de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
24-05-2008
kluit
Ja madam Titi, ik weet het, de wolken zijn ook niet meer wat ze waren ...
Vroeger kon een onweer nog gewoon barsten, tegenwoordig breken de wolken direct.
Tevens wens ik een verduidelijking te geven.
In tegenstelling tot ons Ciboulette gaat Poireau gaat niet naar tuinbeurzen voor de planten.
In fact, I hate vegetables, especially the green onces ...
Poireau gaat naar tuinbeurzen om het gedrag van het menselijk ras te bewonderen.
Ik heb namelijk vastgesteld dat er in de menselijke wereld eigenlijk een veelheid aan werelden bestaat. Werelden die soms totaal van mekaar gescheiden zijn en mekaars bestaan helemaaal niet kennen. Anderzijds zijn overlappingen van werelden natuurlijk ook mogelijk.
In een vorige bijdrage heb ik al zijdelings de Pipowereld besproken.
Op dezelfde manier betsaat er dus een tuinbeursbezoekerswereld.
Je hebt op een tuinbeurs in weze twee, nee drie, categorieën.
De eerste categorie zijn de die-hards.
Zij gaan naar elke tuinbeurs, waar zij trouwens telkens dezelfde standhouders tegenkomen en die stilaan ook al een beetje beginnen te kennen. Het summum zijnde als de standhouders ook hen herkennen. Voor deze categorie maakt het niet uit of er nu planten of chimpansees verkocht worden. Het is hen gewoon te doen om erbij te zijn en om te laten zien dat ze erbij horen. Het zijn de Hyacint Bucket's (uitgesproken 'bouquet') van de kasteeltuinen. Je kan ze herkennen aan hun gedistingeerde country-look. Je vindt ze aan de stands van tuingereedschappen, liefst de grote tuingereedschappen, hoe groter hoe beter, en op de stands van de veelal aanwezige traiteurs.
Vervolgens heb je de ontgoochelde-tuinier(ster)-categorie.
Deze is inmiddels aan zijn tiende tuinbeurs toe. Telkens weer heeft zij/ hij zich gezworen om niet meer naar tuinbeurzen te gaan, en telkens weer laat hij/zij zich verleiden, om uiteindelijk toch weer ontgoocheld te zijn en zich dan terug te zweren dat hij/zij er nooit meer naartoe zal gaan. Het zijn de mensen met groene rubberlaarzen (zij weten ondertussen dat het er soms modderig kan zijn ...) die rondzeulen met zakken. Ze kunnen het immers voor zichzelf niet maken om terug te vertrekken zonder iets aan te kopen, ook al hebben ze ook dit keer niet gevonden waar ze naar op zoek zijn, voor zover ze al duidelijk weten waarnaar ze eigenlijk op zoek zijn.
En tenslotte heb je nog de Efteling-categorie.
Dan zijn de mensen die met hun daim schoenen in de modder staan te ploeteren. Het is hun eerste of tweede tuinbeurs en ze hebben nog niet goed door hoe de dingen er werken. Ze kijken vol bewondering naar een verbasterde brandnetel die wordt aangeprezen als ideale bodembedekker, naar de laatste nieuwe knolsolder met lookgeur en zijn ervan overtuigd dat het stuk voor stuk unieke dingen zijn. Veel aankopen doen ze niet want ze zijn als kinderen die in een snoepwinkel voor de overvolle bokalen staan zonder te kunnen kiezen.
Al bij al lijkt mij de Efteling categorie nog het beste af van de drie ...
24-05-2008 om 21:11
geschreven door Hercule Poireau
Nochtans bent u er allicht al ettelijke keren over gepasseerd, maar dan zonder het te beseffen. Wanneer u naar het zuiden rijdt, gaat u hoogstwaarschijnlijk langs Namen (kwestie van vervolgens in Luxemburg wat zwart goud te gaan inslaan).
Wel, waneer u Namen net voorbij bent rijdt u over het 'viaduct de Beez'
Vandaag heb ik dus het viaduct de Beez kunnen bewonderen van de onderkant. Impressive !
Maar is Poireau helemaal naar Beez gereden om de onderkant van een brug te zien ? Neen, natuurlijk niet.
Beez heeft namelijk ook een château, zoals u het al kan raden, heel toepasselijk het château de Beez genaamd. En in dit Château de Beez, of meer bepaald in de tuinen ervan wordt jaarlijks een tuinbeurs gehouden.
De moeite ?
Bwah, ja en nee, het hangt er van af wat je zoekt. Wil de de overrompeling van Beervelde vermijden evenals de trutcollectie van Lasne, dan ben je er misschien wel op de goede plaats. Het is een kleine tuinbeurs, zonder massatoeloop en je vindt er de gebruikelijke stands aangevuld met een paar uitschieters.( oa een pioenen collectie). Heel gemoedelijk allemaal.
Het château zelf ziet er een beetje uit als een spookhuis met zijn donkere natuurstenen gevels.
De organisatoren van deze tuinbeurs zijn dezelfde (famillie) als deze van La Feuillerie in Celles. Dat kan ik u dan wel aanbevelen ! Als u op zoek bent naar dat net iets andere plantje dan moet je gegarandeerd in Celles zijn. (in september). Voor de mensen met groene vingers is dit een must, voor deze met gewone vingers een lust.
Indien u het eens heel 'chique' wil maken, kan ik u voor de komende herfst het 'château de Beauregard' aanraden in Courson.
U dient dan wel even tot 50 km onder Parijs te rijden maar het is een mooie tweedaagse uitstap als u het combineert met een bezoek aan de lichtstad. Best is een 'chambre d'hôte' te reserveren in de omgeving van Courson, dat komt u voordeliger uit dan in Parijs te moeten overnachten. Wel tijdig reserveren want de standhouders op deze, internationale, tuinbeurs reserveren natuurlijk ook ... De lenteversie van deze beurs heeft u net gemist baai de wee, want het was dit week-end. Een mens kan nu éénmaal niet op twee plaasten tegelijk zijn nietwaar.
18-05-2008 om 22:03
geschreven door Hercule Poireau
Pipo heeft de smaak goed te pakken. Het is zover, hij heeft besloten om zich een cabrio aan te schaffen. Popi kent een verkoper die recente wagens verkoopt aan een zacht prijsje. Het zijn wel wagens die al het één en ander hebben meegemaakt maar dat stoort Pïpo niet, als het maar goedkoop is.
En ditmaal is hij ervan overtuigd dat hij de goede truuk gevonden heeft want: als hij zijn tweedehands voertuig nu eens zou laten verzekeren in omnium aan de catloguswaarde (en dus niet aan de prijs die hij er werkelijk voorbetaald heeft) en er met wat geluk een paal de weg oversteekt op het goede moment, dan krijgt hij toch de catloguswaarde terugbetaald. En het verschil is ... kassa.
Poireau ligt ondertussen in een deuk van het lachen. Pipo jongen, als je niet bestond zouden ze je moeten uitvinden !
14-05-2008 om 22:12
geschreven door Hercule Poireau
Pipo denkt na. Het wordt hem allemaal wat te veel. Hij heeft ook al zoveel meegmaakt, de sukkel. Onbewust denkt hij terug aan zijn vlam, Pipette.
Het was liefde op het eerste zicht. Hij herinnert zich nog hoe hij haar zei dat hij haar alles wou geven, dat alles wat van hem was ook van haar was.
Pipette nam dat nogal letterlijk op, en op een mottige dag was zij er dan ook van door met de ganse inboedel.
Het enige wat ze hem had gelaten was zijn dure camera.
Pipo zag het niet meer zitten en keilde van pure colère zijn camera tegen de vloer.
Hij kijkt nu met weemoed naar zijn kapotte Nikon. Ja ja, wat van hem was, was ook van haar ...
Dat geeft hem een ideetje.
Als hij nu eens zou zeggen dat zijn vriend Popi zijn camera heeft laten vallen ... dan zou hij daar tenminste nog een slaatje kunnen uit slaan ... het enige wat hij moet doen is Popi overhalen om een aangifte te doen. Pech onderweg, Popi heeft geen familiale verzekering. Aha, denkt Popi, wacht eens even, wat van mij is is van hem ... als we nu eens de zaken omdraaien ... de camera is niet van mij maar van Popi en ik heb de camera van Popi laten vallen en dus doe ik aangifte bij mijn familiale verzekering., die dan aan Popi vergoedt, die mij daarna de centen doorgeeft, min een drinkgeld natuurlijk.
Pipo krijgt er een warm gevoel bij. Zo moet het lukken ...
Poireau leunt achterover in zijn stoel en schudt meewarig het hoofd. Die Pipo toch ...
04-05-2008 om 22:41
geschreven door Hercule Poireau
Poireau wenst de aandacht toch ook eventjes te vestigen op de zienswijze van vadertje staat hierover. Er is zelfs een boekje over geschreven en daar staat het volgende te lezen:
Art. 496. Hij die, met het oogmerk om zich een zaak toe te eigenen die aan een ander toebehoort, zich gelden, roerende goederen, verbintenissen, kwijtingen, schuldbevrijdingen doet afgeven of leveren, hetzij door het gebruik maken van valse namen of valse hoedanigheden, hetzij door het aanwenden van listige kunstgrepen om te doen geloven aan het bestaan van valse ondernemingen, van een denkbeeldige macht of van een denkbeeldig krediet, om een goede afloop, een ongeval of enige andere hersenschimmige gebeurtenis te doen verwachten of te doen vrezen of om op andere wijze misbruik te maken van het vertrouwen of van de lichtgelovigheid, wordt gestraft met gevangenisstraf van een maand tot vijf jaar en met geldboete van zesentwintig frank tot drieduizend frank.
(Poging tot het wanbedrijf omschreven in het eerste lid wordt gestraft met gevangenisstraf van acht dagen tot drie jaar en met geldboete van zesentwintig frank tot tweeduizend frank.)
(In de gevallen in de vorige leden omschreven kan de schuldige bovendien worden veroordeeld tot ontzetting van rechten overeenkomstig artikel 33.)
04-05-2008 om 20:04
geschreven door Hercule Poireau
Popi heeft al wat watertjes doorzwommen, in die mate zelfs dat ondertussen zijn handpalmen naar buiten staan gericht. Volgens hem is het allemaal niet zo moeilijk. Als je je niet kan laten vergoeden door je eigen verzekeraar, dan laat je je toch vergoeden door de verzekeraar van iemand anders zeker.
Popi kent een goed truukske dat hij ook al eens heeft toegepast.
Je gaat met je wagen in een straat staan, dicht bij een kruispunt, gsm in aanslag. Aan het kruispunt staat ook iemand met een gsm. Het enige wat die moet doen is 'go' zeggen op het juiste moment, zijnde het moment dat er een seut komt aangereden. De wagen vertrekt op het goede moment en knal boem patatra, het is er op, en de seut is natuurlijk in fout. Het volstaat dan om ook nog wat cinema te spelen over oeijeoei en ajajaai, en voilà, de wagen is opgeplooid en hij wordt vergoed. Als het moet kan je er zelf nog politie bijhalen. Dat ze maar eens bewijzen dat het een opzettelijk ongeval was ...
Pipo heeft aandachtig geluisterd maar dat gaat hem toch wat te ver ... niet voor die seut, maar stel nu eens dat hij zich zou pijn doen aan zijn dikke teen, neen, dat durft hij niet te doen. Trouwens, zijn wagen is in panne, waarschijnlijk zou die niet op het juiste moment kunnen vertrekken ...
Popi heeft nog wat andere dingen in zijn mouw.
Stel nu eens dat de wagen van Pipo gewoon geparkeerd zou staan en dat hij zou worden aangereden. Heel lief, maar waar vind je een seut die zo onnozel is om dat te doen ?
Allè, zegt Popi, daarvoor heb je geen seut nodig maar een vrachtwagen of een bus of zoiets. Popi kent wel een paar mensen die dagelijks op de baan zijn met iets dat zwaar weegt. Mits enige vergoeding zijn die wel bereid om effekens van de rechte lijn af te wijken en de wagen van Pipo te halveren. Het is al bij al niet hun eigen vrachtwagen of bus nietwaar. Ze moeten enkel een goede plaats vinden om het te kunnen doen.
En Poireau ? die kijkt rustig toe met een grijns op zijn gezicht ... denken ze nu echt ... ???
04-05-2008 om 19:35
geschreven door Hercule Poireau
Pipo telt zijn roebels. Miljaarde, miljaarde, de mot zit in zijn portemonnaie.
Het kanaal is te ver en een afgelegen plek is er ook al niet te vinden.
Hij slaat vertwijfeld de armen in de lucht.
Dat is het ! De armen in de lucht ...
Moest hij nu eens overvallen worden ... er wordt toch al zoveel gesproken over car-jacking ... Bij hem zal het dan wel een wrak-jacking worden, maar dat weet toch niemand. Maar waar blijft hij dan met zijn overschot aan mekaniek ? Twijfel twijfel ...
Pipo kijkt door het raam. Twee vliegen dansen de samba op de ruit.
Dat is het ! Twee vliegen in één slag !
Pipo verkoopt zijn broembroem aan een zacht prijsje en éénmaal dat hij goed en wel verkocht is, wordt hij overvallen. Dubbel kassa !
Pipo ziet zich al rondtoeren in zijn nieuwe cabrio, wuivend naar de meiskens ...
Poireau glimlacht geamuseerd.
01-05-2008 om 19:44
geschreven door Hercule Poireau
Hij zit nog altijd met zijn defecte wagen en een platte portemonnaie. Coup de malchance, heeft geen kanaal in de buurt en je wagen in een parkvijver dumpen is niet ecologisch verantwoord.
Nochtans hoopt hij vurig op een oplossing. Vuur, dat is het ...
Zijn wagen wordt 'gestolen' en ergens op een afgelegen plek in de fik gestoken. Kan hij eraan doen dat zijn tutuut in handen is gevallen van pyromaan ... Pipo gaat langs aan de kassa.
Poireau zijn oogjes fonkelen ... Avec tous le chinois mais pas avec moi, denkt hij en schenkt zich nog een kopje tisanne in.
01-05-2008 om 19:09
geschreven door Hercule Poireau
