de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
29-04-2008
Where is the beef ?
Poireau vraagt zich al een tijdje af waarover hij eigenlijk met kennis van zaken zou kunnen schrijven, en wel op een manier dat een doordeweekse sterveling er ook nog enige interesse zou kunnen voor hebben.
Een eerste bescheiden poging om de goegemeente te wijzen op de werkwijze van een wijdverspreide kermistruuk, namelijk het ongemerkt binnenslurpen van normalerwijze te betalen bestanden, veroorzaakte nagenoeg onmiddellijk op een reactie, welke bekend staat als het heilige-boon-syndroom.
( schijnbaar ongeïnteresseerd met getuite lippen een fluittoon voortbrengend en terzelfdertijd naar het plafond kijkend, waarbij de aandacht van de betrokkene in werkelijkheid op scherp staat, in die mate zelfs dat het linker oor groter wordt om toch maar geen letter te missen)
Deze vaststellling leidt mij er toe het in overweging te nemen om een kleine inventaris te maken van de meest gebruikelijke kermistruuken.
Poireau is evenwel gebonden door een discretieplicht ... Oh twijfel ...
Na rijp beraad en afwikkende overwegingen komt Poireau tot het besluit dat wel het mogelijk is een een tip van de boerka op te lichten, mits inachtneming van enkele basisprincipes. Met het navolgen van principes heeft Poireau echter geen principieel probleem, en dat is toch de basis van alles nietwaar ...
Ik dien er wel volgende kanttekening bij te maken: Elke gelijkenis met een bestaand persoon of bedrijf is puur toevallig.
Hier gaan we dan ...
Kermistruuk 1
Je hebt een auto ... en die auto is defect ... Je hebt niet de centen om hem te laten herstellen. Je kan hem ook niet verkopen want ... hij is defect en dus krijg je er veel te weinig van. Bref, u zit in een nijpende penarie, je kan je wagen niet meer aanzien ...
Sommigen hebben in die situatie de kwalijke neiging om hun gevoel te volgen. Ze zorgen er dus voor dat ze hun wagen niet meer hoeven te zien ... Hebben ze immers niet ergens gelezen dat hun voertuig verzekerd is tegen diefstal ? En betalen ze niet al jaren die premie, voor niets ? Er rijpt iets in hun binnenste ... moest hun wagen nu eens gestolen worden ... Maar wie wil er in godsnaam een defect voertuig stelen ... en hoe ? Ze krijgen er stilaan een waterhoofd van ... Water, dat is het ... De defecte wagen gaat in het kanaal ! Ze doen een aangifte bij de politie en vervolgens een aangifte bij hun verzekering en ... kassa. Die oplichter van een verzekeraar weet immers niet dat hun wagen defect was en dus betaalt hij op basis van wagen in goede staat.
En Poireau ? Zijn oogjes glinsteren ...
29-04-2008 om 23:26
geschreven door Hercule Poireau
Het heeft wat geduurd maar Poireau is 'back in business', voor zover het business te noemen valt natuurlijk. De pjoeter heeft een tijdje in quarentaine moeten blijven ... Hij ziet nog wat bleekjes, maar op het eerste zicht is het ergste nu voorbij.
28-04-2008 om 23:47
geschreven door Hercule Poireau
Ten bewijze van mijn, weliswaar evidente, rechtgeaardheid wens ik er u op te wijzen dat de inhoud van mijn vorige bericht, het bericht dat niet mag genoemd worden, in het lang en het breed is terug te vinden in het maartnummer van het tijdschrift Computer Totaal.
Diegenen die al last hadden om te volgen wanneer ik de dingen op, naar mijn mening, voor iedereen begrijpelijke wijze probeerde uit te leggen, zullen bij het lezen van deze, nochtans voor het grote publiek bestemde uitgave, een zwaar risico lopen zich te verslikken in hun zjat koffie.
Desalnietemin raad ik u aan om het toch maar eens te proberen, op eigen risico natuurlijk.
U kan er nog iets uit leren ...
08-04-2008 om 17:34
geschreven door Hercule Poireau
Gezien er blijkbaar mensen zijn die er genoegen zouden in scheppen om het binnenste binnenste van Poireau te doorgronden, volgt hierna een korte rondleiding.
Alvleesklier
Latijn: pancreas
De alvleesklier (buikspeekselklier) (van Grieks πάν = "alles" en κρέας = "vlees") (Lat.: pancreas) is een klierachtig orgaan dat zich retroperitoneaal in de buikholte, gedeeltelijk achter de maag en de twaalfvingerige darm bevindt. De alvleesklier komt eveneens achterlangs in contact met de linker nier en bijnier. Bij de volwassene is de pancreas 12 tot 15 cm lang en weegt 70 tot 100 gram. De pancreas bestaat voornamelijk uit een caput (hoofd), een corpus (lichaam) en een cauda (staart) en is een gemengde klier met externe en interne secretie.
De secretiefunctie van dit orgaan is dus dubbel, namelijk:
* exocrien (extern): met vooral een productie en secretie van 1,5 à 3 liter spijsverteringsenzymen (namelijk trypsine, amylase, lipase en protease) en grote hoeveelheden natriumbicarbonaat ter neutralisering van het maagzuur en vloeien via de ductus pancreaticus (Wirsungi) overgaand in de papil van Vater af naar de twaalfvingerige darm.
* endocrien systeem (intern): met onder andere productie en afscheiding van insuline, glucagon en somatostatine die aan het bloed worden afgegeven.
Gesigneerde fotos zijn aan de uitgang te bekomen. En vergeet de gids niet
06-04-2008 om 22:17
geschreven door Hercule Poireau
Blijkbaar is het zo dat het bericht dat voordien hier stond, maar er nu niet meer staat omdat het er volgens sommigen beter niet zo gestaan hebben, op staande voet verwijderd.
Niet dat het er absoluut niet mocht staan, zoeken naar iets en zeggen wat je gevonden hebt is immers nog altijd toegestaan. Het stond trouwens ook al met zoveel woorden in de geschreven pers.
Temeer dat ik moet vaststellen dat, in tegenstelling tot het blog Poireau, er een massa blogs zijn waar zangtalenten wereldkundig worden gemaakt zonder toestemming van wie dan ook, hetgeen duidelijk niet is toegestaan, om niet te zeggen ronduit verboden.
Poireau gaat dus niet over de lijn wanneer hij meldt dat hij persoonlijk heeft kunnen vaststellen dat er een mogelijkheid bestaat om de zaken een draai te geven, en dat het begot nog simpel is ook.
Wellicht is dit ook de reden waarom de overgrote meerderheid van de nu zo in zwang zijnde Ipods tot barstens toe zijn geladen met mp3's die, 'gratis', van het internet zijn geplukt.
Wanneer ik naar een platenzaak zou gaan en daar vragen om een cd, desnoods volledig, te beluisteren, is dit ook niet betalend en het evenmin zeker dat ik de cd nadien ook zou kopen. Desgevallend zou ik deze x keer kunnen gaan beluisteren alvorens ik beslis om de cd te kopen en nog steeds zou het niet betalend zijn.
Wanneer ik dus dezelfde cd, in een sterk verminderde kwaliteit, zou beluisteren via internet om nadien te beslissen of ik deze al dan niet koop, zou ik in weze net hetzelfde doen als in de platenzaak.
Poireau verkiest nog altijd de kwaliteit van een originele cd, inclusief de artwork van de cover. Vandaar ook de opmerking dat de kwaliteit van de op internet beschikbare muziek, in de mp3 vorm, naar mijn bescheiden mening, totaal onvoldoende is, en in mijn ogen, dus ook geen kopie is van de originele opname.
Wat de programma's betreft: De ervaring heeft mij geleerd dat het overgrote deel van de beschikbare programma's eigenlijk tot niets dienen, omdat ze nooit of zelden worden gebruikt. Elke maand zijn er tijdschriften te koop waar dvd's zijn bijgevoegd die volgestouwd zijn met allerlei programma's die, als je de makers mag geloven, je leven gaan veranderen. Ik heb ze geprobeerd, die dvd's ... Het enige wat je ermee bereikt is dat je computer binnen de kortste keren volstaat met allerlei nutteloze dingen, die dan nog de kwalijke neiging hebben om andere, wel nuttige, programma's te verstoren in hun werking zodat je na verloop van tijd van miserie de ganse boel er terug moet afgooien. Programma's van het internet halen is om net dezelfde miserie vragen, ook al is het perfect mogelijk om dit te doen. Je hebt die dingen, op een paar uitzonderingen na , helemaal niet nodig.
Neemt niet weg dat, curieus als Poireau is, het hem wel interesseert wat er zoal mogelijk is. En neen, Poireau is geen jong ding meer, en neen, hij draait niet al jaren mee in de cyberdinges.
Maar het is niet omdat men een dag ouder wordt dat men niet meer in staat is om dingen te onderzoeken en/of nieuwe dingen te leren.
Ik bekijk de dingen zoals ze in de werkelijkheid zijn, niet meer, niet minder, en zonder vooroordelen. Dat is dan misschien wel een beroepsmisvorming.
03-04-2008 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Daar zit je dan met je collectie LP's die je al jaren niet meer hebt gespeeld en dan komt de bevlieging om toch maar eens te proberen om die over te zetten op cd.
Alleen, die dingen zijn veel te groot om ze ongeschonden in een cd-schuif te krijgen !
De platendraaier rechtsreeks aankoppelen op de pjoeter gaat ook al niet, want die platenspeler heeft een voorversterker nodig. Dus de platenspeler aankoppelen op een versterker en de versterker aankoppelen op de pjoeter.
Vlam, dat gaat ook al niet zonder een koppelstuk. Maar na wat zoeken is het eindelijk gelukt. Het monster leeft !
Nu moet het geluid kunnen nog worden omgezet in iets bruikbaars om op een cd te kunnen wegschrijven en het moet dan ook nog ergens op lijken. Eenmaal je gewoon bent geraakt aan cd-kwaliteit lijkt het alsof die vinylplaten nog enkel geschikt zijn om charleston af te spelen.
Niks van, er bestaan immers middeltjes om van het gekraak en gesis verlost te worden.
Middel één:
Kuis uw naald af ! Hoe doe je dat ? ga naar de apotheek en koop een flesje isopropyl alcohol dat gaat je maar een paar euro kosten voor 25 cl. de 'speciale producten' die in de handel zijn, zijn ook niet anders isopropyl aclohol, maar dan verkocht onder een andere naam en 10x duurder.
Middel twee:
Kuis uw plaat af !
Hier wordt het wat moeilijker want het kraken is meestal afkomstig van stofdeeltjes die in de groeven zelf zitten en daar kan je niet zomaar bij ... Daarvoor heb je een koolstofborstel nodig en terug dezelfde isopropyl alcohol. Deze koolstofborstels zijn te koop op internet voor ongeveer 10 à 15 euro. Geen goesting om een koolstofborstel te kopen ? Dan gaan we wat bruuter te werk. Pak uw plaat, maak een sopje met afwasmiddel en was uw hierin af met de hand; gewoon met uw vingers, uiteraard niet met uw nagels krabben ! Spoel de plaat af onder stromend water en speel ze NAT af op uw platendraaier. Je bent wat hoge tonen kwijt, maar gegarandeerd ook van het gekraak vanaf. Bedenk wel, éénmaal nat afspelen is altijd nat afspelen.
Middel drie:
Bewerk het opgenomen geluid.
Hoe doe je dat ? Bbv het brandprogramma Nero kan dit doen via Nero Wave Editor. Even oefenen en dan lukt het wel.
Er is nog en ander programma dat mij de moeite waard lijkt en dat is Music Cleaning Lab van Magix. Hier is het eenvoudiger dan bij Nero. Gewoon de wizard volgen ... U heeft dit programma niet ? Ofwel koop je het aan en dan kost je dat ongeveer 80 euro Misschien zijn er ook testversies beschikbaar via de website van Magix. Ik heb het programma gekocht in 2005, in solden in nederland, voor 49 euro. Je kan het ook gaan 'grabbelen' op the Pirate Bay indien je minder principieel bent.
Middel vier:
Kuis uw schup af !
Dit middel is enkel te gebruiken wanneer de drie vorige voor u te ingewikkeld zijn.
28-03-2008 om 00:56
geschreven door Hercule Poireau
je geeft drie namen in van zangers die je kan verdragen
bvb
Doris Day Gene Kelly Fred Astaire
en het programma geeft je een aantal namen van zangers die je mogelijk ook zou kunnen verdragen.
de bovenstaande keuze geeft volgend resultaat
100% Audrey Hepburn
79% Judy Garland
76% Patti Page
75% Bing Crosby
64% Matt Monro
55% Caterina Valente
54% Bobby Darin
48% Perry Como
47% Rosemary Clooney
45% Peggy Lee
42% Dean Martin
42% Tony Bennett
41% Nat King Cole
39% Frank Sinatra
38% Andy Williams
32% Fats Domino
32% Ella Fitzgerald
31% The Carpenters
29% Duke Ellington
29% The Shadows
2 8% Cliff Richard
27% Van Kooten & De Bie
27% Barbra Streisand
27% Toots Thielemans 6% André Rieu
Zo kan je misschien zangers leren kennen zonder je trommelvliezen te pijnigen
27-03-2008 om 22:06
geschreven door Hercule Poireau
Van je buren moet je het hebben, zeggen ze ... Ik vrees dat 'ze' nog gelijk hebben ook.
Als ongewild slachtoffer van een digitale drooglegging door Belgacom, heb ik besloten mijn dreigement ten uitvoer te brengen en ben ik even naar de bibliotheek gesmurfd.
Jawel hoor, hier hebben ze ook mijn gerief staan. Bakken vol cd's die je voor een habbekrats kan lenen en waar je, als je dat zou willen, ook nog een afkooksel kan van trekken op een maagdelijke, al dan niet, harde schijf.
Maar er is nog beter!
Want zeg nu zelf, hoe vind je je weg in die duizenden cd's die beschikbaar zijn ...
Ofwel neem je de dingen die je kent, maar dan zit je al vlug met een déjà-entendu gevoel ofwel neem je iets wat je helemaal niet kent maar dan kom je voor hetzelfde geld thuis met een cd waarvan je denkt dat hij opgenomen is in het midden van de rimboe door een bende rock-pigmeeën.
Wat nu ? Het drama van de keuze ...
Awel, er is een mogelijke oplossing.
Je gaat op internet naar muziekweb.nl En zie, je bevindt je plotseling in de centrale bibliotheek/discotheek van Rotterdam.
Niet dat je daar dan een cd-je moet gaan huren maar ze hebben op die site een mogelijkheid om advies te krijgen. Je tikt de naam van drie artiesten waar je, naar eigen mening, niet onmiddellijk een otitis van krijgt en het ding geeft je een twintigtal namen van andere artiesten die je misschien ook wel zullen bevallen.
DAT noem ik nu eens iets nuttigs !
Een voorbeeld ?
Je geeft lukraak in : serge gainsbourg - tom waits - the rolling stones
Je krijgt als suggestie:
100% Syd Barrett
98% Bob Dylan
90% Johnny Cash
89% Patti Smith
88% Liz Phair
88% Belle & Sebastian
87% Calexico
84% Neil Young
83% Bryan Ferry
82% Van Morrison
81% Elvis Costello
81% Lucinda Williams
80% Nick Cave
80% The Band
7 9% Mercury Rev
77% Ryan Adams
76% The Bad Seeds
75% Lambchop
73% Marianne Faithfull
73% Robert Palmer
73% Lee Hazlewood
72% Natalie Merchant
69% Townes Van Zandt
69% Leonard Cohen
68% Tim Buckley
Asteblieft ! Als dat geen service is !
En plus, kan je de suggestie laten variëren van 'populair' tot 'spannend' bovenstaande suggestie is een middenklasser. Het programma houdt namelijk bij wat de mensen lenen in de discotheek en kan daaruit dus afleiden wat je mogelijk kan interesseren. De kans dat je thuiskomt met "the rocking pigmees" wordt dan al een heel stuk kleiner.
Wanneer ik zo een ding vind, kan ik het mij niet laten om het toch even verder te 'testen' en dus maken we nu volgende keuze:
K3 - beethoven/mozart - AC/DC
en we vragen een spannende suggestie.
resultaat: 100% Judas Priest
83% Kiss
69% Kabouter Plop
69% Iron Maiden
65% Black Sabbath
60% Boney M.
59% Rush
56% Rene Froger
55% Status Quo
54% Eurythmics
52% Roger Waters
51% Cher
50% Van Halen
49% Duran Duran
48% Aerosmith 7% Bon Jovi
46% Deep Purple
45% Toto
44% Britney Spears
43% Golden Earring
43% Joe Satriani
41% Tina Turner
40% Hans Teeuwen
40% Backstreet Boys
40% Gary Moore
Kabouter Plop en Iron Maiden worden nu exact even hoog aangeprezen ... Ik probeer mij even een kruising van die twee voor te stellen !!!
Maar het programma slaat niet tilt.
Leve Rotterdam !!!
26-03-2008 om 19:52
geschreven door Hercule Poireau
Nochtans weet ik maar al te goed dat ik geen gevolg mag geven aan de suggesties van het gepeupel, maar het was mij te aanlokkelijk. En zo ben ik beland in een noorse piratenbaai waar vanalles en nog wat voor het grabbelen ligt, sterker nog, waar je wordt aangemaand om te grabbelen. De enige voorwaarde is dat jezelf ook het één en ander aanbrengt om te grabbelen. En wat doet een mens dan ? Grabbelen.
Eerst ben je nog war bedeesd, en neem je enkel stiekem een ietsiepietsie klein empeedrietje, en dan nog ééntje en dan nog één ... En dan zie je ze daar plotseling staan, in een hoekje verdoken ... de volledige billboard top 100 van het zesde en het zevende decenium van de vorige eeuw. Je kijkt eventjes rond, niemand die het ziet, en dan ... grabbel. Gezien in die tijd muziek nog werd gebeiteld op stenen platen, zijn het natuurlijk wel zware bestanden om de versluizen en gans die affaire moet dan ook nog door een petieterig kleine telefoondraad.
Het gevolg kon dan ook niet uitblijven ... De draad van mijn Adsl-lijn begon een kwalijk groeiend gezwel te vertonen ter hoogte van de aansluiting op de roeter en dan ... plaf !
Met een hangend hoofd heb ik dan maar naar de helpdesk Belgacom gebeld.
Ah ja meneer, uw adsl-lijn heeft een indigestie ! Er kan daar maar 12 gigabaait door op een maand en ge hebt uw draad overvoed. Nu moet hij een beetje rusten nietwaar ... We kunnen u wel een Rennie pastilleke verkopen als u dat wilt.
Neen, merçi, het zal mij leren om piraten te frekweteren ...
En vermits het één nooit zonder het andere blijkt te komen, stel ik enkele dagen later vast dat mijn kompjoeterke naar verbrande koutjoe begint te rieken. Koorts dat dat manneke had ! Dus ga ik met hem naar de spoedgevallen.
Diagnose: Uw kleine heeft een probleem met zijn voeding. Maar allee meneer, hoe kan dat nu ? Ik geef hem enkel suikervrije cedeekes en zo nu en dan een uësbeestikske zonder vet. Heeft het misschien iets te maken met de indigestie van mijn kabel ? Neen, toch niet, het is een toeval ...
Enfin, niks aan te doen, het werd dus een operatie.
En terwijl ze toch bezig zijn waren ze hem ook zijn werkgeheugen wat opgepept en hem een nieuw dvd-brilleke opgezet.
Zo te zien werkt alles terug ... nu nog enkel wachten op het einde van de maand tot wanneer mijn kabel ontstopt is.
Niemand zeggen, maar ik ik HEB ze, mijn billboard top honderden ...
23-03-2008 om 21:50
geschreven door Hercule Poireau
Dat heb ik zopas bijgeleerd, en wel van een manspersoon die ik heb ontmoet ter hoogte het onderste schap van een rek in een winkel in Roubaix. Ciboulette wilde ook nog even naar Roubaix, naar Mac Arthur zijn galerij, we waren nu toch op stap nietwaar ... Nadat Xandres en Baton Rouge niets hadden opgeleverd, en de verplaasting toch op de één of de andere manier tot iets moest hebben gediend, kwam 'entre ciel et terre' aan de beurt waar men bed- en badlinnen verkoopt. De ervaring heeft mij al geleerd dat datgene wat op buikhoogte ligt in een winkel per definitie niet bestemd is voor Ciboulette. Het moet dus iets zijn dat hetzij verscholen ligt op de, voor meeste stervelingen onbereikbare, bovenste plank ofwel iets dat onderaan begraven werd door een of andere piraatverkoper.
Terwijl ik dus op schattenjacht was, sluipend langs de plinten des winkels, kwam van de ander kant ook een man aangeslopen. Met één blik begrepen wij mekaar ... en terwijl we beiden ostentatief wat rommelden met plastiekverpakkingen, dat kraakt immers goed en geeft een onweerstaanbare indruk van doenigheid, namen we even de tijd om een fluisterende keuvel op te zetten.
Bleek dat hij langs de kanten van Kortrik woont. Ik kon dat natuurlijk niet ter plaatse controleren, gezien de nieuwe paspoorten geen direct leesbare gegevens meer bevatten, maar zijn dialekt leek mij te vertrouwen. En hij wist mij te vertellen dat de lakens van deze winkel van zeer goede kwaliteit zijn. Hij stelde zich voor als een 'kenner'. Ten bewijze hiervan gaf hij mij een kleine overzicht van de geschiedenis van de lakenindustrie in de streek. Tot ongeveer honderd jaar terug was er langs de kanten van Kortrik niks te beleven. De bewoners van de streek moesten noodgedwongen komen werken naar de omgeving van Roubaix, waar de grote weverijen waren gevestigd. De mensen van Kortik moesten dan met de trin tot in Herseaux of tot in Pecq rijden en van daaruit te voet naar de omgeving van Roubaix. Joah menier, z'èn nogal getjoold in dinen tid ... Ik knikte begrijpend ... (hoewel ik niet echt alles begreep) Ten teken van leven en van het feit dat hij zocht met overgave, stak hij tussendoor een witte handdoek in de lucht. Ikzelf wapperde zo nu en dan even met een washandje. Stelselmatig kregen we daarop beiden een bericht uit de hemel in de vorm van een duidelijk verstaanbaar 'maar nee !' Kwestie van geen argwaan te wekken besloten we beiden om verder onze eigen sluip te gaan en even later werd ik verlost van mijn opdracht, net op het moment dat ik aan de kassa kwam aangekropen.
Ik heb mijn medestander niet meer gezien of gehoord Ik hoop maar dat hij niet in één of andere schuif is gedonderd. Het zou zonde zijn, een mens met zo'n kennis en wijsheid.
02-03-2008 om 17:43
geschreven door Hercule Poireau
Indien ik u sprrek over een casserol, een degelijk casserol, zo eentje dat 3 dagen op het vuur mag blijven staan en dan nog niet blauw uitslaat, aan wat denkt u dan ?
Just, aan een zwaar, meestal rood, gietijzeren ding met daarop de naam "Le Creuset". Er is maar één probleem mee, de prijs ervan is ook recht evenredig met het gewicht ...
Maar niet getreurd, ons Ciboulette heeft op alles een antwoord.
de FABRIEKSWINKEL. Want jawel, ook Le Creuset heeft zich begeven op het lichtende pad der directe verkoop.
Onder de leuze "ce que femme veut, Poireau le peut" heb ik dus de limo geanvanceerd en Ciboulette behaagd door het maken ener verplaatsing naar de origines van de smeltkroes. En waar liggen die origines ? Zoals de naam al doet vermoeden, ergens in het Frankenland, en wel in Fresnoy-le-Grand.
Fresnoy, tot daar nog aan toe, maar le-Grand is wel serieus overdreven. Alhoewel, de term 'groot' wil op zich niets zeggen tenzij er ook enige vergelijking mogelijk is met datgene wat dan 'klein' is. En in dat opzicht gaat de term groot den wel op want de fabriek, annex fabriekswinkel, ligt werkelijk in een verloren gat, ergens in het centrum der verloren gaten. Nooit of te nevver zou je kunnen vermoeden dat de casserollen die met zoveel troelala worden uitgestald in de zogeheten betere kookwinkels eigenlijk afkomstig zijn van ergens tusschen veld en wei. Om u maar te zeggen, Garmin weet het bvb niet te vinden, ik heb er de gebroeders Tom en Tom moeten bijhalen om er te geraken. Tom en Tom wisten mij te vertellen dat het ergens tussen Cambrai en Saint Quentin moest zijn, steden die vanuit onze kant gezien ergens onder Valenciennes liggen, dat op zijn beurt dan weer onder Mons ligt. En daar middenin, Fresnoy-le Grand ...
Wanneer je op een zaterdag door de dorpjes van deze streek rijdt, La Picardie, besef je hoe troosteloos en oervervelend de zeldzame jongeren het er moeten vinden. Het is er zo door als een pier, en dan bedoel ik niet één zoals het modelletje in Blankenberghe, neen, zo dood als een echte pier, eentje zonder kop of staart. Je ziet er geen mens op straat ... niks, nothing, noppes, ... geen winkels, wel hier en daar een café ... dat gesloten is, sinds lang.
En voor de rest ... velden, op en af, velden, en velden. Plotseling kom je , in ze middel of noweire, een soldatenkerkhof uit de eerste wereldoorlog tegen. Proper onderhouden, witte kruisen op rijen, wachtend op bezoekers, die het zoeken al jaren geleden opgegeven hebben. Je voelt je plotseling een indringer. En toch, het weids golvende landschap is er mooi, ontroerend en uitnodigend mooi. De vers omgeploegde aarde heeft er de warme kleur van klei, gemengd met witgrijze kalkstippen. Ongemerkt breng je de witte kruisen een laatste groet doorheen je achteruitkijkspiegel.
En dan kom je eindelijk aan bij Le Creuset, een oude metaalsmelterij. Als men je zegt dat hun casserollen nog van ambachtelijke kwaliteit zijn, mag je ze geloven. Hun fabriekswinkel is er dagelijks geopend tot 18 u, behalve op zondag. Net zoals Fersnoy-le-Grand, is ook de term fabriekswinkel wel iets overdreven indien je op de afmetingen van de 'showroom' afgaat.Deur open, tien stappen, omdraaien , terug tien stappen en je bent rond. Maar op de rekken staan wel alle producten van Le Creuset uitgestald, inclusief de tajines en roosterplaten, en de prijs scheelt ongeveer 30% met wat je hier zou betalen. Aan een gemiddelde prijs van 100 euro per casserol loopt het verschil al gauw aardig op ... Maar ja, je koopt voor jezelf ook geen tien casserollen. Het is dus een kwestie van een gegroepeerde aankoop te doen en dan haal je er de prijs van je verplaatsing misschien wel uit. De herinnering aan de witte kruisen krijg je er wel gratis bij, telkens weer je een stoofschotel erin klaarmaakt.
En dan ga je effekens naar 'de grote stad', Saint Quentin. Een overbemeten 'grand place' en een paar min of meer autovrije straten. En terug dat gevoel van 'verloren uithoek'.
Rechtover het enige 'grootwarenhuis', de Monoprix, een juwelier die, vermoedelijk in een poging tot contrast, besloten heeft om Rolex en Breitling horloges te verkopen. Het is maar de vraag aan wie hij dat gaat verkocht krijgen hier ... ik zie, met alle respect, de landbouwers hier nog niet direct met een Rolex rondhossen op hun tractor. Even verder een 'clochard' met zijn hond. Kwestie van ons bezoekrecht af te kopen stoppen we hem wat kleingeld toe.
Ook de natuur roept, en dus maken we een sanitaire stop in wat ons het enige etablissement dat ons wat lijkt te zijn , L'Imprimerie, lounge café. Verassing !!! Vier verdiepingen volledig vernieuwde gebruikszaal, overal lcd-schermen aan de muren, hyper modern, ... en drie verdiepingen vol met klanten, vooral twintigers en jonge dertigers. Comme quoi dat men zich kan tromperen nietwaar. Wel 5 euro voor een Duvèl ...
Bij het verlaten van Saint Quentin zien we een AUCHAN warenhuis, HET warenhuis waar de Belgen verzot op zijn om flessenwater aan te kopen, want veel voordeliger dan in België naar het schijnt.
Dit is de uitleg van alles ! Aan dit warenhuis is namelijk ook een winkelgalerij verbonden. Het ziet er zwart van het volk ! Met het aantal bezoekers, ik heb ze weliswaar niet precies geteld, lijkt het mij perfect mogelijk om de streek te bevolken. Hier zitten ze dus allemaal, les petits cachottiers !!!
Weer een illusie armer ... Ik die dacht, eindelijk, een stukje leeg land te hebben gevonden ...
Maar Ciboulette heeft haar casserol, en dat is het belangrijkste, toch ?
02-03-2008 om 16:56
geschreven door Hercule Poireau
Voilà, het is zover, ons salon is terug helemaal leefbaar geworden.
Ons laatste kuiken is sinds oktober ook uitgevlogen, en dus hebben wij ook een kompjoeter op overschot. Niet dat het zo een blits ding is, de kompjoeter wel te verstaan, maar enfin, ik heb al erger gezien.
En wat doet een mens nu met een kompjoeter op overschot ? Buiten gooien zou zonde zijn, binnen houden enkel voor het plezier is al even onnozel.
Maar daar heeft Poireau iets op gevonden ...
Een netwerk-kabel bij getrokken naar het salon, de kompjoeter aan gekoppeld op het netwerk zodat het ding terug wat licht ziet en vervolgens een kabeltje van de kompjoeter naar de audio-installatie, en zie, hij begint zowaar te zingen.
Om het er vanaf te brengen zoals een echte cd-speler zal hij nog wat bijlessen nodig hebben, maar al bij al doet hij het nog niet zo slecht. Maar ons bitje, zo heet onze brave kompjoeter namelijk, ons bitje dus, kan iets wat de boven hem geïnstalleerde cd-speler en zijn kompaan de tuner, niet kunnen hoe hard ze ook proberen.
Hij heeft namelijk kennissen over de hele wereld en wanneer hij deze aanspreekt, oh la la, dan is ons bitje pas echt zijn element.
Zo gaat hij dan op bezoek bij zijn kameraad Shoutcast, die bij Winamp is ingetrokken. En wanneer die beginnen te zingen is er geen houden meer aan.
Bitje staat te swingen op zijn pootjes, danst de zouk met zijn cd-lade, slaat het ritme met zijn moederbord tot groot ongenoegen van zijn bovenburen die neerbuigend op hem toekijken en hun knoppen opkrullen om hun ongenoegen te laten blijken . De zouk ... hoe laag bij de grond voor zij die Klara en radio 1 gewoon zijn.
Maar ons bitje gaat dapper door, van radio Martinique naar de vlakten van Texas, zo naar het koude Canada om vervolgens over te steken naar Rusland en zelfs door te stoten tot in China. Niet te geloven, niet te geloven, wat ons Bitje allemaal kan vinden. De brave jongen.
Ik denk dat ik Bitje nog een beetje ga laten spelen met zijn vrienden. Ik mag hem natuurlijk niet te veel aanmoedigen, want anders zou hij wel eens een burn-op kunnen tegen komen. Dat zou zijn bovenburen misschien wel bevallen, maar ik vind dat Bitje voor zijn oude dag ook nog een pleziertje mag hebben.
16-02-2008 om 23:22
geschreven door Hercule Poireau
Eindelijk, eindelijk ben ik uit de hoek gemogen ...
En het was allemaal nog zo goed begonnen. Vol ijver had ik ervoor gezorgd dat de Japanse madam haar geheimen prijs gaf, vol vuur had ik mij op photoshop gestort om er iets goeds van te maken, vol overtuiging had ik mijn bestandjes doorgestuurd naar Nederland om mijn kunstwerk te laten vereeuwigen op echte schildersdoek en vol verwachting had ik gewacht op het resultaat.
En het resultaat kwam, proper geamballeerd in karton en met in het groot 'fragile' op geschreven.
Bij het openmaken van het pak waren Ciboulette en ikzelf gepakt van het resultaat. Chic et pas chèr.
En dus, kader direct tegen de zuidermuur van onze salon.
Aziaten hebben iets geheimzinnigs over zich ,dat is geweten, Steeds weer en steeds vaker moesten wij naar de afbeelding kijken. Er was iets ... Dagen hebben w e er over gedaan. En dan viel het mij plotseling op ... De madam had iets in haar blik, iets dat niet overeen stemde met wat ik eerst op haar foto had gezien.
Op de originele foto van 1875 keek madam met enige bewondering naar het westen. Op ons exemplaar van 2008 kijkt ze eerder met heimwee naar het oosten.
Had ik ze dan tegen de verkeerde muur gehangen misschien ? Was ze bestemd om tegen een noordermuur te hangen ?
Het fotoboek bracht de oplossing ...
Poireau, in al zijn welgemeende ijver, had het verkeerde bestand overgemaakt aan de afdrukcentrale !!!
Ciboulette heeft mij nog proberen te troosten, weliswaar mits inlevering van mijn pro-actieve aflaat, maar een dergelijke fout die niet juist is, is een Poireau onwaardig en dus heb ik mezelf veroordeeld tot tien dagen in-de-hoek-staan-met-ezelsoren.
Bij deze tiendaagse meditatie ben ik tot het besluit gekomen dat ik vanzeleve niet meer zal proberen om de foto van een ander te verbeteren. Alwast moet ik zelf naar Japan om daar een foto te gaan nemen.
08-02-2008 om 21:44
geschreven door Hercule Poireau
Welkom welkom dames en heren op het eiland van Terkameren Bos voor deze wel heel speciale gebeurtenis, het lang verwachte duel tussen de weledele heer Blogtricks en Baron Ernest d'Affligem.
Het is nu kwart voor zes in de ochtend en we zijn al een tijdje persent hier. Ik hoef u niet te melden dat dit evenement eveneens wordt overgenomen door de Eurovisie, en dus te volgen is door nagenoeg alle inwoners van het uitgebreide Europa.
Poireau heeft plaats genomen in een een boom teneinde een goed overzicht te bewaren en u te blijven informeren over het verloop van de festiviteiten. Onze verslaggeverscabine is beschut opgesteld in een koekoeksnest.
We zijn allemaal uiterst nieuwsgierig natuurlijk naar de identiteit van de beide getuigen die de heren zullen vergezellen.
Even een kleine herinnering aan de regels van dit duel.
Om stipt zes uur zullen de beide opponenten zich op het terrein begeven, vergezeld van hun respectievelijke getuigen. Baron Ernest heeft als wapen het waterpistool gekozen. Diegene die er zijn tegenstander kan doen uitzien als een verzopen mus wint het duel en de verliezer dient gedurende vijf dagen tussen 10 en 12u aan Manneke Pis te gaan staan met een pluim zichtbaar bevestigd in het achterwerk.
We naderen inmiddels de klok van zes dames en heren, en de spanning stijgt stilaan ten top.
JAWEL , daar komt de eerste deelnemer en het is ..... Blogtricks ! Jawel, Blogtricks in volledige gevechtsuitrrusting. Oh Oh, dames en heren, wat ziet hij er zelfverzekerd uit ! Hij begint alvast aan wat opwarmingsoefeningen. En daar komt zijn getuige ! Het is, het is ... BOJAKO ! Jawel, Bojako ! Zij draagt een nauw aansluitend lichtroze pakje en turnsloefkes ... Oh ! En ze heeft twee pompommekes mee ! Ze begint onmiddellijk een regendans op te voeren om Blogtricks aan te moedigen. PRACH-TIG dames en heren
En daar komt ook Baron Ernest aan !!! Op een paard !!! Klasse, pure klasse ! Hij draagt een traditionele ruiters-outfit, inclusief hoge hoed. En hij wordt gevolgd door ... Titipoes ! Jawel, Titipoes treedt op als getuige voor Baron Ernest ! Zij is gekleed als madam de Pompadour, in hoepelrok en opgestoken coiffuur. Ze draagt daarbij een charmant parasolleke.
We naderen nu echt het uur der waarheid, de beide heren maken zich klaar voor de titanenstrijd.
Nog vijf vier drie twee één ... en daar gaan we !
Beide heren duiken in het struikgewas en verdwijnen voorlopig uit het zicht ... Beide getuigen kijken gespannen met ons mee ...
Een waterstraal komt van links en spat uiteen tegen een boom, onmiddellijk gevolg door een waterstraal van rechts. De spanning is te snijden ...
Ik zie iets bewegen rechts van mij ... een struik begint te schudden ... Het is Baron Ernest !!! Ja ! Baron Ernest ! Hij is met zijn bretellen verward geraakt in een struik ! Kan hij zich tijdig bevrijden ? Daar komt Blogtricks aangstormd !!! Maar wat gebeurt er ? Wat gebeurt er ? Blogtricks zit ook vast !!! Hij heeft in een vosseklem getrapt ! Blogtricks schiet !!!! Maar Baron Ernest kan zich nog juist bukken. Zijn hoge hoed wordt meegenomen met de waterstraal !!! Dat scheelde maar één haar !!!
Oh la la, wat een spektakel !
En daar komt Bojako ! Zij rent naar Baron Ernest toe en geeft hem een safflet met haar pompom ! Maar wat is dat ? Oh, dames en heren ! In die pompom zit een Tefal-pan verscholen !!! Baron Ernest ziet ze vliegen !!!
Hierop komt ook Titipoes in actie ...
Zij haalt een breinaald uit haar kapsel en gaat daarmee achterwerk van Bojako te lijf ! Bojako moet wijken ! Ze neemt enkel meters afstand en begint luidkeels "God shave the Queen" te zingen ! Titipoes bevrijdt Baron Ernest uit zijn benarde positie.
Inmiddels heeft ook Blogtricks zijn vosseklem los gekregen !
Dit wordt het moment der waarheid !
Beide heren staan nu vlak onder de boom waarin ik mij bevindt. Ze staan oog in oog . Ze weten dat ze elk nog maar genoeg water hebben voor één schot. Wie zal het halen , wie zal zich een week lang moeten vertonen als een mislukte Pino aan Manneke Pïs ? De spanning is te snijden ...
Maar wat gebeurt er nu ?
Beiden heren richten gelijktijdig hun wapen omhoog ... geen van beiden wil de andere die oneer aandoen ... ze gaan toch niet ...
NEEEEE
Dames en heren, tot mijn spijt moet ik hier de verslaggeving stoppen ... ik zie er namelijk uit als een verzopen mus ...
Aan u de studio ...
Miljaarde, miljaarde, miljaarde ....
28-01-2008 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Als Poireau iets in zijn hoofd heeft, dan heeft hij het niet ergens anders.
Gisteren, 22/01/2008, dinsdagmiddag, rond 12u30, ben ik naar goede gewoonte een sandwichke gaan eten bij Bunny Snack in de City 2 in Brussel.
En terwijl ik zat te knabbelen viel mijn oog op een koppel dat had plaast genomen aan de middenrij tafels.
Het betrof een mijnheer in grijs pak, grijze haren, bruut geschat ergerns in de 60 jaar oud en een madam met een permanente, een zwarte blouse versierd met groene en witte blaadjes, bruut geschat ongeveer dezelfde ouderdom als mijnheer.
Mijnheer zat met zijn aangezicht in noordelijke richting, madam in zuidelijke richting.
Ik ben ze nog van dichtbij gaan bekijken, onopvallend natuurlijk.
Ik kan mij anmelijk niet van de indruk ontdoen dat ik deze madam al ergens gezien heb, maar ik kan er begot niet meer opkomen waar.
En wannenr Poireau zich en vraag stelt, vindt hij geen rust vooraleer hij er het antwoord op gevonden heeft.
Indien iemand mij hierover bijkomende informatie zou kunnen bezorgen , zou ik dit ten zeerste op prijs stellen.
23-01-2008 om 13:03
geschreven door Hercule Poireau
De solden zijn niet aan mij besteed, maar vroeg of laat, en of men het nu wil of niet, loopt me er toch tegenaan. En zo komt het dat Poireau zich op een vooravond plotseling op de avenue Louise bevindt.
Ik hoor u al vragen: wat gaat hij daar gaan zoeken ?
Niks, enfin, bekans niks, maar vindt maar eens een bolhoed, flanellen onderbroeken en een paar galochen bij de C&A ... om dan nog te zwijgen van een jaske in twiet.
Avenue Louise, avenue Louise ... but who the f... is Louise ? Awel, Louise, dat is de dochter van ons aller Polleke Twee. Louise was een lange smalle, en daarom kreeg een lange laan haar naam. Haar zuster, Stephanie, was een korte dikke, en dus werd de Place Stephanie naar haar genoemd. Voilà, zo weet u dit ook weer.
Pour faire bref, ik heb niks gevonden maar dat heeft mij niet belet om toch effekens gratis mijn kast op te fretten met als gevolg dat nu mijn maag vol splinters zit.
Om te beginnen moet ge uw Bugatti ergens kwijt geraken. Strotje in, strotje uit. Niks, noppes, nada. Dan maar een parking in. Pas op, niet zomaar een parking, neneen, eentje met tapis plein, en wel die onder het Conrad hotel, 5 sterren asteblieft ... Als je in zo een parking gaat staan, dan moet je ook kunnen de jan uithangen en dus ging ik even een sanitaire stop maken. 5 sterren ??? met een plas water op de vloer en rondslingerende servetten, ... ? Enfin, dat heeft me niet belet er het beste van mezelf te geven. Trappekes op, en je komt in een soort binnenkoer. 5 sterren ??? met vuile ruiten ? En dan kom je buiten, en aan de ingang van het hotel en zie je 5 mercedessen staan, elk met één ster op de motorkap. Tja, zo kan ik het ook om 5 sterren te hebben natuurlijk !
En dan sta je eindelijk op Louise haar laan. Even opletten dat je niet wordt omvergelopen door een gepresseerde call-girl en dan richting overkant.
Om de overkant te halen moet je normalerwijze aan die kant geboren zijn, want met het verkeer is het niet te doen om over te steken. Maar daar hebben ze iets op gevonden, een voetgangerstunnel. Het bestaan ervan is wel een goed bewaard geheim, want de reinigingsdienst heeft hem nog nooit gevonden, zo te zien aan de opgehoopte afval.
Maar je geraakt mits wat slalommen tussen de kartonnen dozen aan de overkant, en in één stuk.
Niet dat het echt de moeite loont om aan de overkant te geraken, want de winkels, excuseer de shops, de fashion stores, wat zeg ik, de flagship-stores verkopen eigenlijk niets dat mij kan interesseren.
Daarentegen, om eens een kudde echte kakmadammen bij mekaar te zien is het echter wel de moeite. Ze komen dan buiten met een lek in hun portemonnaie, maar ja, van een portemonnaie van bij Louis Fuitton kan ook niets anders worden verwacht.
Enfin, Poireau was er tamelijk rap terug weg maar niet zonder eerst zijn parking met tapis plein te betalen. 420 voor een uur.
Miljaarde, miljaarde, ...
21-01-2008 om 21:26
geschreven door Hercule Poireau
De wereldhit van Albert and the Shakers is vanaf vandaag terug naar zijn doosje. Bedenk echter wel dat ik hem nog steeds achter de hand houd, en cas de manque de respect ...
Het is zoals tien keer na mekaar op uw vinger slaan met een hamer, dan kan het ook zo'n deugd doen wanneer je ophoudt ...
En ja, Poireau heeft er iets voor over om zijn Ciboulette content te houden, en neen madam, hij heeft niets op zijn kerfstok ... denk ik toch. Maar een proactieve aflaat in uw bezit hebben kan nooit kwaad. Spijtig alleen dat er op dergelijke aflaten ook altijd een versheidsdatum staat, en meestal is deze heel vlug verstreken ...
Pas op, er is ook een risico aan, het kan nog altijd mislukken, want als zou blijken dat de kaasbollen mij en miskleun aan de hand doen en de Aziatische schone er in werkelijkheid als een verschrompelde citroen blijkt uit te zien, kan het nog best zijn dat is voor veertien dagen in de hoek vlieg met twee ezelsoren op mijn kop.
En neen, ik zet niet mijn eigen muziek op dit blog ... allee, zeg nu zelf, bvb de filmmuziek van The Lord of the String, dat zou nu toch niet gepast zijn. Neen neen, mijn chansonettekes houd ik privé.
14-01-2008 om 21:31
geschreven door Hercule Poireau
Voilà, mijn werken lopen zo stilletjes aan naar hun einde toe.
Ik hoor altijd zeggen dat de parketten vertraging hebben, awel, ons parket ligt er op tijd. Er moet ook wel bijgezegd worden dat het goed geolied is.
Nu nog blokskes steen leggen in de hall en in de keuken en een beetje met werf zwabberen, en we kunnen er weer tegen voor enkele jaartjes.
En dan is er de afwerking, la touche finale.
Na veel boekskes kijken komt madam tot het besluit dat er aan de muur een grote foto moet komen, een lappeke van ongeveer 90 op 120 ... Erger nog, op die foto moet dan ook nog iets op staan, anders heeft het allemaal niet veel zin newo.
De vraag is dan ook WAT moet er op staan ...
U raadt het nooit met wat madam Poireau op de proppen komt ...
In een boekske vindt ze een foto van het interieur van een restaurant in Parijs en wat ziet ze op die foto ... dat er daar fotos van japanse madammen in kimono op staan, blijkbaar fotos genomen begin 1900.
DAT moet ze hebben ...
Bon, dat wordt dus een zoektochtje voor Poireau; want ce que femme veut, Poireau le peut, enfin il essaye ...
Fase 1: Kan Poireau die fotos vinden in een boek ? Dus richting Zuidstraat in Brussel naar de boekenwinkel Evasion, een aanrader want hier verkoopt men tweedehandsboeken aan werkelijk lage prijzen. Akkoord, meestal franstalige boeken, maar voor een foto maakt dat echt niet veel uit. En wat vind ik daar ... "La Photographie Janonaise sous l'ère Meiji" (1868-1912), een kunst-fotoboek met allemaal oude japanse foto's, boek in heel goede staat voor de prijs van 22 euro. Ik neem het boek mee, want zelfs al zou ik er niets kunnen mee aanvangen, het blijft toch een prachtig fotoboek. Effekens snuffelen en jawel, ik vind het soort van foto dat madam wil, maar natuurlijk niet die foto die ze gezien heeft in haar boekske over Parijs. Zo te zien zijn de meeste fotos anoniem, maar er wordt regelmatig de naam Kusakabe Kimbei vermeld als fotograaf evenals een zekere baron Raimund von Sillfried. Voilà zie, ik heb weer iets bijgeleerd.
Fase 2: Nu weet ik dat ik zoek naar foto's uit de Meiji periode en heb ik twee namen van mogelijke fotografen, en internet is er toch voor iets nietwaar ... Jawel, internet is er om uw tijd te verdoen, want de bewuste foto is er niet te vinden. Miljaar !
Fase 3: Dan maar de grote middelen ... en ik neem dus contact met dat restaurant in Parijs, waar men mij vriendelijk meldt dat de inrichting van hun zaak is gedaan door een interieurarchitect en men geeft mij ook de gegevens van die interieurarchitect.
Fase 4: Contact genomen met die interieurarchirect die mij zegt dat hij de reproductierechten van die foto's gekocht heeft bij Corbis. Aha, we komen korter bij ...
Effekens gezocht op Corbis.com en jawel, daarvan bestaat ook een afdeling in België.
Fase 4: Mij aangemeld om de site van Corbis en zie, daar verschijnt ze in al haar glorie, de gezochte japanse madam in haar geborduurde badjas, met een rugzakske aan en met een antenneke door haar kapsel gestoken. Dag madam ...
Fase 5: Miljaarde, Corbis verkoopt wel reproductierechten, maar alleen aan bedrijven ... Terug naar af ...
Fase 6: In de winkelgalerij van de Cora in Anderlecht zou er een winkel zijn waar je fotos op canvas kan laten afdrukken ... dus Poireau naar de Cora. De verkoopster trok direct aan haar parachute om niet van haar stoel te vallen ... Tja, dan zouden zij de rechten moeten kopen bij Corbis ... misschien kan dat wel, maar dat moet dan besproken worden met de manazer ... en die is er niet ... trouwens, de winkel gaat sluiten op het einde van de maand ... Bref, Poireau, laat het vallen jongen ...
Fase 7: Madam Poireau kijkt nog eens goed in het kunstboek dat ik heb gekocht, en zie, er staat en foto in die haar ook wel zou kunnen bevallen, maar hij ziet er nogal wat plattekes uit van kleur ...
Fase 8: Poireau kruipt in zijn toverdoos De trezebees wordt door een scanner gewrongen en met Photoshop wordt ze ontdaan van haar zwarte punten, haar badjas wordt wat opgefrist en haar antenne wordt goed gericht zodanig dat nu ook de europese posten kan ontvangen.
En zie, madam Poireau is content van het resultaat, ze moet die Parijse madam al niet meer hebben, ze vindt de mijne zelfs nog schoner !
Fase 9: Effekes zoeken hoe ik deze opgefriste samoerette nu op een doek ga krijgen ... Pas de problème, Canvas & Co uit Schijndel (Nederland) kan mij dat een een redelijke prijs doen. Ze drukken het bestand af op schildersdoek en binnen een week hangt de madam tegen onze muur.
Fase 10: Poireau neemt de bewonderende blikken van zijn Ciboulette in ontvangst.
Et voilà, het kan allemaal toch simpel zijn nietwaar.
11-01-2008 om 23:20
geschreven door Hercule Poireau
