De voorbije dagen gebeurde er niets speciaals en lag de nadruk vooral op de familiebanden aanhalen. Een beetje in het rond het zwembad hangen, naar de winkel en om beurten bij iemand uit eten. Dat gaat soms gepaard met complete volksverhuizingen, tien mensen en een hoop honden. Cricket, de hond die mij vorige week het liefste rauw zou opeten, heeft zich stilaan met mij verzoend. Af en toe blaft hij nog wel eens, maar ik mag intussen toch naast hem in de zetel zitten.

Gisteren kwamen we weer iets tegen dat ik nooit eerder had gezien : op de parking van de supermarkt was een bark park, een speeltuin voor honden – inclusief voorbehouden plaatsen voor de auto van het baasje. Binnen in de supermarkt was er dan weer een zitbank waar alleen gepensioneerden mogen zitten. Het plezantste vond ik de autoverkoper van het merk Beijing, een van de vele merken die we in België of Spanje niet kennen. Voor de eerste keer werden we aangesproken in het Afrikaans, zo’n zalig taaltje maar je hoort het haast nergens. Toch niet in onze buurt.

Waar we stilaan aan gewend zijn de talrijke stroomonderbrekingen. Als het weer zover is, vallen ook de verkeerslichten (robots) uit en dan wordt hun taak vrijwillig overgenomen door de zwarten die je overal langs of op de weg ziet. Om rommel te verkopen, folders uit te delen of het verkeer te regelen dus. Ze trekken een fluo hesje aan en spelen politieagent. Ze hebben geen enkele officiële functie maar iedereen volgt wel hun aanwijzingen. Soms krijgen ze dan een beetje geld toegeworpen en dan duiken ze op de grond om het op te rapen. Wat er op dat moment dan met het verkeer gebeurt is bijkomstig.

En hoewel de apartheid al een hele tijd is afgeschaft en er flink wat donker gekleurde mensen in een Porsche, Maserati of dikke Mercedes rijden, toch is er nog een verschil te merken. In de chiquere winkelcentra zijn de klanten toch overwegend wit en is het personeel zwart. Wij behandelen ze zoals gelijken maar veel blanken hebben toch nog altijd die zweem van superioriteit.

Nu is het natuurlijk zo dat de buurt waar wij wonen vergelijkbaar is met Brasschaat of een andere dure villawijk in België of Nederland. Iedereen heeft hier minstens één poetsvrouw en daar bovenop een tuinier en een nanny. Gisteren had de poetsvrouw hier onze kleren gewassen en gestreken en er was een t-shirt bij dat ik niet meer wilde hebben. Ik vroeg haar of ze soms iemand kende die daarmee blij zou zijn. Ik heb zelden iemand zo blij én tegelijk onderdanig gezien. Met een brede glimlach maakte ze twee buigingen uit dankbaarheid. En daarmee voel ik me dan een beetje ongemakkelijk en zelfs schuldig. Alsof ik verantwoordelijk ben voor de ongelijkheid die er nog steeds is.

Als we (schoon)broer Eddy aanspreken over de situatie in bv Pretoria of Johannesburg centrum en of er misschien een mogelijkheid bestaat, wordt de bal altijd afgehouden. Hij komt daar zelf nooit en is dat duidelijk ook niet van plan. De centra bestaan vooral uit burelen en overheidsgebouwen. Als je die buurt verlaat kom je al snel in de sloppenwijken of townships terecht en daar loop je volgens hem nergens veilig. Overvallen gaan trouwens vaak met geweld gepaard en mensen zijn blij dat ze alleen vastgebonden worden bij een home jacking.