de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
14-01-2009
poireau en de walvis
Waneer het buiten stijf koud is, heb je de neiging een leuvense stoof op te zoeken en waar kan je die beter vinden dan in Leuven dus was Poireau verleden zaterdag te vinden in Louisville.
Tien uur in de ochtend en alle bondgenoten lijken nog te slapen. Hier en daar een verkleumde ziel en voor de rest niemand te zien. Of toch wel, een eenzame saxofonist die vol ijver staat te blazen in de Diestsestraat in de hoop dat zijn pijp niet zal bevriezen.
Als er nu één ding is dat Poireau moeilijk voorbij kan is het wel de kookwinkel in de Diestsestraat. U weet wel, zo een winkel waar men hebbedingen voor de keuken verkoopt. Ook ditmaal was het weer barak en liet ik mij verleiden door een spiksplinter nieuw oestermes met aangepaste handschoen.
Daar sta je dan met je nieuwe aanwinst ... zonder iets om het op uit testen. Frustrerend ...
Dus zat er niets anders op dan enkele verse slachtoffers te gaan zoeken en in Leuven vind je die gegarandeerd bij de Walvis in de Mechelsestraat. Even later hingen de toekomstige slachtoffers, onwetend, zusterlijk naast het even toekomstige moordwapen.
Thuis gekomen worden de oestertjes vakkundig ontdaan van de restanten zeewier achter hun oren en kan de slachtpartij beginnen.
Toch straf hoe mottig zo een oester er kan uitzien aan de buitenkant. Pure Roccoco. En dat terwijl ze toch zouden moeten gestreeld geweest zijn door de liefdevolle deining van de bretoense golven.
Maar niet getreuzeld, daar gaan we.
STEEK, wring wring wring Plops !
Ah, dag mademoiselle de oester, wat zie je er weer goed uit vandaag ... Geen reactie Het is altijd hetzelfde, je bent dan eens vriendelijk en dan doen ze alsof ze je niet kennen. Mademoiselle haar wit lijveken ligt daar zomaar open en bloot in haar paarlemoeren huizeke, muisstil.
Ze probeert mij zeker te doen geloven dat ze iets mankeert ...
Prutpruts, effekes mee wiebelen. Geen reactie.
Ah ah, het zit zo ... Dan gaan we over tot de trukken van de kermis. Hoe kan je weten of een oester goed is of niet ? Heel simpel, je doet er een klein drukpe citroen op en je kijkt heel goed.
Als ze een zuur gezicht trekt is ze goed.
Drup ... Ja ! mademoiselle rilt in haar schelp.
Sluurrrpp
Mademoiselle probeert zich nog vast te klampen aan mijn amandelen maar het is hopeloos. Met een heel zacht 'au secours' verdwijnt ze in de diepte, weldra gevolgd door de rest van haar familie.
Ik weet het, ik ben een beul, een oesterverkrachter, een moluskendoder, ... En ik trek er mij niets van aan. Het is trouwens allemaal de schuld van die kookwinkel die mij, met voorkennis van de gevolgen, een moordwapen heeft verkocht ...
Reacties op bericht (6)
20-01-2009
xx
Voor mij een bratworst met zuurkool. Voor Poireau zal dat choucroute zijn zeker? En van een schnaps ben ik ook niet vies. Best met stevige schoenen aan...
20-01-2009 om 16:21
geschreven door Chiel
18-01-2009
x
Naast uw schoenen lopen is de beste manier om op uw teuter te vallen ... Persoonlijk doe ik ze altijd uit bij het eten, kwestie van geen onverantwoorde risico's te nemen natuurlijk.
Anderzijds zijn er de modeverschijnselen. De prijs van voedsel staat hoe dan ook niet in verhouding tot de werkelijke waarde ervan. Neem nu een zalm. In de middeleeuwen aten ze zalm en heilbot tot hij langs hun oren uitkwam. Tot enkele jaren terug werden deze aanzien als 'de betere vis' voor de koude bufetten terwijl knabbeljauw een vis was voor de vrijdag. Nu is de knabbeljauw al een stuk duurder dan de zalm en als het zo doorgaat wordt hij binnen tien jaar aanzien als een delicatesse.
Met oesters en kreeftebeesten of langousten juist hetzelfde. Als er veel zijn wil niemand ze, als er weinig beginnen te komen is het van ohlala als men er eens in mag bijten. Met groenten is het trouwens al net hetzelfde.
Eten is eten, of er nu veel van is of niet en of het nu duur verkocht wordt of niet.
POireau is al even goed te vinden voor pens met compote als voor foie gras. Even goed voor oesters als voor voor mosselen.
Het is voor mij een kwestie van smaak, van kwaliteit van het product en de manier waarop het is klaar gemaakt. Liefst zo simpel mogelijk trouwens. Ik heb liever een goede hot-dog dan een belabberde eendeborst.
Wanneer er ergens iets smakelijks te vinden is, dan is POireau bereid zich op te offeren. Trekt het op niets naar mijn goesting, dan mag het nog zijn wat het wil en geserveerd worden waar of hoe men wil, dan bedank ik er voor. Brol blijft brol, ondanks de verpakking, of de prijs, of de troelala die men er wil aanhangen.
Een oester is een doodgewoon product uit de zee, zoals een kool dat is op het land. Niet meer, niet minder.
18-01-2009 om 18:07
geschreven door hercule
Uitgehongerd
is de beste remedie om iets te leren eten. Wij westerlngen kennen dat niet meer. Over oestrs heb ik ook wel een verhaal. Wie niet? Op een huwlijksverjaardagsfeest, tenhuize en in de overtreffende trap, ktegen we ook uitsluitnd oesters en champagn als aperitief, met het merk goed zichtbaar. Mijn partnr, een slecht etertje, heeft van danig honger en colère aan de gehandschoende ober een boterham gevraagd en gekregen, met bevestigende knipoogjes van omstaaners. Wie zou hier de grootste affrontn opgelopen hebben? Wij zeker niet. En oesters zijn niet aan ons besteed, misschien als we wat meer naast ons schoenen zouden lopen?
18-01-2009 om 14:27
geschreven door Chiel
17-01-2009
oesterschelpen
doen mij ook altijd met mijn mond open staan, maar dan in de hoop dat er iets in zal vliegen ...
Ook POireau heeft gewacht op zijn midlife crisis alvorens zijn eerste zeesnottebel naar binnen te krijgen maar éénmaal dat de eerste gepasseerd was, zijn er nog gevolgd.
Het speelde zich allemaal af in Durbuy of all places.
POireau was geïnviteerd geweest om een paar dagen te verblijven in 'Le Sanglier des Ardennes'. Na een fikse wandeling werden we bij de terugkeer in het hotel buiten ontvangen. Ze hadden er een soortement van boot geïnstalleerd en er was keuze tussen oesters, oesters of oesters geaccompagneerd met champieter. Ik had het al gauw in de mot dat we toch nog een tijdje zouten moeten wachten alvorens iets minder glibberigs gepresenteerd te krijgen en bovendien was ik zowat uitgehongerd. Het was dus kiezen tussen snot of snothing.
En na de weg te hebben voorbereid met een fluit champieter, gevolgd door een tweede voor alle zekerheid, heb ik mijzelf overtuigd. Puur, met enkel wat versgemalen zwarte peper, kop achteruit, ogen toe, en slikken ... Op één been kunt ge niet staan, dus, rebelotte nog één. Na te hebben vastgesteld dat ik ondanks dat toch nog leefde, vlam, nog een derde ... Effekens doorspoelen ... Awel, al bij al vond POireau het nog lekker ook. Fris, ziltig, en niet zo plattekes van smaak als het uitzicht deed vermoeden, .... En het gaf ook nog een gevoel van iets binnen te hebben. We hebben er dan maar aan voort gedaan.
De volgende zomer zaten we in Bretagne. Onze eerste stop was in Cancale, zowat de hoodstad van de bretoense oester. POireau probeert zich altijd wel aan te passen aan de lokale gebruiken en dus ...
Sindsdien sta ik internationaal geseind voor massamoord op weekdieren ... Als ze mij in Bretagne zien komen, trekt de zee zich terug.
17-01-2009 om 23:40
geschreven door hercule
Smaken verschillen
maar een oesterschelp mottig noemen dat is onterecht, Poireau. Het zal wel zijn omdat de mannelijke zinnen de voorkeur geven aan het aantrekkelijker binnenwerk. Voor zo'n natuurlijk(!) kunstwerk, als een oesterschelp, daar sta ik met mijn mond open, in bewondering voor, maar krijg er ook ruwe handen van. Het aaien niet kunt laten zeker .. Inderdaad, het is de puurste vorm van Rococo. Hoe Poireau de oesterverkrachting in geuren en kleuren weet te beschrijven, dat laat geen speeselklier onberoerd. Het handschoensteekwapen heeft al duidelijk zijn diensten bewezen. En zonder enige kwetsuur?? Niet te geloven dat Hercuul zijn steekwapen zo weet te beheersen. Zie, dat is het voordeel van ouder worden...
17-01-2009 om 16:48
geschreven door Lore
..
't was misschien de laatste keer dat Lewieke baas van Leuven was Herkuul - hij was gisteren precies boos toen ik hem zag op TV
Die kookwinkels moesten ze inderdaad straffen, ik kan er ook niet voorbijlopen en heb alle mogelijke gadgets die er bestaan, zelfs een oestermes en ik lust geen oesters.
Vorig jaar heb ik voor de allerlaatste keer geprobeerd om ze door mijn strot te krijgen toen we een oesterkwekerij in Bretagne (of was het nu Normandië) bezochten - vers van de pers - bjeuch ! Niet te vreten, ze hebben met z'n drieën heel de dag op mijn maag gelegen.
Nooit meer, jamais, never..... enfin : never say never want ik kan me voorstellen, klaargemaakt met een lekker sausje en dan onder de grill ... misschien lust ik ze dan wel.
enne ... voor ge antwoordt dat ik dan een doodzonde bedrijf wil ik u erop attent maken dat heel veel oester lovers beweren dat een rauwe mossel lekkerder is. enne nee! dat ga ik ook niet proberen, ik heb ze liever gekookt op de wijze van ons moeder.
17-01-2009 om 15:33
geschreven door Mrs.Bo-n voyage
enne nee! dat ga ik ook niet proberen, ik heb ze liever gekookt op de wijze van ons moeder.
