de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
27-09-2009
fotocircus
Nu POireau is uitgejankt na zijn balletavontuur, is het hem weer mogelijk een vleugje licht te zien aan het einde van de tunnel . Wie licht zegt, zegt fotografie.
POireau moest dus op zoek naar een fototentoonstelling. En aangezien er recentelijk een allusie werd gemaakt op Gent, werd het dus de tentoonstelling van mijnheer Vanfleteren in het 'wintercircus' rechtover De Vooruit.
DAT kan ik u wel aanbevelen, zelfs in aanwezigheid van een verstilde antéraise aan de muur. (maar indien u op haar linker oog klikt neemt ze je zo met haar mee. Als dat geen kunst is ... )
Moest u een eetadres zoeken en u bent niet te vinden voor de baronnieke suggestie om een bezoek te brengen aan 't Zilt op het Stapelplein, dan kan ik u ook van harte aanbevelen:
Il mezzogiorno (in den halven dag) op de Baudelokaai 17.
Siciliano vero! Dus niet te veel in de décolleté van de serveuse kijken, of u krijgt te maken met haar stilettozwierende broers.
Maar als u aan die verleiding kan weerstaan ( de décolleté voor de heren en de broers voor de dames) en uw gedachten bij uw bord houdt, zal u versteld staan van wat u daar allemaal kan vinden. Voor een goede 30euro per persoon kan u genieten van een voorgerecht, een plat en een dessert, wijn en koffie inbegrepen.
27-09-2009 om 22:29
geschreven door Hercule Poireau
POireau was geïnviteerd op de avant première van het nieuwe spektakel van Antéraise De Keersmaeker. U weet wel, die van de huppelende rosis, rosé, rosassen.
Nu moet ik er bij zeggen dat het mijn eerste keer was dat ik naar een voorstelling van modern ballet ging En een eerste keer gaat altijd gepaard gaat met een zeker wantrouwen. Mais quand il faut, il faut.
Aangezien het ging om een avant-première, leek het mij gepast om wat te vroeg te zijn. En dus heeft POireau het plaatselijke Kaaicafé ( het café van het Kaaitheater) eventjes uitgeprobeerd. Veel valt er niet over te zeggen, en dus zal ik dat ook niet doen. Behalve één ding. Als je er niet echt moet zijn, blijf er dan weg. Er is keuze te over ... vooral aan zaken waaraan je je kan ergeren. De bediening uit een refter, de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden en ook willen dat je dat aan hen ziet en hoort, of de platgekookte veggie dinges op je bord.
Geen goed begin ... maar allez, we komen hier niet om lastig te doen.
Dan maar een het programma even bekijken, en lezen. Het spektakel draagt de de naam "the song". Dat is nog te begrijpen, maar dan volgt eer een litanie van artistieke charabia waarvan ieder normaal mens ter plaatse een knoop in zijn hersenen krijgt. Het gaat ee beetje als volgt:
"Centraal in deze wervelwind van verandering staat, nog steeds, het lichaam. Als klankbord in een chaotisch transformerende wereld. Als proeve van wat nog mogelijk is. Een sprong in het duister, een aansporing tot actie, een vlucht in het onduidelijke grensgebied tussen licht en donker. The Song ligt in het verlengde van Keeping Still en Zeitung: in het oog van de storm"
Ik vraag mij echt af of diegene die deze tekst geschreven zelf begrijpt wat hij/zij geschreven heeft ... Ik vermoed dat hij/zij ook deel uitmaakt van de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden en dat het ook voor deze doelgroep gerscheven is. Mocht u er een kop en en staart aan krijgen, gooi het in de groep, ... de wereld zal er u dankbaar voor zijn. Indien ik er een samenvatting zou moeten van maken, en voor zover mijn beperkte mogelijkheden rijken, zou zeggen: "wat omhoog gaat, moet ook vroeg of laat terug naar beneden komen".
Na de voorstelling gezien te hebben, blijf ik bij deze samenvatting.
Straf wat die dansers kunnen en ik moet erbij zeggen dat ik mij gedurende de bijna twee uren durende voorstelling niet verveeld heb. Maar het u uitleggen kan ik met de beste wil van de wereld niet.
Ik veronderstel dat choreografie en dans een eigen taal heeft, en dat ik die taal niet begrijp, waardoor ik onmiddelijk en ter plaatse kan verketterd worden door de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden.
Awel, het kan mij niet schelen. POirea doet welgemeneend zijn hoed af voor de dansers en, waarom ook niet, voor Antéraise. Het publiek daarentegen lijkt wat naast zijn schoenen te lopen, maar ik veronderstel dat dat bij balletkijken hoort.
21-09-2009 om 11:30
geschreven door Hercule Poireau
Wat is dat toch met al die mensen die absoluut naar Santiago de Compostela willen ?
Mijn buurman, waarvan algemeen geweten is dat hij nooit naar het voetbal gaat maar toch regelmatig in een loge zit, die buurman die verzot is op pastoor met vinaigrette, die buurman is ook naar Santiago de Compostella gegaan. Eerst dacht ik nog dat hij ging om de lokale basiliek te ondermijnen, maar nee. Hij ging gewoon uit goesting. En hij is ook terug gekomen. Ook uit goesting veronderstel ik, maar dat weet ik niet zeker. Feit is dat hij nu niet langer alleen pastoor met vinaigrette lust, maar ook non met tartare, en comme quoi dat zo een compostella-excursie wel iets doet met een mens.
Een paar weken terug zit ik, vrolijk als altijd, aan mijn bureau en komt er een piepcollega binnen. Wat zegt dat veulen mij: Hercule, zou je niet beter eens een bedevaart doen naar compostela ... dat zou nu nog eens echt iets voor u zijn zie ... Ik peinsdegede zowaar dat ik van mijn stoel ging vallen ! Ikke ? Naar Santiago de Compostela ? Te voet ? Allons, allons, ...
Maar, zoals madam Lore het ook schijnt te voelen, is er iets als "de roep van de schelp". Pakt uw stok, bindt er uw valieske aan, leg de stok op uw schouder en stap het af. Het enige wat je moet doen is beslissen om uw linker voet een stap vooruit te zetten, en dan uw rechtse, en zo gewoon voort blijven doen en voor je het goed weet sta je ... aan de deur van uw auto klaar om op zoek te gaan naar een koperen logo van Shell. Niet om essence te gaan tanken, neen neen !
Als goede bedevaarder moet je nederig naar de grond blijven kijken en met en beetje geluk zie je dan de weg voor je uitgestippeld. Je moet alleen maar de koperen schelpen blijven volgen.
Ik zeg het dus niet om te zeveren nietwaar ... let er eens op ... vroeg af laat zie je inderdaad een koperen schelp ergens in een trottoir en dan nog één en nog één ...
Dat zijn dus de coquilles saint jacques ... de sint jacobsschelpen ... en die leiden naar ... den heilige jacobus. Wie is dat nu weer ? Wel het is, naar het schijnt, een apostel die ze zijn bol zouden hebben af gedaan ergens in Palestina, waarna zijn pièces détachées per boot zouden zijn overgebracht naar Santiago. (San= heilige, tiago= jaco), en daar begraven. Maar na een tijdje wisten ze niet meer al te goed waar ze hem juist hadden geplant en toen vescheen er ene sterre (stella) welke de juiste plaats (compost) aanduidde. Mijn graf is waar mijn stella staat ... Om er zeker van te zijn dat hij er niet meer weg zou kunnen, je weet immers maar nooit met die heiligen, hebben ze dan maar een serieuze kerk bovenop zijn graf gezet, et voilà.
Als je er ééntje gevonden hebt, een schelp en niet een stella, dan kan je twee richtingen uit. Als je richting Shell loopt, ben je verkeerd bezig. Bij Shell staat de voet van de schelp beneden en de 'kroon' naar boven , bij de Jacques staat de voet naar boven en de 'kroon' naar beneden. Dus je loopt richting voet van de schelp. Van hieruit gezien zal dat wel richting zuiden zijn. Moest je toch de weg kwijt raken, dan vraag je maar naar de Via Turonensis.
Na een goeie 2400 km ben je er ... en dan, 200km voor je de eindstreep bereikt, besef je dat je toch wel iets vergeten bent zeker, dat het de bedoeling is om van thuis een steen mee te brengen en die daar op 1500 meter hoogte te gaan deponeren ten teken van aflegging van al uw problemen.
Ik vermoed dat ik er toch nog eens goed ga over nadenken alvorens mijn valies te pakken ...
09-09-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
