het moet gezegd, wanneer het op eten aankomt hebben de italianen toch nog altijd een streepje voor, ook voor mij. maar er zijn italianen en italianen ... het is niet omdat iemand je begroet met bonzorno en zwart haar heeft dat daarom ook nog een authentieke italiaan is ... vandaag heb ik daarvan het bewijs gehad.
Deze middag zijn mijn vrouw en ik gaan eten bij 'primi piatti' in de Vlaanderenstraat in Brussel. Een restaurant dat ik u zeker kan aanraden. Zeer groede kwaliteit voor een schappelijke prijs. Zo heb je bvb al een lunch (voorgerecht - hoofdgerecht) voor 9 . Wil je 'à la carte' eten, moet je ongeveer 10 rekenen voor een voorgerecht en 15 voor een hoofdgerecht. Maar dit terzijde.
Zitten wij dus beiden van onze prosciuto con rucola te smullen en komt er een koppel twee tafels verder zitten. Niets bijzonders. Maar het valt mij op de de heer van het koppel tegen de ober echt vloeiend italiaans spreekt, niet alleen maar voor de 'geste', zoals er wel meer snobs plegen te doen. Neen, het is mij al snel duidelijk dat hij echt ilatiaans kent want de ober begint in een sneltreinvaart te ratelen, waarop de heer nog sneller begint te ratelen. Mevrouw knikt alleen maar goedkeurend.
Goed, het is dus een italiaan, en wat is er minder vreemd dan een italiaan in een italiaans restaurant zal u terecht zeggen.
We letten er verder ook niet op en kijken al vol verwachting uit naar onze lasagna al forno.
Twee tafels verder wachten ze ook, op hun voorgerecht, dat al vlug wordt aangebracht. Aha, een antipasto misto, een bord vanalles en nog wat, een goede keuze ... en wat drinken ze er bij ... een aqua frisante oftewel broebbelwater zoals wij plegen te zeggen.
Yep, daar komt onze lasagna aan en die eist al onze attentie op gedurende geruime tijd.
En dan ... oh heiligschennis, oh verraad, schande over hem en zijn nageslacht, ... zie ik dat de 'italiaan' en zijn 'donna' ook aan hun hoofdgerecht toe zijn en wat drinken zij allebei ... een ZUDORANS ... Jawel, huiver, sidder en beef, fruitsap met pasta, aubergines, tomaten en basilicum.
Ik dacht eerst nog dat ik het verkeerd had gezien, maar nee ... en dus spitse ik even mijn oren. Wat blijkt, de 'italiaan' blijkt in werkelijkheid een Nederlander te zijn. Niets tegen Nederlanders hoor, helemaal niet.
Ik zie maar twee mogelijkheden:
Ofwel is het een Nederlander die vlot italiaans heeft leren praten , waarvoor mijn hoed af, maar die zich geen fluit interesseert voor de ialiaanse levensstijl, waarvoor dan ontgoocheld mijn hoed terug op. Ofwel is het een Itliaan die in Nederland woont of er zelfs is opgegroeid, waarvoor alle respect, maar die zijn roots volledig ontkent, waarvoor terug ontgoocheling.
En zoiets dan gaan doen in een italiaans restaurant ... dat doe je een Italiaanse kok of kelner niet aan ... die mensen raken daardoor voor minstens drie weken gedeprimeerd. Er zou nog maar één ding erger zijn geweest ... vragen om ketchup.
Bij het verlaten van het restaurant hebben wij onze innige deelneming betuigd aan de kelner. Hij bedankte ons voor ons begrip.
|