de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
29-08-2007
XL
Woensdagavond en alles ik kalm.
Toch nog maar even een stapje in de wereld gezet, meer bepaald in de XL-wereld, beter gekend onder de naam Ixelles (of Elsene, als je dat liever hoort).
Ixelles is op zich een best aangename gemeente, ware het niet dat het zo stilaan de place2B aan het worden is voor de fils à papa en de filles à maman.
Ze zijn om te stelen, de kakjuffrouwen dito jonge heertjes die met een geveinsde nonchalance oesterjes staan te slurpslurpen op de wekelijkse markt op de Place du Châtelain.
Proetproet van hier en proetproet van daar, terwijl ze zich vasthouden aan hun glaasje Chablis, en mekaar staan aan te lachen, uitwijdend over hun voorbije zware dagtaak op het justitiepaleis, de beurs of hun 'business'. Ze waren zelfs zo gehaast dat ze niet de tijd hebben gehad om hun blauw kostuumeke uit te trekken. Excuseer, ze moeten toch even hun GSMmetje aannemen want ze verwachten nog een belangrijk telefoontje uit Hong-Kong. Yes, yes, no, no, buy buy ! Oh, wat is het leven toch mooi ! En zeg nu zelf, je staat toch beter te showen op een sexy marktpleintje dan onder je alleentje voor je nieuw plasmaschermpje te zitten nietsjes te doentjes in je loftje.
Wat verderop zitten dan weer de meer kunstzinniger typetjes op de terrassen van de hun toebedeelde café's. Verwarde krulletjes, vintage jeans en zwabber T-shirt, liefst kompleet verrompeld en zo mogelijk met hier en daar een spatje verf. (vintage blijkt dan de naam te zijn voor die ouwe klodde - het is een beetje zoals bij de muppets, hoe lelijker hoe mooier ...). Voor hen geen Chablis natuurlijk, neen neen, een echte artiest drinkt geen wijn en zeker geen Chablis. Een Witte van Hoegaarden moet het zijn, want ze hebben dorst gekregen van het nadenken over ondraaglijke lichtheid van het bestaan in de onze consumptiemaatschappij. Ooit zullen zij een meesterwerk afleveren, je zal het wel zien, en misschien snijden ze zich wel een oor af als ze daarmee in het Tate museum kunnen geraken. Voorlopig leven ze nog even op kosten van daddy, maar ze zijn wel serieus in onderhandeling met een belangrijke kunsttgalerij ergens in Novosibirsk.
Alleen al voor dit spektakel kan ik u aanraden om op woensdagavond een bezoekje te brengen aan XL, het loont de moeite ! (tenzij u natuurlijk liever ronddwaalt op de Place Mastuvu in Knokke)
29-08-2007 om 23:35
geschreven door Hercule Poireau
Lier heeft niets opgeleverd, behalve dan de stelligste overtuiging dat we ons huis zoveel mogelijk Zimmervrij willen houden ... voor ons dus liefst geen rinkelend, twinkelend tikkeding.
29-08-2007 om 22:53
geschreven door Hercule Poireau
Ons laatste kuiken heeft het nest verlaten dit week-end ...
En dus zitten wij nu met een kamer op overschot.
Wat zal het worden ? Een gastenzimmer, een fitnesszimmer, een hobbyzimmer, een strijkzimmer, een lege zimmer, ... ?
Dat we het begot nog niet weten maar naar het schijnt zijn er in Lier hiervoor goede ideeën op te doen. En dus zullen we maar daar eens een kijkje gaan nemen.
Indien u suggesties heeft ...
28-08-2007 om 22:26
geschreven door Hercule Poireau
Door het uitblijven van reactie van de nutsbedrijven, of zijn het prutsbedrijven, heb ik dus de Valdimir moeten opbellen. Tja, als ze mij verplichten ...
En zie, op 06/09 zal een voltallige ploeg de nodige opmetingen komen doen en Vlady heeft mij beloofd dat, als zij geen aansluiting willen maken, hij er persoonlijk zal voor zorgen dat er een rechtstreekse pijplijn wordt aangelegd vanuit de Kaukasus.
Ah, die Vlady toch ... dat is nog een man waar je kan op rekenen. Voordien, den Boris, die kwam altijd mijn flessen leegdrinken. En dan met zijn zatte kop veel beloven, maar de dag nadien was hij het weer vergeten.
26-08-2007 om 20:30
geschreven door Hercule Poireau
Wij stoken al jaren onze verwarmingsketel met mazout en dat kost ons jaarlijks toch al gauw zo'n 4.000 liter.
En dus hadden wij bij het laatste jaarlijks onderhoud aan onze chauffagist gevraagd om toch eens te kijken of het niet mogelijk zou zijn om over te schakelen op aardgas. Een nieuwe stookkketel verbruikt so wie so al minder en als we dan ook nog van dat gedrocht in de garage zouden kunnen vanaf zijn ... Hij zou stante pede een aanvraag indienen.
En toen was er stilte ...
en stilte ...
en stilte ...
Niet dat het nu plotseling allemaal zo dringend was, want onze persoonlijke voorraad zwart goud was toch nog niet lang voordien aangevuld en deze moet dan toch eerst op nietwaar.
We zijn nu inmiddels twee maanden verder ... en nog altijd niks.
Ik begin met toch wel af te vragen op de OPEC hier niet voor iets tussen zit ... Indien ik begin september nog altijd niets gehoord heb, zal ik dus moeten contact nemen met de respectievelijke ambassades van Algerije, Noorwegen en Rusland als tegengewicht.
21-08-2007 om 21:43
geschreven door Hercule Poireau
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Promis, is ga zwijgen over Sarko-City maar, nog heel heel eventjes volhouden asteblief, want ik moet nog welgeteld drie dingetjes kwijt.
Dingetje één:
De Bon Marché staat bij ons bekend als een 'populair' (pour le peuple donc ...)grootwarenhuis.
Diezelfde Bon Marché is aldaar helemaal niet bestemd pour le peuple en bon marché is het er ook al niet, integendeel. (zie foto)
Maar je vindt er wel kleding van De Meulemeester, Natan, Van Nooten en zelfs van de engelse zotteblaar Vivian Westwood.
En er is, net zoals in de Makro, een afdeling food en een afdeling non-food.
In de food kan ik u bvb aanraden: een broodje foie gras (4euro90), als je tenminste kan leven met de gedachte dat er daarvoor een gans bijna is ontploft.
Dingetje twee:
Iedereen kent wel het prototype van de toeristenval, la Butte de Montmatre.
En als je het niet kent als toeristenval, dan ken je het wel van de akute ademnood die je overviel bij het bereiken van de Sacré Coeur, trouwens ook zo genoemd omdat iedereen naar zijn hart grijpt wanneer hij eindelijk het witte bouwsel bereikt. Dit terzijde.
Iets te knabbelen vinden in Montmartre is niet moeilijk ... iets deftigs te knabbelen vinden is al een stuk moeilijker, iets deftigs en betaalbaar vinden heeft iets weg van een mirakel.
En toch ... het is ons gelukt.
Ladies en gentlemen, we proudly present ... (zelf tromgeroffel erbij denken aub)... Djing !
OSTERIA ASCOLANI in de straat met de toepasselijke naam, rue des Martyrs, op het nummer 98.
Het is een onooglijk ding dat je normalerwijze zou voorbij lopen, al was het maar omdat er, s'middags, binnen geen levende ziel te bespeuren valt. (s'avonds wel)
De kok/kelner/afwasser/ ... lijkt zo weggelopen te zijn uit een Appenijns bergdorp, aan de deur van het toilet hangt nog zijn broek in 'pied-de-poule' en frans praten doet hij ook al niet zo best maar die vent kan verdomd koken!
En voor de prijs hoef je het niet te laten.
Dingetje drie:
Bij onze terugkeer naar ons vaderland maakte ik mij toch de bedenking dat, aan de vaart dat die trein rijdt, tante Agatha nooit op het idee zou zijn gekomen om 'murder on the TGV' te schrijven ... je hebt verdorie niet de tijd om iemand te vermoorden, laat staan om dan de dader te vinden ... voor je het weet ben je al aangekomen.
Ah la la, le progrès ... c'est bien, mais ça nous avance à quoi tout ça ?
18-08-2007 om 22:14
geschreven door Hercule Poireau
Nog zo'n een toffe straat ... la rue des Archives.
Tja je moet zo nu en dan de minder bekende straten nemen wil je iets zien. En zo kom je dan in de rue des Archives. Op het eerste zicht een doodnormale straat.
Vrouwlief is nogal aangetrokken door boekenwinkels en dus slaat zij regelmatig eens rechtsaf zonder mijn medeweten en sta ik daar dan plotseling eenzaam en verlaten. Zo ook dus in de rue des Archives, zij immers weer een boekenwinkel binnen ...
Bon, ik kijk buiten wat aan de vitrine ... en wat mij opvalt is dat de boeken die in de vitrine liggen blijkbaar iets gemeenschappelijk hebben ... het gaat nagenoeg allemaal over mannen.
Terwijl ik daar zo sta komt er een vent bij mij die mij heel vriendelijk vraagt of ik een vuurtje heb ... maar bij nader inzien wil hij blijkbaar eerder weten of ik een uurtje heb ... En dat nog geen kwartier later dan wanneer die andere mij "fuck you" heeft toegeroepen ...
Waren het de roze streepjes in mijn T-shirt die het hem hebben gedaan, ik weet het niet.
Feit is: in de rue des Archives zoekt een bok een bok en wanneer je ietwat nader toekijkt zie je al gauw dat er al heel wat bokken mekaar ook gevonden hebben, geiten mekaar ook natuurlijk.
Maar diezelfde straat geeft ook een mogelijke oplossing voor een netelig Belgisch probleem.
B.H.V.
Een grootwarenhuis van die naam waar men alles heeft gesplitst, en nog wel over zeven verdiepingen. In de kelder vindt je er een doe-het zelf afdeling met een zeer uitgebreid assortiment en met heel veel van die hebbedingetjes die worden aangeprezen op video. De ringsleutel die alles kan vast- en losmaken, een soort boor waarmee je beschadigde vijzen kan losdraaien, lijmen en klemmen voor alles en nog wat, en natuurlijk ook zaagjes, beiteltjes en hamertjes.
Leterme, hier moet je zijn jongen ... maar pas wel op voor je geit.
14-08-2007 om 21:36
geschreven door Hercule Poireau
Tot enkele jaren terug vond je in de Parijse metro-stellen en annex-gangen een veelvoud aan straat muziekanten. Eigenlijk waren het meer straatlawijters, want ik heb er zelden gehoord die effectief twee opeenvolgende juiste noten uit hun trekzak konden halen. De meesten kenden zelfs de liedjes niet die ze speelden ... het moest dan doorgaan voor een soort pot-pourri waarbij, in hun ogen, de pot gebruikt moest worden om geld op te halen en de toehoorders de pourri kregen. De andere truuk was het voordragen van een levensverhaalje in het metro-stel. Je kon er toch niet af en dus moest je wel luisteren ... Het moest allemaal wel perfect getimed zijn natuurlijk. Opstappen vooraan in de de wagon, deuren dicht, verhaaltje afhaspelen, rondgaan met uitgestoken hand en net als de laatste mogelijke 'klant' voorbij gelopen was, deuren open en terug afstappen aan de achterzijde van de wagon. Toen was bedelen nog een kunst ...
De Roemeense trekorgels zijn inmiddels verdwenen. Op vier dagen tijd zijn we slechts één trammuzikant tegen gekomen, kennelijk een fransman inclusief een hoedje à la Charles Trennet, en hij kon waarempel nog spelen ook.
Idem met het 'levensverhaal'. Maar ééntje op vier dagen.
MAAR
Ze hebben er iets anders op gevonden ... en het bevalt mij allerminst.
Je wandelt rustig door de straat. Komt er een vent roepend achter je aangevlogen ... monsieur, monsieur, attendez ... je vraagt je natuurlijk af wat er gebeurt ... De vent komt tot bij je en neemt arm beet, helemaal niet gewelddadig maar wel stevig. Hij staat dan op 50 cm van je en zegt je dat hij absoluut een euro nodig heeft voor één of andere reden. Je eerste reactie is natuurlijk ... jongen loop eens naar de pomp (jeune homme, courrez une fois à la pompe ...) maar dat is gerekend zonder de pak rond je arm. Daar zit het hem want die snul laat natuurlijk niet los ... en hij blijft maar aandringen. De meesten gaan hem, uit pure miserie en om er vanaf te zijn, uiteindelijk ook zijn gevraagde euro geven.
Door mijn beroep heb ik wel meer te maken met mensen die mij proberen op één of andere manier een oor aan te naaien, en hun kermistruuken zie ik al van ver aankomen. En een doorwinterd privaat oog als ik heeft, uiteraard, ook zijn zwarte bretellen bekomen in de edele gevechtskunsten. Ik ga dus niet in op zijn verhaaltje, antwoord niet maar maak mijn arm los, op een even ongewelddadige maar dwingende manier. Mijnheer geeft zich blijkbaar rekenschap dat zijn foefje niet direct gaat lukken ... maar probeert toch nogmaals om mijn arm beet te pakken. Jaja, ze dringen aan ... Ik heb mijnheer eventjes in het wit van zijn ogen gekeken en kortaf bevolen om mijn arm los te laten. Dat stond blijkbaar niet in zijn draaiboek ... want hij deed een paar stappen achteruit en liep vervolgens weg met een luide "fuck you" ter mijner attentie. Fuck me, fuck me, ... daarvoor zal hij een ietsje vroeger moeten opstaan ...
Het is geen toevalstreffer geweest want de volgende dag, op een heel andere plaats zag ik iets gelijkaardigs gebeuren. Daar was de truuk om een chauffeur die stilstond voor een openstaande brug over het Canal Saint Martin aan te klampen in zijn wagen. De sukkelaar die zijn raam opendoet zit dan met zijn veiligheidsgordel om, hij kan niet vooruit of achteruit met zijn wagen en de 'agressor' hangt bijna half in de wagen zodat het raam ook niet terug dicht kan. Ik heb gezien dat daar de 'truuk' wel lukte , want de autobestuurder grabbelde gauw wat kleingeld bij mekaar om te betalen voor zijn rust.
DUS
Steek een strijkijzer in uw sakosch en als men je arm vastpakt , geef je onmiddellijk een zwier met je electrolux. Dat zal gegarandeerd de plooien gladstrijken in je relatie met de te opdringerige Parijzenaars en nadien kun je nog altijd wat stoom afblazen natuurlijk. Wel even opletten dat je je halve trouwboek geen bulldogneus mept natuurlijk.
14-08-2007 om 21:03
geschreven door Hercule Poireau
La Place Vendôme, the place to be indien je in Parijs wat geld wil spenderen aan blinksteentjes.
Kwart voor tien in de ochtend en het ziet eruit als La Place Fantôme.
Enkele nog slaperige politiemensen bewaken er de voorlopig lege vitrines en Napoleon staat verkleumd op zijn kolom te wachten op de eerste pigeons.
De parisiens zijn niet bepaald ochtendmensen ...
Amateurs!
14-08-2007 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
l'Etoile de Kiev, in de Rie des Rosiés niméro vit, (ça l'est un ristoran délicatesse) bestaat spijtig genoeg niet meer maar de wijk 'Le Marais' heeft toch ergens iets van zijn eigenheid weten te bewaren. Deze wijk wordt bewoond door mensen van joodse afkomst (meestal rusland), en dit al sinds de dertiende eeuw. En jawel , ze wonen er nog steeds. Niet dat het zo erg opvalt, je ziet er veel minder zwarte hoeden dan in Antwerpen, maar toch. De toeristen vinden het er ook wel prettig, dit zo te zien ook tot groot jolijt van de plaatselijke handelaars.
Zullen we, voor de verandering, even overschakelen op een favoriet onderwerp als daar is: eten
Een versnapering :
bij Finkelsztajn Florence op niméro disset , ça l'est une boulangerie qui l'on vend des strudel
Mag het wat meer zijn ? Ah, ik zie dat u een kenner bent ... Dan gaat u spoorslags Chez Mariane, schuin rechtover Florence, voor hetzij een fallafel uit het vuistje, of hetzij, als je werkelijk honger hebt, binnen in het ietwat donkere restaurant voor een uitgebreide keuze van allerhande gerechten. Allemaal kasher en pas chèr ! Afsluiten doe je met een stukje kaastaart.
Je houdt natuurlijk wel rekening met de sabbat als sluitingsdag ...
13-08-2007 om 22:43
geschreven door Hercule Poireau
Gebruikelijk vermijden wij angstvallig de toeristenvallen maar aangezien je maar kan mee praten over iets wanneer je het zelf hebt ondervonden, hebben wij ten behoeve van deze blog en dus van uw welzijn het besluit genomen om, net als enkel miljoenen anderen, een bezoek te brengen aan het Louvre.
Kunst is per definitie iets wat een gevoel oproept. Een goed of een slecht gevoel.
Het Louvre is in toepassing van deze definitie een kunststuk op zich. Het roept bij mij inderdaad een gevoel op en wel het volgende: Dat is geen museum meer, dit is een kunstorgie waar je buiten komt met een kleurindigestie en gezwollen voeten. Het ruikt er naar zweetvoeten, een microbensoep is het ! De mensen lopen er in trossen en ongeïnteresseerd door eindeloze gangen, zichzelf afvragend wat ze er zijn komen doen. Ze zijn meer bezig met het zoeken naar een zitplaats op één van de veel te schaarse banken dan met oog te hebben voor datgene wat er tegen de muren hangt. De verlichting is dusdanig neutraal dat de doeken er flets en levenloos uitzien. Overal hangen bordjes met de vermelding dat het verboden is om foto's te nemen, waar iedereen royaal zijn voeten aanveegt. Niet dat men weet echt waarvan men een foto neemt ... dat is ook niet belangrijk blijkbaar ... zolang men maar aan het thuisfront kan bewijzen dat men in het Louvre is geweest !
En dan is er natuurlijk Smiling Lisa ...
12-08-2007 om 23:17
geschreven door Hercule Poireau
Je verlaat je hotel en je wandelt rustig langs de boulevards.
Wat opvalt is de staat van de bumpers van de wagens ...
In Parijs zijn de parkeerplaatsen zeer krap bemeten.
Of zijn het de Parisiens die absoluut met vijf of een plaats voor vier willen staan ?
Feit is dat we gelukkig zijn dat we niet met de wagen zijn gekomen.
Alle parkeerplaatsen zijn betalend, en niet zo maar een beetje.
Voor een dagje parkeergarage ben je al gauw 20 euro kwijt.
Wil je gewoon op de straat parkeren, dan riskeer je buiten een opgestuikt achterste en voorste ook nog een betalende reclame voor de lichtstad onder de ruitenwisser.
Hiervoor zorgen de 'contractuels'.
En ze doen hun job met overtuiging en doorzettingsvermogen.
Ten bewijze de bovenstaande foto ...
De vraag is wie het het langste gaat uithouden, de eigenaar van de wagen of de schrijfstok van de contractuel.
12-08-2007 om 21:21
geschreven door Hercule Poireau
Ziezo, we zijn terug uit Parijs. Vier dagen lichtstad achter de rug, enkele ervaringen en wat voetblaren rijker.
Normalerwijze verplaatsen wij ons met onze bedrijfslimousine, maar ditmaal hadden wij besloten om toch maar de trein te nemen, allez de TGV of beter nog de Thalis, want een dergelijke superssuppo mag je niet gewoon trein noemen naar het schijnt.
Ik moet zeggen dat het eigenlijk wel reuze meevalt. Anderhalf uur na vertrek vanuit Brussel Zuid stap je fris uit in het Gare du Nord. En het geeft je bovendien de indruk dat je 'gereisd' hebt. Met opgeheven hoofd, en je wielvalies achter je aan sleurend, loop je vastberaden de Thaliskaai af richting 'al die anderen' die met een 'gewone' trein zijn aangekomen. Onwillekeurig bekruipt je het gevoel dat jij toch wel van een betere trein afkomstig bent. Keeping up appearances zou Hyacint zeggen ... Dat gevoel houdt vijf meter verder al op , want dan ben je net als alle anderen een sukkel die vertwijfeld zoekt naar de juiste uitgang, maar je hebt het dan toch maar gehad.
Je duikt met de andere mieren de 'Metropolitain' in, en terzelfdertijd zie je de eerste clochards die, net als jij, met hun hebben en houden aan het zeulen zijn.
Daar komt de tweede indruk ... eigenlijk ben je op dat ogenblik net als zij dakloos ... stel je maar eens voor dat er iets mis is met de reservatie van je hotel ... dat alle hotels volzet zijn ... dat je daar dan zit in die wildvreemde stad, waar je niemand kent, dat je niet weet waar naartoe ...
Maar dan schiet je een geruststellende gedachte te binnen ... jij hebt iets dat zij niet hebben ... een VISA kaart en zoals we zo dikwijls gezien hebben in miezerige politie feuilletons, met een bankkaart krijg je alle deuren open. Voor alle zekerheid tast je toch maar even in je binnenzak of je portefeuille er nog zit. Oef, hij is er nog ...
Daar komt hij dan, de metro.
Een wit en groen afgeleefd ding dat piept en knarst terwijl het remt en dan met een zucht zijn deuren open gooit om zijn lading uit te spuwen. Het principe van de communicerende vaten indachtig, wordt je vervolgens met valies en al opgezogen in het monster. Daar gaan we dan ... één oog op het plannetje dat de komende stations aanduidt, één oog richting de voorbijflitsende grafitti's, één oog op de tenen van de mevrouw die vlak rechtover zit en één oog op die rare snuiter die naar een handleiding voor pick pockets zit te luisteren door zijn waarschijnlijk gestolen Ipod. Nog drie stations, even kijken hoe ze het doen om die deuren tijdig open te krijgen. Nog twee stations, je hebt je toch niet vergist, je rijdt toch wel in de juiste richting. Het volgende stations moet je er af. Je staat natuurlijk veel te vroeg recht, want je weet niet hoe ver het nog rijden is, hetgeen onvermijdelijk resulteert in evenwichtsverlies bij de laatste bocht, waardoor je de goedvanallesvoorziene negerin die wat verder zit een tik geeft tegen haar schouder, waarop je verontschuldigend iets mompelt dat je zelf nauwelijks begrijpt. Zij bekijkt je met een bezadigde blik. In de metro raak je waarschijnlijk wel gewoon aan tikken krijgen.
Nog even de valies door de vertikale guillotines aan de uitgang murwen, de roltrap op en daar sta je dan. Je herkent ze direct, die statige huizen, zes verdiepingen hoog met hun gevels in Franse steen. Natuurlijk zijn het gevels in franse steen, hier zijn alle stenen frans! Dat doet er je aan denken dat, wil je niet afgaan als een gieter, je hier bij de bakker niet mag vragen naar een 'pain français' ...
Het staat er, het hotel, en nog wel op de juiste plaats ! Yes, we hebben het gehaald ! Met de air van een habitué en een vleugje nonchalance zeggen we dat we aan de receptie dat we een reservatie hebben op naam van Hercule Poreau. Hij kijkt even na ... en dan komt het bevrijdende antwoord ... certainement monsieur! Ah dat geruststellende gevoel dat je overvalt. De teerlingen zijn geworpen, voor ons geen verblijf 'sous les pont de Paris'. Derde verdieping, kamer 35.
Even op adem komen nu.
12-08-2007 om 21:10
geschreven door Hercule Poireau
Ik probeer me zo veel mogelijk aan de regels te houden, als ze niet al te absurd zijn natuurlijk. En dus breng ik mijn huisafval netjes gesorteerd naar het containerpark.
Gezien de aanhoudende druilerigheid, had ik het wijze besluit genomen mijn garage uit te mesten.
Ik had nog een vijftal zakken steenafval staan was losse plankjes.
Dus, alles ingeladen en, hop, naar het containerpark.
Rambo aan de ingang van het containerpark had er schijnbaar al niet te veel zin in ... Mijnheer zat te telefoneren naar één of andere kennis en de file wachtenden kon hem geen kriek schelen. Mag ik wacht geduldig ... al bij al, a man 's got to do what a man 's got to do ...
Kijkt hij mijn vijf zakjes steengruis met minachting aan en vraagt naar mijn pasje van de gemeente. Eigen vuil eerst ! 12 euro ... Amaai, denk ik bij mezelf, dure afval ... Maar, ik houd mij aan de regels en dus betaal ik mijn gemeentelijk sponsorgeld en mag ik mij eigenhandig gaan ontdoen van mijn restanten.
Aan dezelfde container staat een mevrouw die wellicht hetzelfde idee als ik had gekregen en zich kwam ontdoen van restanten van tegels. Ze had deze in kartonnen dozen vervoerd, en een deel in een plastic emmer, emmer die duidelijk zijn beste tijd al had gehad en was gebruikt om mortel in te maken.
En daar stond ze dan, verbouwereerd, want waar moest ze met die plastic emmer blijven. Plastic is immers geen bouwafval ...
Rambo, in al zijn goedheid, neemt haar emmer in ontvangst en mevrouw haar dag kan niet meer stuk.
Zo zie je maar, denk ik, Rambo ziet er dan misschien wel wat bizar uit, maar hij heeft een hart zo groot als een container.
En ook ik keer naar huis terug, met een ingetogen gevoel dat de mensen dan toch niet zo slecht zijn.
Vermits het weer helemaal geen neiging heeft om er iets beters van te maken, besluit ik om de inhoud van mijn garage wat te herschikken/op te ruimen. Resultaat. Ik vind, verdoken onder een aantal plastic zakken, nog enkele zakjes met uitgeharde cement, pleisterkalk, ... een kapotte gieter, een al even kapotte plastic emmer en en verroest projectietafeltje.
Aha denk ik, hiermee kan ik Rambo wel verblijden en dus terug richting containerpark.
Rambo had er blijkbaar nog altijd geen zin in ... Hij kijkt met even grote minachting naar de inhoud van mijn kofferbak. Vraagt mijn pasje van de gemeente (duidelijk een mens met principes ...) Bingo ! Terug 12 euro ... Amaai, denk ik bij mezelf ,dure afval ... Enfin, een duidelijk déjà vu gevoel zoals u wel hebt begrepen. En weerom wordt ik toegelaten tot het walhalla maar niet zonder de bemerking van Rambo dat mijn verharde cement wel in de container mag, maar de zak waarin deze zit niet. Ok, ik houd me uit principe aan de regels, dus ...
En even later sta ik daar dus met mijn lege papieren (cement)zakken en met mijn kapotte gieter en emmer. Maar waar heeft Rambo deze morgen de emmer van die mevrouw gelaten ... waar staat die verdomde container voor plastic ... Tja, ik zal niet anders kunnen dan het aan Rambo te vragen ...
Weet je wat dat misbaksel mij antwoordt ?
dat er geen container is voor plastic en dat dit moet opgehaald worden door de dienst 'grof huisvuil', met andere woorden, ik moet naar het gemeentebestuur bellen voor een afspraak die dan een VRACHTWAGEN sturen om mijn kapotte gieter en emmer op te halen. Ah bon ? en mijn cementzakken dan ? juist hetzelfde want in die zakken zit ook een placticfolie ...
Mijnheer Rambo, nu mag je nog een officiële, gedecoreerde milieuwachter zijn met relaties van hier tot in het Europees parlement, het kan mij geen kl. schelen, maar die gieter en emmer neem ik NIET meer terug mee naar huis.
Indien u dus langsheen de vlaamse wegen een kapotte emmer van groene kleur en een al even kapotte gieter van even groen kleur ziet liggen, weet dan dat deze de mijne zijn. U kan ze, indien u dit wenst, naar het containerpark brengen en daar vragen naar Rambo. Indien u van het vrouwelijke geslacht bent, raakt u er misschien van af. Indien u van het mannelijk geslacht bent, doe dan wel eerst een Schotse kilt aan en scheer het haar van uw benen.
en mijn cementzakken ? die heb ik van colère opgefret.
29-07-2007 om 18:38
geschreven door Hercule Poireau
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Promis, is ga zwijgen over Sarko-City maar, nog heel heel eventjes volhouden asteblief, want ik moet nog welgeteld drie dingetjes kwijt.
Dingetje één:
De Bon Marché staat bij ons bekend als een 'populair' (pour le peuple donc ...)grootwarenhuis.
Diezelfde Bon Marché is aldaar helemaal niet bestemd pour le peuple en bon marché is het er ook al niet, integendeel. (zie foto)
Maar je vindt er wel kleding van De Meulemeester, Natan, Van Nooten en zelfs van de engelse zotteblaar Vivian Westwood.
En er is, net zoals in de Makro, een afdeling food en een afdeling non-food.
In de food kan ik u bvb aanraden: een broodje foie gras (4euro90), als je tenminste kan leven met de gedachte dat er daarvoor een gans bijna is ontploft.
Dingetje twee:
Iedereen kent wel het prototype van de toeristenval, la Butte de Montmatre.
En als je het niet kent als toeristenval, dan ken je het wel van de akute ademnood die je overviel bij het bereiken van de Sacré Coeur, trouwens ook zo genoemd omdat iedereen naar zijn hart grijpt wanneer hij eindelijk het witte bouwsel bereikt. Dit terzijde.
Iets te knabbelen vinden in Montmartre is niet moeilijk ... iets deftigs te knabbelen vinden is al een stuk moeilijker, iets deftigs en betaalbaar vinden heeft iets weg van een mirakel.
En toch ... het is ons gelukt.
Ladies en gentlemen, we proudly present ... (zelf tromgeroffel erbij denken aub)... Djing !
OSTERIA ASCOLANI in de straat met de toepasselijke naam, rue des Martyrs, op het nummer 98.
Het is een onooglijk ding dat je normalerwijze zou voorbij lopen, al was het maar omdat er, s'middags, binnen geen levende ziel te bespeuren valt. (s'avonds wel)
De kok/kelner/afwasser/ ... lijkt zo weggelopen te zijn uit een Appenijns bergdorp, aan de deur van het toilet hangt nog zijn broek in 'pied-de-poule' en frans praten doet hij ook al niet zo best maar die vent kan verdomd koken!
En voor de prijs hoef je het niet te laten.
Dingetje drie:
Bij onze terugkeer naar ons vaderland maakte ik mij toch de bedenking dat, aan de vaart dat die trein rijdt, tante Agatha nooit op het idee zou zijn gekomen om 'murder on the TGV' te schrijven ... je hebt verdorie niet de tijd om iemand te vermoorden, laat staan om dan de dader te vinden ... voor je het weet ben je al aangekomen.
Ah la la, le progrès ... c'est bien, mais ça nous avance à quoi tout ça ?
