de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
14-08-2007
NINJA !!!!
Tot enkele jaren terug vond je in de Parijse metro-stellen en annex-gangen een veelvoud aan straat muziekanten. Eigenlijk waren het meer straatlawijters, want ik heb er zelden gehoord die effectief twee opeenvolgende juiste noten uit hun trekzak konden halen. De meesten kenden zelfs de liedjes niet die ze speelden ... het moest dan doorgaan voor een soort pot-pourri waarbij, in hun ogen, de pot gebruikt moest worden om geld op te halen en de toehoorders de pourri kregen. De andere truuk was het voordragen van een levensverhaalje in het metro-stel. Je kon er toch niet af en dus moest je wel luisteren ... Het moest allemaal wel perfect getimed zijn natuurlijk. Opstappen vooraan in de de wagon, deuren dicht, verhaaltje afhaspelen, rondgaan met uitgestoken hand en net als de laatste mogelijke 'klant' voorbij gelopen was, deuren open en terug afstappen aan de achterzijde van de wagon. Toen was bedelen nog een kunst ...
De Roemeense trekorgels zijn inmiddels verdwenen. Op vier dagen tijd zijn we slechts één trammuzikant tegen gekomen, kennelijk een fransman inclusief een hoedje à la Charles Trennet, en hij kon waarempel nog spelen ook.
Idem met het 'levensverhaal'. Maar ééntje op vier dagen.
MAAR
Ze hebben er iets anders op gevonden ... en het bevalt mij allerminst.
Je wandelt rustig door de straat. Komt er een vent roepend achter je aangevlogen ... monsieur, monsieur, attendez ... je vraagt je natuurlijk af wat er gebeurt ... De vent komt tot bij je en neemt arm beet, helemaal niet gewelddadig maar wel stevig. Hij staat dan op 50 cm van je en zegt je dat hij absoluut een euro nodig heeft voor één of andere reden. Je eerste reactie is natuurlijk ... jongen loop eens naar de pomp (jeune homme, courrez une fois à la pompe ...) maar dat is gerekend zonder de pak rond je arm. Daar zit het hem want die snul laat natuurlijk niet los ... en hij blijft maar aandringen. De meesten gaan hem, uit pure miserie en om er vanaf te zijn, uiteindelijk ook zijn gevraagde euro geven.
Door mijn beroep heb ik wel meer te maken met mensen die mij proberen op één of andere manier een oor aan te naaien, en hun kermistruuken zie ik al van ver aankomen. En een doorwinterd privaat oog als ik heeft, uiteraard, ook zijn zwarte bretellen bekomen in de edele gevechtskunsten. Ik ga dus niet in op zijn verhaaltje, antwoord niet maar maak mijn arm los, op een even ongewelddadige maar dwingende manier. Mijnheer geeft zich blijkbaar rekenschap dat zijn foefje niet direct gaat lukken ... maar probeert toch nogmaals om mijn arm beet te pakken. Jaja, ze dringen aan ... Ik heb mijnheer eventjes in het wit van zijn ogen gekeken en kortaf bevolen om mijn arm los te laten. Dat stond blijkbaar niet in zijn draaiboek ... want hij deed een paar stappen achteruit en liep vervolgens weg met een luide "fuck you" ter mijner attentie. Fuck me, fuck me, ... daarvoor zal hij een ietsje vroeger moeten opstaan ...
Het is geen toevalstreffer geweest want de volgende dag, op een heel andere plaats zag ik iets gelijkaardigs gebeuren. Daar was de truuk om een chauffeur die stilstond voor een openstaande brug over het Canal Saint Martin aan te klampen in zijn wagen. De sukkelaar die zijn raam opendoet zit dan met zijn veiligheidsgordel om, hij kan niet vooruit of achteruit met zijn wagen en de 'agressor' hangt bijna half in de wagen zodat het raam ook niet terug dicht kan. Ik heb gezien dat daar de 'truuk' wel lukte , want de autobestuurder grabbelde gauw wat kleingeld bij mekaar om te betalen voor zijn rust.
DUS
Steek een strijkijzer in uw sakosch en als men je arm vastpakt , geef je onmiddellijk een zwier met je electrolux. Dat zal gegarandeerd de plooien gladstrijken in je relatie met de te opdringerige Parijzenaars en nadien kun je nog altijd wat stoom afblazen natuurlijk. Wel even opletten dat je je halve trouwboek geen bulldogneus mept natuurlijk.
14-08-2007 om 21:03
geschreven door Hercule Poireau
La Place Vendôme, the place to be indien je in Parijs wat geld wil spenderen aan blinksteentjes.
Kwart voor tien in de ochtend en het ziet eruit als La Place Fantôme.
Enkele nog slaperige politiemensen bewaken er de voorlopig lege vitrines en Napoleon staat verkleumd op zijn kolom te wachten op de eerste pigeons.
De parisiens zijn niet bepaald ochtendmensen ...
Amateurs!
14-08-2007 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
l'Etoile de Kiev, in de Rie des Rosiés niméro vit, (ça l'est un ristoran délicatesse) bestaat spijtig genoeg niet meer maar de wijk 'Le Marais' heeft toch ergens iets van zijn eigenheid weten te bewaren. Deze wijk wordt bewoond door mensen van joodse afkomst (meestal rusland), en dit al sinds de dertiende eeuw. En jawel , ze wonen er nog steeds. Niet dat het zo erg opvalt, je ziet er veel minder zwarte hoeden dan in Antwerpen, maar toch. De toeristen vinden het er ook wel prettig, dit zo te zien ook tot groot jolijt van de plaatselijke handelaars.
Zullen we, voor de verandering, even overschakelen op een favoriet onderwerp als daar is: eten
Een versnapering :
bij Finkelsztajn Florence op niméro disset , ça l'est une boulangerie qui l'on vend des strudel
Mag het wat meer zijn ? Ah, ik zie dat u een kenner bent ... Dan gaat u spoorslags Chez Mariane, schuin rechtover Florence, voor hetzij een fallafel uit het vuistje, of hetzij, als je werkelijk honger hebt, binnen in het ietwat donkere restaurant voor een uitgebreide keuze van allerhande gerechten. Allemaal kasher en pas chèr ! Afsluiten doe je met een stukje kaastaart.
Je houdt natuurlijk wel rekening met de sabbat als sluitingsdag ...
13-08-2007 om 22:43
geschreven door Hercule Poireau
Gebruikelijk vermijden wij angstvallig de toeristenvallen maar aangezien je maar kan mee praten over iets wanneer je het zelf hebt ondervonden, hebben wij ten behoeve van deze blog en dus van uw welzijn het besluit genomen om, net als enkel miljoenen anderen, een bezoek te brengen aan het Louvre.
Kunst is per definitie iets wat een gevoel oproept. Een goed of een slecht gevoel.
Het Louvre is in toepassing van deze definitie een kunststuk op zich. Het roept bij mij inderdaad een gevoel op en wel het volgende: Dat is geen museum meer, dit is een kunstorgie waar je buiten komt met een kleurindigestie en gezwollen voeten. Het ruikt er naar zweetvoeten, een microbensoep is het ! De mensen lopen er in trossen en ongeïnteresseerd door eindeloze gangen, zichzelf afvragend wat ze er zijn komen doen. Ze zijn meer bezig met het zoeken naar een zitplaats op één van de veel te schaarse banken dan met oog te hebben voor datgene wat er tegen de muren hangt. De verlichting is dusdanig neutraal dat de doeken er flets en levenloos uitzien. Overal hangen bordjes met de vermelding dat het verboden is om foto's te nemen, waar iedereen royaal zijn voeten aanveegt. Niet dat men weet echt waarvan men een foto neemt ... dat is ook niet belangrijk blijkbaar ... zolang men maar aan het thuisfront kan bewijzen dat men in het Louvre is geweest !
En dan is er natuurlijk Smiling Lisa ...
12-08-2007 om 23:17
geschreven door Hercule Poireau
Je verlaat je hotel en je wandelt rustig langs de boulevards.
Wat opvalt is de staat van de bumpers van de wagens ...
In Parijs zijn de parkeerplaatsen zeer krap bemeten.
Of zijn het de Parisiens die absoluut met vijf of een plaats voor vier willen staan ?
Feit is dat we gelukkig zijn dat we niet met de wagen zijn gekomen.
Alle parkeerplaatsen zijn betalend, en niet zo maar een beetje.
Voor een dagje parkeergarage ben je al gauw 20 euro kwijt.
Wil je gewoon op de straat parkeren, dan riskeer je buiten een opgestuikt achterste en voorste ook nog een betalende reclame voor de lichtstad onder de ruitenwisser.
Hiervoor zorgen de 'contractuels'.
En ze doen hun job met overtuiging en doorzettingsvermogen.
Ten bewijze de bovenstaande foto ...
De vraag is wie het het langste gaat uithouden, de eigenaar van de wagen of de schrijfstok van de contractuel.
12-08-2007 om 21:21
geschreven door Hercule Poireau
Ziezo, we zijn terug uit Parijs. Vier dagen lichtstad achter de rug, enkele ervaringen en wat voetblaren rijker.
Normalerwijze verplaatsen wij ons met onze bedrijfslimousine, maar ditmaal hadden wij besloten om toch maar de trein te nemen, allez de TGV of beter nog de Thalis, want een dergelijke superssuppo mag je niet gewoon trein noemen naar het schijnt.
Ik moet zeggen dat het eigenlijk wel reuze meevalt. Anderhalf uur na vertrek vanuit Brussel Zuid stap je fris uit in het Gare du Nord. En het geeft je bovendien de indruk dat je 'gereisd' hebt. Met opgeheven hoofd, en je wielvalies achter je aan sleurend, loop je vastberaden de Thaliskaai af richting 'al die anderen' die met een 'gewone' trein zijn aangekomen. Onwillekeurig bekruipt je het gevoel dat jij toch wel van een betere trein afkomstig bent. Keeping up appearances zou Hyacint zeggen ... Dat gevoel houdt vijf meter verder al op , want dan ben je net als alle anderen een sukkel die vertwijfeld zoekt naar de juiste uitgang, maar je hebt het dan toch maar gehad.
Je duikt met de andere mieren de 'Metropolitain' in, en terzelfdertijd zie je de eerste clochards die, net als jij, met hun hebben en houden aan het zeulen zijn.
Daar komt de tweede indruk ... eigenlijk ben je op dat ogenblik net als zij dakloos ... stel je maar eens voor dat er iets mis is met de reservatie van je hotel ... dat alle hotels volzet zijn ... dat je daar dan zit in die wildvreemde stad, waar je niemand kent, dat je niet weet waar naartoe ...
Maar dan schiet je een geruststellende gedachte te binnen ... jij hebt iets dat zij niet hebben ... een VISA kaart en zoals we zo dikwijls gezien hebben in miezerige politie feuilletons, met een bankkaart krijg je alle deuren open. Voor alle zekerheid tast je toch maar even in je binnenzak of je portefeuille er nog zit. Oef, hij is er nog ...
Daar komt hij dan, de metro.
Een wit en groen afgeleefd ding dat piept en knarst terwijl het remt en dan met een zucht zijn deuren open gooit om zijn lading uit te spuwen. Het principe van de communicerende vaten indachtig, wordt je vervolgens met valies en al opgezogen in het monster. Daar gaan we dan ... één oog op het plannetje dat de komende stations aanduidt, één oog richting de voorbijflitsende grafitti's, één oog op de tenen van de mevrouw die vlak rechtover zit en één oog op die rare snuiter die naar een handleiding voor pick pockets zit te luisteren door zijn waarschijnlijk gestolen Ipod. Nog drie stations, even kijken hoe ze het doen om die deuren tijdig open te krijgen. Nog twee stations, je hebt je toch niet vergist, je rijdt toch wel in de juiste richting. Het volgende stations moet je er af. Je staat natuurlijk veel te vroeg recht, want je weet niet hoe ver het nog rijden is, hetgeen onvermijdelijk resulteert in evenwichtsverlies bij de laatste bocht, waardoor je de goedvanallesvoorziene negerin die wat verder zit een tik geeft tegen haar schouder, waarop je verontschuldigend iets mompelt dat je zelf nauwelijks begrijpt. Zij bekijkt je met een bezadigde blik. In de metro raak je waarschijnlijk wel gewoon aan tikken krijgen.
Nog even de valies door de vertikale guillotines aan de uitgang murwen, de roltrap op en daar sta je dan. Je herkent ze direct, die statige huizen, zes verdiepingen hoog met hun gevels in Franse steen. Natuurlijk zijn het gevels in franse steen, hier zijn alle stenen frans! Dat doet er je aan denken dat, wil je niet afgaan als een gieter, je hier bij de bakker niet mag vragen naar een 'pain français' ...
Het staat er, het hotel, en nog wel op de juiste plaats ! Yes, we hebben het gehaald ! Met de air van een habitué en een vleugje nonchalance zeggen we dat we aan de receptie dat we een reservatie hebben op naam van Hercule Poreau. Hij kijkt even na ... en dan komt het bevrijdende antwoord ... certainement monsieur! Ah dat geruststellende gevoel dat je overvalt. De teerlingen zijn geworpen, voor ons geen verblijf 'sous les pont de Paris'. Derde verdieping, kamer 35.
Even op adem komen nu.
12-08-2007 om 21:10
geschreven door Hercule Poireau
Ik probeer me zo veel mogelijk aan de regels te houden, als ze niet al te absurd zijn natuurlijk. En dus breng ik mijn huisafval netjes gesorteerd naar het containerpark.
Gezien de aanhoudende druilerigheid, had ik het wijze besluit genomen mijn garage uit te mesten.
Ik had nog een vijftal zakken steenafval staan was losse plankjes.
Dus, alles ingeladen en, hop, naar het containerpark.
Rambo aan de ingang van het containerpark had er schijnbaar al niet te veel zin in ... Mijnheer zat te telefoneren naar één of andere kennis en de file wachtenden kon hem geen kriek schelen. Mag ik wacht geduldig ... al bij al, a man 's got to do what a man 's got to do ...
Kijkt hij mijn vijf zakjes steengruis met minachting aan en vraagt naar mijn pasje van de gemeente. Eigen vuil eerst ! 12 euro ... Amaai, denk ik bij mezelf, dure afval ... Maar, ik houd mij aan de regels en dus betaal ik mijn gemeentelijk sponsorgeld en mag ik mij eigenhandig gaan ontdoen van mijn restanten.
Aan dezelfde container staat een mevrouw die wellicht hetzelfde idee als ik had gekregen en zich kwam ontdoen van restanten van tegels. Ze had deze in kartonnen dozen vervoerd, en een deel in een plastic emmer, emmer die duidelijk zijn beste tijd al had gehad en was gebruikt om mortel in te maken.
En daar stond ze dan, verbouwereerd, want waar moest ze met die plastic emmer blijven. Plastic is immers geen bouwafval ...
Rambo, in al zijn goedheid, neemt haar emmer in ontvangst en mevrouw haar dag kan niet meer stuk.
Zo zie je maar, denk ik, Rambo ziet er dan misschien wel wat bizar uit, maar hij heeft een hart zo groot als een container.
En ook ik keer naar huis terug, met een ingetogen gevoel dat de mensen dan toch niet zo slecht zijn.
Vermits het weer helemaal geen neiging heeft om er iets beters van te maken, besluit ik om de inhoud van mijn garage wat te herschikken/op te ruimen. Resultaat. Ik vind, verdoken onder een aantal plastic zakken, nog enkele zakjes met uitgeharde cement, pleisterkalk, ... een kapotte gieter, een al even kapotte plastic emmer en en verroest projectietafeltje.
Aha denk ik, hiermee kan ik Rambo wel verblijden en dus terug richting containerpark.
Rambo had er blijkbaar nog altijd geen zin in ... Hij kijkt met even grote minachting naar de inhoud van mijn kofferbak. Vraagt mijn pasje van de gemeente (duidelijk een mens met principes ...) Bingo ! Terug 12 euro ... Amaai, denk ik bij mezelf ,dure afval ... Enfin, een duidelijk déjà vu gevoel zoals u wel hebt begrepen. En weerom wordt ik toegelaten tot het walhalla maar niet zonder de bemerking van Rambo dat mijn verharde cement wel in de container mag, maar de zak waarin deze zit niet. Ok, ik houd me uit principe aan de regels, dus ...
En even later sta ik daar dus met mijn lege papieren (cement)zakken en met mijn kapotte gieter en emmer. Maar waar heeft Rambo deze morgen de emmer van die mevrouw gelaten ... waar staat die verdomde container voor plastic ... Tja, ik zal niet anders kunnen dan het aan Rambo te vragen ...
Weet je wat dat misbaksel mij antwoordt ?
dat er geen container is voor plastic en dat dit moet opgehaald worden door de dienst 'grof huisvuil', met andere woorden, ik moet naar het gemeentebestuur bellen voor een afspraak die dan een VRACHTWAGEN sturen om mijn kapotte gieter en emmer op te halen. Ah bon ? en mijn cementzakken dan ? juist hetzelfde want in die zakken zit ook een placticfolie ...
Mijnheer Rambo, nu mag je nog een officiële, gedecoreerde milieuwachter zijn met relaties van hier tot in het Europees parlement, het kan mij geen kl. schelen, maar die gieter en emmer neem ik NIET meer terug mee naar huis.
Indien u dus langsheen de vlaamse wegen een kapotte emmer van groene kleur en een al even kapotte gieter van even groen kleur ziet liggen, weet dan dat deze de mijne zijn. U kan ze, indien u dit wenst, naar het containerpark brengen en daar vragen naar Rambo. Indien u van het vrouwelijke geslacht bent, raakt u er misschien van af. Indien u van het mannelijk geslacht bent, doe dan wel eerst een Schotse kilt aan en scheer het haar van uw benen.
en mijn cementzakken ? die heb ik van colère opgefret.
29-07-2007 om 18:38
geschreven door Hercule Poireau
bon, je hebt de markt van Auderghem bezocht en dan sta je daar ... en wat nu ...
hed ave vélo mij of zedde met den otto ?
je bent met de wagen.
rijd dan richting centrum Brussel langs de Winston Churchill-laan ( huizen kijken ...) en dan verder langs den Avenue Louise tot aan het Justitiepaleis waar je je vierwieler parkeert. effekes een blik over de stad werpen (je zal dan wel ver moeten werpen ...) en dan holderdebolder de berg af en de marollen in waar de winkels elke zondag open zijn. plezant !
je bent met de vélo
dan kan je makkelijk naar het Rode Klooster ( aan het Debroux-viaduct rechts af - neem een afdruk van mappy mee bvb, kwestie van niet verloren te rijden.) en van daar het Zonienwoud in.
of wat ook HEEL tof is: achter het Debroux-viaduct naar links een paar straatjes door en dan kom je op een oude spoorbedding waarop gewoon altijd rechtdoor kan fietsen, tot aan het shopping center van Woluwe. daar, aan de overkant heeft zich BOOK and COOK gevestigd. zoals de naam het zegt: een combinatie van boeken en eten ik ga je niet zeggen hoe het eruit ziet, maar het loont de moeite ... je kan het natuurlijk ook in de omgekeerde richting doen want Book and Cook is op zondag open vanaf 8u.
22-07-2007 om 22:51
geschreven door Hercule Poireau
het is zondagochtend de vogeltjes fluiten, de zon schijnt je zou wel eens ergens naartoe willen maar je weet begot niet waar naartoe ...
Awel,
ga eens naar de zondagsmarkt van Auderghem ... (even zoeken op mappy en je vindt het wel zeker)
dit is naar onze bescheiden mening de aangenaamste markt die er te vinden is inde wijde omgeving van Brussel. het heeft iets van een dorpsmarkt ergens in de midi de la France ... echt, echt, aangenaam.
zorg dat je er zo rond 9u - 9u30 aankomt, dan hebben de kramers net hun kramen opgesteld. je zal zien, het is geen grote markt, je bent dus vlug rond en dus neem je de tijd (dat doe je best altijd trouwens, waarom zou je je moeten haasten - je zal jezelf toch nooit voorbijsteken ...)
om te beginnen, een licht ontbijtje bij die jonge marktkramer die een oude Citroën camionette, je weet nog wel zo één in golfplaten, heeft omgebouwd tot een rijdende bar annex terrasje. goede koffie (van Illy) en heerlijke 'pain perdu' ( in't vlaams 'gewonnen brood' - waarschijnlijk een meer optimistische versie uitgevonden door een west-vlaming die er weer eens geld in zag ... )
ga ook eens een kijkje nemen bij de italiaanse marktkramer die vlak naast het gemeentehuis staat. die heeft echte topproducten te koop.
verder zijn er de groenten en het fruit waarde versheid af knalt, bloemen die om uw blik smeken, kruiden die je neus doen krullen, broden en taarten waar je het warm van krijgt, ...
echt waar, en ik weet niet waarom, maar de producten die op deze markt worden verkocht zijn van een stuk hogere kwaliteit dan wat je op de andere markten vindt.
22-07-2007 om 22:32
geschreven door Hercule Poireau
Nu ben ik niet de persoon om achter het laatste nieuwe snufje aan te lopen, maar vermits men ons toch met de regelmaat van de (analoge) klok om de oren slaat met publiciteit voor 'digitale TV' ben ik dan toch maar even gaan rondneuzen.
En wat blijkt:
IK KAN HELEMAAL GEEN DIGITALE TV KRIJGEN, noch bij Belgacom noch bij Telenet ... wanneer ik mijn postcode intik, krijg ik de melding: "voor uw gemeente is nog geen aansluiting beschikbaar ..." TWEE JAAR terug werd ons dat al 'beloofd' ... met veel toeters en bellen.
En nog zoiets ... wat bekijk ik zoals op tv ... brussel vloms, brussel frans, de drie hollanden, de frankrijken, den BBC, en van tijd Vitaya of iet dat erop trekt, of national geographic Bij Telenet is het al noppes met hun basispakket ... ik kan die zenders niet krijgen of ik moet al een superdeluxe abonnement gaan nemen.
Blijft dus nog alleen Belgacom over
En wat lees ik nu ... Als je bent aangesloten bij Belgacom en je kijkt TV, dan gaat je internetverbinding een stuk trager ...
een bende kloddereirs zaain't.
15-07-2007 om 23:13
geschreven door Hercule Poireau
het gaat inmiddels wat beter met de thaise big-foot.
zijjn mierenpoeder begint wat effect te krijgen, maar hij heeft er ondertussen wel al een paar kilo van binnen via baxter. het goede nieuws is dat men weet dat het van een bacterie komt en niet van een virus en dat het dus normalerwijze redelijk goed te behandelen zou moeten zijn. het slechte nieuws is dat het nog wel een tijdje zal duren vooraleer hij weer de oude zal zijn.
en de boosdoener ? wellicht een insectenbeet ...
ze moeten in Thailand duidelijk nog leren hun dieren aan de leiband te houden.
11-07-2007 om 18:17
geschreven door Hercule Poireau
Van iemand die ik ken en die voor een weekje er tussenuit is geknepen naar Taailand ...
Hij was nog maar één dag terug en hij kreeg hevige koorts, zijn voeten begonnen op te zwellen en wel dusdanig dat hij naar de spoedgevallen moest.
Hij ligt nu al enkele dagen in de kliniek, aan een baxter met mierenpoeder om de beestjes dood te krijgen. Probleem is dat men nog altijd niet weet welke beestjes het juist zijn ... Zolang het maar zijn voeten zijn en hij geen bloemkoolkop krijgt, mag hij nog van geluk spreken.
Wat hebben jullie toch allemaal ?
Je zit een groot deel van jullie leven te betalen voor een huis, waar je met ganse dagen niet bent omdat je gaat werken, en eenmaal jullie kunnen thuis blijven, willen jullie liefst zo vlug mogelijk weer weg ... Waarom zijn jullie dan zo gehecht aan dat huis ?
Zou dat misschien ook het gevolg zijn van één of andere mie kroop ?
06-07-2007 om 17:34
geschreven door Hercule Poireau
Ik heb de foto's te zien gekregen die mijn broer genomen heeft op zijn rondreis door Sina ...
Wat mij opviel zijn de foto's uit Pee-djing. Je zou je aan rikja's verwachten, getrokken door sinezen met een grote omgekeerde talloor op hun hoofd, Awel neen. Het rijdt daar schijnbaar vol mercedessen en volkswagens ... In de winkelstraten zijn er net dezelfde soort winkels als hier in de Nieuwstraat en volgens mijnen broer zijn de prijzen er ook ongeveer gelijk. Iedereen zit er in de verboden stad, waarbij ik me dan afvraag waarom ze dat dan niet de toegelaten stad noemen. Tempel bezoeken ? 10 euro ingang, Tja, Boeddah moet toch ook eten nietwaar (en aan zijn buik te zien heeft hij veel honger)
Ik vraag me toch nog altijd af waarom hij 11 uur op een vliegtuig heeft gezeten om daar te geraken. ...
Ah, ik weet het !
Voor de reisvelden !
06-07-2007 om 17:04
geschreven door Hercule Poireau
In het verlengde van mijn recent verworven status van, in een verre verte, toekomstige gepensioneerde, en rekening houdend dat ik mij absoluut moet soigneren, hebben wij ons best gedaan om nogmaals een van onze oude eet-adressen te gaan bezoeken, te weten:
Het was inmiddels al meer dan een jaar geleden dat we er nog geweest waren, maar het blijft toch nog een aanrader. Het is een wat 'trendy' restaurant, duidelijk cosmopolitisch zowel in het bord als er rond , maar het mag er zijn en van mijn part ook blijven, voor het eten dan toch.
Alleen vrees ik dat het niet meer te lang zal duren vooraleer Boris, Igor, Sasha en hun respectievelijke bimbos het ook gaan ontdekken (ik hoorde toevallig aan de ingang wat ruski spreken ...), en dan zal het plezier er waarschijnlijk grotendeels af zijn.
De muziek stond nu al wat luid, toch voor een restaurant, maar allee, dat neem ik er nog wel bij. Maar indien daarbovenop ook Boris nog zou beginnen zingen van Kalika , Kalika, ... dan zou de balans, naar mijn gevoel, aan de andere kant beginnen doorslaan.
Ik zou dus niet meer te lang wachten als ik u was ...
02-07-2007 om 16:56
geschreven door Hercule Poireau
Nu ik tot de 2 en 1/2 de leeftijd behoor, moet ik mij verzorgen.
En dus ben ik naar een massagesalon, speciaal voor heren, gegaan. Neen, neen, het is niet wat je denkt ... vetzakske !
Een echt massagesalon voor echte heren Een Day Spa for Men ...
adres ? Waterloosesteenweg 544 te 1050 Brussel.
oftewel http://www.seame.be
Awel, ik moet zeggen dat het ferm is meegevallen.
Ik werd eerst 20 minuten schoongespoten in een turbo wastobbe met broebbels, veel broebbels.
Vervolgens nam Simoneva (een dartele oostblokkische freule) mij mee naar haar speelkamer waar ik werd gepeeld van kop tot teen, op uitzondering van het centrale gedeelte, gezalfd en geolied, verkleed tot een 'hot-dog en papillotte', terug uitgepakt, geschoren, ontdaan van alle overtollige harige uitsteeksels in oren, neus et wenkbrauwen, en dat alles met een vastberaden zachtheid. (alhoewel het plukken van mijn haartjes mij wel wat tranende ogen bezorgde ... maar ik heb mij niet laten kennen hiervoor, al bij al is het een massagesalon voor mannen ...)
Na een luchtige lunch (zalm) van bij 'le pain quotidien' ging Simoneva terug aan de slag, ditmaal op een ayurvedische manier met abrikozenpitolie. En maar potelen en maar wrijven. Ik begon me zelfs af te vragen of Simoneva niet over meer dan twee handen beschikte, maar ik heb niet durven kijken.
Feit is, en ik meen het echt, dat ik twee dagen nadien nog altijd een gevoel van welbehagen had.
Mannen,
zet jullie vooroordelen even opzij en doe het jullie zullen het je niet beklagen !
28-06-2007 om 23:12
geschreven door Hercule Poireau
Dochterlief zit op dit eigenste ogenblik in Turkije en nonkel W in Bulgarije. Ander dochterlief zit dan weer in Kopenhagen terwijl broer X net terug is uit Peking. Tante Z woont al 25 jaar in zuid Italië.
Daarmee is de zaak zowat rond want veel meer familie hebben wij niet.
Wat hebben de mensen toch om altijd weer op reis te willen naar Timboektoe of MauMau-land. Overgrootvader droomde er van om de stad te zien, grootvader om de zee te zien, vader wilde graag eens op een eiland staan en nu moet het al een atol zijn of het is niet goed genoeg ...
Wat moeten we gaan zoeken aan de ander kant van de wereld, tenzij de andere kant van de wereld ? Temeer dat voor die van de andere kant, onze kant de andere kant is ... en als je maar lang genoeg reist, je terug thuis uitkomt.
Waarom moeten we ons comfortabel ingericht huis gaan inruilen voor één enkele kamer, meestal nog van bedenkelijke kwaliteit, tenzij men gaat voor de 5 sterren of meer. Waarom moeten we gaan braden in temperaturen waar we orendul van worden of ons vel van op de grond valt. Waarom ons eerst laten inenten tegen allerhande ziektes en dan misschien toch nog terugkomen met één of andere beestje waarvoor we dan nog een paar maanden naar het tropisch instituut in Antwerpen mogen lopen. Waarom ons als toerist laten pluimen, tot groot jolijt van de inboorlingen. Waarom doen alsof we plotseling de grootste ontdekkingsreizigers zijn, daar waar we in werkelijkheid op de plekken komen waar er helemaal niets meer te ontdekken valt, anders dan wat te ontdekken valt op, pakweg, het strand van Blankenberge.
Ja maar ja maar, zal je zeggen, Turkije en Bulgarije, dat is toch niet de andere kant van de wereld .. Daar heb je ergens gelijk in ... misschien.
Alleen houd ik er een persoonlijke zienswijze op na. Voor mij begint de andere kant van de wereld op het ogenblik dat ik ofwel water moet oversteken, ofwel meer dan twee dagen met de auto moet rijden.
In deze optiek beperkt mijn bereisbare wereld zich dus tot een cirkel van 1500 km straal met manneke pis als middelpunt.
De rest bekijk ik wel op National Geographic.
26-06-2007 om 22:26
geschreven door Hercule Poireau
voilà, het is zover, ik ben nu een ervaringsdeskundige ik het nemen van de 50 kaap. en ik kan nu met zekerheid zeggen : het doet geen pijn.
vanochtend ben is naar het bureau gegaan, met een doos pralines. dat is zowat de gewoonte in het bureau wanneer er iemand verjaart.
en dan krijg je binnen de kortste keren de felicitaties van de collega's. eentje betuigde mij zelfs, lachend, zijn innige deelneming.
nu zijn dat wel felicitaties waar men, door het deponeren van de lokchocolaatjes, zelf om gevraagd heeft
en nochtans ...
enkele maanden terug is er een nieuwe bediende in het bureau gekomen. ik ken deze persoon nog niet echt en omgekeerd.
maar deze persoon zei me met overtuiging: "ik had nooit gedacht dat jij al 50 was ..."
was het gemeend of niet ?
ik zal het waarschijnlijk nooit echt weten maar, al was het maar uit puur eigenbelang, wil ik aannemen van wel. dat zijn zo van die kleine dingen die je een moment doen denken: verdomd, ik leef nog.
ik heb mij voorgenomen dat bij de volgende verschijning van lokmiddel, ik ga proberen iets toepasselijkers te zeggen dan 'gefeliciteerd'
en voor mezelf denk ik:
het is vandaag je 50e verjaardag het is vandaag de einde van de lente maar ook het begin van de zomer.
21-06-2007 om 22:01
geschreven door Hercule Poireau
dit zijn mijn laatste klaviermeppen als veertiger. morgenvroeg zal Hercule een nieuw tijdperk betreden en gaan behoren tot de 'actieve vijftigers'.
owee, owee, daar gaat mij jeugd.
vanaf nu zal ik mij serieus moeten gaan voorbereiden op hangbuikigheid, kinkwabbigheid, prostaatigheid, ...
ik zal mijn halters moeten gaan inruilen tegen pétanquebollen, het zal tai-chi worden in plaats van full-contact cas raté.
maar ik houd het been stijf in de hoop dat dit zal blijven afstralen op de rest van mijn kathedraal, ook al zal die dan overgaan van een gotische naar romaanse.
maar ik mag niet klagen want kijk, welke verjaardag wordt er nog gevierd ? deze van Europa en Europa ? dat is in vijftig jaar nog nooit echt van de grond gekomen !
zou die aankomende vijftig er iets mee te maken hebben dat ik plotseling de col van mijn hemd niet meer dicht krijg ?
20-06-2007 om 20:50
geschreven door Hercule Poireau
De bretoenen moesten het hebben van de zee.
Tussen 1852 en 1935 hadden ze er niets beters op gevonden dan te gaan vissen in Ijsland ...
2.000 mannen hebben ze eraan verloren, verdronken ...
maar ze hebben wel allemaal een gedenkplaat gekregen.
en dat allemaal voor wat: pour la morue.
nu laat ik u zelf even opzoeken wat 'morue' zo allemaal al kan zijn.
smakelijk.
16-06-2007 om 00:17
geschreven door Hercule Poireau
