de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
28-01-2009
wir werden es schaffen !
Tijdens schafttijd was POireau op doortocht in het landelijke Schaffen in de omgeving van Diest.
Schaffen heeft een onmiskenbare band met het leger.
Er hangt een suppo in de lucht, waar met de regelmaat van een zwitserse klok champignons uit vallen, en langs paden en wegen komt men er de verdedigers des vaderlands tegen, bepakt en bezakt op wandel.
Ik vraag mij goed af wat er zoal in hun overbemeten rugzakken zou kunnen zitten ...een opgevouwen caravan ... of misschien hun boodschappen uit de delhaize ... of gewoon kantenpapier op een bolleke gerold ...
Ik kan mij best voorstellen dat de grootste wens van een parachutist een zachte landing is En dus zijn er, in de wijde omgeving verspreid, een behoorlijk aantal dames te vinden die, mits een kleine vergoeding, bereid zijn tot het aanbieden van een stuk hunner matras.
Toffe namen hebben die bars ... de klassieke Malibu, de liefelijke Lorelei, de langoureuse Lagonda, de paradijselijke Paradiso ... De tofste naam vind ik toch nog altijd de "Daddy's Hobby'.
Opgelet, de lokale chirotrekkers noemen zich blijkbaar ook Paradiso. Ook een gedacht om nu juist zo een naam te gaan kiezen voor een jeugdbeweging ... En manneke, waar ga je naartoe deze namiddag ? Oh, gewoon effekes naar de Paradiso, ma ...
Verder is er ook nog een feetszaal met de wellicht zeer toepasselijke naam 'De kromme elleboog'. Ik kan mij best voorstellen dat er wel enkele suppowippers moeten rondlopen die, bij hun landing, de aangeboden matras net hebben gemist en zich nadien makkelijk kunnen vinden in die naam.
Maar voor de rest ziet het er best aangenaam uit in Schaffen. Er is tenminste nog plaats om uw armen uit te strekken, zonder iets te raken, en je kan er ook op alle mogelijke manieren van de grond gaan, en weer terug.
28-01-2009 om 17:23
geschreven door Hercule Poireau
Is voor ons eigenlijk la voix du sud, want la voix van Lille, la voix van chti-country, de lokale gazet dus.
Zo frans en toch zo vlaams, zo vlaams en toch zo frans, het is er duidelijk een twijfelgeval. Maar niet voor de inwoners. Zij zien zichzelf wel degelijk als frans, of algerijn, of afrikaan, of ...
De buitenwijken, les banlieus, zijn volgens de connecties van POireau bij de lokale smurfen, te vermijden terrein voor al wat met een belgische nummerplaat rondrijdt. Te opvallend. Met wat chance keer je terug met enkel je nummerplaat, met wat malchance keer je terug drijvend op de Leie, zonder nummerplaat. Eergisteren, een doodnormale weekdag, acht wagens in de fik ...
Uitnodigend ...
Maar, als er buitenwijken zijn, moeten er noodgedwongen ook binnenwijken zijn. En jawel, die zijn er ook.
Lille heeft een 'oud' gedeelte en een 'nieuw' gedeelte en een shoppingcentre. Om te beginnen met het shoppingcentre, Euralille, moet ik al enig voorbehoud uitspreken. Je zal er niets vinden dat je niet zou kunnen vinden in pakweg Wijnegem of andere gelijkaardige monsters. Tenzij je masochistische neigingen hebt zou ik het u dus ontraden.
Het 'nieuw' gedeelte van Lille ... is eigenlijk ook een Euralille maar dan zonder een dak. Brede verkeersvrije straten zoals je er dertien vindt in een half dozijn, inclusief een winkelgalerij met Fnac, welke uitmondt onder La Voix du Nord. Tenzij je masoch .... dat heb ik al gezegd.
Het 'oude' Lille is inderdaad oud, of zo ziet het er toch uit. Opgelet om niet te 'sjoempelen' over de hobbeldebobbeltrottoirs, maar dat maakt het nu juist rustiek nietwaar. Hier en daar een bedelaar die daar al zit sinds de middeleeuwen, veel 'studenten' die een vergelijkende studie uitvoeren over de horeca-gelegenheden en daar ook veel over te vertellen hebben blijkbaar, en ook wat chti-chti-madammen.
Bref, een mooie mix maar met dien verstande dat er een duidelijke scheidingslijn lijkt te bestaan tussen de twee stadsgedeelten. Oud en nieuw hebben elk hun eigen publiek en er wordt duidelijk niet verbroederd. Nochtans is er een poging ondernomen. Op de 'Grand Place' heb je iets over de helft ricting 'nieuw Lille' de 'Furet** du Nord', een enorme boekenwinkel, en iets over de helft richting 'vieux Lille' de Mac Donnalds. (**un furet: een fret, een snuffelaar, een onstoppingsveer) Tussen de twee, in het midden van het plein, staat een enorme fontein en bij goed weer zitten de twee werelden gemixt op de rand van de badkuip. Maar daar houdt het dan ook op. Egalité en fraternité, mais pas le pour le portemonnee.
POireau zou POireau niet zijn moest hij u ook geen informatie geven over ... het versterken van de innerlijke mens.
Dus zou ik u het volgende durven aanraden:
Voor enen zandwitz: chez PAUL. Het is wel een 'fabriekssandwich' maar al bij al nog best eetbaar. U vindt er verscheidene in Lille waar u een meeneemexemplaar kan kopen of, als u liever gezeten bent, is er ook een Paul met tafels en stoelen te vinden op de hoek van de straat wanneer u de Grand Place verlaat langs links van 'La Voix du Nord'. Bij de gezeten versie is een stukje frambozentaart ook niet te versmaden.
Zin in iets warms ?
Dan dien ik u te verwijzen naar de rue de la Monnaie, ter hoogte van de Place du Concert, bij Via Corsica. Zoals de naam het zegt, Corsicaans eten in het noorden maar wanneer je er je ogen sluit en er begint te knabbelen, zou je je wel op het Ile de Beauté kunnen wanen. Geitenkaas, charcuterie en I Muvrini muziek op de achtergrond aangevuld met een glaasje mirtewijn. Speciaal, alles een beetje 'rustiek', maar goed en prijselijk. Als dessert een mousse van châtaigne (kastanje).
Er zou (ik kan het u nog niet bevestigen uit ervaring) ook nog 'il bucco di lupo' zijn (de wolvenmuil ... nogal een naam voor een restaurant), maar dan is het weer eens italiaans en ik zie echt niet in waarom een belg in Frankrijk italiaans zou moeten eten.
24-01-2009 om 22:30
geschreven door Hercule Poireau
Waneer het buiten stijf koud is, heb je de neiging een leuvense stoof op te zoeken en waar kan je die beter vinden dan in Leuven dus was Poireau verleden zaterdag te vinden in Louisville.
Tien uur in de ochtend en alle bondgenoten lijken nog te slapen. Hier en daar een verkleumde ziel en voor de rest niemand te zien. Of toch wel, een eenzame saxofonist die vol ijver staat te blazen in de Diestsestraat in de hoop dat zijn pijp niet zal bevriezen.
Als er nu één ding is dat Poireau moeilijk voorbij kan is het wel de kookwinkel in de Diestsestraat. U weet wel, zo een winkel waar men hebbedingen voor de keuken verkoopt. Ook ditmaal was het weer barak en liet ik mij verleiden door een spiksplinter nieuw oestermes met aangepaste handschoen.
Daar sta je dan met je nieuwe aanwinst ... zonder iets om het op uit testen. Frustrerend ...
Dus zat er niets anders op dan enkele verse slachtoffers te gaan zoeken en in Leuven vind je die gegarandeerd bij de Walvis in de Mechelsestraat. Even later hingen de toekomstige slachtoffers, onwetend, zusterlijk naast het even toekomstige moordwapen.
Thuis gekomen worden de oestertjes vakkundig ontdaan van de restanten zeewier achter hun oren en kan de slachtpartij beginnen.
Toch straf hoe mottig zo een oester er kan uitzien aan de buitenkant. Pure Roccoco. En dat terwijl ze toch zouden moeten gestreeld geweest zijn door de liefdevolle deining van de bretoense golven.
Maar niet getreuzeld, daar gaan we.
STEEK, wring wring wring Plops !
Ah, dag mademoiselle de oester, wat zie je er weer goed uit vandaag ... Geen reactie Het is altijd hetzelfde, je bent dan eens vriendelijk en dan doen ze alsof ze je niet kennen. Mademoiselle haar wit lijveken ligt daar zomaar open en bloot in haar paarlemoeren huizeke, muisstil.
Ze probeert mij zeker te doen geloven dat ze iets mankeert ...
Prutpruts, effekes mee wiebelen. Geen reactie.
Ah ah, het zit zo ... Dan gaan we over tot de trukken van de kermis. Hoe kan je weten of een oester goed is of niet ? Heel simpel, je doet er een klein drukpe citroen op en je kijkt heel goed.
Als ze een zuur gezicht trekt is ze goed.
Drup ... Ja ! mademoiselle rilt in haar schelp.
Sluurrrpp
Mademoiselle probeert zich nog vast te klampen aan mijn amandelen maar het is hopeloos. Met een heel zacht 'au secours' verdwijnt ze in de diepte, weldra gevolgd door de rest van haar familie.
Ik weet het, ik ben een beul, een oesterverkrachter, een moluskendoder, ... En ik trek er mij niets van aan. Het is trouwens allemaal de schuld van die kookwinkel die mij, met voorkennis van de gevolgen, een moordwapen heeft verkocht ...
14-01-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Aangezien we het nu toch over Henegouwen hebben, lijkt het me ook aangewezen uw aandacht te vestigen op het stadje Ath.
Alle inwoners leven er ofwel in verwachting ofwel in herinnering van het vierde week-end van augustus. Dat is immers het week-end dat de reuzen de stad over nemen naar aanleidng van het huwelijk van Goliath.
Op vrijdagavond wordt zijn broek verbrand, Op zaterdag om 14u30 treedt hij in het huwelijk. Om 17u krijgt hij mogelijks al op zijn donder van een lokale David en daarna eet iedereen mastellen. (taartjes) Vandaar waarschijnlijk ook de brusselse uitdrukking: een mastelle op a gezicht kraaige (meppen krijgen) Op zondag heeft iedereen een opgeblazen gevoel en dus is er bijeenkomst van luchtballonnen. De stad blijft in feeststemming tot 08 september, op welke weekdag dit ook mag vallen, en dan eet iedereen mosselen.
Goliath nodigt natuurlijk zijn famillie uit op zijn huwelijk en zo is ook het ros Beiaard, le cheval Bayard, aanwezig in de stoet.
Tot nu toe zegt u wellicht bij uzelf: bwoh, allemaal goed en wel, maar wat hebben wij daarmee te maken ?
Awel,
Behalve de stad van de reuzen is de omgeving van Ath ook de bron van de Dender, welke dan ook de stad volledig omspoeld.
Dus mannekes, als u richting Geraardsbergen, Ninove, Aalst, Dendermonde en zo verder richting Antwerpen woont, dan moet u er toch wel serieus rekening mee houden dat al wat tijdens de Ducasse in het water terecht komt, en ik laat u zelf bedenken wat dit zoal allemaal zou kunnen zijn, vroeg of laat bij u voorbij zal komen zwemmen. Vermits de Ducasse terug gaat naar een processie uit de 14e eeuw, vrees ik dat u ook weinig in de pap zal te brokken hebben moest de goesting u bekruipen om hiertegen te gaan protesteren. Na 600 jaar zou het het inmiddels al moeten gewend zijn ...
Neem het van mij aan, dan doet u er beter aan om zelf te gaan deelnemen aan de Ducasse.
Moest je zo lang niet kunnen wachten, ook goed. Als je er dan toch bent, raad ik u aan om even binnen te stappen in de bakkerij op de hoek van de rue du Pont Quelin (geeft uit op de Grand Place) en de Grande rue des Bouchers. Het zou best kunnen dat u nadien regelmatig naar Ath zou willen ...
09-01-2009 om 17:41
geschreven door Hercule Poireau
En dus heeft Poireau vandaag het Henegouwse continent doorkruist op zoek naar de mythische bronnen van de Zenne. En zo kwam hij terecht, naast Soignies, in ... Naast. Veel is er ook naast Naast niet te beleven, en dus zakte ik eventjes af naar Soignies, oftewel Zinnik in 't flemsch.
Daarmee weten we dan ook onmiddellijk waar de naam Zenne vandaan komt, of waar de naam Zinnik vandaan komt, of vice verca le contraire, enfin de twee namen lijken straf op mekaar.
Awel, Soignies dat lijkt mij nog een tof stadje te zijn. Niet te groot, niet te klein, met veel kronkelstraatjes. Aan het stadhuis werd het plein heraangelegd met beelden van, onder andere, ... pinguïns. Een heel toepasselijk zicht vandaag moet ik zeggen ... maar vraag me niet wat die pinguins daar staan te doen in normalere temperaturen. Temeer dat er even verder nog een hert en een everzwijn staan en nog wat verder een paard. Ik zie met de beste wil van de wereld het verband niet, maar het moet er zijn ...
Uit pure curiositeit heb ik dus nog wat gezocht.
Verder dan een jumelage met Hazebrouck in Frankrijk kom ik niet en bovendien zou dat nog een beest toevoegen aan de collectie.
Pas op, Soignies bestond blijkbaar al in de jaren 600 nc. Toen bestonden verdorie de Franken en de Merovingers nog. Blijkbaar bezitten ze zelfs nog een tupperware-doos uit die tijd in het lokale museum. De eerste geschreven vermelding dateert van 810 nc
Verder valt er nog iets te zeggen over de ondergrond welke bestaat uit massieve blauwe steen, uit Henegouwen, ah ja natuurlijk.
Met een beetje geluk loopt u al jaren, elke dag, over een stuk Soignies zonder het zelf te weten ... denk daar maar eens over na.
07-01-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
POireau heeft een zijn jaar met een goed voornemen gestart.
Dit jaar wil hij, vrijwillig, langer dan twee uur in Antwerpen kunnen blijven,
Het is ambitieus, ik weet het ... En dus is er training nodig. Op 2 januari is hij er onmiddellijk aan begonnen.
En zie, met wat goede wil en veel zelfcontrole is het zowaar voor een eerste maal gelukt. Ik had mijn pinnemuts diep tot over mijn oren getrokken, kwestie van niet te veel te horen en mjn zonnebril met lederen glazen opgezet, kwestie van niet te veel te zien.Vul dat nog aan met een dikke jas om niet te veel te voelen, en voilà, POireau voelde zich zowaar min of meer op zijn gemak.
Allée, het gedacht doet veel en dus heb ik mij toch constant lopen in te prenten : " het zal wel gaan Poireau, je bent niet in Antwerpen, rustig blijven, rustig blijven, niet denken aan de Meir(de) ..."
Er zijn natuurlijk wel een paar moeilijke ogenblikken geweest. Bvb de hoek omdraaien aan de Bourlala, Oh pénibel ... De gruunpleutz, moeilijk moeilijk ... Maar als je er door moet, moet je er door.
Als apotheose heb ik besloten om binnen te gaan in het hol van de leeuw, allé van het poezeke, bij "de smoak van 't stad", Désiré de Lille. Gedurfd, ik weet het ...
Aangezien de pateekes mij nog de oren uitkwamen van nieuwjaar, heb ik besloten om de homepatische geneeswijze te gebruiken en het kwaad te bestrijden met het kwaad. En dus heb ik mij een portie smoutebollen besteld en deze met smaak naar binnen gespeeld onder de verblijdende gedachte: als ik geen Antwerpenaars mag opeten, dan maar vetbollen.
Lang heeft het er niet geduurd want de tafel naast ons zaten er weer, en hoe kon het ook anders, een kudde nooderburen luidruchtig te blaten. Dan bekruipt je de goesting om je smoutebollen één voor één in hun schuiftrompet te duwen, maar ja, ik ben zelf ook op den vreemde en dus moet ik mij rustig houden.
Bref, het is mij gelukt ! TWEE uren in Antwerpen gebleven zonder een aanval van hyperventilatie en zonder huiduitslag nadien. Een waar succes.
Het is nu niet omdat het één keer is gelukt dat het elke keer zal lukken, maar waar een wil is is een weg, ook al is het dan de E19.
Applaus ?
Dank u, dank u !
03-01-2009 om 21:21
geschreven door Hercule Poireau
