Als de onweerstaanbare drang u zou bekruipen om eens hoog en soms droog naast een paard te gaan staan, dat ondertussen miljoenen al hebben gezien, maar onbereikbaar achtten, dan weet Poireau waar u naartoe moet.
C'est simple, u doet zoals ons aller polleke de tweede en u vertrekt het koninklijk paleis in Brussel, recht op recht richting het museum van Tervuren. Oftewel langs de rue Belliard met uw voertuig ofwel langs de rue de la Loi op uw zolen ( het zijn beide sens unique, een de berg af, een de berg op)
Dan komt u gegarandeerd uit aan de (half)-eeuwpaleizen met in het midden een arc de triomphe, en daar bovenop ... een paard.
So far so good, maar dan moet je nog aan dat paard zien te geraken ...
Niet moeilijk, u gaat het Legermuseum binnen, het is gratis maar ook gesloten op maandag. Ofwel gaat u eerst de afkooksels van de kanoone von navaroone bekijken ofwel gaat u éénmaal u binnen bent linksaf, tot aan de muur en dan terug linksaf waarbij u in een soort inkomhall terechtkomt waar opuw rechterhand een lift is. U neemt de lift tot op de hoogste verdieping (vierde). nog eefekens een trap op, en voilà, u staat in al uw glorie te pronken naast het paard op de arc de triomphe. Het uitzicht krijgt u er ook gratis bij evenals een plattegrond waarop u kan zien waar wat ligt in Brussel. En natuurlijk kan u ook even wuiven naar de onwetenden onder u.
Als u er dan toch bent, en u geen interesse zou hebben voor de overschotten van het belgisch leger, dan kan ik u nog altijd aanraden om de tijdelijke tentoonstelling " Vegetal City" te bezoeken. U zal wel moeten spoeiën want ik denk dat het niet meer al te lang zal duren.
Is ook dat u aan niet besteed dan kan u nog altijd naar Autoworld of naar het oudheidkundig museum.
En als ook dat u niet zegt ... trekt dan verdorie uw plan .
09-07-2009 om 12:20
geschreven door Hercule Poireau
Omdat Poireau niet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de binnen- en buitenkant van zijn broekspijpen kan onderscheiden, wordt er zomaar, uit de losse hand, geïnsinueerd dat hij niet zijn bijdrage zou hebben geleverd aan de bezettingsmacht.
Scheem on you !
Poireau heeft wel degelijk zijn lijf en leden en al de rest ten dienste gesteld van de patrie gedurende welgeteld 12 volle maanden. Pas op, niet zomaar ... Poireau heeft er zelfs nog de aanslagen van de Rose Armee Fraktion weten gebeuren. Jawel madam, POireau heeft er zelfs een virtueel schot gelost en de kogel vliegt nog altijd als je het mij vraagt.
Nadien hadden ze het begrepen en werd de dienstplicht afgeschaft.
Dat is de truuk van de sparadrap niet zou kennen ... waar halen ze het ...
30-06-2009 om 22:02
geschreven door Hercule Poireau
Al een paar dagen voelde ik iets puntigs steken in de zit van mijn chesterfield.
Ik dacht zo bij mijzelf zo, Poireau, dacht ik zo, ge moet er toch eens naar kijken.
Na de knoppen van mijn voering te hebben ontknoppeld, zag ik subiet wat het was.
Jaren gewacht met het bekijken van de gegevens van mijn blog waardoor de punten van de statistieken traag maar zeker omhoog waren gekomen.
Ronduit verschietachtig is het ...
Neem nu vandaag:
Aantal pageviews vandaag tot nu toe: 21
Aantal bezoekers vandaag tot nu toe: 8
Aantal pageviews laatste uur (sinds 18:00u): 3
Aantal bezoekers laatste uur (sinds 18:00u): 0
Verwacht aantal pageviews voor vandaag: 36,2
Verwacht aantal bezoekers voor vandaag: 12,3
En ik heb begot niemand zien passeren ...
Niet alleen dat, maar als ik de cijfers mag geloven moeten er nog 4.3 bezoekers langskomen !
Ik dacht: ik zal maar vlug pateekes gaan kopen ...
Maar dan stelde zich al vlug de vraag : hoeveel pateekes ... want wie of wat gaat die 'comma drie' zijn.
Na wat overpijnzingen ben ik tot het besluit gekomen dat peilingen ook niet altijd juist zijn en dat die comma drie waarschijnlijk iemand is die nog maar voor een derde zeker is of hij/zij wel kan komen.
Dus, zeven pateekes in totaal ... allez acht, want je moet er toch altijd eentje op reserve hebben nietwaar.
Voilà zie,
nu nog enkel wachten ...
09-06-2009 om 20:09
geschreven door Hercule Poireau
Nu doe ik er alles aan om anoniem te blijven ... , et voilà, ze hebben me toch wel gevonden zeker. Merçi Angelique, van de madammen moet ge het hebben.
Op slag mijn trottoir vol fotografen, een hoop frisko's onder mijn neus geduwd, mijn vie privée zomaar gedévoileerd aan Jean en Allemand Mais enfin toch !
Vermits u het toch wel zal te lezen krijgen in de beter uitgewrongen pers, kan ik het geheim maar beter zelf bekend maken.
Waar is Poireau al die tijd mee bezig geweest ?
Kom eventjes wat dichter bij het scherm zodat ik het u in alle discretie kan vertellen
Ik heb mijn haar laten groeien
31-05-2009 om 19:59
geschreven door Hercule Poireau
De bas-fond burger lijkt mij de vet-verzopen lap zweetvlees van bij het fritkot. Zoveel mogelijk afblijven ...
Dan zijn er de hygiënisch gecontroleerde lappen vermorzeld genetisch gemanipuleerd soepvlees van bij onze pseudo-amerikaanse vrienden, sauce chimique inbegrepen. Zie dat je quick buiten bent vooraleer je echt fluo uitslaat. Maar er moet gezegd, de smaak laat je niet meer los.
En dan is er de burger der burgers, wat zeg ik, de ere-burger. Waar, waar ? Daar, daar ! Aan de Place Rouppe, schuin rechtover de 'comme chez soi', op de hoek met de Zuidstraat. Onthoud het: in de Youtsiplou moet je zijn als je met enig gerust gemoed een echte hamburger wil eten.
Ni vet ni, ni brol ni, gewoon zoals het zou moeten zijn.
En als madam haar neus ophaalt (het zijn meestal de madammen die hun neus ophalen voor een hamburger), is er voor haar ook een talloor verse groensels te verkrijgen waar ze gegarandeerd konijntanden van krijgt.
Het is ook niet zo dat ze je van je stoel meppen met de rekening. één classic hamburger, één ferme talloor groensels, een halve lieter +/- wijn, en een koffieke voor 35 euro, alles inbegrepen.
Ik weet het, het is wat duurder van bij Mac Donalds Duck, maar er is dan ook geen vergelijking mogelijk wat betreft de kwaliteit.
Allée ... toe laat je eens gaan ... allée ...
04-05-2009 om 22:06
geschreven door Hercule Poireau
Zo ziet u, dames, dat wanneer je iets niet meer hebt, je pas beseft dat je iets hebt gehad.
Miljaar, POireau wordt pojetisch. De bond zonder naam is er zowaar niets tegen. Niet zeemvellerig worden Poireau jongen, dat is niets voor jou ...
En dus dien ik terug te schakelen naar het laatste nieuws van het front. En het laatste nieuws is ... dat er geen nieuws is.
Figuurlijk ? Neen, ook letterlijk.
Hetzelfde veulen dat een paar weken terug reclame maakte voor ça-va-seul op de Heyzel is seders verleden vrijdag verschuwnden ergens te lande.
Madam heeft zich ingeschreven met een vriendin als 'survivors' in een week-end lang hunter/survivor spel. Voor zover u het niet zou kennen: De helft van deelnemers zijn 'hunter', de andere helft 'survivors'. Beide worden op vrijdagavond ergens in Belgenland, in the middel of nowhere, gedropt met een kaart. Bedoeling is dat de hunters de survivors kunnen 'pakken' vooraleer ze 'home' bereiken. Om home te kunnen bereiken hebben de survivors inlichtingen nodig die ze enkel kunnen bekomen door bepaalde check-points aan te doen. Alle middelen zijn goed, van beiden kanten, om het doel te bereiken. En het doel, home, doet maar zijn deuren open op zondagmiddag.
Bref, madam en madam moeten gedurende twee dagen en twee nachten compleet hunne plan trekken om onopgemerkt te worden terwijl ze richting 'home' gaan.
Nu moet u weten dat ik er mijn dochter van verdenk te kunnen verloren lopen in haar eigen appartement terwijl haar vriendin zelfs haar eigen appartement niet eens kan vinden, denk ik.
Voor hetzelfde geld ligt 'home' in Zwevezele en zijn zij inmiddels op weg naar Mardesous ...
Ik verwacht dan ook een oproep vanuit de landloperskolonie van Merksplas met de vraag of ik misschien twee losbollige freules, in rambo verkleed, asteblief wil komen ophalen.
Of mijn offspring een slag van de molen heeft gekregen ? Niet dat ik weet. Maar ze moet toch op iemand lijken nietwaar.
26-04-2009 om 21:26
geschreven door Hercule Poireau
Soms vraag ik me toch af of of ik mijn broedsel wel goed heb groot gebracht ...
Terwijl ons jongste kuiken nog altijd met een manke poot rondloopt, komt mijn oudste kuiken, ondertussen al een kieken geworden, met een smile zeggen dat ze met haar kont van de bovenste bol van het atomium is gaan opblinken..
Figuurlijk ?
Neen, letterlijk ...
Madam is met de lift tot in de bovenste bol der bollen geraakt, de machinekamer door, een metalen trap op, een luik door, en daar stond ze dan bovenop het nationaal monument. Een koppel bretellen aangetrokken die aan een kabel zijn vastgemaakt. Op de kont gaan zitten en dan laten schuiven ... tot wanneer alle bolcontact is verdwenen en dan in vogelvlucht langs een kabel terug tot op de grond ... Een death-ride noemen ze dat dan.
Miljaarde miljaarde ...
Moest ik zelf genoeg atomium-onderdelen aan mijn lijf hebben, ik zou het ook doen, maar ik vrees dat dochterlief meer durft dan ik.
12-04-2009 om 22:52
geschreven door Hercule Poireau
Als Poireau zegt dat hij met verlof gaat, dan gaat hij ook met verlof.
Concreet wil dit zeggen dat de pipo's even hun gang mogen gaan en, tijdelijk, niets te vrezen hebben van zijn alziend oog.
En wat doet een POireau dan zoal in zijn rustpauze ?
Een week lang heeft hij een oninneembaar zicht op het plafond en de muren van zijn eetkamer ...
Als Ciboulette zegt tapisseren, dan is POIreau binnen de kortste keren getapisseerd. Ladder op, ladder af. Maar dat stoort hem niet.
POireau beeldt zich dan in dat hij naar een klooster op de Athos berg klimt, en terug afdaalt, en ondertussen zingt hij psalmen ter ere van zijn papkwast.
Na een week blijven plakken, is hij op zondag een tevreden mens; zeker als Ciboulette ziet en zegt dat het het goed is.
Tot slot nog een dankwoordje aan Xavier van Paint@home uit Ninove, de verfwinkel met advies. Ik weet het, het is zijn werk, maar moest hij nu ook eens kunnen het advies geven om een behang gewoon te laten hangen zoals het hangt ... Het zou voor de POireau's en pak beklimmingen van Mount Athos schelen.
07-04-2009 om 21:14
geschreven door Hercule Poireau
POireau neemt een weekske congé, zij het dan met enige zachte dwang van ons Ciboulette.
T'is toch wel bizar ...
Aan de ene kant besef je wel dat je er best efkens tussenuit moet en aan de andere kant is er de drang om toch altijd maar verder te doen.
Enkele jaren geleden is POireau door het te weinig rekening houden met het eerste en het teveel toegeven aan het tweede met zijn vier hoefijzers omhoog gevallen. (zie rubriek ' poireau valt om') Dat was eigenlijk geen mooi zicht en dus had ik mij voorgenomen om in het vervolg met de voeten op de grond te blijven.
En zie, hoe langer het geleden is, hoe meer je de neiging krijgt om toch maar terug wat meer, zelfs wat te veel, hooi op je vork te nemen daar waar men toch zegt dat een ezel zich geen twee keer ...
Maar Ciboulette waakt !
Als ze het bevel geeft "af", dan zit ik binnen de korste keren neer. Terug recht komen nadien neemt wat meer tijd in beslag en het is dus een kwestie van het bevel 'recht' tijdig te geven.
27-03-2009 om 16:57
geschreven door Hercule Poireau
Blijkbaar zijn de heren van snit niet meer zo geneigd hun scalpel boven te halen.
To cut or not to cut, dat was de kwestion.
Nu gaan ze eerder voor de robocop-versie en wordt het slachtoffer een hightech hulpstuk aangemeten dat de functie van de knie tijdelijk over neemt, en dit in combinatie met een serie bepotelingen door een kine.
Pas als dochterlief zou tot het besluit komen dat ze zou blijven last hebben van een elephant-men-gang zijn ze bereid om hun gerief boven te halen en het één en ander terug aan mekaar te prutselen.
Zie, zoiets doet een mens terug vertrouwen krijgen in de heelkunde, denk ik dan maar. Het goede (?) oude principe dat wat vanzelf is gekomen en ook wel vanzelf terug zal verdwijnen. Après tout, ons eigenste lijf is dikwijls nog de beste genezer.
20-03-2009 om 21:59
geschreven door Hercule Poireau
De gevallen engel is terug, in één stuk. Zelfs met twee bijkomende stukken, krukken. En een dubbeledikke knie. Apranax en coldpacks doen hun werk, tot maandag. Dan zal het een late spoed worden, bij de heren van snit en naad. Waarna ze de draad weer kan opnemen, hopelijk. Maar we houden onze glimlach hoog, als een gletsjer.
20-02-2009 om 22:46
geschreven door Hercule Poireau
Vandaag heeft POireau bericht gekregen aus das schöne Austria ...
Dochterlief heeft zoveel spass gemacht dat haar knie nu in appelspaas ligt. 'T was te peinzen, t'was te peinzen.
Als pattotter was ze al niet al te straf in het zich recht houden en het is er duidelijk niet op verbeterd. Nog een geluk dat dat ze niet is doorgeschoven tot in de schönen blauen Donnau.
Enfin bref, Frtiz heeft ze moeten op sleeptouw nemen op een sleebrancard en zo heeft ze de rest van de piste van heel dichtbij, en horizontaal, zien passeren.
Voor hetzelfde geld, of voor net iets meer, hadden ze haar ook kunnen komen halen met een vliegende koffiemolen, want mijn nageslacht en bijhoorsel kennende, was het ook niet uitgesloten dat ze even van de normale weg zouden zijn afgedwaald.
Ik kan het mij niet laten de bedenking te maken dat dit voorval (ze is voorover gevallen), aantoont dat een mens niet gemaakt is om op 900 km van huis op twee planken een berg af te schuiven. Moest dit wel zo zijn, dan zouden we geboren worden met vleugels, of een onderstel met wielen, en een koppel voeten van 1m80.
Feit is dat ze 2009 deftig zullen onthouden ...
Leergeld betalen noem ik dat.
19-02-2009 om 19:34
geschreven door Hercule Poireau
Dochterlief en haar liefste lief willen absoluut gaan plankschuiven in Oostenrijk. Deze ochtend zijn ze dus met volle overtuiging, jodelend, richting opgaande zon vertrokken.
Nu moet u weten dat dochterlief en haar boddingguard enige tijd geleden het vernuftige idee hebben gehad om een auto aan te kopen. Het moest en zou iets speciaals zijn ...
En dus werd het een voormalige Poetintank, het vervoermiddel bij uitstek om de siberische taïga te doorkruisen, een monstertruck(ske), een 4,5 x 4.5 (reserveband bij ingerekend), een onvervalste Lada Niva dus, en op gas nog wel...
U glimlacht ? Ik ook.
Ze zijn met hun babouchka welgeteld tot in Holsbeek geraakt ... In volle invasie is hun versnellingsbak omgetoverd tot een vertragingsbak om uiteindelijk te ontaarden in blokkeringsbak. En daar stonden ze dan.
Gelukkiglijk had POireau het zien aankomen dat met dergelijk materiaal een blitzkrieg niet echt mogelijk zou zijn, en dus had hij hen wijselijk aangeraden om toch maar een abonnement te nemen op een tussenkomst van de genie-troepen. Drie kwartier later kwamen die inderdaad aan en werd hun babouchka naar een garage gesleept.
Machin kaput
Maar zaols ze zeggen: befehl is befehl en de schouw must go on Dus werd er in aller-heil een vervangtank gezocht welke uiteindelijk beschikblaar bleek te zijn in Zaventem. Een veel recenter exemplaar, maar zonder winter-rupsbanden weliswaar. De Oostenrijkers willen echter geen tanks zonder winter-rupsbanden in hun heimat ... Op hun wegen wird nicht gerodeld, das ist strengsten verboten !
En zeker fuur tzwaai belgische snotznoïzen, sinds herr Ludwig Michel gezaagd hast das er keine eustenraaichische bratwursten mehr wolst knabbelen oemdas die eustenraaichers nog immer ein bisschen ein bizar moustachken haben und ein staaive rechter arm.
Maar ook dat houdt twee gedecideerde vlokkenglijders niet tegen. En dus zijn ze toch maar met hun gehuurde Leopard ten aanval getrokken.
Kinderen, kinderen ...
POireau heeft hun nog een paar van zijn inoxen halskettingen meegegeven voor het geval ze zouden vast rijden.
Het is nu alleen maar te hopen dat ze geen te grote uitschuivers maken of aan de grens een raszuivere Nonkel Dolf tegen komen.
Alhoewel, dan kunnen ze nog altijd zeggen: wir haben het nicht gewoest ... Dat begrijpt hij zeker wel.
14-02-2009 om 21:42
geschreven door Hercule Poireau
Tijdens schafttijd was POireau op doortocht in het landelijke Schaffen in de omgeving van Diest.
Schaffen heeft een onmiskenbare band met het leger.
Er hangt een suppo in de lucht, waar met de regelmaat van een zwitserse klok champignons uit vallen, en langs paden en wegen komt men er de verdedigers des vaderlands tegen, bepakt en bezakt op wandel.
Ik vraag mij goed af wat er zoal in hun overbemeten rugzakken zou kunnen zitten ...een opgevouwen caravan ... of misschien hun boodschappen uit de delhaize ... of gewoon kantenpapier op een bolleke gerold ...
Ik kan mij best voorstellen dat de grootste wens van een parachutist een zachte landing is En dus zijn er, in de wijde omgeving verspreid, een behoorlijk aantal dames te vinden die, mits een kleine vergoeding, bereid zijn tot het aanbieden van een stuk hunner matras.
Toffe namen hebben die bars ... de klassieke Malibu, de liefelijke Lorelei, de langoureuse Lagonda, de paradijselijke Paradiso ... De tofste naam vind ik toch nog altijd de "Daddy's Hobby'.
Opgelet, de lokale chirotrekkers noemen zich blijkbaar ook Paradiso. Ook een gedacht om nu juist zo een naam te gaan kiezen voor een jeugdbeweging ... En manneke, waar ga je naartoe deze namiddag ? Oh, gewoon effekes naar de Paradiso, ma ...
Verder is er ook nog een feetszaal met de wellicht zeer toepasselijke naam 'De kromme elleboog'. Ik kan mij best voorstellen dat er wel enkele suppowippers moeten rondlopen die, bij hun landing, de aangeboden matras net hebben gemist en zich nadien makkelijk kunnen vinden in die naam.
Maar voor de rest ziet het er best aangenaam uit in Schaffen. Er is tenminste nog plaats om uw armen uit te strekken, zonder iets te raken, en je kan er ook op alle mogelijke manieren van de grond gaan, en weer terug.
28-01-2009 om 17:23
geschreven door Hercule Poireau
Is voor ons eigenlijk la voix du sud, want la voix van Lille, la voix van chti-country, de lokale gazet dus.
Zo frans en toch zo vlaams, zo vlaams en toch zo frans, het is er duidelijk een twijfelgeval. Maar niet voor de inwoners. Zij zien zichzelf wel degelijk als frans, of algerijn, of afrikaan, of ...
De buitenwijken, les banlieus, zijn volgens de connecties van POireau bij de lokale smurfen, te vermijden terrein voor al wat met een belgische nummerplaat rondrijdt. Te opvallend. Met wat chance keer je terug met enkel je nummerplaat, met wat malchance keer je terug drijvend op de Leie, zonder nummerplaat. Eergisteren, een doodnormale weekdag, acht wagens in de fik ...
Uitnodigend ...
Maar, als er buitenwijken zijn, moeten er noodgedwongen ook binnenwijken zijn. En jawel, die zijn er ook.
Lille heeft een 'oud' gedeelte en een 'nieuw' gedeelte en een shoppingcentre. Om te beginnen met het shoppingcentre, Euralille, moet ik al enig voorbehoud uitspreken. Je zal er niets vinden dat je niet zou kunnen vinden in pakweg Wijnegem of andere gelijkaardige monsters. Tenzij je masochistische neigingen hebt zou ik het u dus ontraden.
Het 'nieuw' gedeelte van Lille ... is eigenlijk ook een Euralille maar dan zonder een dak. Brede verkeersvrije straten zoals je er dertien vindt in een half dozijn, inclusief een winkelgalerij met Fnac, welke uitmondt onder La Voix du Nord. Tenzij je masoch .... dat heb ik al gezegd.
Het 'oude' Lille is inderdaad oud, of zo ziet het er toch uit. Opgelet om niet te 'sjoempelen' over de hobbeldebobbeltrottoirs, maar dat maakt het nu juist rustiek nietwaar. Hier en daar een bedelaar die daar al zit sinds de middeleeuwen, veel 'studenten' die een vergelijkende studie uitvoeren over de horeca-gelegenheden en daar ook veel over te vertellen hebben blijkbaar, en ook wat chti-chti-madammen.
Bref, een mooie mix maar met dien verstande dat er een duidelijke scheidingslijn lijkt te bestaan tussen de twee stadsgedeelten. Oud en nieuw hebben elk hun eigen publiek en er wordt duidelijk niet verbroederd. Nochtans is er een poging ondernomen. Op de 'Grand Place' heb je iets over de helft ricting 'nieuw Lille' de 'Furet** du Nord', een enorme boekenwinkel, en iets over de helft richting 'vieux Lille' de Mac Donnalds. (**un furet: een fret, een snuffelaar, een onstoppingsveer) Tussen de twee, in het midden van het plein, staat een enorme fontein en bij goed weer zitten de twee werelden gemixt op de rand van de badkuip. Maar daar houdt het dan ook op. Egalité en fraternité, mais pas le pour le portemonnee.
POireau zou POireau niet zijn moest hij u ook geen informatie geven over ... het versterken van de innerlijke mens.
Dus zou ik u het volgende durven aanraden:
Voor enen zandwitz: chez PAUL. Het is wel een 'fabriekssandwich' maar al bij al nog best eetbaar. U vindt er verscheidene in Lille waar u een meeneemexemplaar kan kopen of, als u liever gezeten bent, is er ook een Paul met tafels en stoelen te vinden op de hoek van de straat wanneer u de Grand Place verlaat langs links van 'La Voix du Nord'. Bij de gezeten versie is een stukje frambozentaart ook niet te versmaden.
Zin in iets warms ?
Dan dien ik u te verwijzen naar de rue de la Monnaie, ter hoogte van de Place du Concert, bij Via Corsica. Zoals de naam het zegt, Corsicaans eten in het noorden maar wanneer je er je ogen sluit en er begint te knabbelen, zou je je wel op het Ile de Beauté kunnen wanen. Geitenkaas, charcuterie en I Muvrini muziek op de achtergrond aangevuld met een glaasje mirtewijn. Speciaal, alles een beetje 'rustiek', maar goed en prijselijk. Als dessert een mousse van châtaigne (kastanje).
Er zou (ik kan het u nog niet bevestigen uit ervaring) ook nog 'il bucco di lupo' zijn (de wolvenmuil ... nogal een naam voor een restaurant), maar dan is het weer eens italiaans en ik zie echt niet in waarom een belg in Frankrijk italiaans zou moeten eten.
24-01-2009 om 22:30
geschreven door Hercule Poireau
Waneer het buiten stijf koud is, heb je de neiging een leuvense stoof op te zoeken en waar kan je die beter vinden dan in Leuven dus was Poireau verleden zaterdag te vinden in Louisville.
Tien uur in de ochtend en alle bondgenoten lijken nog te slapen. Hier en daar een verkleumde ziel en voor de rest niemand te zien. Of toch wel, een eenzame saxofonist die vol ijver staat te blazen in de Diestsestraat in de hoop dat zijn pijp niet zal bevriezen.
Als er nu één ding is dat Poireau moeilijk voorbij kan is het wel de kookwinkel in de Diestsestraat. U weet wel, zo een winkel waar men hebbedingen voor de keuken verkoopt. Ook ditmaal was het weer barak en liet ik mij verleiden door een spiksplinter nieuw oestermes met aangepaste handschoen.
Daar sta je dan met je nieuwe aanwinst ... zonder iets om het op uit testen. Frustrerend ...
Dus zat er niets anders op dan enkele verse slachtoffers te gaan zoeken en in Leuven vind je die gegarandeerd bij de Walvis in de Mechelsestraat. Even later hingen de toekomstige slachtoffers, onwetend, zusterlijk naast het even toekomstige moordwapen.
Thuis gekomen worden de oestertjes vakkundig ontdaan van de restanten zeewier achter hun oren en kan de slachtpartij beginnen.
Toch straf hoe mottig zo een oester er kan uitzien aan de buitenkant. Pure Roccoco. En dat terwijl ze toch zouden moeten gestreeld geweest zijn door de liefdevolle deining van de bretoense golven.
Maar niet getreuzeld, daar gaan we.
STEEK, wring wring wring Plops !
Ah, dag mademoiselle de oester, wat zie je er weer goed uit vandaag ... Geen reactie Het is altijd hetzelfde, je bent dan eens vriendelijk en dan doen ze alsof ze je niet kennen. Mademoiselle haar wit lijveken ligt daar zomaar open en bloot in haar paarlemoeren huizeke, muisstil.
Ze probeert mij zeker te doen geloven dat ze iets mankeert ...
Prutpruts, effekes mee wiebelen. Geen reactie.
Ah ah, het zit zo ... Dan gaan we over tot de trukken van de kermis. Hoe kan je weten of een oester goed is of niet ? Heel simpel, je doet er een klein drukpe citroen op en je kijkt heel goed.
Als ze een zuur gezicht trekt is ze goed.
Drup ... Ja ! mademoiselle rilt in haar schelp.
Sluurrrpp
Mademoiselle probeert zich nog vast te klampen aan mijn amandelen maar het is hopeloos. Met een heel zacht 'au secours' verdwijnt ze in de diepte, weldra gevolgd door de rest van haar familie.
Ik weet het, ik ben een beul, een oesterverkrachter, een moluskendoder, ... En ik trek er mij niets van aan. Het is trouwens allemaal de schuld van die kookwinkel die mij, met voorkennis van de gevolgen, een moordwapen heeft verkocht ...
14-01-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Aangezien we het nu toch over Henegouwen hebben, lijkt het me ook aangewezen uw aandacht te vestigen op het stadje Ath.
Alle inwoners leven er ofwel in verwachting ofwel in herinnering van het vierde week-end van augustus. Dat is immers het week-end dat de reuzen de stad over nemen naar aanleidng van het huwelijk van Goliath.
Op vrijdagavond wordt zijn broek verbrand, Op zaterdag om 14u30 treedt hij in het huwelijk. Om 17u krijgt hij mogelijks al op zijn donder van een lokale David en daarna eet iedereen mastellen. (taartjes) Vandaar waarschijnlijk ook de brusselse uitdrukking: een mastelle op a gezicht kraaige (meppen krijgen) Op zondag heeft iedereen een opgeblazen gevoel en dus is er bijeenkomst van luchtballonnen. De stad blijft in feeststemming tot 08 september, op welke weekdag dit ook mag vallen, en dan eet iedereen mosselen.
Goliath nodigt natuurlijk zijn famillie uit op zijn huwelijk en zo is ook het ros Beiaard, le cheval Bayard, aanwezig in de stoet.
Tot nu toe zegt u wellicht bij uzelf: bwoh, allemaal goed en wel, maar wat hebben wij daarmee te maken ?
Awel,
Behalve de stad van de reuzen is de omgeving van Ath ook de bron van de Dender, welke dan ook de stad volledig omspoeld.
Dus mannekes, als u richting Geraardsbergen, Ninove, Aalst, Dendermonde en zo verder richting Antwerpen woont, dan moet u er toch wel serieus rekening mee houden dat al wat tijdens de Ducasse in het water terecht komt, en ik laat u zelf bedenken wat dit zoal allemaal zou kunnen zijn, vroeg of laat bij u voorbij zal komen zwemmen. Vermits de Ducasse terug gaat naar een processie uit de 14e eeuw, vrees ik dat u ook weinig in de pap zal te brokken hebben moest de goesting u bekruipen om hiertegen te gaan protesteren. Na 600 jaar zou het het inmiddels al moeten gewend zijn ...
Neem het van mij aan, dan doet u er beter aan om zelf te gaan deelnemen aan de Ducasse.
Moest je zo lang niet kunnen wachten, ook goed. Als je er dan toch bent, raad ik u aan om even binnen te stappen in de bakkerij op de hoek van de rue du Pont Quelin (geeft uit op de Grand Place) en de Grande rue des Bouchers. Het zou best kunnen dat u nadien regelmatig naar Ath zou willen ...
09-01-2009 om 17:41
geschreven door Hercule Poireau
