanbare drang.
C'est pas fini !
Nog dezelfde dag passeer ik bij Yves Rocher. Patatra, t'is weer barak ! Staan ze daar te giechelen achteraan in de winkel en gij staat daar, en staat daar, en staat daar ...
Ik denk niet dat POireau een moeilijke mens is, mais parfois ils énervent vraiment mes nerfs ...
05-12-2009 om 20:57
geschreven door Hercule Poireau
Voortbordurend op de laatste opmerking ener Chielka aangaande de gevolgen van het leven op het leven, hierna de POireause zienswijze.
1e : je eet om te leven 2e : je leeft maar één keer 3e : je kan dus maar best lekker eten,
En als het zo moet zijn dat POireau hierdoor een paar jaar vroeger moet geplant worden, so be it.
Al bij al, die paar jaren die er dan af gaan zijn toch noodgewongen de laatste jaren, en bij velen zien die laatste jaren er toch ook niet zo schitterend uit.
Mais jusqu'à présent heeft POireau niet te klagen van klachten.
Zo monter als een haantje, of beter als en coq au vin, paradeert hij rond, denkend dat hij ondertussen toch te taai is gworden om hem nog in een casserol te steken.
Wat we al gehad hebben, kunnen ze ons niet meer afpakken. Ooit zal de factuur gepresenteerd worden, dat is zeker want iedereen krijgt ze ooit voorgeschoteld, maar dan betaal ik toch nog altijd liever een factuur voor iets waar ik van genoten heb.
22-11-2009 om 17:58
geschreven door Hercule Poireau
Vol koerazie naar de zee rijden met het idee van eens te gaan uitwaaien en net als je uitstapt begint het toch wel te regenen zeker, wat zeg ik, te draschen.
Een mens zou voor minder ambetant worden
Maar POireau zou POireau niet zijn indien hij hiertegen geen remedie zou hebben. De homeopatische weg. Het kwaad met het kwaad bestrijden.
Dus, als je in de put zit, moet je in de put gaan zitten. Alleen, vind aan de zee maar eens een helende put ...
Hij bestaat nochtans, en wel daar waar POireau hem het minst zou gaan zoeken, in de Bankenberghe.
Pas op, je moet hem wel weten te vinden. De put ligt aan de 'verkeerde zijde' van de haven, dus niet langs de kant van de ligbatterijen met zes verdiepingen maar wel aan de andere zijde, waar ze, als het wat meevalt, drijvende caravans maken, of ze toch minstens proberen te onderhouden. Voor diegenen die de parel aan de kust al wat beter kennen, richting 'den Aldi'.
Neen, niet de Aldi binnen rijden, maar aan de andere kant de 'industriezone' binnen rijden en blijven rijden tot wanneer je echt niet meer verder kan. Ah ja, om eens deftig in de put te kunnen zitten moet je bereid zijn om tot het uiterste te gaan nietwaar.
Voilà, nu je de limiet van de beschaving hebt bereikt, ben je er klaar voor.
Laat u eens goed gaan aan uw linkerkant, en stap deemoedig de Oesterput binnen. Bij het binnen komen wordt u verwelkomd door een frietwalm en vervolgens een ober die u meetrekt naar een Oberbayerentafel. Laat u gaan, pruttel niet tegen, ook dit hoort bij de behandeling.
Aan de ene kant heeft u een open keuken en aan de andere kant een vluchtelingenlamp voor kreeften. Alleen al het gedacht dat jij wel aan de goede kant van het glas zit is opbeurend ...
Indien u het echt goed zitten heeft, raad ik u aan te gaan voor de radicale oplossing: de plat royal met de fles champagne. 108 euro voor twee personen. Moest het zijn dat je maar een beetje in de put zit, dan kan "een
versche zeetonge ut zeebreugge" ook soelaas bieden, veur den helft van de
pris.
C'est pas donné gaat u zeggen, temeer dat er geen tussenkomst is van de mutualiteit, maar langs de andere kant is het wel zo dat je gegarandeerd een goed uur later voldaan uit de put zal geraakt zijn, letterlijk en figuurlijk.
15-11-2009 om 21:37
geschreven door Hercule Poireau
Dat POireau een kunstminnend wezen is, zal u inmiddels wel duidelijk zijn geworden. Oui oui, al zegt hij het zelf, bescheiden als hij is. Maar POireau is ook bijzonder vrijgevig als het hem niets kost, en dus hierna een linkadoortje:
vlaamsekunstcollectie.be
Plezant om er eens rond te dolen. En je kan er echt vanalles vinden.
Allez, neem nu, zo maar op goed valt het uit, bijvoorbeeld ... euh ... Andries Lens ... Dan vind je vier werken van hem, waarvan er één zeker gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal.
Hoe komt POireau op het lumineuse idee om dit met de wereld te delen ?
Awel, vandaag zijn Cibou en hijzelf naar Leuven getrokken om daar te gaan kijken naar het werk van een zekere Roger Duprez, door sommigen ook gekend onder de naam Rogier Vanderweyden.
Dat die sukkel nu juist in Leuven moet tentoongesteld worden, hij die de stadsschilder van Brussel was een goeie 500 jaar geleden. Dat gaan die van de Meiboom niet echt appreciëren, ik zeg het maar ...
Maar het was toch de moeite. Het gebabbel in de koptelefoons was verstaanbaar en begrijpbaar. Geen echte overrompeling ook niet, je moest immers reserveren.
Alhoewel, ... het was vandaag precies de dag van de 93e leeftijd want er kropen daar verdorie een aantal antikwiteiten rond. Ik peins dat er zelfs een paar tussen waren die Roger nog persoonlijk gekend moeten hebben.
Pas op, het is een goeie zaak dat die mensen nog de moeite nemen om naar een tentoonstelling te gaan, maar ze zijn miljaarde nog erger dan kleine kinderen. Ongedurig zijn , voorsteken, elleboogwerken, ... jongens toch, moet je daarvoor zo oud geworden zijn.
En dan kunnen ze je bekijken met een blik van: " ik mag dat want ik heb de slag van Waterloo nog meegemaakt ..." Waarop ik dan terugkijk met een blik van: "t'is daarom nog niet dat ge u voor Napoleon moet pakken"
Het (nieuwe) M-museum vind ik wel een geslaagd gebouw.
Enige minpuntje: er zouden wat meer zitbanken moeten worden neergepoot of de aanwezige zitgelegenheden wat beter geplaatst. Het hier zichtbare exemplaar maakt deel uit van de vaste collectie ... pas vraiment comfortable ...
Om in schoonheid te eindigen, een goede raad; blijf weg uit de lunsroem van de muzee. Het is er veel te druk, te lawijterig en je gaat er toch geen plaats vinden om er uw platau deftig neer te kunnen zetten. Ze hebben er trouwens ook geen tijd om de tafels af te ruimen. Combineer dat met een inval van oudstrijders en je kan jezelf wel een beeld vormen van het slagveld.
Neen, dan zijn er in Leuven andere en betere plaatsen om u wel een comfortabel gat te gaan zetten.
10-11-2009 om 21:52
geschreven door Hercule Poireau
dacht Poireau een paar jaren geleden toen hij, par malheur, op de place du Châtelain terecht kwam op een woensdagavond.
Maar POireau is altijd, of toch meestal, beducht voor vooroordelen en naweeën en dus moest het er van komen dat een POireau een tweede onaangekondigd bezoek aflegdegde aan de pleestoobie van Elsene.
Ditmaal niet op woensdag, maar wel op dinsdag, kwestie van niet terug mijn vitrioolspuit te moeten boven halen (cfr de bijdrage op dit eigenste blog in augustus 2007)
De zonen en dochters van hun vaders en moeders zijn blijkbaar nog steeds aanwezig in de wijk, te oordelen naar de geparkeerde Aston van Martin, de coupé sport décapotable GTI biturbo deluxe van Jean-Jacques-Gustave de Tronche-en-Bié en de Mini extra large van Véronique-Sylvie de Mesdeux.
Maar ja, tout comte fait, zijn dat ook mensen nietwaar.
Terwijl ik daar zo sta te staan, en bedenk dat mijn aanwezigheid inmiddels wel genoeg is geweeest, valt mij lodderoog op een restaurant met de toepasselijke naam Basta Cosi.
Ik kijk naar Ciboulette, zij kijkt naar mij, bref, we bekijken mekaar met een begrijpende blik.
Daar gaan we weer ...
Eén antipasti misti voor twee ( een collectie van koude legummen op zijn italiaans ) Een saint-pierre (een zonvis) voor Ciboulette en een espadon (zwaardvis) voor mij, met een pichet huiswijn en een fles san pellegrino. Een koffieke om het spel af te sluiten. Awel, ik heb al veel slechter dingen in mijn molen geslagen ... ik zou zelf zeggen dat het mij goed is bevallen. Ciboulette knikt instemmend, het is haar ook goed bevallen.
En il conto is al bij al ook nog redelijk. Met 75 euro zijn we er van af. En vermits het interieur nogal intiem is, met veel hoeken en kanten, heb je ook niet te veel last van de pompeuze blabla van Jean-Jacques-Gustave of het gekakel Véronique-Sylvie.
U kan het misschien ook eens proberen ...
31-10-2009 om 20:03
geschreven door Hercule Poireau
Nu POireau is uitgejankt na zijn balletavontuur, is het hem weer mogelijk een vleugje licht te zien aan het einde van de tunnel . Wie licht zegt, zegt fotografie.
POireau moest dus op zoek naar een fototentoonstelling. En aangezien er recentelijk een allusie werd gemaakt op Gent, werd het dus de tentoonstelling van mijnheer Vanfleteren in het 'wintercircus' rechtover De Vooruit.
DAT kan ik u wel aanbevelen, zelfs in aanwezigheid van een verstilde antéraise aan de muur. (maar indien u op haar linker oog klikt neemt ze je zo met haar mee. Als dat geen kunst is ... )
Moest u een eetadres zoeken en u bent niet te vinden voor de baronnieke suggestie om een bezoek te brengen aan 't Zilt op het Stapelplein, dan kan ik u ook van harte aanbevelen:
Il mezzogiorno (in den halven dag) op de Baudelokaai 17.
Siciliano vero! Dus niet te veel in de décolleté van de serveuse kijken, of u krijgt te maken met haar stilettozwierende broers.
Maar als u aan die verleiding kan weerstaan ( de décolleté voor de heren en de broers voor de dames) en uw gedachten bij uw bord houdt, zal u versteld staan van wat u daar allemaal kan vinden. Voor een goede 30euro per persoon kan u genieten van een voorgerecht, een plat en een dessert, wijn en koffie inbegrepen.
27-09-2009 om 22:29
geschreven door Hercule Poireau
POireau was geïnviteerd op de avant première van het nieuwe spektakel van Antéraise De Keersmaeker. U weet wel, die van de huppelende rosis, rosé, rosassen.
Nu moet ik er bij zeggen dat het mijn eerste keer was dat ik naar een voorstelling van modern ballet ging En een eerste keer gaat altijd gepaard gaat met een zeker wantrouwen. Mais quand il faut, il faut.
Aangezien het ging om een avant-première, leek het mij gepast om wat te vroeg te zijn. En dus heeft POireau het plaatselijke Kaaicafé ( het café van het Kaaitheater) eventjes uitgeprobeerd. Veel valt er niet over te zeggen, en dus zal ik dat ook niet doen. Behalve één ding. Als je er niet echt moet zijn, blijf er dan weg. Er is keuze te over ... vooral aan zaken waaraan je je kan ergeren. De bediening uit een refter, de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden en ook willen dat je dat aan hen ziet en hoort, of de platgekookte veggie dinges op je bord.
Geen goed begin ... maar allez, we komen hier niet om lastig te doen.
Dan maar een het programma even bekijken, en lezen. Het spektakel draagt de de naam "the song". Dat is nog te begrijpen, maar dan volgt eer een litanie van artistieke charabia waarvan ieder normaal mens ter plaatse een knoop in zijn hersenen krijgt. Het gaat ee beetje als volgt:
"Centraal in deze wervelwind van verandering staat, nog steeds, het lichaam. Als klankbord in een chaotisch transformerende wereld. Als proeve van wat nog mogelijk is. Een sprong in het duister, een aansporing tot actie, een vlucht in het onduidelijke grensgebied tussen licht en donker. The Song ligt in het verlengde van Keeping Still en Zeitung: in het oog van de storm"
Ik vraag mij echt af of diegene die deze tekst geschreven zelf begrijpt wat hij/zij geschreven heeft ... Ik vermoed dat hij/zij ook deel uitmaakt van de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden en dat het ook voor deze doelgroep gerscheven is. Mocht u er een kop en en staart aan krijgen, gooi het in de groep, ... de wereld zal er u dankbaar voor zijn. Indien ik er een samenvatting zou moeten van maken, en voor zover mijn beperkte mogelijkheden rijken, zou zeggen: "wat omhoog gaat, moet ook vroeg of laat terug naar beneden komen".
Na de voorstelling gezien te hebben, blijf ik bij deze samenvatting.
Straf wat die dansers kunnen en ik moet erbij zeggen dat ik mij gedurende de bijna twee uren durende voorstelling niet verveeld heb. Maar het u uitleggen kan ik met de beste wil van de wereld niet.
Ik veronderstel dat choreografie en dans een eigen taal heeft, en dat ik die taal niet begrijp, waardoor ik onmiddelijk en ter plaatse kan verketterd worden door de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden.
Awel, het kan mij niet schelen. POirea doet welgemeneend zijn hoed af voor de dansers en, waarom ook niet, voor Antéraise. Het publiek daarentegen lijkt wat naast zijn schoenen te lopen, maar ik veronderstel dat dat bij balletkijken hoort.
21-09-2009 om 11:30
geschreven door Hercule Poireau
Wat is dat toch met al die mensen die absoluut naar Santiago de Compostela willen ?
Mijn buurman, waarvan algemeen geweten is dat hij nooit naar het voetbal gaat maar toch regelmatig in een loge zit, die buurman die verzot is op pastoor met vinaigrette, die buurman is ook naar Santiago de Compostella gegaan. Eerst dacht ik nog dat hij ging om de lokale basiliek te ondermijnen, maar nee. Hij ging gewoon uit goesting. En hij is ook terug gekomen. Ook uit goesting veronderstel ik, maar dat weet ik niet zeker. Feit is dat hij nu niet langer alleen pastoor met vinaigrette lust, maar ook non met tartare, en comme quoi dat zo een compostella-excursie wel iets doet met een mens.
Een paar weken terug zit ik, vrolijk als altijd, aan mijn bureau en komt er een piepcollega binnen. Wat zegt dat veulen mij: Hercule, zou je niet beter eens een bedevaart doen naar compostela ... dat zou nu nog eens echt iets voor u zijn zie ... Ik peinsdegede zowaar dat ik van mijn stoel ging vallen ! Ikke ? Naar Santiago de Compostela ? Te voet ? Allons, allons, ...
Maar, zoals madam Lore het ook schijnt te voelen, is er iets als "de roep van de schelp". Pakt uw stok, bindt er uw valieske aan, leg de stok op uw schouder en stap het af. Het enige wat je moet doen is beslissen om uw linker voet een stap vooruit te zetten, en dan uw rechtse, en zo gewoon voort blijven doen en voor je het goed weet sta je ... aan de deur van uw auto klaar om op zoek te gaan naar een koperen logo van Shell. Niet om essence te gaan tanken, neen neen !
Als goede bedevaarder moet je nederig naar de grond blijven kijken en met en beetje geluk zie je dan de weg voor je uitgestippeld. Je moet alleen maar de koperen schelpen blijven volgen.
Ik zeg het dus niet om te zeveren nietwaar ... let er eens op ... vroeg af laat zie je inderdaad een koperen schelp ergens in een trottoir en dan nog één en nog één ...
Dat zijn dus de coquilles saint jacques ... de sint jacobsschelpen ... en die leiden naar ... den heilige jacobus. Wie is dat nu weer ? Wel het is, naar het schijnt, een apostel die ze zijn bol zouden hebben af gedaan ergens in Palestina, waarna zijn pièces détachées per boot zouden zijn overgebracht naar Santiago. (San= heilige, tiago= jaco), en daar begraven. Maar na een tijdje wisten ze niet meer al te goed waar ze hem juist hadden geplant en toen vescheen er ene sterre (stella) welke de juiste plaats (compost) aanduidde. Mijn graf is waar mijn stella staat ... Om er zeker van te zijn dat hij er niet meer weg zou kunnen, je weet immers maar nooit met die heiligen, hebben ze dan maar een serieuze kerk bovenop zijn graf gezet, et voilà.
Als je er ééntje gevonden hebt, een schelp en niet een stella, dan kan je twee richtingen uit. Als je richting Shell loopt, ben je verkeerd bezig. Bij Shell staat de voet van de schelp beneden en de 'kroon' naar boven , bij de Jacques staat de voet naar boven en de 'kroon' naar beneden. Dus je loopt richting voet van de schelp. Van hieruit gezien zal dat wel richting zuiden zijn. Moest je toch de weg kwijt raken, dan vraag je maar naar de Via Turonensis.
Na een goeie 2400 km ben je er ... en dan, 200km voor je de eindstreep bereikt, besef je dat je toch wel iets vergeten bent zeker, dat het de bedoeling is om van thuis een steen mee te brengen en die daar op 1500 meter hoogte te gaan deponeren ten teken van aflegging van al uw problemen.
Ik vermoed dat ik er toch nog eens goed ga over nadenken alvorens mijn valies te pakken ...
09-09-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
zal POireau dus een bijkomend onderzoek instellen naar verschijningen in Belgiê.
De laatste tijd verschijnen er wel meer dingen waarvan men dacht dat ze niet mogelijk waren maar hierop ingaan zou de scope van het onderzoek ver te buiten gaan en we moeten ook geen cinemascoop gaan spelen nietwaar. We spreken hier namelijk over een scope rondom ons, een periscoop dus.
Poireau heeft ondanks zijn onderzoek, tot op het bot, in Brussel en wijde omgeving geen maagd meer kunnen vinden laat staan één die ook nog bereid zou zijn om te verschijnen. Het is trouwens ook al jaren geleden dat er zelfs in België nog een maagd te bespeuren is geweest.
En dus moeten we ons noodgedwongen tot het verleden wenden.
Voor alle duidelijkheid, in Scherpenheuvel is er niets verschenen noch verdwenen. Daar is enkel een herder helemaal stijf geworden bij het zien van een afbeelding van een maagd, en terug slap bij het wegnemen van de afbeelding. Maar die mens was ook niet veel gewoon hetgeen al het één en ander kan uitleggen.
Er moet beter te vinden zijn ...
Ik heb het al gezegd, je moet nooit vandaag zelf doen wat iemand anders gisteren al in uw plaats heeft gedaan en dus ben ik raad gaan vragen bij het Isidorusweb, die alhgmeen bekend staan als DE boekingsagent voor verschijningen van maagden.
En zo is POireau in het bezit geraakt van de de lijst van de publieke optredens. ( voor de volledigheid hieronder)
Vóór de 19e eeuw
* 352 : Rome (paus Liberius)
* 704 : Evesham (Egwin)
* 1061 : Onze Lieve Vrouw van Walsingham, Norfolk
* 1208 : Prouille (Sint Dominicus) * 1218 : Onze Lieve Vrouw van het Losgeld (Heilige Peter Nolasco)
* 1347 : Siena, (Heilige Catharina van Siena)
* 1531 : Guadalupe, Mexico
* rond 1600 : Córdoba (Magdalena van het Kruis)
* jaren 1600 : Ágreda (Heilige Maria van Agreda)
* 1664 : Laus (Benoîte Rencurel)
* 1769-1821 : Marie Lenormand, Frankrijk
* 2000-2001 : Assioet, Egypte (voor miljoenen mensen)
* 2001- : Kodungaiyur, Chenai.
* 2004 : Accra
[bewerken] Andere
* 19?? : Hongarije (zuster Natalie, gestigmatiseerde)
* 19?? : Italië (moeder Elena P. Leonardi, gestigmatiseerde)
* ???? : (Pino Casagrande)
* Asso, Como ("Kerk van de Heilige Geest")
* Calabrië (Fratel Cosimo a Reggio)
* Divina Sapienza de Cassino (boodschappen via internet) * Florence (Silvana Orlandi ad Ostina)
* Mantua (Salvatore Caputa a Mozanbano)
* Messina (Pina Micali a Giampilieri Marina)
* Pordenone (Rossana Salvadori a Borgo Meduna)
* Syracuse (Giuseppe Auricchia di Avola)
* Tarente (Debora di Manduria).
Bref, in de jaren dertig was er dikke hit in België maar sindsdien is het maar pover gesteld. Begrijpelijk, zo heb ik vernomen van de boekingsagent. De laatste keer dat er een optreden is geweest in België was het podium niet goed afgekuist waardoor de maagd een vlek op de zoom van haar kleed kreeg. Tijdens de ontvangst na het optreden was ze wreed gegeneerd, temeer dat ze tot dan overal onbevlekt ontvangen was geweest. Ze hebben nog geprobeerd om de vlekken te verwijderen met white spirit, maar het heeft niet mogen baten. Ik vrees dus dat er dus een klein mirakel zal moeten gebeuren om nog eens een maagd te zien te krijgen in België
24-08-2009 om 23:08
geschreven door Hercule Poireau
als die de deur komt open doen, zal het verschietachtig worden.
