Vandaag mocht ik de hele dag alleen buiten  en om 13u zat ik op de tram naar Linkeroever. Een aantal weken geleden had ik een inkomticket gewonnen voor het live is live festival. Je kon toen overal kaarten winnen, wat voor mij betekende dat de voorverkoop niet echt vlot liep. De affiche was mooi en de prijzen redelijk, daar kon het niet aan liggen. Toen ik van de tram stapte waren de parkings nog bijna helemaal leeg en ook de festivalweide en bijhorende VIP-tribune gaven een desolate indruk. De enkele honderden aanwezigen vielen niet meteen op want iedereen kroop bijeen in de schaduw gevende tenten of onder de bomen.

Eerste groep was the Hickey Underworld, het enigste wat ik daarvan wist is dat het geen filmtitel van Spielberg is. Toch een goed optreden en dan afwachten wat de Whispering Sons, die ik wel een beetje ken, er van zouden bakken. Dat sloeg een beetje tegen, ik had het een beetje duisterder verwacht. Ik herkende invloeden van Virgin Prunes, Joy Division en Doors maar toch was het niet genoeg. Néomí was perfect om een middagdutje te ondersteunen maar niet meer dan dat.

En dan de eerste verrassing : Belle and Sebastian, die ik alleen ken van de hit “Funny little frog”. Een negenkoppige Schotse band die alleen maar vrolijkheid uitstraalde, super ! Hop, naar het kleine podium om een stukje Hydrogen Sea mee te pikken – viel wel mee maar niet voor langer dan een kwartiertje.

Suede dan, met Brett Anderson als ADHD-er van dienst, en een resem hits uit de jaren 90. Optreden dat een beetje gefnuikt werd door stem- en/of geluidsproblemen maar dat werd dan weer goedgemaakt door een rondje crowdsurfen. Achter het hoekje kreeg Admiral Freebee zonder veel moeite de hele weide vol, dubbel en dik verdiend !

Terug naar het hoofdpodium voor dEUS, voor de eerste keer kwamen de schaduwzoekers in het daglicht. Ook de frontstage ruimte begon nu vol te lopen. Vroeger kon je in die zones alleen binnen als papa, broer, nonkel of buurman op het podium stond en jij op de gastenlijst. Nu kan je jezelf VIP noemen als je extra betaalt, hetzelfde telde overigens voor de zittribune. De groep stond nog maar net op het podium en een deel van de lichtconstructie begaf het, gelukkig zonder gekwetsten. Tom Barman en de zijnen deden wat ze moesten doen en we kregen een geslaagde mix van nieuwe en oude nummers.

Het podium was al een half uur klaar voor de afsluiter maar het bleef donker tot 23u20 en door de luidsprekers “Ladies en Gentlemen : Grace Jones” klonk. Het werd een show zoals verwacht en daarmee wil ik zeker niet negatief klinken. De ene hit na de andere passeerde en regelmatig werd er van outfit gewisseld, zoals het een echte ster betaamt. Haar pakjes waren soms echt indrukwekkend en de begeleidende band was stevig. Miss Jones ging ook de confrontatie met het publiek aan en schudde uitvoerig handjes. Een waardige top-of-the-bill en ik hoop dat dit festival een blijver wordt. Trouwens ook nog een pluim voor het aantal eetkraampjes, de tijd dat je de keuze had uit een hamburger of een braadworst is duidelijk helemaal voorbij !