Is voor ons eigenlijk la voix du sud, want la voix van Lille, la voix van chti-country, de lokale gazet dus.
Zo frans en toch zo vlaams, zo vlaams en toch zo frans, het is er duidelijk een twijfelgeval.
Maar niet voor de inwoners.
Zij zien zichzelf wel degelijk als frans, of algerijn, of afrikaan, of ...
De buitenwijken, les banlieus, zijn volgens de connecties van POireau bij de lokale smurfen, te vermijden terrein voor al wat met een belgische nummerplaat rondrijdt. Te opvallend.
Met wat chance keer je terug met enkel je nummerplaat, met wat malchance keer je terug drijvend op de Leie, zonder nummerplaat.
Eergisteren, een doodnormale weekdag, acht wagens in de fik ...
Uitnodigend ...
Maar, als er buitenwijken zijn, moeten er noodgedwongen ook binnenwijken zijn. En jawel, die zijn er ook.
Lille heeft een 'oud' gedeelte en een 'nieuw' gedeelte en een shoppingcentre.
Om te beginnen met het shoppingcentre, Euralille, moet ik al enig voorbehoud uitspreken.
Je zal er niets vinden dat je niet zou kunnen vinden in pakweg Wijnegem of andere gelijkaardige monsters.
Tenzij je masochistische neigingen hebt zou ik het u dus ontraden.
Het 'nieuw' gedeelte van Lille ... is eigenlijk ook een Euralille maar dan zonder een dak.
Brede verkeersvrije straten zoals je er dertien vindt in een half dozijn, inclusief een winkelgalerij met Fnac, welke uitmondt onder La Voix du Nord.
Tenzij je masoch .... dat heb ik al gezegd.
Het 'oude' Lille is inderdaad oud, of zo ziet het er toch uit.
Opgelet om niet te 'sjoempelen' over de hobbeldebobbeltrottoirs, maar dat maakt het nu juist rustiek nietwaar.
Hier en daar een bedelaar die daar al zit sinds de middeleeuwen, veel 'studenten' die een vergelijkende studie uitvoeren over de horeca-gelegenheden en daar ook veel over te vertellen hebben blijkbaar, en ook wat chti-chti-madammen.
Bref, een mooie mix maar met dien verstande dat er een duidelijke scheidingslijn lijkt te bestaan tussen de twee stadsgedeelten.
Oud en nieuw hebben elk hun eigen publiek en er wordt duidelijk niet verbroederd.
Nochtans is er een poging ondernomen.
Op de 'Grand Place' heb je iets over de helft ricting 'nieuw Lille' de 'Furet** du Nord', een enorme boekenwinkel, en iets over de helft richting 'vieux Lille' de Mac Donnalds.
(**un furet: een fret, een snuffelaar, een onstoppingsveer)
Tussen de twee, in het midden van het plein, staat een enorme fontein en bij goed weer zitten de twee werelden gemixt op de rand van de badkuip.
Maar daar houdt het dan ook op.
Egalité en fraternité, mais pas le pour le portemonnee.
POireau zou POireau niet zijn moest hij u ook geen informatie geven over ... het versterken van de innerlijke mens.
Dus zou ik u het volgende durven aanraden:
Voor enen zandwitz:
chez PAUL.
Het is wel een 'fabriekssandwich' maar al bij al nog best eetbaar.
U vindt er verscheidene in Lille waar u een meeneemexemplaar kan kopen of, als u liever gezeten bent, is er ook een Paul met tafels en stoelen te vinden op de hoek van de straat wanneer u de Grand Place verlaat langs links van 'La Voix du Nord'.
Bij de gezeten versie is een stukje frambozentaart ook niet te versmaden.
Zin in iets warms ?
Dan dien ik u te verwijzen naar de rue de la Monnaie, ter hoogte van de Place du Concert, bij Via Corsica. Zoals de naam het zegt, Corsicaans eten in het noorden maar wanneer je er je ogen sluit en er begint te knabbelen, zou je je wel op het Ile de Beauté kunnen wanen.
Geitenkaas, charcuterie en I Muvrini muziek op de achtergrond aangevuld met een glaasje mirtewijn.
Speciaal, alles een beetje 'rustiek', maar goed en prijselijk.
Als dessert een mousse van châtaigne (kastanje).
Er zou (ik kan het u nog niet bevestigen uit ervaring) ook nog 'il bucco di lupo' zijn (de wolvenmuil ... nogal een naam voor een restaurant), maar dan is het weer eens italiaans en ik zie echt niet in waarom een belg in Frankrijk italiaans zou moeten eten.
|
