Ze zijn de wereld nog niet uit, de wonderen.
Een goede veertien dagen terug heb ik zowaar een uitgestorven soort ontdekt !
Zomaar, toevallig, domweg, terwijl ik op mijn oprit rondloop, kom ik argeloos tot het besef dat ik deze soort ooit al eens had gezien, jaren terug, en toen ook al ergens rond mijn huis.
Sindsdien niets meer, verschwunden, in het grote niets opgeggaan, nooit of te nevver meer opgemerkt.
En dan, plotseling, zie ik de soort terug, in een camion nog wel. Een mens denkt dan direct aan een fata morgana, een ziensbegoocheling en pitst zichzelf krachtig in de armen. Niet te geloven ! Een werkende aannemer ! En dan nog wel één die ik ken !
Ik ben subito presto in mijn archieven gedoken en even later had ik een oude faktuur, bevend, in mijn hand. Zou het kunnen ???
Ik heb mijn zondags kostuum aangetrokken, mijn tanden gepoetst, afterschaaf opgespoten en vervolgens met klamme handjes de telefoon genomen.
Allo weledele mijnheer de aannemer, kende gij mij nog ? t'is hier herculleken van aan de hoek waar die twee straten bijeenkomen en waar dat huis staat met een dak erop. Aan de andere zijde een instemmend gebrom ...
Stoort het u als ik u stoor ? Aan de andere kant een ontkennend gebrom ...
Mijnheer de hooggebouwde aannemer, zou in in uw oneindige goedheid in overweging willen nemen of u mij misschien zou kunnen komen pluimen ? Aan de andere kant een twijfelend gebrom ...
En dan, oh zaligheid, een zacht : ja poireau, ik wil.
Jubelt, juicht, steek het vuurwerk aan, trekt de champagne af !
Ik heb een aannemer gevonden !!! Straffer nog, er ligt al een hoop isolatieplaten op mijn oprit !!! Ik ben nog vanzeleve zo content geweest dat ik mijn oprit niet meer op geraak. Zet ze maar vol, hoe meer hoe, liever. Nog ! Nog!
01-10-2008 om 21:24
geschreven door Hercule Poireau
|