de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
16-02-2008
opgelost
Voilà, het is zover, ons salon is terug helemaal leefbaar geworden.
Ons laatste kuiken is sinds oktober ook uitgevlogen, en dus hebben wij ook een kompjoeter op overschot. Niet dat het zo een blits ding is, de kompjoeter wel te verstaan, maar enfin, ik heb al erger gezien.
En wat doet een mens nu met een kompjoeter op overschot ? Buiten gooien zou zonde zijn, binnen houden enkel voor het plezier is al even onnozel.
Maar daar heeft Poireau iets op gevonden ...
Een netwerk-kabel bij getrokken naar het salon, de kompjoeter aan gekoppeld op het netwerk zodat het ding terug wat licht ziet en vervolgens een kabeltje van de kompjoeter naar de audio-installatie, en zie, hij begint zowaar te zingen.
Om het er vanaf te brengen zoals een echte cd-speler zal hij nog wat bijlessen nodig hebben, maar al bij al doet hij het nog niet zo slecht. Maar ons bitje, zo heet onze brave kompjoeter namelijk, ons bitje dus, kan iets wat de boven hem geïnstalleerde cd-speler en zijn kompaan de tuner, niet kunnen hoe hard ze ook proberen.
Hij heeft namelijk kennissen over de hele wereld en wanneer hij deze aanspreekt, oh la la, dan is ons bitje pas echt zijn element.
Zo gaat hij dan op bezoek bij zijn kameraad Shoutcast, die bij Winamp is ingetrokken. En wanneer die beginnen te zingen is er geen houden meer aan.
Bitje staat te swingen op zijn pootjes, danst de zouk met zijn cd-lade, slaat het ritme met zijn moederbord tot groot ongenoegen van zijn bovenburen die neerbuigend op hem toekijken en hun knoppen opkrullen om hun ongenoegen te laten blijken . De zouk ... hoe laag bij de grond voor zij die Klara en radio 1 gewoon zijn.
Maar ons bitje gaat dapper door, van radio Martinique naar de vlakten van Texas, zo naar het koude Canada om vervolgens over te steken naar Rusland en zelfs door te stoten tot in China. Niet te geloven, niet te geloven, wat ons Bitje allemaal kan vinden. De brave jongen.
Ik denk dat ik Bitje nog een beetje ga laten spelen met zijn vrienden. Ik mag hem natuurlijk niet te veel aanmoedigen, want anders zou hij wel eens een burn-op kunnen tegen komen. Dat zou zijn bovenburen misschien wel bevallen, maar ik vind dat Bitje voor zijn oude dag ook nog een pleziertje mag hebben.
16-02-2008 om 23:22
geschreven door Hercule Poireau
Eindelijk, eindelijk ben ik uit de hoek gemogen ...
En het was allemaal nog zo goed begonnen. Vol ijver had ik ervoor gezorgd dat de Japanse madam haar geheimen prijs gaf, vol vuur had ik mij op photoshop gestort om er iets goeds van te maken, vol overtuiging had ik mijn bestandjes doorgestuurd naar Nederland om mijn kunstwerk te laten vereeuwigen op echte schildersdoek en vol verwachting had ik gewacht op het resultaat.
En het resultaat kwam, proper geamballeerd in karton en met in het groot 'fragile' op geschreven.
Bij het openmaken van het pak waren Ciboulette en ikzelf gepakt van het resultaat. Chic et pas chèr.
En dus, kader direct tegen de zuidermuur van onze salon.
Aziaten hebben iets geheimzinnigs over zich ,dat is geweten, Steeds weer en steeds vaker moesten wij naar de afbeelding kijken. Er was iets ... Dagen hebben w e er over gedaan. En dan viel het mij plotseling op ... De madam had iets in haar blik, iets dat niet overeen stemde met wat ik eerst op haar foto had gezien.
Op de originele foto van 1875 keek madam met enige bewondering naar het westen. Op ons exemplaar van 2008 kijkt ze eerder met heimwee naar het oosten.
Had ik ze dan tegen de verkeerde muur gehangen misschien ? Was ze bestemd om tegen een noordermuur te hangen ?
Het fotoboek bracht de oplossing ...
Poireau, in al zijn welgemeende ijver, had het verkeerde bestand overgemaakt aan de afdrukcentrale !!!
Ciboulette heeft mij nog proberen te troosten, weliswaar mits inlevering van mijn pro-actieve aflaat, maar een dergelijke fout die niet juist is, is een Poireau onwaardig en dus heb ik mezelf veroordeeld tot tien dagen in-de-hoek-staan-met-ezelsoren.
Bij deze tiendaagse meditatie ben ik tot het besluit gekomen dat ik vanzeleve niet meer zal proberen om de foto van een ander te verbeteren. Alwast moet ik zelf naar Japan om daar een foto te gaan nemen.
08-02-2008 om 21:44
geschreven door Hercule Poireau
Welkom welkom dames en heren op het eiland van Terkameren Bos voor deze wel heel speciale gebeurtenis, het lang verwachte duel tussen de weledele heer Blogtricks en Baron Ernest d'Affligem.
Het is nu kwart voor zes in de ochtend en we zijn al een tijdje persent hier. Ik hoef u niet te melden dat dit evenement eveneens wordt overgenomen door de Eurovisie, en dus te volgen is door nagenoeg alle inwoners van het uitgebreide Europa.
Poireau heeft plaats genomen in een een boom teneinde een goed overzicht te bewaren en u te blijven informeren over het verloop van de festiviteiten. Onze verslaggeverscabine is beschut opgesteld in een koekoeksnest.
We zijn allemaal uiterst nieuwsgierig natuurlijk naar de identiteit van de beide getuigen die de heren zullen vergezellen.
Even een kleine herinnering aan de regels van dit duel.
Om stipt zes uur zullen de beide opponenten zich op het terrein begeven, vergezeld van hun respectievelijke getuigen. Baron Ernest heeft als wapen het waterpistool gekozen. Diegene die er zijn tegenstander kan doen uitzien als een verzopen mus wint het duel en de verliezer dient gedurende vijf dagen tussen 10 en 12u aan Manneke Pis te gaan staan met een pluim zichtbaar bevestigd in het achterwerk.
We naderen inmiddels de klok van zes dames en heren, en de spanning stijgt stilaan ten top.
JAWEL , daar komt de eerste deelnemer en het is ..... Blogtricks ! Jawel, Blogtricks in volledige gevechtsuitrrusting. Oh Oh, dames en heren, wat ziet hij er zelfverzekerd uit ! Hij begint alvast aan wat opwarmingsoefeningen. En daar komt zijn getuige ! Het is, het is ... BOJAKO ! Jawel, Bojako ! Zij draagt een nauw aansluitend lichtroze pakje en turnsloefkes ... Oh ! En ze heeft twee pompommekes mee ! Ze begint onmiddellijk een regendans op te voeren om Blogtricks aan te moedigen. PRACH-TIG dames en heren
En daar komt ook Baron Ernest aan !!! Op een paard !!! Klasse, pure klasse ! Hij draagt een traditionele ruiters-outfit, inclusief hoge hoed. En hij wordt gevolgd door ... Titipoes ! Jawel, Titipoes treedt op als getuige voor Baron Ernest ! Zij is gekleed als madam de Pompadour, in hoepelrok en opgestoken coiffuur. Ze draagt daarbij een charmant parasolleke.
We naderen nu echt het uur der waarheid, de beide heren maken zich klaar voor de titanenstrijd.
Nog vijf vier drie twee één ... en daar gaan we !
Beide heren duiken in het struikgewas en verdwijnen voorlopig uit het zicht ... Beide getuigen kijken gespannen met ons mee ...
Een waterstraal komt van links en spat uiteen tegen een boom, onmiddellijk gevolg door een waterstraal van rechts. De spanning is te snijden ...
Ik zie iets bewegen rechts van mij ... een struik begint te schudden ... Het is Baron Ernest !!! Ja ! Baron Ernest ! Hij is met zijn bretellen verward geraakt in een struik ! Kan hij zich tijdig bevrijden ? Daar komt Blogtricks aangstormd !!! Maar wat gebeurt er ? Wat gebeurt er ? Blogtricks zit ook vast !!! Hij heeft in een vosseklem getrapt ! Blogtricks schiet !!!! Maar Baron Ernest kan zich nog juist bukken. Zijn hoge hoed wordt meegenomen met de waterstraal !!! Dat scheelde maar één haar !!!
Oh la la, wat een spektakel !
En daar komt Bojako ! Zij rent naar Baron Ernest toe en geeft hem een safflet met haar pompom ! Maar wat is dat ? Oh, dames en heren ! In die pompom zit een Tefal-pan verscholen !!! Baron Ernest ziet ze vliegen !!!
Hierop komt ook Titipoes in actie ...
Zij haalt een breinaald uit haar kapsel en gaat daarmee achterwerk van Bojako te lijf ! Bojako moet wijken ! Ze neemt enkel meters afstand en begint luidkeels "God shave the Queen" te zingen ! Titipoes bevrijdt Baron Ernest uit zijn benarde positie.
Inmiddels heeft ook Blogtricks zijn vosseklem los gekregen !
Dit wordt het moment der waarheid !
Beide heren staan nu vlak onder de boom waarin ik mij bevindt. Ze staan oog in oog . Ze weten dat ze elk nog maar genoeg water hebben voor één schot. Wie zal het halen , wie zal zich een week lang moeten vertonen als een mislukte Pino aan Manneke Pïs ? De spanning is te snijden ...
Maar wat gebeurt er nu ?
Beiden heren richten gelijktijdig hun wapen omhoog ... geen van beiden wil de andere die oneer aandoen ... ze gaan toch niet ...
NEEEEE
Dames en heren, tot mijn spijt moet ik hier de verslaggeving stoppen ... ik zie er namelijk uit als een verzopen mus ...
Aan u de studio ...
Miljaarde, miljaarde, miljaarde ....
28-01-2008 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Als Poireau iets in zijn hoofd heeft, dan heeft hij het niet ergens anders.
Gisteren, 22/01/2008, dinsdagmiddag, rond 12u30, ben ik naar goede gewoonte een sandwichke gaan eten bij Bunny Snack in de City 2 in Brussel.
En terwijl ik zat te knabbelen viel mijn oog op een koppel dat had plaast genomen aan de middenrij tafels.
Het betrof een mijnheer in grijs pak, grijze haren, bruut geschat ergerns in de 60 jaar oud en een madam met een permanente, een zwarte blouse versierd met groene en witte blaadjes, bruut geschat ongeveer dezelfde ouderdom als mijnheer.
Mijnheer zat met zijn aangezicht in noordelijke richting, madam in zuidelijke richting.
Ik ben ze nog van dichtbij gaan bekijken, onopvallend natuurlijk.
Ik kan mij anmelijk niet van de indruk ontdoen dat ik deze madam al ergens gezien heb, maar ik kan er begot niet meer opkomen waar.
En wannenr Poireau zich en vraag stelt, vindt hij geen rust vooraleer hij er het antwoord op gevonden heeft.
Indien iemand mij hierover bijkomende informatie zou kunnen bezorgen , zou ik dit ten zeerste op prijs stellen.
23-01-2008 om 13:03
geschreven door Hercule Poireau
De solden zijn niet aan mij besteed, maar vroeg of laat, en of men het nu wil of niet, loopt me er toch tegenaan. En zo komt het dat Poireau zich op een vooravond plotseling op de avenue Louise bevindt.
Ik hoor u al vragen: wat gaat hij daar gaan zoeken ?
Niks, enfin, bekans niks, maar vindt maar eens een bolhoed, flanellen onderbroeken en een paar galochen bij de C&A ... om dan nog te zwijgen van een jaske in twiet.
Avenue Louise, avenue Louise ... but who the f... is Louise ? Awel, Louise, dat is de dochter van ons aller Polleke Twee. Louise was een lange smalle, en daarom kreeg een lange laan haar naam. Haar zuster, Stephanie, was een korte dikke, en dus werd de Place Stephanie naar haar genoemd. Voilà, zo weet u dit ook weer.
Pour faire bref, ik heb niks gevonden maar dat heeft mij niet belet om toch effekens gratis mijn kast op te fretten met als gevolg dat nu mijn maag vol splinters zit.
Om te beginnen moet ge uw Bugatti ergens kwijt geraken. Strotje in, strotje uit. Niks, noppes, nada. Dan maar een parking in. Pas op, niet zomaar een parking, neneen, eentje met tapis plein, en wel die onder het Conrad hotel, 5 sterren asteblieft ... Als je in zo een parking gaat staan, dan moet je ook kunnen de jan uithangen en dus ging ik even een sanitaire stop maken. 5 sterren ??? met een plas water op de vloer en rondslingerende servetten, ... ? Enfin, dat heeft me niet belet er het beste van mezelf te geven. Trappekes op, en je komt in een soort binnenkoer. 5 sterren ??? met vuile ruiten ? En dan kom je buiten, en aan de ingang van het hotel en zie je 5 mercedessen staan, elk met één ster op de motorkap. Tja, zo kan ik het ook om 5 sterren te hebben natuurlijk !
En dan sta je eindelijk op Louise haar laan. Even opletten dat je niet wordt omvergelopen door een gepresseerde call-girl en dan richting overkant.
Om de overkant te halen moet je normalerwijze aan die kant geboren zijn, want met het verkeer is het niet te doen om over te steken. Maar daar hebben ze iets op gevonden, een voetgangerstunnel. Het bestaan ervan is wel een goed bewaard geheim, want de reinigingsdienst heeft hem nog nooit gevonden, zo te zien aan de opgehoopte afval.
Maar je geraakt mits wat slalommen tussen de kartonnen dozen aan de overkant, en in één stuk.
Niet dat het echt de moeite loont om aan de overkant te geraken, want de winkels, excuseer de shops, de fashion stores, wat zeg ik, de flagship-stores verkopen eigenlijk niets dat mij kan interesseren.
Daarentegen, om eens een kudde echte kakmadammen bij mekaar te zien is het echter wel de moeite. Ze komen dan buiten met een lek in hun portemonnaie, maar ja, van een portemonnaie van bij Louis Fuitton kan ook niets anders worden verwacht.
Enfin, Poireau was er tamelijk rap terug weg maar niet zonder eerst zijn parking met tapis plein te betalen. 420 voor een uur.
Miljaarde, miljaarde, ...
21-01-2008 om 21:26
geschreven door Hercule Poireau
De wereldhit van Albert and the Shakers is vanaf vandaag terug naar zijn doosje. Bedenk echter wel dat ik hem nog steeds achter de hand houd, en cas de manque de respect ...
Het is zoals tien keer na mekaar op uw vinger slaan met een hamer, dan kan het ook zo'n deugd doen wanneer je ophoudt ...
En ja, Poireau heeft er iets voor over om zijn Ciboulette content te houden, en neen madam, hij heeft niets op zijn kerfstok ... denk ik toch. Maar een proactieve aflaat in uw bezit hebben kan nooit kwaad. Spijtig alleen dat er op dergelijke aflaten ook altijd een versheidsdatum staat, en meestal is deze heel vlug verstreken ...
Pas op, er is ook een risico aan, het kan nog altijd mislukken, want als zou blijken dat de kaasbollen mij en miskleun aan de hand doen en de Aziatische schone er in werkelijkheid als een verschrompelde citroen blijkt uit te zien, kan het nog best zijn dat is voor veertien dagen in de hoek vlieg met twee ezelsoren op mijn kop.
En neen, ik zet niet mijn eigen muziek op dit blog ... allee, zeg nu zelf, bvb de filmmuziek van The Lord of the String, dat zou nu toch niet gepast zijn. Neen neen, mijn chansonettekes houd ik privé.
14-01-2008 om 21:31
geschreven door Hercule Poireau
Voilà, mijn werken lopen zo stilletjes aan naar hun einde toe.
Ik hoor altijd zeggen dat de parketten vertraging hebben, awel, ons parket ligt er op tijd. Er moet ook wel bijgezegd worden dat het goed geolied is.
Nu nog blokskes steen leggen in de hall en in de keuken en een beetje met werf zwabberen, en we kunnen er weer tegen voor enkele jaartjes.
En dan is er de afwerking, la touche finale.
Na veel boekskes kijken komt madam tot het besluit dat er aan de muur een grote foto moet komen, een lappeke van ongeveer 90 op 120 ... Erger nog, op die foto moet dan ook nog iets op staan, anders heeft het allemaal niet veel zin newo.
De vraag is dan ook WAT moet er op staan ...
U raadt het nooit met wat madam Poireau op de proppen komt ...
In een boekske vindt ze een foto van het interieur van een restaurant in Parijs en wat ziet ze op die foto ... dat er daar fotos van japanse madammen in kimono op staan, blijkbaar fotos genomen begin 1900.
DAT moet ze hebben ...
Bon, dat wordt dus een zoektochtje voor Poireau; want ce que femme veut, Poireau le peut, enfin il essaye ...
Fase 1: Kan Poireau die fotos vinden in een boek ? Dus richting Zuidstraat in Brussel naar de boekenwinkel Evasion, een aanrader want hier verkoopt men tweedehandsboeken aan werkelijk lage prijzen. Akkoord, meestal franstalige boeken, maar voor een foto maakt dat echt niet veel uit. En wat vind ik daar ... "La Photographie Janonaise sous l'ère Meiji" (1868-1912), een kunst-fotoboek met allemaal oude japanse foto's, boek in heel goede staat voor de prijs van 22 euro. Ik neem het boek mee, want zelfs al zou ik er niets kunnen mee aanvangen, het blijft toch een prachtig fotoboek. Effekens snuffelen en jawel, ik vind het soort van foto dat madam wil, maar natuurlijk niet die foto die ze gezien heeft in haar boekske over Parijs. Zo te zien zijn de meeste fotos anoniem, maar er wordt regelmatig de naam Kusakabe Kimbei vermeld als fotograaf evenals een zekere baron Raimund von Sillfried. Voilà zie, ik heb weer iets bijgeleerd.
Fase 2: Nu weet ik dat ik zoek naar foto's uit de Meiji periode en heb ik twee namen van mogelijke fotografen, en internet is er toch voor iets nietwaar ... Jawel, internet is er om uw tijd te verdoen, want de bewuste foto is er niet te vinden. Miljaar !
Fase 3: Dan maar de grote middelen ... en ik neem dus contact met dat restaurant in Parijs, waar men mij vriendelijk meldt dat de inrichting van hun zaak is gedaan door een interieurarchitect en men geeft mij ook de gegevens van die interieurarchitect.
Fase 4: Contact genomen met die interieurarchirect die mij zegt dat hij de reproductierechten van die foto's gekocht heeft bij Corbis. Aha, we komen korter bij ...
Effekens gezocht op Corbis.com en jawel, daarvan bestaat ook een afdeling in België.
Fase 4: Mij aangemeld om de site van Corbis en zie, daar verschijnt ze in al haar glorie, de gezochte japanse madam in haar geborduurde badjas, met een rugzakske aan en met een antenneke door haar kapsel gestoken. Dag madam ...
Fase 5: Miljaarde, Corbis verkoopt wel reproductierechten, maar alleen aan bedrijven ... Terug naar af ...
Fase 6: In de winkelgalerij van de Cora in Anderlecht zou er een winkel zijn waar je fotos op canvas kan laten afdrukken ... dus Poireau naar de Cora. De verkoopster trok direct aan haar parachute om niet van haar stoel te vallen ... Tja, dan zouden zij de rechten moeten kopen bij Corbis ... misschien kan dat wel, maar dat moet dan besproken worden met de manazer ... en die is er niet ... trouwens, de winkel gaat sluiten op het einde van de maand ... Bref, Poireau, laat het vallen jongen ...
Fase 7: Madam Poireau kijkt nog eens goed in het kunstboek dat ik heb gekocht, en zie, er staat en foto in die haar ook wel zou kunnen bevallen, maar hij ziet er nogal wat plattekes uit van kleur ...
Fase 8: Poireau kruipt in zijn toverdoos De trezebees wordt door een scanner gewrongen en met Photoshop wordt ze ontdaan van haar zwarte punten, haar badjas wordt wat opgefrist en haar antenne wordt goed gericht zodanig dat nu ook de europese posten kan ontvangen.
En zie, madam Poireau is content van het resultaat, ze moet die Parijse madam al niet meer hebben, ze vindt de mijne zelfs nog schoner !
Fase 9: Effekes zoeken hoe ik deze opgefriste samoerette nu op een doek ga krijgen ... Pas de problème, Canvas & Co uit Schijndel (Nederland) kan mij dat een een redelijke prijs doen. Ze drukken het bestand af op schildersdoek en binnen een week hangt de madam tegen onze muur.
Fase 10: Poireau neemt de bewonderende blikken van zijn Ciboulette in ontvangst.
Et voilà, het kan allemaal toch simpel zijn nietwaar.
11-01-2008 om 23:20
geschreven door Hercule Poireau
Blijkt dat het vrolijke deuntje dat op de achtergrond speelt last zou hebben van schokskes en er wordt zelfs oneerbiedig bij gemeld dat dit zou liggen aan mijn infrastuktutuur.
Niks van, mijn infrarukstuur mankeert niks ... Deze toptien hit is trouwens afkomstig van de juke-box van senielnet zelf !
Dus, als uw kompjoeter dit afspeelt met schokskes, dan ligt het ofwel aan UW infrapunctuur ofwel hebt u een oor dat sommige dingen niet of maar gedeeltelijk wil horen.
Voor klachten dient u zich dus te wenden naar de ombudsdienst van ikkansenihoren-net.
Maar ik zou wel graag een kopie ontvangen van uw klachtenbrief, als het u niet stoort natuurlijk, en waarvoor mijn premature dank.
11-01-2008 om 13:15
geschreven door Hercule Poireau
madame Titi die zich de vraag stelt wat er zou kunnen bedoeld worden met een ex-café-deskundige.
Wel madame, uzelf en uwen halven trouwboek zitten in de goede richting. het heeft inderdaad iets te maken met een voyageur, ofte un représentant de commerce, en meer bepaald één van bij Jacqemotte op de Hoogstraat.
De uitleg is simpel:
Ex = vroeger, voormalig café = cafei oftewel koffie zoals jullie dat zeggen deskundige= schrijffoutje moet zijn desk-kundige, iemand die verstand heeft van een toog, oftewel een comptoir-plakker.
Dus iemand die vroeger koffie stond te verkopen, en daarbij regelmatig eens aan de comptoir bleef plakken..
Naar analogie heb je ook een ex-porto-desk-kundige , die vroeger aan de comptoirs postzegels stond te plakken, u kent deze categorie misschien ook onder de naam facteurs.
Of een ex-madeira-desk-kundige, die voeger tapkranen voor op de comptoirs verkocht voor de rekening van een italiaanse madam die bekend was onder de naam Mama Deira.
Pas op, u moet wel rekening houden met de juiste schrijfwijze, want een excafé-desk-kundige is diegene die de lege sjatten van de toog weghaalt, in de horeca beter gekend als 'de plongeur'.
In de hoop u hiermee voldoende te hebben ingelicht, verblijf ik madame, met de meeste hoogachting
Hecule.
03-01-2008 om 23:09
geschreven door Hercule Poireau
Als Poireau zegt dat hij even gaat nadenken, dan denkt hij even na, en na , en na.
Maar als hij dan tot een besluit komt, dan komt hij tot een besluit.
En het besluit is dat Poireau de wereld zijn genialiteit niet mag onthouden en dus zal u wel genoodzaakt zijn om zo nu en dan zijn onnozelheid te blijven lezen.
Ze zulle hem niet temmen, les enfants de la patrie Al dreigen zij zijn moustache met schrijfsels of fusil. Ze zulle hem niet te-e-mmen zolang hij vingers heeft zolang zijn muis blijft leven, zolang hij electric heeft zolang zijn muis blijft leven zolang hij electric heeft ta ta ta ta.
Voilà, ge moest er maar niet om vragen.
02-01-2008 om 22:34
geschreven door Hercule Poireau
Madame Titi,, mon âme soeur, Moeder aller blogsters, Lichtbaken in de duisternis, Bron van Kennis, ect ect, ect doet het licht uit.
En waarom ?
Omdat er één of andere plezante het nodig vindt om zijn dinges vol te zetten met dinges ! En omdat juist die dinges dan op de eerste plaats gezet wordt omdat er het meeste lezers voor zijn.
Allez madame Titi, niet zeveren nietwaar ... Ge had al eens uwe voorschoot uit gedaan omdat er iemand, zonder het eerst te vragen, gebruik had gemaakt van uw caserollen. En nu zijt ge gescandaliseerd omdat er een paar blote kiekens te zien zijn. In de rayons van de GB kunt ge ook blote kiekens zien, in hun geheel of borsten en billen afzonderlijk verpakt.
Neen, het zit hem dieper dan dat ...
Ik bespeur eerder een ontchoocheling, of misschien wel een ras le bol. Waarom weet ik niet, en ik hoef het ook niet te weten, maar ik geloof niet in deze verontwaardiging.
Zelf heb ik ook van die momenten waarbij ik mij afvraag waarom ik eigenlijk zit te schrijven, wetende dat er niet al te veel het zullen lezen, wetende dat er van diegenen die het lezen er een deel het einde van de tekst niet zal halen en wetende dat het uiteindelijk allemaal niets zal veranderen. En toch doe ik het ...
Poireau gaat daar toch eens effekens op nadenken.
29-12-2007 om 22:54
geschreven door Hercule Poireau
Het was al jaren geleden dat Poireau en zijn madam nog naar een circus waren gaan kijken en zoiets leidt dan tot vooroordelen, of achteroordelen, 't is maar te zien van waar je het bekijkt.
Met je vorige ervaringen nog in je hoofd denk je dan onvermijdelijk aan een doordringende wildgeur, kamelen met afhangende bulten, paarden die scheelzat de piste verlaten van te lang in een rondje te lopen, clowns die het laatste paar schoenen van bij Brantano hebben gekocht en trapezisten die zich moeten haasten om hun vlucht niet te missen.
Maar dat is de verleden tijd !
Als een mens iets doet, dan moet hij het goed doen, en dus namen wij het besluit om naar het spektakel Varekaï van het befaamde 'Cirque du Soleil' te gaan kijken.
Coup de malchance, het was in Antwerpen te doen, meer bepaald op de "Gedempte Zuiderdokken", "Het Zoïd" pour les intimes. Vandaar ook waarschijnlijk dat je om erin te mogen eerst moet dokken ... 75 per persoon. Nu ga ik niet uitwijden over "het Zoïd", want als ik daaraan begin riskeer ik een koersirkwie in mijn klavier, maar ik moet op mijn chic bijten ...
Varekaï dus. Voor de 75 zit je ongeveer op de tiende rij van het podium, en je hebt dus geen varekaaiker nodig om de dingen goed te zien. De dingen zijn er zeer goed georganiseerd, met ouvreuses die je je plaast aanwijzen, en als ze zeggen dat ze om 16 uur beginnen, dan doen ze dat ook. Even voor 16 uur zijn er al een paar komieken die proberen de zaal wat 'in the mood' te krijgen en dus halen ze wat fratsen uit tussen het publiek.
Bruut geschat denk ik dat er ongeveer een 3000 man in die tent moet zitten. En tussen die 3000 man is er welgeteld één die een pak popcorn over zijn hoofd moet uitgekieperd krijgen om de 2999 anderen aan het lachen te krijgen.
Ik laat u even raden wie die chinese vrijwilliger moest zijn ... Just ! Le beau Poireau ! Miljaarde miljaarde ! Tja, beroemd zijn heeft een prijs nietwaar ... enfin.
Maar éénmaal dat het spektakel begint valt je mond open van verwondering en bewondering. Niks te kamelen of te leeuwen. Pas un seul animal ! Maar daarentegen een versie van het verhaal van een Ikarus, in een universele taal die jong en oud schijnt te begrijpen, in een feeëriek decor en met artiesten van de allerbovenste plank. Ik had mij wel aan één en ander verwacht, maar dit is gewoon adembenemend mooi.
Als u nog een kaartje kan bemachtigen, doe het ! Het is echt de moeite waard.
15-12-2007 om 21:36
geschreven door Hercule Poireau
Het is mij en waar genoegen u te mogen aankondigen dat Poireau er na vijf maanden in geslaagd is om de ganse procedure tot het bekomen van een werkende gasaansluiting te doorlopen. Een record !
Aanstaande dinsdag, in de loop van de voormiddag, zal een onschuldige hand een hendel overhalen en daarop zal er rijkelijk gas stromen door de mijn van de nodige keuringen voorziene leidingen.
De tranen springen mij in de ogen alleen al bij de gedachte. Koude rillingen krijg ik er van, meer nog, flanellen benen.
Op slag is mijn schuurmachine ook in een optimistische bui geschoten. De MDF-platen zijn gewaarschuwd ! Ik heb zelfs moeten een dimmer plaatsten om de halogeenspotjes in toom te houden.
Van halogeen spotjes gesproken ... Ga ik in Schaarbeek bij de Lampencentrale om een dimmer en een schakelaar, en vermits ik toch moet wachten, ga ik ook even kijken in de toonzaal voor verlichtingsarmaturen. Hangt daar een een railleke van twee meter lang met daaraan drie draadjes en aan het einde van die drie draadjes drie glazen kapjes. Dan denk je, bwah, dat zou mij nog misschien wel kunnen van pas komen ... en je gaat naar de balie om te vragen wat dat ding zou moeten kosten. Tja mijnheer, dat is iets nieuw dat nog maar pas binnen is, we hebben de prijslijst nog niet, maar laat ons uw adres dan zenden wij u wel een offerte toe.
Enkele dagen later valt er een klein enveloppeke in de brievenbus met daarin een klein papiertje en op dat papiertje een minuscuul prijsoffertetje ... 1.520 euro !
Zijn ze nu helemaal op hun kop gevallen ? De lichtarmaturen gaan al dezelfde weg op als de bikini's ... hoe kleiner hoe duurder.
28-11-2007 om 22:13
geschreven door Hercule Poireau
Velen snakken naar de zomer wanneer het een beetje kouder wordt. Poireau niet echt.
In feite heb ik meer last van de warmte dan van de kou. Op vriestemperaturen kan je je gepast kleden, op warmte daarentegen ... ik kan toch moeilijk in zwembroek bij de mensen gaan aanbellen ...
Deze ochtend moest ik naar Blandain, een dorpje in de omgeving van Doornik, langsheen de franse grens. Mijn gps was duidelijk in een toeristische bui en stuurde mij langs veldwegen naar mijn bestemming. Het vroor lichtjes hoewel ook de zon scheen. De landbouwers waren volop bezig met hun oogst.
Dat is nu het soort dagen waar ik naar uitkijk. Het land HEEFT dan iets.
Terwijl je comfortabel in je goed verwarmde wagen zit, zie je de koude over het land trekken. Het summum is om de zijruit open te zetten, met de verwarming op maximum. De combinatie van warmte en koude, de geur van het land, ... Ah la la, dan is Poireau in zijn element ...
Je zou er waarempel nog vergevingsgezind van worden wanneer men je dan de zoveelste, klassieke, blaas wil wijsmaken.
16-11-2007 om 23:24
geschreven door Hercule Poireau
Het einde van de tunnel is in zicht, mits het dragen van een degelijke bril en het hebben van een mag-lite, groot model.
Poireau heeft ondertussen armen als een slingeraap en een tenniselleboog, maar daar trekken we ons geen bal van aan.
Maandag, oh zalige maandag, komen 'ze' eindelijk de langverwachte gasmeter plaatsen, hopelijk, en woensdag de al even langverwachte open haard, ook hopelijk. Vervolgens mag ik kasten bouwen. En begin januari staan we, hopelijk, twee centimeter hoger op een nieuwe vloer.
10-11-2007 om 22:53
geschreven door Hercule Poireau
Blijkbaar is het zo dat men Poireau niet echt pauze gunt ...
Enige verduidelijking dringt zich dan ook op.
In tegenstelling tot een aantal gelukzaligen onder de blezers (afkorting van bloglezers) ben ik nog altijd genoodzaakt tot het uitoefenen van enige beroepsactiviteit om de boter op mijn boterham te verdienen. Van ham alleen kan men immers niet leven.
In mijn geval, zoals u het wellicht al zal begrepen hebben, bestaat mijn activiteit erin om mysteries op te lossen. De meeste mysteries zijn tamelijk vlug opgelost, maar zo nu en dan zijn er toch die wat meer energie-investering vragen.
Wanneer een dergelijk mysterie samenvalt met een verbouwing, dan zijn er enkele andere dingen die eventjes op een lager pitje moeten gezet worden.
Vandaar mijn aanvraag tot het inlassen van een interludium.
In de hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd over de motieven welke mij aanzetten tot het indienen van deze vraag, verblijf ik, mevrouw, mijnheer, met de meeste hoogachting, met oprechte groeten en met dankbetuigingen voor uw welwillende medewerking,
Herr Kul.
05-11-2007 om 21:11
geschreven door Hercule Poireau
Ieder jaar verplicht ik mezelf om er mij naartoe te slepen.
Enerzijds omdat ik hoop dat ik het ditmaal wel een beetje aangenaam zal vinden en anderzijds omdat ik mezelf het recht wil ontzeggen om vooroordelen te hebben.
Dus maar de wagen genomen en er naartoe gereden.
Ik was echt zinnens om met een schone lei te beginnen, maar ik was er nog niet of ik stond al in de file. Dat ook nog ... En ze lijden hier echt aan het kassa-syndroom. Duwen om erbij te kunnen. Ongeduldig bellende trams, blaffende BMW's, Mercedessen met een stoomboottoeter, hier en daar een sportmodelleke dat onder de andere auto's probeert door te kruipen, aanschuiven voorbij het rode verkeerslicht waardoor natuurlijk alles in het honderd loopt.
Maar Poireau is een geduldig mens en wuift glimlachend naar de medegevangenen links en rechts. Dat valt blijkbaar niet in goede aarde. De ene vreet zijn stuur op van ambetantigheid, een andere steekt een speech af voor zichzelf, of misschien wel voor mij, maar aangezien er tussen hem en ik twee gesloten autoruiten zitten, lijkt het voor mij een stomme film te zijn. Ik pas mij aan op den vreemde en dus trek ook ik een azijngezicht.
Dat was het wat men mij wilde duidelijk maken ! Wanneer je hier in de file staat mag het onderste van je kin niet zichtbaar zijn vanuit een andere wagen. Goed om weten !
Kijk nu ! Rechtsaf parking vrij ! Dat had je gedacht ... je komt er aan ... parking volzet.
Maar Poireau is een geduldig mens en wacht zijn beurt af in de rechter ingang van de parking. Het volstaat immers dat er een voertuig de parking verlaat opdat er een ander binnen zou kunnen rijden.
Al spoedig gebeurt dit ook. de wagen in de linker ingang stond er al voor mij en dus laat ik hem zijn ticket nemen en binnen rijden. Zijn plaats wordt ingenomen door een volgende BMW.
Daar komt er terug één naar buiten. Rammel rammel, duw duw duw ! Brol met wielen naast mij gaat voor ! Tot overduidelijk groot ongenoegen van de grotere brol met nog grotere wielen die achter mij staat. Allé, hoe kan je nu toelaten dat iemand je voorsteekt !!! Maak hem af !!! trekt aan zijn bretellen !!! Zet zijn banden plat !!!
Daar komt de volgende parkingverlater ! Ah, ze willen koers spelen ... RAMMEL RAMMEL , DUW DUW DUW DUW. Ziedewel, ik krijg mijn overwinnigsticket aangereikt. Kelder binnen ... parking volzet ??? Taraara ! Er zijn nog zeker tien lege plaatsen !
Hercule jongen, blijf kalm ! Vergeet niet waarom je hier bent ! Geen vooroordelen, probeer het aangenaam te vinden ! Diep inademen, houden en ... ... uitblazen.
Volk, veel volk, slenterend volk, ... Even halt houden aan een schoenwinkel. Naast mij staan twee inboorlingen en ik probeer hen te begrijpen. De ene wijst naar een paar laarzen en zegt " hiel schoen " waarop de andere bevestigend knikt "joahh, HIEL schoen". Hier klopt iets niet ...
Hoekje achter. Nog meer volk, nog meer slenterend volk met hier en daar mensen die in het midden van deze wriemelende menigte een troepje vormen en mekaars schouders bekloppen en met veel gesten uitleggen dat het toch zo plezant is mekaar weer te zien, sinds gisteren. Dat ze hiermee elke doorstroming op het trottoir onmogelijk maken schijnt hun geen moer te kunnen schelen.
Ik vraag me ook af waarom er hier zo velen met een zonnebril in hun haar rondlopen ... er is eigenlijk geen zon en ogen bovenop hun hoofd hebben ze toch ook niet ... of misschien toch ? Burburry sjaaltjes zijn hier goed vertegenwoordigd bij de dames evenals losjes over de schouders gedrapeerde lichtblauwe pulls van Lacoste bij de heren. Een deel heeft vanmorgen duidelijk zijn fles parfum gebroken, tenzij het bedoeld is om hun terrein af te bakenen ?
Ik krijg het ... ik voel het, ik krijg het weer ... en éénmaal ik erop begin te letten wordt het steeds erger ...
Ik begin madammen te zien die met moeite op hun zelf aangebonden stelten kunnen blijven staan, beschilderd als sitting bull op oorlogspad, en omhangen met de meest exclusieve stoffen uit de C&A. Mijnheren op trunsloefen waarop zo groot mogelijk de merknaam is aangebracht, in combinatie met een lederen jas gemaakt van de laatst beschikbare echte mamoethuid. Beiden met borst vooruit, buik ingetrokken en gat achteruit.
Ik zie er steeds meir en meir.
Ja mensen, ik kan er ook niet aan doen, ik ben er allergisch voor ... Als ik ze zie komt de vitriool in mij naar boven en dan moet ik weg, weg.
Een half uurtje later, zowat ter hoogte van Mechelen, kom ik weer wat tot rust.
Het is mij ook dit jaar niet gelukt, maar volgend jaar probeer ik het opnieuw. Al bij al heb ik ook ooit spruiten leren eten.
21-10-2007 om 22:23
geschreven door Hercule Poireau
Vrouwlief wenste, met enige aandrang, dat het gras nog een laatste maal gemaaid zou worden en als nieuwe man stemde ik daar dus noodgedwongen volmondig mee in.
De herfst in een mooi seizoen, zeker wanneer het, zoals vandaag een beetje een indian summer is. De bomen verliezen hun bladeren, de hond verliest zijn haar, en ik verlies mijn mijn ijver maar, wat moest zou.
Behalve haar verliest een hond ook nog regelmatig andere dingen. Ons exemplaar is een kunstzinnig beest. Het is een levende versie van een cloaca-machine. Op zich is daar niets vreemd aan, de natuur heeft namelijk ook zijn rechten, maar onze beagle slaagt erin om drollen te produceren die verdacht veel weg hebben van noten, en dit als camouflagetechniek.
Nu moet u ook weten dat wij een notenboom in onze tuin hebben staan ... en dat vrouwlief erop had aangedrongen om, vooraleer het gras te maaien, ook de noten op te rapen.
De combinatie van gevallen bladeren, noten en hondedrollen is, en ik spreek uit ervaring, een af te raden combinatie.
Dus de bladblazer genomen, die volgens de publiciteit, ook zou moeten bladeren opzuigen en vermalen om ze vervolgens te verzamelen in een zak. Blazen zoveel je maar wil, maar zuigen ... om van vermalen helemaal te zwijgen. Dat ding vermaalt juist niemendal maar binnen de kortste keren had ik wel een berg nature morte bijeen gewaaid. En dan kom je aan de notendrollaag of de drolnotenllaag, zoals u verkiest.
Als was ik nog zo op mijn hoede, het onvermijdelijke moest gebeuren ... miljaarde, miljaarde ...
Ik ben al vlug tot het wijze besluit gekomen dat onze notenboom dit jaar maar een povere opbrengst heeft geleverd, en ben er maar met de grasmaaier over gevlamd. Een goed en probaat middel om de echte noten van de namaak exemplaren te onderscheiden. Wanneer het kraakt is het een echte.
We zijn nu dus wel in het bezit van een voorraad noten en uit ervaring weet ik dat deze nooit gaan opgegeten worden.
Mocht u dus zin hebben in een voorraadje, ik kan u dit leveren, maar u dient wel te beseffen dat er minstens één vals exemplaar tussen zit.
Je kan het ook opvatten als een driekoningentaart, wie de boon vindt krijgt de kroon !
16-10-2007 om 23:38
geschreven door Hercule Poireau
Het was al jaren geleden dat Poireau en zijn madam nog naar een circus waren gaan kijken en zoiets leidt dan tot vooroordelen, of achteroordelen, 't is maar te zien van waar je het bekijkt.
